نگاهی به روزگاری که نوشابه‌ها جایگاهی خاص در بازی‌های ویدئویی داشتند

بازی پپسی‌من را به یاد دارید؟ شاید یکی از خوشایندترین تجربه‌های ما در دوران کودکی پیدا کردن بازی‌هایی بود که نسبت به سایر بازی‌ها از ایده‌های خلاقانه‌تر و در کل منحصر به فردتری بهره می‌بردند. بازاریابی متقابل یا Cross promotional branding (اگر راجع به چیزی که گفته شد هیچ ایده‌ای ندارید، حتما همین الان این کلمه را جستجو کنید و با کسب اطلاعات بیشتر به ادامه خواندن این مطلب بازگردید) که در صنعت بازی‌های ویدئویی وجود داشت برای من جذاب بود.

یکی از بازی‌های جالب بر روی کنسول NES نینتندو، !Yo! Noid بود. اگر به خاطر ندارید یا کلا این شخصیت را نمی‌شناسید باید بگویم که Noid یکی مبلغان پیتزا فروشی دومینو با استفاده از عروسک تن پوش است (همان‌هایی که لباس‌های خاص به تن می‌کنند و جلوی در رستوران‌ها به تبلیغ می‌پردازند. متاسفانه کلمه دقیقی برای توصیف این شغل در فارسی نداریم!). سپس نوبت به بازی کردن بازی Cool spot رسید. بازی‌ای که مبلغ نوشابه‌های ۷Up در آن به ایفای نقش پرداخته و بازی برای سگا جنسیس عرضه شده بود.

کول اسپات تنها بازی راجع به نوشابه‌ها نبود که در دهه ۹۰ عرضه شد. نام دیگری که برای ما ایرانی‌ها هم بسیار آشنا و حاوی خاطرات خوش و ناخوش بسیاری است، پپسی‌من است. بازی‌ای که در سال ۱۹۹۹ و برای پلی‌استیشن ۱ و برپایه شخصیتی که برای نوشابه‌های پپسی تبلیغ می‌کند، عرضه شد.

حضور مبلغان و شخصیت‌های ساختگی برندهای نوشیدنی به شکلی بوده که امروزه حتی فکر کردن به آن هم شاید سخت باشد. شاید به طور پیشفرض در نظر داشته باشید که بازی‌ای تبلیغاتی نمی‌تواند به یک بازی خوب تبدیل شود، اما اینجاست که شما اشتباه می‌کنید.

برای مثال، بازی کول اسپات، اجزای یک بازی پلتفرمر یا سکوبازی با بودجه هنگفت را در خود قرار داده بود. زمانی که بازی‌های پلتفرمر در حال جولان دادن بودند، این بازی توانست خود را به شکل خاصی در دل هواداران و گیمر‌های دهه ۹۰ میلادی جا کند. در سمت مقابل بازی پپسی‌من، آن بازی پلتفرمر 3 بعدی که به عقیده بسیاری مانند یک قوطی نوشابه پپسی، کوتاه و دلنشین بود از محبوبیت کمتری (البته این مورد در ایران صدق نمی‌کند) برخوردار بود که باز هم از آن به عنوان بازی‌ای یونیک و منحصر به فرد یاد می‌شود.

خریدن بازی در روزگار امروز برای کودکان و نوجوانان بسیار با چیزی که افراد مسن‌تر (مثلا ۲۳ سال به بالا) تجربه کردند فرق می‌کند. برای مثال فرض کنید هیچ وبسایتی برای نقد و بررسی بازی‌ها وجود نداشت یا اگر هم بود ما اینترنت و یا حتی حوصله این چیزها را نداشتیم! پس باکس آرت بازی‌ها شاید تنها دلیلی بود که ما را مجاب می‌کرد تا به سراغ آن بازی در بین صدها بازی دیگر برویم.

کول اسپات هم بخاطر آن که از مبلغ ۷ آپ در باکس آرت خود استفاده می‌کرد توانست توجه مرا به شکل جالبی به خود جلب کند. بازی جالب و سرگرم کننده به نظر می‌آمد و خب من هم باید یک نسخه از آن را تهیه می‌کردم!

بازی کردن نسخه اورجینال و اصلی کول اسپات بر روی سگا جنسیس تجربه منحصر به فردی بود. به خصوص آن که بازی از گرافیک زیبا و موسیقی عالی‌ای هم بهره می‌برد. گیم‌پلی بازی هم مانند بازی‌های پلتفرمر دیگر شما را تشویق (بخوانید مجبور!) به راه رفتن به چپ و راست پلیر و پریدن از موانع می‌کرد. بازی سرعت Sonic the hedgehog را نداشت و به تقلید از ماریو هم نمی‌پرداخت.

