نقد انیمیشن شب در موزه | کامونرا دوباره برمی‌خیزد

شانزده سال پیش، شب در موزه، فصل جدیدی را برای یک کمدی خنده‌دار خانوادگی با پیام اخلاقی خوب باز کرد. این فیلم در نهایت منجر به یک سه گانه شد که به دلایل مختلف به سختی فراموش می‌شود. نکته کلیدی داستان آن سه فیلم آشفتگی در یک موزه بود که باعث شکل‌گیری داستان‌های جالب مختلفی می‌شد. اما این انیمیشن جدید به کارگردانی مت دانر سعی در تکرار همه اینها دارد. در واقع این انیمیشن سعی می‌کند جادوی لوح زرین حاضر در موزه را به نمایش بگذارد، در حالی که به جنبه‌های مختلف فیلم‌های اصلی نیز ادای احترام می‌کند. در ادامه با نقد انیمیشن شب در موزه: کامونرا دوباره برمی‌خیزد همراه ویجیاتو باشید.

هشت سال از زمانی‌که فکر می‌کردیم مجموعه فیلم‌های کمدی فانتزی خانوادگی «شب در موزه» به پایان رسیده می‌گذرد، با این حال اکنون ما با یک فیلم کاملاً جدید روبرو هستیم؛اگرچه این بار، این فیلم یک انیمیشن است. علیرغم اینکه در دوران نوجوانی و جوانی سه گانه اصلی را دوست داشتم، باید بگویم که واقعاً برای ساخت فیلم جدیدی از این فرنچایز ذوق و شوق نداشتم. آیا واقعاً کسی می‌خواست فیلم جدیدی در این فرنچایز ببیند، چه رسد به فیلمی که انیمیشن باشد؟ آنها حتی نتوانستند بن استیلر را مجبور کنند که نقش خود را در چارچوب شخصیت لری دیلی دوباره بازی کند، در عوض زکری لوی را انتخاب کردند که در این نقش با صدایش کار خوبی انجام می‌دهد، اما متأسفانه این اثر شیرینی آن لایو اکشن‌ها را ندارد.

همین ابتدا باید گفت تماشای «شب در موزه» جدید مانند تماشای یک فیلم انیمیشن در دو دهه پیش است؛ وقتی آثاری چون «جک سامورایی» حضور جدی در این مدیوم داشتند. از اساس ساختار فنی و طراحی این اثر به شدت شبیه به آن دست آثار انیمیشنی است. داستان این فیلم بدین شرح است که: نیک دیلی به عنوان نگهبان شب در موزه تاریخ طبیعی آمریکا راه پدرش را دنبال می‌کند تا بداند وقتی خورشید غروب می‌کند چه اتفاقی می‌افتد. اما زمانی که فرمانروای دیوانه کامونرا فرار می‌کند، این بر عهده نیک است که موزه را یک بار برای همیشه نجات دهد.

از نظر داستانی انیمیشن شب در موزه فیلمی است که برای بزرگ‌سالان بسیار خسته‌کننده است. این فیلم با داستانی تکراری و خنده‌دار، شخصیت پردازی ضعیف و طنزی که ظاهراً برای کودکان نوپا طراحی شده است، یکی از بدترین فیلم‌های سال است که به فرنچایز‌های قدیمی‌تر مربوط می‌شود. البته هیچ کس نمی‌گوید که سه فیلم اول این فرنچایز شاهکار هستند، اما آنها همچنان فیلم‌های خانوادگی بسیار سرگرم‌کننده‌ای بودند که حس شگفت انگیزی از ماجراجویی را به رخ می‌کشیدند، در حالی که گاهی اوقات واقعاً خنده دار هم بودند. اما این فیلم حتی یک بار هم نتوانست مرا بخنداند. در واقع، من در طول تماشای این انیمیشن 75 دقیقه‌ای بیشتر در فکر اتفاقات روز خود بودم تا داستان فیلم.

علت این مشکل فیلمنامه ری دلاورنتیس و ویلیام شیفرین است که به نظر می‌رسد به طور خاص برای کودکان بسیار کوچک نوشته شده که صادقانه بگویم که برای من بسیار دم دستی و تکراری است؛ مخصوصا با توجه به این واقعیت که سه گانه فیلم‌های قبل از این اثر حاوی شوخی‌های زیادی بود که همه می‌توانستند از آنها لذت ببرند. این فیلم همان شخصیت شرور فیلم‌های قبلی را بازیافت می‌کند و به همراه آن همان طرح داستانی را نیز روایت. اما مشکل بزرگ این است که حتی با یک طرح آشنا، کار زیادی برای هویت بخشیدن به این فیلم انجام نشده است.

یکی دیگر از مسائل منفی متعدد این فیلم آن است که به سادگی نمی‌تواند دلیل وجود خودش را در وهله اول توجیه کند. همانطور که گفته شد، پس از هشت سال، مردم پس از انتشار قسمت سوم این فرنچایز از فضای این اثر خارج شده‌ بودند. چرا که همه ما فکر می‌کردیم که قسمت سوم پایان رضایت‌بخشی بود، پس چرا دوباره آن را ادامه دادند؟! جواب روشنی در این مورد نیست.

آنها احتمالاً فکر می‌کردند که این یک فیلم بسیار موفق خواهد بود، اما من صادقانه بگویم که فکر نمی‌کنم چنین شود، عمدتاً به این دلیل که فکر نمی‌کنم بازاری برای فیلم جدید «شب در موزه» وجود داشته باشد. آیا واقعاً کسی دیگر به شب در موزه اهمیت می‌دهد؟ احتمالا نه. صرف نظر از این، ما فقط می‌توانیم امیدوار باشیم و دعا کنیم که این آخرین مورد در فرنچایز باشد، زیرا فکر نمی‌کنم دیگر بتوانیم از ورودی‌ تکراری در این فرنچایز لذت ببریم، مخصوصاً اگر قرار باشد با کیفیتی مشابه این یکی باشند. شاید بهتر باشد که این فرنچایز را یک بار برای همیشه با خاطرات خوش گذشته رها کنند. اگر قسمت اول شب در موزه را دیده باشید، اساساً همه آنها را دیده‌اید.

در نتیجه «شب در موزه: کامونرا دوباره برمی‌خیزد» نمی‌تواند وجود خود را با فیلمنامه‌ای بد، شخصیت پردازی ضعیف و طنزی ساده توجیه کند که فقط برای کودکان نوپا خنده دار خواهد بود. این انیمیشن فیلمی سردرگم و درهم، اما همچنان به فرنچایز خود در چارچوب داستان وفادار است، فیلمی که برخی از طرفداران کوچک را راضی خواهد کرد اما ممکن است برای مخاطب قدیمی‌تر کاملاً منطقی نباشد.