میوه و نتیجه این همکاری، ساخت و توسعه ۶ سریال تلویزیونی آن هم از شخصیت‌ها و قهرمانانی بود که کمتر آن‌ها را روی جلد کاور فیلم‌های سینمایی دیده بودیم. بهترین این سریال‌ها بدون هیچ شک و شبهه‌ای، دردویل بود که به جرات در حد و اندازه محصولات درجه یک و گران قیمت می‌درخشید اما پانیشر، جسیکا جونز، لوک کیج و حتی آیرون فیست (Iron Fist) نیز با تمامی ضعف‌هایشان، آنقدری خوش‌‌ساخت و قدرتمند بودند که تقریبا هر مخاطبی را جذب خود کنند.

خوب یا بد، این همکاری هیجان‌انگیز مدتی پیش به دلایلی به پایان خودش رسید. لوک کیج، آیرون فیست و دردویل اولین‌هایی بودند که مشخص شد دیگر رنگ فصل بعدی را نخواهند دید و متاسفانه کمپین‌های مردمی و حتی حمایت بازیگرها هم به نجات دردویل کمکی نکرد. اما پانیشر و جسیکا جونز که حین اعلام این خبر هنوز در پروسه ساخت فصل بعد خود بودند، این شانس را پیدا کردند بار دیگر طرفدارانشان را درگیر ماجرایی هیجان‌انگیز و احساسی کنند.

زمستان سال پیش، فرانک کسل با نقش‌آفرینی استثنایی جان برنثال (Jon Bernthal) پرونده انتقام از قتل خانواده‌اش را برای همیشه بست و حالا فصل سوم Jessica Jones که به تازگی منتشر شده، آخرین خداحافظی ما با سریال‌های نتفلیکسی مارول است. اما آیا پرده آخر این نمایش و فصل سوم جسیکا جونز توانسته خاطره‌ای خوش و بی‌نقص در ذهن مخاطبانش باقی بگذارد یا روند نزولی فصل دوم به این فصل هم سرایت کرده؟ بیاید در ادامه به این سوال پاسخ دهیم و با کاراگاه خصوصی بداخلاق اما دوست‌داشتنی خودمان برای آخرین بار خداحافظی کنیم.

فصل دوم در حالتی به پایان رسید که مادر جسیکا جونز به دست تریش (Trish)، خواهر ناتنی و نزدیک‌ترین دوستش، کشته شد و همین موضوع این رابطه به ظاهر ناگسستنی را کاملا شکرآب و نابود کرد. همچنین در ثانیه‌های آخر دیدیم که آزمایش‌های دکتر کارل مالوس (Karl Malus) روی تریش واقعا جواب داده و حالا می‌دانیم او حداقل عکس‌العمل‌های سریع‌تری نسبت به قبل دارد.

در نتیجه می‌شد حدس زد که فصل سوم به شکل ملموسی روی رابطه بین جسیکا جونز و تریش و همچنین تلاش‌های او برای تبدیل شدن به یک قهرمان تمرکز کند. این ستینگ داستانی به اندازه کافی جذاب است اما فصل سوم به همان بلایی دچار می‌شود که هم فصل قبلی و هم بیشتر دنباله‌ها در دام آن می‌افتند: بسط بی‌دلیل و پیچیده‌تر کردن داستان.

بیش از حد پیچیده و گسترده

بگذارید اینجوری بگویم؛ در این فصل تریش می‌خواهد یک ابرقهرمان شود و شهر را نجات دهد، جسیکا جونز حالا یک دوست جدید و مهم آن هم با قابلیت‌های مافوق‌بشری دارد، ویلن و شخصیت منفی کاملا جدیدی معرفی می‌شود و خط داستانی جری هوگارث (Jeryn Hogarth) از هر زمانی پیچیده‌تر شده است. تمامی این داستان‌ها در چند قسمت قرار است به سرانجام برسند؟ تنها ۱۳ قسمت.

