چرا لایو اکشن انیمه‌ ها شکست می خورند؟

از کلاسیک‌هایی مانند Akira گرفته تا آثار به روزتر مانند Demon Slayer، انیمه در هر ژانر و برای هر سلیقه‌ای وجود دارد. با شروعی آهسته، سپس پیشرفت و شهرتی جهانی، انیمه نه تنها به دلیل سبک‌های منحصر به فرد انیمیشن، بلکه به دلیل داستان سرایی، محبوبیت زیادی کسب کرده است. در عناوین معروف، شاهد شخصیت‌های پیچیده، داستان‌های غنی، تعاملات طنزآمیز و پایان‌هایی فراموش نشدنی برای آرک‌های داستانی طولانی‌مدت هستیم.

با در نظر گرفتن این موضوع، اقتباس برخی از پیچیده‌ترین داستان‌ها و ساختن لایو اکشنی مناسب از آن‌ها کار دشواری است. به تصویر کشیدن وحشت جسمی Parasyte در نسخه لایو اکشن غیرممکن به نظر می‌رسد و بعید است که شخصیت‌های منحصر به فرد و نمادینی مانند هیگاشیکاتا جوسکه (JoJo) از JoJo’s Bizarre Adventure بتوانند به طور واقعی بازآفرینی شوند. اگر یک لایو اکشن انیمه با موفقیت انجام شود، می‌تواند سرگرم‌ کننده باشد و اثر مطلوب را روی مخاطب بگذارد. با این حال، دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است به این آثار آسیب بزند. البته این نکته را هم فراموش نکنیم که طرفداران اکثراً علاقه‌ای به بازسازی آثار محبوبشان ندارند، اما چرا؟

پس از چند فیلم بحث‌ برانگیز و خسته کننده، در اینجا توضیح می‌دهیم که چرا فیلم‌های لایو اکشن انیمه اکثراً شکست می‌خورند (و برخی استثناهای بزرگ این قاعده).

تاریخچه مختصری از انیمه

سبکی از انیمیشن، معروف به «انیمه» در ابتدا در ژاپن توسعه یافت و حول محور بازار و جمعیت ژاپن در نظر گرفته شد. در حالی که برخی از برنامه‌های انیمه کودکان به دهه ۳۰ میلادی باز می‌گردند، انیمه مدرن در سال ۱۹۵۶ شروع به کار و به لطف «پدر مانگا»، اوسامو تزوکا و تاسیس Munshi Productions در سال ۱۹۶۱ رونق یافت. عناوینی مانند Astro Boy و Speed Racer عملاً یک شبه، در خارج از کشور محبوبیت‌ بزرگی کسب کردند.

در دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی، انیمه شاهد ظهور سبک مکا (Mobile Suit Gundam، Macross) و فیلم‌های تحسین شده استودیو جیبلی بود. دهه ۹۰ شاهد رشد اینترنت و دی وی دی‌ها بود و این فضا را برای رشد شهرت انیمه‌ها باز کرد. انیمه‌ها نه تنها کودکان، بلکه سایر مخاطبان را نیز به خود جذب می‌کردند و با پخش شبانه Neon Genesis Evangelion مخاطبان بزرگسال را تحت تاثیر قرار می‌دادند. علی‌رغم «اقتصاد حبابی» ژاپن و بسته شدن بسیاری از شرکت‌های تولیدی، در دهه ۲۰۰۰ و به بعد شاهد ظهور آثار محبوبی مثل ناروتو، وان پیس و بلیچ بودیم. از آن زمان تا به امروز، انیمه و فرهنگ همیشه در حال تکاملش، ماندگار شده‌اند.

بسیاری از عناوین فوق در طول چندین دهه نوشته شدند و سپس توسعه یافتند. اکثر این آثار مرتباً تمدید شدند، بازسازی شدند و انیمیشن سینمایی هم برایشان ساخته شد. فرآیند اقتباس انیمه و جا دادن آن در یک سریال منسجم، روندی ویژه است و طرفداران روی عناوینی که عاشق آن‌ها هستند تعصب خاصی دارند. به همین دلیل، تبدیل چنین عناوین محبوب و پرطرفداری به نسخه‌های لایو اکشن، پرسش‌ها و نگرانی‌هایی را ایجاد می‌کند.

---

---

اقتباس‌ها و استثناها

اقتباس لایت ناول یا مانگا به مجموعه تلویزیونی (انیمه) با اقتباس آنها به لایو اکشن کاملاً فرق می‌کند. فرایند این دو به طور کلی متفاوت است. شکست‌های اولیه نسخه‌های آمریکایی مانند Dragonball Evolution به مخاطبان نشان داد که تهیه‌کنندگان و فیلمنامه‌نویسان بیشتر از تولید یک محصول ارزشمند به دنبال پول هستند. Speed Racer ممکن است در آن زمان برای داستان سرایی خود شکست خورده باشد، اما اکنون از آن به عنوان یک فیلم کالت یاد می‌شود.

