۱۰ اشتباهی که بازیکن‌ها در شوترهای اول شخص انجام می‌دهند

بازی‌های شوتر اول شخص دهه‌ها جزو محبوب‌ترین سبک‌های ویدئوگیم در سرتاسر جهان بوده است و هرسال عناوین زیادی در بخش‌های سینگل پلیر، مولتی پلیر و کوآپ در این ژانر عرضه می‌شوند. درحالی که بسیاری از این بازی‌ها با خلاقیت و روش‌های جدید، دست به نوآوری می‌زنند، بسیاری از آنها سعی می‌کنند از همان ساختار و چهارچوبی استفاده کنند که بازیکنان به آن عادت کرده‎‌اند.

با این حال، آشنایی به این سبک بازی علاوه بر اینکه می‌تواند به بازیکن کمک کند تا در هر بازی جدید شوتر اول شخص پیشرفت کند، همچنین به این معنی است که عادت‌های بد ممکن است از بازی به بازی دیگر انتقال پیدا کند و مهارت بازیکن را پایین بیاورد.

با وجود اینکه هیچ بازیکنی نمی‌تواند بی‌نقص باشد، فهمیدن اینکه اشتباهاتی که اکثر گیمرها در بازی‌های شوتر اول شخص انجام می‌دهند کدام است و رفع آنها، قطعا باعث پیشرفت تکنیکی بازیکن در این سبک بازی‌ها می‌شود.

Aim پایین

---

درحالی که استثائاتی وجود دارد، اکثر شوترهای اول شخص به بازیکنان این امکان را می‌دهند تا با تیراندازی به ناحیه سر و گردن، آسیب بیشتر و حتی کشنده‌ای به دشمنان وارد کنند. با این حال Aim خودکاری که بازیکن بازی را با آن شروع می‌کند، بسیار پایین‌تر از جایی است که صورت دشمن قرار دارد.

بازیکنان همچنین هنگام حرکت برای جبران فضای صفحه نمایش که اسلحه آنها اشغال می‌کند، سعی می‌کنند Aim را پایین بگیرند، این حرکت بسیار اشتباه است و بالا گرفتن اسلحه در حین دویدن باعث می‌شود ثانیه‌های ارزشمندی که صرف بالا آوردن اسلحه برای شلیک می‌کنید را صرفه‌جویی کنید که تاثیر بسیار حیاتی روی موفقیت و شکست شما در مواجه با دشمن خواهد داشت.

مسلط نبودن به محیط نقشه‌ی مولتی‌پلیر

---

مهارت اصلی در شوترهای مولتی‌پلیر رقابتی، معمولا به سرعت عمل بازیکن برمی‌گردد، اما چه نقشه بازی مانند فورتنایت، اوپن زون باشد و چه بهترین نقشه‌های مولتی‌پلیر کال آف دیوتی، یکی دیگر از عوامل موفقیت، شناخت و درک کامل بازیکن از مناطق در دسترس بازی است.

بسیاری از بازیکنان به طور تصادفی سرتاسر محیط نقشه‌ها می‌دوند و به دنبال مهمات و دشمن می‌گردند، این یک اشتباه رایج است. به خاطر سپردن سرتاسر یک نقشه و چیدمان آن به بازیکن این اطمینان را می‌دهد که نقاط سنگر گرفتن، راه‌های فرار، محل اسپاون شدن سلاح‌ها و... را بداند و با حرکت آگاهانه در سرتاسر محیط و نه صرفا از روی شانس و اقبال، درگیری با دیگر بازیکنان را برخوردهای تاکتیکی تبدیل کند.

ریلود نکردن

---

ریلود کردن ممکن است به اندازه خود شلیک مهم به نظر نرسد، اما دانستن زمان درست برای انجام دادن آن می‌تواند تفاوت بین یک بازیکن متوسط و خوب باشد. بازیکنان در حین ریلود کردن خشاب اسلحه خود آشکارا آسیب‌پذیر هستند. نیازی نیست که حیف کردن مهمات، این کار را مدام انجام بدهید، اما ریلود کردن در میانه‌ی درگیری نیز اشتباه بزرگی است که بایستی از آن اجتناب کنید.

