نقد سریال Resident Evil – حسرت به دل ماندیم!

اخیرا سریال 8 قسمتی resident evil توسط پلتفرم نتفلیکس منتشر شده و حسابی صدای طرفداران این بازی را در آورده. این سریال که تمرکز آن روی شخصیت آلبرت وسکر و دو دختر او است، تمام المان‌های مربوط به بازی را کنار گذاشته و ایده خام خودش را پیش می‌گیرد. با نقد سریال Resident Evil همراه ویجیاتو بمانید.

یدک کشیدن عنوان Resident Evil

وقتی تیم سازنده با هدف ساخت یک سریال از عنوان یک فرانچایز ویدیو گیمی جلو می‌روند، باید آنقدر تجربه داشته باشند که بدانند مهم‌ترین دلیل موفقیت اینگونه پروژه‌ها، فن سرویس بودنشان است. در غیر این صورت بهتر است از این عنوان استفاده نکنید و ایده خودتان را بسازید.

با نگاهی به تاریخچه موفقیت عناوینی که از روی بازی‌ها اقتباس کردند، به راحتی می‌توانیم به فرمول موفقیت اینگونه عناوین را پیدا کنیم. ترکیب ایده‌های جدید که با رویداد‌های داخل بازی هماهنگی دارد و عناصر قدیمی موجود در بازی. نمونه قابل مثال این فرمول نیز سونیک و توم ریدر هستند. که هر دو با وجود ضعف‌هایی که داشتند توانستند به موفقیت خوبی برسند.

شاید ناامید کننده‌ترین و بدترین بخش این سریال، عنوانش باشد. عنوانی که تاریخچه نسبتا بزرگ و خوبی دارد و طرفداران این عنوان به راحتی می‌توانند عناصر وابسته به این عنوان را پیدا کنند.

اما در سریال رزیدنت ایول جز چند مورد عملا هیچ سنخیتی با فرانچایز رزیدنت ایول نداشت. شاید اگر این سریال عنوان رزیدنت ایول را حمل نمی‌کرد می‌توانستیم به راحتی از کنارش رد شویم و آن را یک سریال سرگرم کننده و آخر هفته‌ای حساب کنیم.

وقتی از عنوان یک فرانچایز ویدیو گیمی قرار است سریالی ساخته شود، حداقل باید به مخاطب ثابت شود که این سریال در دنیای همان فرانچایز رخ داده و همه اتفاقات باهم هماهنگی دارند.

اتفاقات و رویداد‌هایی که قصه سریال رزیدنت ایول رخ می‌دهد را نمی‌توان آن را در دنیای بازی‌ها باور کرد. همانطور که گفتم بین این دو با وجود اینکه هر دو یک عنوان را دارند، هیچ هماهنگی وجود ندارد و به قول یکی از منتقد‌ها اگر چندتا المان کوچک را از این سریال حذف کنیم، این سریال هیچ شباهتی با سری بازی رزیدنت ایول نخواهد داشت.

وجود خط‌های زمانی مختلف هیچ کمکی نمی‌کند

شیوه روایت سریال رزیدنت ایول تقریبا شبیه است به روایت‌های دست و پا شکسته که به زور می‌خواهند ساختار را وارد یک داستان بی اساس و بی کشش کنند.

استفاده از برش‌های زمانی و روایت در خطوط زمانی مختلف موقعی لازم است که اول به پیشرفت داستان کمک کند و سپس بتواند حفره‌های داستانی را برطرف کند.

اما در سریال رزیدنت ایول اصلا حفره‌ای ایجاد نمی‌شود که صحنه‌های فلش بک یا خط زمانی‌های دیگر بخواهد آن را برطرف کند. روایت ساده (تاکید می‌کنم) بیش از حد ساده سریال رزیدنت ایول نیازی به اضافه کردن خط‌های زمانی ندارد. همچنین روایت‌های مختلف از خطوط زمانی مختلف کمک زیادی به پیشرفت داستان نمی‌کند و صرفا مخاطب را منتظر می‌گذارد تا روایت بی‌ساختارش را در فرصتی دیگر ادامه دهد.

یکی دیگر از مشکلات پرداختن به دو خط زمانی، محکم نبودن ساختار داستان در هر کدام از این خط‌های زمانی است. طوری که با برش به خط زمانی بعدی تمرکز از خط زمانی اصلی خارج می‌شود و نمی‌گذارد بیننده حداقل با یکی از این روایت‌ها انس بگیرد.