گیم‌پلی کول اسپات آشنا به نظر می‌رسید. دلیل آن هم برنامه‌نویسی بود که وظیفه نوشتن بازی را بر عهده داشت. دیوید پری، کسی که Earthworm Jim و بازی علاالدین دیزنی را نوشته بود، این بار وظیفه خلق کول اسپات را برعهده داشت و این باعث شد تا این بازی‌ها مقداری شباهت به یکدیگر داشته باشند.

شاید جالب می‌شد که کول اسپات را با گرافیک پیشرفته‌تر و بهتر بر روی کنسول‌های جدید می‌دیدیم. اما در نهایت کول اسپات فراموش شد و سون آپ از اشخاص دیگری برای تبلیغات استفاده کرد. کول اسپات تنها بازی‌ای نیست که از یادها فراموش شده چرا که بسیاری از بازی‌هایی که بر اساس غذاها و نوشیدنی‌ها بودند نیز هم اکنون به ورطه فراموشی سپرده شده‌اند.

در اواخر دهه ۹۰ میلادی، شعبه ژاپن کمپانی پپسی کولا در صدد بود تا یک بازی را بر اساس شخصیت ساختگی این شرکت که پپسی‌من نام داشت، بسازد. آن‌ها بازیشان را با بودجه فوق‌العاده کم و تیم توسعه کوچک ساختند.

Kotaro Uchikoshi وظیفه ساخت مدل‌های سه بعدی را برای استفاده شدن در بازی داشت. گیم‌پلی بازی بخاطر دویدن پپسی‌من به صورت صاف و مستقیم مشخصا بسیار مشابه چیزی بود که در Crash bandicoot دیده بودیم.

شما در بازی وظیفه جمع‌آوری قوطی‌های پپسی را در هر مرحله داشتید و حتما هم باید از موانع می‌پریدید. گیم‌پلی بازی به شدت محدود بود و بازی هم بسیار به کات‌سین‌هایش متکی بود.

سازندگان بازی آن را در آمریکا عرضه نکردند اما خوشبختانه بازی را کاملا به زبان انگلیسی ساخته بودند. گرچه بازی نتوانست فروش خوبی را تجربه کند، افراد بسیار بودند که با شبیه‌سازهای پلی‌استیشن به انجام بازی پرداخته بودند.

پپسی‌من چیزی بیشتر از هر چیزی یک محصول برندینگ بود، در حالی که کول اسپات بیشتر برای جلب توجه گیمرهای معمولی ساخته شده بود. معتقدم که پپسی‌من می‌توانست به یک محصول بهتری تبدیل شود اما خب بودجه کافی برای این کار را نداشت.

از آن زمان پپسی باز هم در بازی‌های ویدئویی حضور داشت اما نه به شکل ستاره یک بازی. به علاوه شما حتما پپسی‌من را به یاد دارید. با این که از بازی خاطره خوشی داریم اما لازم است گفته شود که او شکل و شمایل عجیب و غریبی داشت و حتی شاید بسیاری از کودکان (البته در کشورهایی به غیر از ایران!) را می‌ترساند.

به راحتی می‌توان می‌گفت کول اسپات یکی از بهترین بازی‌های سکوبازی یا پلتفرمر عصر بازی‌های ۱۶ بیتی است. ما با بازی لذت بخش و منسجمی روبرو بودیم. کول اسپات با رنگ و لعاب و عمقی که در لول دیزاینش دیده می‌شد، تجربه خوبی را برای گیمرها رقم می‌زد. لازم به ذکر است بازی همچنان هم قابل بازی است و شما می‌توانید با تجربه آن در این روزها نوستالژی دهه ۹۰ میلادی را تجربه کنید.

آیا باز هم کول اسپات را خواهیم دید؟ خب این بستگی دارد که آیا سون آپ بخواهد کاراکتر نمادین خود را دوباره لایسنس کند یا خیر. در حال حاضر هم به نظر نمی‌رسد که این شرکت همچین برنامه‌ای در سر داشته باشد.

علی ای حال سون آپ و پپسی تلاش کردند تا عنوان‌های خاطره‌انگیزی را برای گیمرها بسازند که تجربه آن‌ها به هیچ عنوان خالی از لطف نبود. دوران کودکیمان با این بازی‌ها گذشت و این که ببینیم نمادهای هر کدام از نوشیدنی‌های مورد علاقه‌مان در یک بازی حضور دارند برایمان بسیار جالب و خوب بود. چه کسی است که نوشابه‌ها را دوست نداشته باشد؟

منبع: superjumpmagazine

بیشتر بخوانید:

• ده بازی نوستالژیک که همچنان جذاب هستند
• ده بازی نوستالژیک که همچنان جذاب هستند – قسمت دوم
• با کمی نوستالژی روی موبایلتان چطورید؟