نقد فیلم Tick Tock… Boom – برای احمق‌هایی که رویا می‌بافند

هر روز، کلی آدم را ملاقات می‌کنیم. از آن‌هایی بگیرید که به شدت مرتب و منظم‌اند تا آن‌هایی که کثیف و شلخته‌اند. اگر می‌شد ذهنشان را بخوانیم، می‌بینیم همه‌شان در حال رویا بافی هستند و خود را در جاهای بالا تصور می‌کنند. مثل آهنگ میا در LaLa Land، افراد ساده و احمقی که در حال رویا بافی‌اند و هیچگاه از آن دست نمی‌کشند. از داستان تلخ و دردناک Dancer in the Dark بگیرید تا نمایش پر زرق و برق و زیبای The Greatest Showman. نقش اصلی هرکدامشان، فردی بود که همواره در ذهنش در حال رقصیدن و آهنگ خواندن بود. Tick Tock Boom درمورد یکی از این آدم‌هاست. یک موزیکال محشر که برای مدت‌ها در ذهن مخاطبش ماندگار می‌شود. با نقد این فیلم همراه ویجیاتو باشید.

فیلم Tick Tock Boom، اثری موزیکال به کارگردانی لین مانوئل میراندا می‌باشد. میراندا که سابقه درخشانی در خلق موزیک برای فیلم‌ها و تئاترهای مختلف را دارد، این بار در مقام کارگردان سعی کرده اولین فیلم موزیکال خودش را بسازد. نویسندگی این اثر بر عهده استیون لوینسون است که نامزدی دو جایزه امی را در کارنامه خود دارد و امسال نویسندگی فیلم ناموفق Dear Evan Hensen را برعهده داشته است. از بازیگران این فیلم می‌توان به اندرو گارفیلد، رابین دا خسوس، بردلی وایتفورد و الکساندرا شیپ اشاره کرد. آلس بروکس فیلم برداری را انجام داده و اندرو ویزلبوم و مایرون کرستین، فیلم را تدوین کرده‌اند. داستان فیلم، یکی از نمایش‌نامه‌های موزیکال جاناتان لارسون است که درمورد روزهای آخر دهه سوم زندگی‌اش، صحبت می‌کند. بنابراین، موسیقی متن این اثر به نوعی بر عهده مرحوم جاناتان لارسون است!

شکی نیست در هنگام کودکی، آرزو داشتیم هر چه سریع‌تر بزرگ شویم. فکر می‌کردیم که در بزرگسالی، برایمان خبری است! هرچه سن بالاتر می‌رفت، با مسئولیت‌های بی‌شماری رو به رو می‌شدیم. دیگر از یک جایی به بعد، این آرزو به وحشت و کابوسمان تبدیل شد. جان، یک نویسنده تئاتر موزیکال جوان است. از کودکی آرزوی اجرا کردن در برادوی را داشته است. حال نزدیک سی سالش است و در این روزها، باید یک اجرا جلوی چندین تهیه کننده داشته باشد، بلکه ببیند شانسی برای پیشرفت دارد یا خیر. با استفاده از یک نمایش موزیکال موازی، جاناتان داستان آن روزها را برایمان تعریف می‌کند.

جان، از یک تشبیه فوق العاده استفاده می‌کند: سی ساله شدن، مثل یک بمب ساعتی می‌ماند. هر روز که می‌گذرد، مانند آن است که داری صدای تیک تاک یک بمب را می‌شنوی و سپس، بوم. سی سالت شده است، هنوز کاری نداری و در خانه کوچک و بد بویت، تلاش‌ می‌کنی که چیزی بنویسی بلکه، آن تو را به جایی برساند. هدف فیلم، این است که ما را با درگیری‌های ذهنی جان همراه کند. دردهایش را لمس کنیم و برای وقت‌هایی که شاد است، همراهش باشیم. هدف فیلم موزیکال همین است دیگر! موسیقی قابلیت این را دارد ما را از سختی‌ها بیرون بیاورد و تلخی را به شکلی دوست داشتنی، به خوردمان بدهد.

خط داستانی Tick Tock Boom حالت اپیزودیک دارد. در هر آهنگ، یک داستان نهفته که جان آن را برایمان تعریف می‌کند. هیچ کدام از این آهنگ‌ها، اضافه نیستند و آنقدر خوب هستند که می‌شود بارها و بارها آن‌ها را گوش داد. راک‌های محشر و گوش نوازی که به نظرم، هیچکس به جز میراندا نمی‌توانست آن‌ها را به پرده سینما بیاورد. البته لارسون تنها به سبک راک بسنده نکرده و چند اجرای تک نوازی و یک اجرای هیپ هاپ را هوشمندانه در نمایشنامه خود گنجدانده است. همچنین باید به لوینسون تبریک گفت که توانسته به این اجراها شاخ و برگ بدهد و بتواند نسبت به فیلمنامه قبلی خود، پیشرفت قابل توجهی بکند.

داستان فیلم سعی دارد به موضوعات فراوانی بپردازد هرچند اصلی‌ترین موضوعش، بحران‌های روزهای پایانی بیست و نه سالگی جان است. از رابطه عاشقانه او بگیرید تا معضل بیماری ایدز، فیلم سعی کرده به هرکدام از آن‌ها بپردازد. ایرادات فیلمنامه این است که بسیار خوب ما را با تنهایی، بی‌پولی و ترس از شکست جان همراه می‌کند و از آن طرف، رابطه عاشقانه‌اش را به خوبی نمایش نمی‌دهد. هرچند، آهنگ بسیار زیبایی در فیلم حول محور رابطه او وجود دارد، اما جان و سوزان هیچ شانسی برای تبدیل شدن به یکی از زوج‌های خاطره انگیز ژانر موزیکال را ندارند.