در نتیجه تقریبا هیچ‌وقت نمی‌توانید خود را درگیر یکی از این خط‌های داستانی کنید و البته شما هم تنها نیستید، سریال هم نمی‌داند روی کدام باید بیشتر وقت بگذارد. ویلن جدید که سالینجر نام دارد، متفاوت و ترسناک است. او اولین دشمن جدی جسیکا است که هیچ قدرتی ندارد و تنها به هوش و مهارت‌های فیزیکی انسانی خودش تکیه می‌کند. اما چند قسمت اول فدای پرداختن به شخصیت و زندگی جدید تریش می‌شود و در نتیجه تا قسمت چهارم هیچی از ویلن نمی‌دانیم.

همزمان داستان جری هوگارث در حال مرگ که می‌خواهد معشوقه قدیمی‌اش را بار دیگر از آن خود کند، خسته کننده و کم اهمیت جلو می‌رود. درست زمانی که ماجراهای تریش و تعاملش با جسیکا جونز از وضعیت اعصاب‌خوردکن به هیجان‌انگیز تغییر می‌کند و این خط داستانی با سالینجر پیوند می‌خورد، چند غافلگیری نهایی در آن سوی داستان و ماجرای عشقی هوگارث حواستان را بار دیگر پرت می‌کند.

اریک گلدن (Erik Gelden)، دوست جدید جسیکا نیز پتانسیل‌های نهفته فراوانی دارد. این شخصیت می‌تواند خیر یا شر بودن انسان‌ها را با سردرد (!) تشخیص دهد. هر چقدر شخصیت مقابل او شیطانی‌تر باشد، اریک سردردهای شدیدتر و دردناک‌تری می‌گیرد اما متاسفانه یا شاید هم خوشبختانه تمام نقش اریک در فصل سوم به یک قطب‌نمای اخلاقی محدود می‌شود.

متاسفانه، چون رابطه بین او و جسیکا کشش خوبی دارد و این پتانسیل هست که شخصیت هر دو در قالب این رابطه رشد پیدا کند اما اریک هر چند قسمت یک‌بار کامل غیبش می‌زند و بیشتر نقشش در سریال این است که بگوید فلانی شخص شروری است یا خیر. می‌گویم خوشبختانه هم از این جهت که خطوط داستانی فصل سوم به اندازه کافی پیچیده هستند و سریال پتانسیل یکی بیشتر را ندارد؛‌ بنابراین به نظرم عدم حضور اریک از حضورش بهتر است.

بازگشت به مهم‌ترین ماجرا

اما از این آش شله قلم‌کار نیمه ابتدایی سریال که بگذریم، به لطف جذابیت نبرد بین جسیکا و تریش با سالینجر، قسمت‌های میانی سریال جانی دوباره به خود می‌گیرد و نفس‌گیر ادامه پیدا می‌کند. سالینجر به ترسناکی کیلگریو (Killgrave)، ویلن فوق‌العاده و تحسین شده فصل اول نیست اما رفتار غیرقابل پیش‌بینی و خاصش او را متفاوت و درگیر کننده نگه می‌دارد. در این بین فصل سوم چندین پیچش داستانی و غافلگیری حساب شده در چنته داشته که آن‌ها را در جاهایی درست و مناسب خرج می‌کند و خط داستانی وکیل بدنام و جاه‌طلب‌مان نیز به قسمت‌های خوبش رسیده.

این قسمت‌ها بهترین لحظات فصل سوم هستند و می‌توان آن‌ها را هم‌رده سکانس‌های جذاب فصل قبلی قرار داد. شخصیت‌پردازی تریش با شیب درست و مناسبی شکل می‌گیرد و به لطف هنرنمایی خوب ریچل تیلور (Rachael Taylor)‌ باورپذیر حس می‌شود. هر دو قسمت فلش‌بک این شخصیت جز بهترین اپیزودهای فصل سوم است و کمان شخصیتی تریش را کامل‌تر می‌کند.