کلیشه، عدم پیروی و ایده‌های غیر منطقی

فیلمنامه سریال رزیدنت ایول، نامنظم‌ترین و خرابکار‌ترین بخش این سریال است. اساس داستان فیلمنامه تنها روی یک توصیف جولان می‌دهد؛ کلیشه.

این کلیشه می‌توانست قابل قبول باشد اما تنها در صورتی که سراغ کلیشه‌های موفق موجود در بازی‌ها می‌رفت و آن‌ها را نمایش می‌داد. اما در حقیقت کلیشه‌های سریال رزیدنت ایول از جنس کلیشه‌های اقتباس‌های زامبی محور ضعیف است.

مهم‌ترین دلیل موفقیت یا عدم موفقیت یک اثر، وجود کشمکش و بحران در آن است. این کشمکش و بحران حتی در سریال‌ها و فیلم‌های کمدی هم می‌تواند موفقیت آن را تضمین کند. اما متاسفانه ما شاهد بحران قابل باوری نیستیم.

به دو دلیل مهم بحران‌های طراحی شده در این سریال نمی‌توانند مخاطب را راضی کنند. مهم‌ترین دلیل آن که بهش اشاره کردیم، کلیشه‌ای بودن این بحران است. دلیل بعدی هم به این است که این بحران‌ها عملا شخصیت‌ها را درگیر خود نمی‌کنند. شخصیت پردازی ضعیف باعث شده تا نه خود شخصیت‌ها و نه مخاطبان این بحران‌ها را جدی نگیرند.

گیر کردن بازیگران در شخصیت‌های ضعیف و کار نشده

شخصیت پردازی در سریال رزیدنت ایول رسما معنای خودش را از دست می‌دهد. تنها با دیدن دو قسمت از سریال می‌توانید متوجه شوید که به اندازه کافی روی شخصیت‌های داستان کار نشده و آن عناصری که برای همذات پنداری مخاطب باید داخل شخصیت باشند را ندیدیم.

برای همین نمی‌شود به بازیگری این سریال خرده گرفت. زیرا تا موقعی که شخصیت پردازی ضعف داشته باشد و نویسنده نتواند به آن لایه‌های عمیق ببخشد، بازیگر هم آنچنان کاری از دستش بر نمی‌آید.

از طرفی در برخی لحظات سریال، هنرمندی‌های قابل قبولی دیدیم اما به دلیل شخصیت پردازی ضعیف این هنرمندان نتوانستند آنچنان که باید خودشان را محک بزنند.

یادداشتی در مورد سیاست‌های نتفلیکس

با موج‌های جدید و جهانی که در دنیا به وجود آمده، فرهنگ و هنر هم از این موج‌ها تاثیر گرفته و خیلی از بازی‌ها، فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی موج سواری کردند و برای رهایی از حملات آینده مخاطبان به آن‌ها در آثار خود حمایت‌های عجیبی انجام دادند.

اینکه سیاست نتفلیکس برای عادی کردن یه سری مسائل در جامعه کار درست یا غلطی است کسی توان قضاوت کردن ندارد. اما گاهی اوقات تاکید بیش از جد و جبران افراطی این مسائل هیچ کمکی جز دامن زدن به مشکلات این افراد نمی‌کند. شاید هدف نتفلیکس عادی کردن این مسائل در جامعه باشد اما در حقیقت این پافشاری بیش از برای تغییر دادن یه سری اصول و برند‌ها، می‌تواند تاثیر معکوس بگذارد و بدتر مردم را نسبت به این وضعیت به سمت موضع‌گیری بکشاند.

شاید بهتر باشد به جای تغییر دادن یه سری اصول از پیش نوشته شده، سراغ ایده‌های جدیدی برود و حرف‌هایش را در قالب آن ایده‌ها بزند. شخصیت‌های جدید، فیلم‌های جدید و داستان‌های جدید. زیرا آنجا دیگر چیزی نیست که بخواهد دست و پای سازنده را ببندد و به راحتی می‌تواند درونمایه ارزشمند خود را به مخاطبان ارائه دهد.

سخن آخر

سریال Resident Evil یک سریال سرگرم کننده برای یک آخر هفته‌ای است که کاری برای انجام دادن ندارید و دوست دارید لحظات خود را با زامبی‌های گرسنه و هیولا‌های عجیب غریب بگذرانید. اما اگر به قصد دیدن یک اقتباس از سری بازی رزیدنت ایول سراغ این سریال می‌روید، باید جلوتر به شما بگویم که ناامید خواهید شد.

بیشتر بخوانید:

نمرات سریال Resident Evil منتشر شد

واکنش بسیار منفی مخاطبین به سریال Resident Evil