یادداشت: چرا گیمر شدم؟

من دیر گیمر شدم؛ منظورم نسبت به زمانه خودم است. من حتی دیر پی سی خریدم؛ بیراه نیست بگویم زمانی که اولین کامپیوتر خانگی خودم را داشتم تقریبا همه همکلاسی هایم یک کامپیوتر داشتند و با آن مدتها بود که سرگرم بودند. این دیر آشنا شدن من با گیم‌ و پی سی و… اما دلیل بر این نبود که با این فضا بیگانه باشم. با کنسولها و پی سی و بازیهای آنها که در دست فک و فامیل بود؛ زیاد تجربه داشتم و چند مورد از آنها را خراب هم کرده بودم؛ از بس که با آن سر و کله زده بودم. کارتریج میکرویی که مال پسر دایی بود را سوزاندم و از آنجایی که کامپیوتر خاله را با دکمه پاور خاموش میکردم و نه بخش ترن آف منوی استارت؛ پدر صاحبش را در آورده بودم. همه این موارد باعث شد زمانی که خودم مالک کنسول و یک فقره پی سی شدم؛ سرد و گرم روزگار را چشیده باشم و بدانم با چه چیزی طرف هستم.

من عاشق بازی بودم؛ هنوز هم هستم. منظورم بازی است نه لزوما ویدیو گیم. از همان بچگی ساعتی نبود توی کوچه مشغول‌ بازی با بچه محلها نباشم. از فوتبال یا به قول خودمان گل‌کوچیک‌ بدم می‌آمد. شاید تپل بودنم در این نفرت بی‌تاثیر نبود اما بیشتر از آن از اینکه یک بازی تکراری را هر روز انجام دهم و یا کاری که همه محل با آن سرگرم هستند را من هم درگیرش شوم؛ آزارم می‌داد. دلم بازی جدید می‌خواست. دلم یک چیز غیرتکراری می‌خواست. با جمع معدودی از بچه‌های محل قلعه بازی کردیم؛ برای خودمان یک مکان‌هایی از شهرکی که در آن زندگی می‌کردیم را قلمرو خودمان کردیم و هر کس قلمرو خود را با چیزهای مختلف پرورش می‌داد. آن موقع نمی‌دانستم ولی الان می‌دانم که داشتیم به طور ناخودآگاه یک بازی استراتژی را به صورت زنده تجربه می‌کردیم. قلعه‌هایمان را مجهز می‌کردیم و به نبرد یکدیگر می‌رفتیم. جر هم می‌زدیم و البته گاهی وسط دعواهایمان «عر» (گریه خودمان) می‌زدیم و بازی می‌کردیم. روی قلمروی‌مان حساس بودیم و گاهی دست بیعت دوستی به هم دراز می‌کردیم و علیه یکی مشترک می‌شدیم. شاید نسبت به بچه‌های دیگر که درگیر توپ و اینها بودند؛ کمی دیوانه بودیم؛ ولی در دنیای خودمان بودیم.

با فامیل نیز «حیوان بازی» می‌کردم. اسمش را گذاشته بودیم حیوان بازی و هرکس آن را می‌شنید فکر می‌کرد که صدای احشام از خودمان در می‌آوریم و همدیگر را می‌زنیم. نمی‌دانم چرا اسمش را این گذاشتیم ولی موضوع اصلا حیوان بازی نبود. ما در این بازی به نوعی داشتیم نقش بازی می‌کردیم؛ هر کس یک شخصیت می‌شد و یک داستان را باهم پیش می‌بردیم و بازی می‌کردیم. در واقع یک تئاتر برای خودمان درست می‌کردیم با این تفاوت که فیلمنامه‌ای وجود نداشت و خودمان به صورت خودجوش قصه را پیش می‌بردیم. قهرمان‌های یکسانی داشتیم و هر بار که در هر مهمانی خانوادگی یکدیگر را می‌دیدیم دوباره از نو تئاتری جدیدی می ساختیم. گاهی باید والدین ما ساعتها می‌ایستادند و بعد عازم منزل می‌شدند چرا که حیوان بازی ما تازه شروع شده بود و داستان ادامه داشت.

