بهترین باس‌های فرام سافتور از دید اعضای استودیوهای پلی‌استیشن

اگر سوال در این باره است که من به ساخت کدام یک از باس‌ها افتخار کردم، به نظرم Old Monk از دیمن سولز باشد. به این دلیل که هنگام طراحی و ساخت آن با مخالفت‌های زیادی همراه روبه‌رو شدیم. اما من خیلی دوست داشتم تا این باس‌فایت را طراحی کنم. من می‌خواستم هم از لحاظ طراحی بصری هم از لحاظ گیم‌پلی از این باس‌فایت استفاده بکنم. المان‌های مالتی‌پلیر هم خیلی مهم بود. دو عامل اجرایی و سرگرمی، فشار زیادی به تیم ما وارد کرد، چون در آن موقع کسی به کانسپت این باس اعتقاد نداشت. اما در نهایت ما توانستیم به هدف برسیم و یک باس‌فایت جذاب خلق کنیم، بازیکنان نیز از او استقبال کردند.

در بازی دیمن سولز، مکانیک‌های زیادی وجود داشت که طراحی آن‌ها بسیار مشکل بود. ایجاد ویژگی‌های آنلاین بسیار پیچیده بود، اما فکر می‌کنم که باس‌فایت Old Monk تمامی اون سختی‌ها و طوری که ما از آن مشکلات گذر کردیم را پوشش داد و این اتفاق خوبی است.

در سال 2009 من ساعت‌ها درگیر باس‌فایت Old Monk در دیمن سولز بودم. او با تمامی باس‌فایت‌های بازی تفاوت داشت. او کوچک بود و تمامی حرکات بازیکن را شبیه‌سازی می‌کرد. او درست مثل من بازی می‌کرد. او تمامی حملات را دفع می‌کرد و در یک حالت من را می‌کشت. من شیفته هوش مصنوعی این باس شده بودم.

در دومین مبارزه‌ام با این باس، من متوجه شدم که این باس‌فایت بسیار منحصر به فرد است. او این دفعه کاملا ظاهرش را تغییر داده بود و جادویی انجام می‌داد. پس از مرگ دوم، وارد فضای اینترنت شدم و دنبال راه‌حل گشتم. می‌خواستم بدانم که الگوهای شکست دادن این باس‌فایت چیست. در آن زمان فهمیدم که این باس ممکن است که هوش مصنوعی نباشد. شاید من دارم با یک بازیکن دیگر بازی میکنم. یعنی در حال تجربه‌ی یک نبرد PvP هستم! شگفت زده شده بودم.

زمانی که اون بخش سینمایی پخش شد و Sif از پشت یک سنگ بزرگ پرید و شمشیری را به دندان گرفته و خودش را برای مبارزه آماده می‌کرد، بسیار هیجان‌انگیز بود. درست قبل از آن که او را شکست بدهم، سیف لنگ لنگان حرکت می‌کرد. سرعت حملات او کاهش پیدا کرده بود و من بسیار ناراحت شده بودم. به نظر می‌آمد که سیف می‌خواهد تا آخرین لحظه عمرش بجنگد.

پس از این که او را شکست دادم، بازی روح او را به من تحویل داد. وقتی توضیحات مربوط به او را خواندم، غمگین‌تر هم شدم چرا که فهمیدم او یک گرگ وفادار بود و در حال محافظت از قبر اربابش بوده. پس از این باس‌فایت، من شروع به مطالعه داستان بازی کردم و این، دید من را نسبت به همه‌ی باس‌ها تغییر داد. براشون خیلی متاسف شدم. همه‌ی باس‌های سری دارک سولز، یک داستان خاص دارند که اکثر آن‌ها داستانی غم‌انگیز هستند. شکست دادن آن‌ها حس خوبی به بازیکنان می‌دهد اما پس از آن که درباره سرگذشت آن‌ها می‌خوانید به فکر فرو می‌روید.

فهمیدن این که در در دارک سولز باید با دو باس‌فایت به صورت همزمان مبارزه کنید دلهره‌آور و غیرممکن به نظر می‌رسید.

سرعت اورنشتاین بسیار بالا بود و دائما به طرف بازیکن حمله می‌کرد. در کنار او اسماگ با آن بدن بزرگش به سمت شما می‌آید و با آن چکش بزرگش حمله می‌کند. زمانی که یکی از آن‌ها را شکست دادم، امیدوار شدم اما دیدم که بدن اسماگ از قبل هم بزرگتر شد. اینکه هر کدام از باس‌ها را شکست می‌دادیم و باس دیگر تغییراتی به همراه داشت، بسیار جذاب و لذت‌بخش بود.