تمرکز فعلی ناراحتی‌ها و نفرت افسارگسیخته طرفداران انیمه، روی نتفلیکس است. حتی در سال ۲۰۲۲، اقتباس‌های نتفلیکس هنوز به آن چیزی که باید دست نیافته‌اند. اقتباس ۲۰۱۸ آنها از Bleach یکی از فیلم‌هایی بود که در آستانه تبدیل شدن به یک فیلم عالی قرار داشت. اما متاسفانه این اثر، با بازه زمانی تقریباً ۱۰۰ دقیقه‌ای، تلاش کرد تا محتویات یک فصل کامل از دنیای Bleach را در خود جای دهد. شخصیت پردازی یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های انیمه‌هاست و نمی‌توان زوری و بدون زمان کافی آن را به مخاطبان القا کرد. لایو اکشن انیمه Fullmetal Alchemist در سال ۲۰۱۷ نیز با همین مشکل روبه رو شد. تا جایی که حتی CGI و بازیگران مورد ستایش قرار گرفتند. اگرچه می‌توان گفت که این فیلم برای طرفداران سریال جذاب است اما نمی‌تواند بینندگانی که انیمه را ندیده‌اند به خود جذب کند.

مشکل دیگری که در لایو اکشن‌های هالیوودی دیده می‌شود، انتخاب سفیدپوستان به عنوان بازیگر و گاهی حتی تغییر لوکیشن داستان‌هاست. در سال ۲۰۱۷، Ghost in the Shell با بازی اسکارلت جوهانسون به دلیل عدم انتخاب بازیگر آسیایی جنجال برانگیخت. علاوه بر این، در اقتباس نتفلیکس از Death Note که سال ۲۰۱۷ منتشر شد، نه تنها بازیگران اصلی سفیدپوست بودند، بلکه کلاً لوکیشن ژاپن را از داستان حذف و روایت را به سیاتل و ایالات متحده آمریکا منتقل کردند.

علاوه بر این، منتقدین هم Ghost in the Shell و هم Death Note را متهم به «توخالی کردن» داستان‌هایی عمیق منبع اصلی خود کردند و تغییرات داستانی و نحوه روایت را زیر سوال بردند.

در نقطه مقابل، طرفداران به فیلم‌های لایو اکشنی پناه برده‌اند که ارزش دیدن دارند. فیلم Classroom Assassination (۲۰۱۵) به دلیل نزدیکی خارق العاده‌اش به سریال و جلوه‌های عملی‌اش که برای واقعی جلوه دادن داستان به کار برده شده است، مورد تحسین قرار گرفته. Alita: Battle Angel نه تنها به خاطر جلوه‌های بصری خیره‌کننده‌اش، بلکه به خاطر رویکرد ساده و وفاداری‌اش به خط داستانی اصلی که برای طرفداران قدیمی و عاشقان ژانر علمی تخیلی جذاب است، ستایش می‌شود. علاوه بر این، سایر اقتباس‌های لایو اکشن، مانند سری Death Note در سال ۲۰۰۶ به دلیل دقیق‌تر بودن و وفاداری بیشتر به محتویات منبع خود، در بین طرفداران عزیز هستند.

---

---

آینده لایو اکشن انیمه

پس از استقبال از لایو اکشن Fullmetal Alchemist، سازندگانش بازگشتند و دو فیلم دیگر برای جمع بندی داستان اضافه کردند. نتفلیکس تصمیم دارد به Death Note برگردد و این پروژه را به برادران دافر (خالقان سریال Stranger Things) واگذار کرده است. علیرغم استقبال بد از برخی فیلم‌ها، شرکت‌های تولید و فیلمنامه‌نویسان همچنان گامی پرخطر برمی‌دارند تا انیمیشن‌های محبوب را به گونه‌ای که مورد علاقه طرفدارانشان واقع شود، بازسازی کنند.

۲۰۲۳ ممکن است سالی باشد که طرفداران بتوانند اقتباس نتفلیکس از یو یو هاکوشو (Yu Yu Hakusho) را ببینند. شینسوکه ساتو (آلیس در سرزمین مرزی، گانتز) برای کارگردانی My Hero Academia بر روی کار آمده است و One Punch Man ممکن است پروژه بزرگ بعدی سونی باشد. شرکت‌های سازنده احتمالاً نگرانی‌های طرفداران و سازندگان را جدی می‌گیرند و ایچیرو اودا (Eichiro Oda) اقتباسی از One Piece را فقط به یک شرط امضا می‌کند: به داستان اصلی و طرفدارانی که ۲۰ سال از سریال حمایت کرده‌اند وفادار بماند. برخی از این عناوین چیزهای زیادی برای ارائه دارند، اما همین موضوع هم انتظارات و هم نگرانی‌ها را بالا می‌برد.