آن موقع‌ها نمی‌فهمیدم که چقدر قوانین فرنچایزها را رعایت می‌کنیم و الان که فکر می‌کنم می‌بینم چه دنیایی ساخته بودیم. ما در «حیوان بازی»هایمان؛ دشمنانی که در این بازی داشتیم گاهی در بازی‌های بعدیمان برمی‌گشتند و در واقع چند بدمن! واحد داشتیم. فضاهای مشترک و قصه‌های دنباله‌دار داشتیم. حیوان بازی ما تئاتری بود اینتراکتیو که همه چی دست خودمان بود؛ از پایان تا آغاز و خودمان قهرمانان بازیهای ویدیویی ریل تایمی بودیم که راه انداخته بودیم.

اسباب بازیهایم آن اوایل یک کیسه حیوان یا یک کیسه دایناسور بود. گودزیلا بازی میکردم. برادرم همپای بازیهایم بود و از آنجایی که دوست نداشتم ببازم؛ آن طفلک همیشه نقش منفی اسب بازی بازیهایم آن را بر عهده می‌گرفت. بعدتر آدمک‌های اسباب بازی می‌خریدم و بلد نبودم که اسمشان اکشن فیگور است. آدمک‌های پاور‌ رنجرز آن زمان مد بود؛ همه رنگ‌هایش را داشتم و در کنار آدمک‌های کامن رایدر برایشان قصه درست میکردم و با بازی کردنم؛ تئاتر عروسکی می‌ساختم. اکشن من و جی آی جو در ایران برای قشر ما نبود و من فقط حسرتش را پشت ویترین‌ها یا بچه پولدارهای فامیل می‌خوردم.

در آن زمان یعنی اوایل دهه هفتاد در دنیا کارت بازی و بازیهای رومیزی ترند شده بود؛ این را از تبلیغات داخل ماهواره‌های ترک زبان فهمیده بودیم وگرنه اینترنتی به آن صورت نبود که با جهان خارج ارتباط برقرار کنیم‌. کارت بازی در ایران پیدا نمی‌شد مگر کارت‌های زرد رنگ فوتبالی که خوراک همه‌مان بودند و نهایتا «ماشینی» آن هم به بازار آمده بود. برخی آدامس‌ها کارتهایی درون خود داشتند و سعی میکردیم با جمع کردن آنها برای خودمان دسته کارتهایی درست کنیم که بتوانیم با یکدیگر کارت بازی کنیم. بازی‌های رومیزی به راز جنگل و مونوپولی ختم می‌شد و عناوین دیگر را یا باید برایمان سوغاتی می‌آوردند که هیچی از دفترچه‌اش نمی‌فهمیدم و خودمان برایش قانون میچیدیم با باید در فیلمهای هالیوودی می‌دیدیم و حسرتش را می‌خوردیم.

اما جلوتر رفتیم و بزرگتر شدیم و فناوری هم پیشرفت کرد. . ایران هم مجهز به این دستگاه‌ها شد و توپخانه بهشت ما گیمرها شد و هنوز هم تقریبا پابرجا باقی‌مانده هرچند دیگر فضای مجازی جایش را گرفته است‌. کنسولهای گیم‌ به خانه‌ها آمدند و من هم با میکرو با این دنیا آشنا شدم

یعنی ما بهش می‌گفتیم میکرو و اسم دقیقش NES بود‌.ماریو بازی می‌کردیم و پاپای و نوارهای چندلبه می‌خریدیم. اصلا نمی‌دانستیم کارتریج یعنی چه؛ پاتوق‌مان ویدیو کلوپ ها بود که از این نوارها هم می‌فروختند. هرکس دو سه نوار داشت و گاهی باهم تاخت می‌زدیم فوتبالیستها به ژاپنی بازی می‌کردیم و هیچی ازش نمی‌فهمیدیم‌ اما با دیدن سوباسا و قهرمانانی که دوستشان داشتیم و حالا ما کنترلشان میکردیم؛ دیوانه و شیدا شده بودیم. ویدیو گیم همان چیزی بود که از بچگی بچگی دنبالش بودم. توی اتاقم وارد دنیایی می‌شدم که کاملا از این جهان مجزا بود. دسته دو را داداشم می‌گرفت و باهم بازی‌ها را فتح می‌کردیم. دوستان و فامیل می‌آمدند و بازیهای جدیدی تست می‌کردیم. ویدیو گیم جهان تازه‌ای برای ما بود که پیش از آن فقط تتریس و خانه سازی دیده بودیم. داستان بازیها را عمدتا نمیفهیدیم و برای خودمان داستان در ذهنمان خلق میکردیم و به بازی ربطش می‌دادیم.‌