از نظر من دارک سولز، مستقیما با بازیکن مبارزه می‌کند. اورنشتاین و اسماگ نمونه‌ای از این مبارزه است. آن‌ها بسیار خشن هستند؛ آن‌ها می‌توانند علیه بازیکن، با یکدیگر همکاری بکنند. آن‌ها به بازیکنان را مجبور می‌کنند تا هر آن چه که در بازی یاد گرفته‌ را تکرار کنند. این یک نکته‎‌ی مهم در دارک سولز است. آن‌ها به بازیکنان می‌گویند که در فکر این که بهترین هستند، احساس راحتی نکنند. آن‌ها می‌گویند که اگر می‌خواهید بهترین باشید و پیشرفت کنید باید سختی‌های زیادی را تحمل بکنید.

پس از شکست دادن آرتوریاس، بعید می‌دانم که کسی بتواند به راحتی به Anor Londo برگردد. برخلاف داستان‌های قهرمانانه‌ای که درباره شوالیه‌ها گفته می‌شود، دارک سولز درباره‌ی نوسانات یک شوالیه، ضرباتی که در مبارزات می‌خورد و حرکات او صحبت می‌کند.

این مبارزه از منظر هنری، شگفت‌انگیز است. داستانی از یک فردی روایت می‌شود که روزگاری مبارز قهاری بوده اما الان در ورطه‌ی سقوط قرار دارد. زره آرتوریاس خراشیده و کثیف شده است. بازوی اصلی او آسیب دیده و سعی می‌کند با دست ضعیف‌ترش با بازیکنان مبارزه می‌کند. داستان غم‌انگیز آرتوریاس باعث شد تا من گریه کنم. مجازاتی که به خاطر ورود به بسته‌ی الحاقی، لایقش بودم.

وقتی وارد کلیسای کوچک لوتریک می‌شوید، در بسته می‌شود و تاریکی اتاق را فرا می‌گیرد. برای من این لحظه، بسیار خاطره‌انگیز است. او به مانند یک رقصنده از تاریکی بیرون می‌آید و روبه‌روی بازیکن می‌ایستد. اون مبارزه شگفت‌انگیز است. مبارزه‌ی بازی بسیار روان است. مرگبار بودن او از همان ابتدا واضح است.

این اولین باس‌فایتی بود که احساس می‌کردم که دو طرف سعی دارند تا روی یکدیگر تسلط داشته باشند. خیلی من را یاد باس‌فایت Penetrator از بازی دیمن سولز می‌اندازد. وقتی که او را شکست دادم، اولین باس‌فایت سولزی بود که از شکست دادنش ناراحت شده بودم. من بیشتر می‌خواستم، دوست داشتم در محیط‌های متفاوت با او مبارزه بکنم. امیدوارم که در الدن رینگ مبارزه‌های بیشتری شبیه به او ببینم.

برای من مبارزه با Nameless King مثل یک نمایش است. میدان جنگ با ابرهای طوفانی طراحی شده است و باس از پشت یک اژدها به زمین مبارزه فرود می‌آید. زمان فرود او صاعقه‌ای رخ می‌دهد و این صحنه، ظرافت و شکوه سلطنتی او را به نمایش می‌گذارد که شایسته عنوان اوست. سپس یک دوئل میان بازیکن و این پادشاه شکل می‌گیرد. او به یک اندازه به طوفان و سلاح خودش فرمان می‌دهد. حملات او ترکیبی از طوفان، رعد و برق و شمشیرش است که به راحتی بر حریفش غلبه می‌کند.

حملات او به شدت ترسناک است. صبر و خونسردی او حس یک جنگجوی کارکشته را نشان می‌دهد. شکست دادن این باس‌فایت، یک حس غرور شگفت‌انگیزی را به بازیکن ارائه می‌دهد.

با ورود به یک برج ساعت متروکه در حالی که یک نفر روی یک صندلی نشسته است، نور خورشید به سختی از پنجره‌های ساختمان وارد محیط می‌شود... فکر کنم همه در آن لحظه می‌دانستیم که چه چیزی در انتظارمان است. لیدی ماریا سخت‌ترین و در عین حال زیباترین باس‌فایتی بود که تا به حال با آن مواجه شدم. بدون شک او بهترین باس‌فایت در تمامی این بازی‌ها برای من است. مبارزه با او مثل یک رقص دونفره بود در حالی که او من را هدایت می‌کند.