موضوع ایدز یک وصله ناجور به فیلم است. انگار تنها هدف این بوده به نوعی اشک مخاطب را در بیاورد و با این بهانه به روابط دوستانه جان عمیق شود. اما در نهایت، شکست میخورد و نبودنش، تفاوت چندانی در فیلم بوجود نمی‌آورد. از بخش خوب فیلمنامه غافل نشویم. هنگامی که جان شروع به خواندن شعر تولد سی سالگی‌اش می‌کند، با تمام وجود آن را می‌فهمیم. فیلم روی نقاطی دست می‌گذارد و آن‌ها را به طوری بازگو می‌کند که از شعاری بودن دور بماند و از طرفی، مخاطبش را با خود همراه کند. جان، دارد به سی سالگی نزدیک می‌شود و آنقدر از این اتفاق تنفر دارد که می‌خواهد در بیست و نه سالگی، سنش متوقف شود.

آیا با او همذات پنداری می‌کنیم؟ بله! این هدفی بوده که فیلم می‌خواست به آن دست پیدا کند. به هر حال، جاناتان لارسون یک نمایشنامه موزیکال درمورد خودش نوشته است و بهتر از هرکس، چهره خودش را به نمایش گذاشته است. بخواهم حرف‌هایم را خلاصه کنم، آهنگ‌های مربوط به هر موضوع، بسیار زیبا و دوست داشتنی هستند اما داستان پشت هرکدامشان، به زیبایی آن آهنگ نیست. بخش فیلمنامه، به نوعی یادآور Inside Llewyn Davis است. اما به جای آن لوین دیویس عصبی و یبس (!)، یک جاناتان لارسون پر ذوق و شوق وجود دارد. مشکلات یکی است، آدم‌ها متفاوت هستند!

بعد از نوشتن موسیقی و آهنگ‌های پس زمینه‌ و شعرهایشان، بازی بازیگران جز اصلی فیلم‌های موزیکال است. اندرو گارفیلد یکی از بهترین بازی‌هایش را به نمایش می‌گذارد که به طور قابل بحثی، می‌توانیم بگوییم بهترین بازی دوران بازیگری او است. گارفیلد همواره چهره و استایل یک فرد نگران و دلواپس را دارد که لباس‌های نامرتب و موهای شلخته، امضای او هستند. همین موارد، سبب شده به خوبی در نقش جان بنشیند و علاوه بر آن، توانایی‌های خودش را در خوانندگی و رقص، به خوبی به نمایش می‌گذارد. باید منتظر بایستیم و بازی او را با دیگر بازیگران امسال مقایسه کنیم اما به نظر من، گارفیلد شانس بسیار بالایی برای بردن بهترین بازیگر مرد در جشنواره‌ها را دارد.

بازیگران دیگر در نقش‌های مکمل خود دست کمی از گارفیلد ندارند. الکساندرا شیپ تمام سعیش را کرده با بازی بسیار خوب و صدای زیبایش، ضعف شخصیت پردازی را بپوشاند و موفق بوده است. رابین دا خسوس نیز توانسته همانند شیپ، اجراها و خوانندگی بسیار خوبی را نشان دهد و با بازی خوبش، ما را با شخصیتش همراه می‌کند. ونسا هادجنز و جاشوآ هنری هم به کمک گارفیلد آمده اند و در اجراهایش، به خوبی او را همراهی کرده و نقش پر رنگی در به یاد ماندنی بودن فیلم دارند. تیم بازیگری Tick Tock Boom عملکرد درجه یکی را از خودش، ارائه داده است.

میراندا در اولین تجربه‌اش، به خوبی از کارگردانی یک فیلمنامه شلوغ برآمده است. او توانسته به خوبی تیمش را هدایت کند و در نهایت، یکی از بهترین آثار موزیکال را بسازد. فیلم برداری اثر بسیار خوب صورت گرفته و شات‌های بسیار زیبایی را در طول فیلم شاهد هستیم. تدوین نیز در سطح بالایی قرار دارد و توانسته ریتم فیلم را حفظ کند. Tick Tock Boom آنقدر در همه زمینه‌ها، عملکرد خوبی را از خودش نشان داده است که شانس این را دارد نامزدی‌ها و جایزه‌های بسیار زیادی را در فصل جوایز از آن خود کند.

مخاطب عام، نسبت به فیلم‌های موزیکال اغلب اوقات جبهه می‌گیرد و بیشتر اوقات، یک حس خسته کننده و ملال آور از آن‌ها می‌گیرد. فیلم Tick Tock Boom پر از اجراهای زیبا، شات‌های چشم نواز و بازی‌های خوب است که یادتان می‌رود به زمان نگاهی بیاندازید. در سال 2021 که فیلم‌های مورد انتظار زیادی اکران شدند و اکثریت، خسته کننده بودند و در رسیدن به هدفشان شکست خوردند، اولین اثر میراندا به خوبی مخاطبش را سرگرم می‌کند و نشان می‌دهد موسیقی، چقدر راحت سختی‌ها و پستی بلندی‌های زندگی را به ما نشان می‌دهد.