ویدیو کلوپ هم کم و بیش می‌رفتم. با برادر بزرگترم می‌رفتیم و ایکس من و کمبت در سگا بازی می‌کردیم و بعدتر شورش در شهر یا شورش در کشتی می‌زدیم. اما هیچگاه با گیم‌نت انس نگرفتم و کانترباز و وارکرافت باز نشدم؛ نمی‌دانم چرا شاید چون داستان خاصی پس پرده آنها نمی‌دیدم و یا دوست داشتم دنیایم را تنهایی گسترش دهم.

خلق داستان و جهانی که می ساختیم کاری کرد که به داستان‌نویسی روی بیاورم. بوک‌ورم یا همان خوره کتاب بودم و حالا خودم در. میای کودکی ام کتاب می‌نوشتم و هنوز هم دست‌نوشته‌هایی از آن دوران را دارم. دوست داشتم و دارم که خودم آفریننده باشم. این حس را همه انسانها دارند و حتی مسایل مذهبی نیز با استناد بر آن مسأله خودشناسی و خداشناسی را مطرح میکنند. این مسأله میل به آفریدن همواره با من بوده و حس میکنم داستان بازی را قرار است بیافرینم. از همین رو هم عاشق بازی‌های نقش آفرینی هستم چرا که حس خلق کردن و‌رسد داستان را کاملا به گیمر میدهند. این حس آنقدر درونم رشد کرد که در حیطه شغلی هم تاثیر گذاشته است؛ مثل الان که عاشق تیم‌های استارتاپی هستم و دوست دارم عضو آنها باشم تا داستان شرکت را خودمان روایت کنیم و بزرگش کنیم تا اینکه کارمند یک شرکت بزرگ باشم که از پیش قصه‌اش تعریف شده است.

خبرنگاری دقیقا همان نویسنده بی‌حوصله است، کسی که دیگر شور و شوق صفر تا صد خلق کردن را ندارد و می‌خواهد سوژه‌ای دستش باشد و آن سوژه را به روش خودش پرورش دهد. کودکان بهترین گیمرها هستند چرا که حوصله بیشتری از ما دارند و ذهن‌شان پذیرای این صفر تا صدی است. اگر سن و سال پایین‌تری دارید یا برادر و خواهر کوچک‌تر گیمری داشته باشید، کاملا درک می‌کنید از چه حرف می‌زنم؛ آنها گیمرهایی هستند که شاید به نظر حرفه‌ای نیایند اما بیشترین لذت را از ویدیوگیم می‌برند.

خلق قصه و داشتن داستان خودمان؛ اولین و تنها دلیلی بود که گیمری مرا رقم زد. از همین رو هم بازیهای آنلاین که داستان خاصی دنبال نمی‌کنند را پیگیری نمی‌کنم. شاید دیگر آن ذهن پویای بچگی و کشش خلق داستان از صفر تا صد را ندارم و دلم می‌خواهد ویدیو گیم‌ یک‌ سری سرنخ و جهان به من بدهد تا من آن را به روش خودم بسازم.

گیمر بودن را به این معنی که فن فلان کنسول و کمپانی باشم و یا بازی‌های جدید و به‌روز و خفن را بازی کنم نمی‌دانم؛ برایم فرقی ندارد گرافیک بازی پیکسلی باشد یا در حد PS5؛ من دنبال ساخت داستانی هستم که در این بازی‌ها شکل می‌گیرد. داستانی نیمه‌جان که قرار است من و شما آن را بعنوان یک گیمر پرورش دهیم.