محیط مبارزه بسیار خالی است، با این حال شمع‌های اطراف ساختمان و گل‌های سفیدی که روی زمین ریخته شده، با پنجره‌ای زیبا که محیط را روشن می‌کند، جوی مناسب برای این باس‌فایت به وجود می‌آورد. موسیقی شگفت‌انگیز است. انیمشین حرکات او خارق‌العاده است. مبارزه با او متعادل بود. در فاز یک او بسیار سریع حرکت می‌کند، در فاز دو او از بازیکن فاصله می‌گیرد و از خون خود برای مبارزه استفاده می‌کند. همه چیز این باس‌فایت شگفت‌انگیز است.

مبارزه با او برای من بسیار خاص است. لادویگ آسیب دیده است. او شمشیری کنارش می‌بیند و آماده‌ی یک مبارزه می‌شود. خشم وجود او را فرا می‌گیرد و در حرکتی عجیب، ظاهری عجیب جایگزین او می‌شود. موسیقی که در پس‌زمینه پخش می‌شود یکی از بهترین ترانه‌های Bloodborne است. هر حمله‌ی او به دنبال اوج و فرود ریتم موسیقی است و همین باعث می‌شود تا مبارزه یک ریتم خاص پیدا بکند. در ابتدا همه چیز نامنظم است اما موسیقی به کمک مبارزه می‌آید. مبارزه با او یک دوئل شگفت‌انگیز است.

در سکیرو، Owl نقش بسیار مهمی در داستان بازی دارد. تمامی اتفاقات مهم بازی زیر نظر اوست. داستان او، بسیار شگفت‌انگیز است و روایت متفاوتی را ارائه می‌دهد. در بازی او در اوج قدرت قرار دارد و از هر چیزی برای عملی کردن نقشه‌ی خودش استفاده می‌کند. مبارزه با او بسیار احساسی است و یک حس خاصی در بازیکن ایجاد می‌کند. حس خیانت، رهاشدگی و انتقام. برخورد تیغه‌های شمشیر، مکالمات بین دو کاراکتر است. به نظر من که Owl نقطه‌ی اوج داستان سرایی در فرام سافتور بوده است. خیلی دوست دارم تا ببینم آن‌ها در الدن رینگ چه می‌کنند.

انتخاب یک باس‌فایت از کالکشن بی‌نظیر فرام سافتور بسیار سخت است. اما Guardian Ape داستان جذابی را بازگو می‌کند. او مثل شوالیه یا یک موجود افسانه‌ای رفتار نمی‌کند. او یک میمون است که هر چیزی به دستش بیاید به طرف بازیکن پرتاب می‌کند، به طوری که بازیکن فکر می‌کند که این باس‌فایت شوخی است. اما وقتی فاز اول مبارزه به پایان می‎‌رسد، بازیکن می‌فهمد که به هیچ وجه این مبارزه، شوخی نیست.

انیمیشنی که فرام سافتور برای دو فاز این باس‌فایت به کار برده، نکته‌ای است که من را شیفته‌ی این میمون می‌کند. تغییراتی هم که او در طول مبارزه دارد شگفت‌انگیز است. در نهایت بازیکن متوجه می‌شود که با یک حشره  در حال مبارزه بوده است. هیچ کلمه‌ای هم داستان او را توصیف نمی‌کند، همه چیز در صحنه مبارزه اتفاق و تعریف می‌شود.

دیدن خانم‌های مسن در بازی‌ها خیلی معمول نیست، به ویژه که توانایی مبارزه‌ی بالایی هم داشته باشند. بنابراین من قبل از شروع مبارزه، او را دوست داشتم. یک رزمی کار سرسخت و ماهر که چندین سال به شاگردانش مبارزه یاد می‌دهد، مجبور است تا مبارزه‌ای را انجام دهد که علاقه‌ای به آن ندارد اما وظیفه دارد تا آن را انجام دهد. همه چیز مبارزه جذاب است. نبردهای تن به تن، ایجاد تعادل، همه چیز درست است.

به ندرت می‌توانم بگم که شانس در شکست دادن باس‌فایت‌ها نقش ندارد اما درباره‌ی زن پروانه‌ای اینطور نیست. همه چیز بی عیب و نقص، تنطیم شده و معادل است. شکست خوردن او کاملا نیازمند مهارت است. تمام و کمال. من این باس‌فایت را بیش از همه دوست داشتم.