معمولا بهترین ایده این است که بلافاصله بعد از کشتن با اسلحه‌های گرم، خشابتان را عوض کنید. اما بایستی یک محیط امن و نه چندان شلوغ را برای ریلود اسلحه‌های بزرگ که عوض کردن خشابشان مدت زمان بیشتری می‌خواهد، پیدا کنید. بنابراین در صورت اتمام تیرهای خشاب سلاح سنگینتان در حین درگیری، بهترین راه تعویض تفنگ با تپانچه یا دیگر سلاح‌های سبکی است که حمل می‌کنید.

تمرکز نداشتن روی اهداف

---

اکثر بازی‌های شوتر دارای مجموعه‌ای از حالت‌های مبتنی بر هدف مانند مودهای Capture the Flag یا King of the Hill هستند.

با این حال، اشتباهی که بسیاری از بازیکنان در این مودها انجام می‌دهند این است که آن را با Deathmatch اشتباه می‌گیرند. می‌تواند وسوسه‌انگیز باشد که به جای بازی کردن با اهداف و تمرکز روی برد تیم، روی کشتن بقیه تمرکز کنید، اما این اشتباهی است که بازیکنان باید در برابر آن مقاومت کنند. درحالی که مبارزه و کشتار در مودهای هدف‌دار همچنان مدنظر است، معمولا نسبت به عنصر و هدف اصلی آن مود، اولویت ثانویه است.

نپریدن

---

همه بازی‌ها اجازه‌ی پریدن را به بازیکن نمی‌دهند، اما در بازی‌هایی که این دسترسی آزاد است، این یک ویژگی است که بازیکنان خوب از آن استفاده می‌کنند. در نگاه اول ممکن است به نظر برسد پریدن صرفا باعث جلب توجه و در نتیجه کشته شدن بازیکن می‌شود، اما در واقع این کار، هدف‌گیری دقیق و شلیک را برای رقبا سخت‌تر می‌کند.

دشمنانی که درحال تیراندازی به یک بازیکن درحال پرش باشند، به‌ جای چهار جهت باید نگران حرکت بازیکن در شش جهت باشند. پرش مخصوصا در هنگام حرکت به سمت گوشه‌ها مفید است. بیشتر حریفان Aim خود را هم قد سر بازیکن در نظر می‌گیرند، بنابراین پرش و قرار گرفتن در سطح بالاتری از نقطه مورد هدف آنها، سبب می‌شود ثانیه‌های ارزشمند زیادی را تلف کنند.

بازی نکردن با گروه

---

بسیاری از بازی‌های شوتر اول شخص فوق‌العاده بدون بخش مولتی‌پلیر وجود دارد، اما اشتباهی که اکثر بازیکنان در آنهایی که این امکان را دارند انجام می‌دهند، بازی نکردن در قالب یک تیم منسجم و استفاده از قابلیت‌های پارتی است. استفاده موثر از میکروفون در اکثر تیم‌ها صورت نمی‌گیرد و بنابراین یک گروه که از قبل تشکیل شده، ارتباط پایدارتر و ارزشمندی را برای استفاده حداکثری از امکانات تاکتیکی بازی فراهم می‌کند.

بازی با یک گروه همچنین به بازیکنان امکان می‌دهد تا سبک‌های بازی یکدیگر را بیاموزند و یاد بگیرند به جای حضور در هر مسابقه تصادفی با افراد ناشناس، با همکاری بیشتر بازی کنند. این قابلیت در همه مودهای یک بازی تاثیرگذار است، اما اثر هنگفت آن بر سناریوهای مبتنی بر هدف که در گزینه‌های قبلی به آن اشاره کردیم، غیرقابل انکار است.

نگه‌داشتن تنظیمات خودکار

---

تغییر دادن تنظیمات خودکار و دستکاری آنها، آخرین کاری است که بازیکنان می‌خواهند در یک بازی انجام بدهند، اما بازیکنان بازی‌های شوتر اول شخص باید حداقل یکبار تنظیماتی از جمله حساسیت جوی‌استیک یا موس و تنظیمات دکمه‌های کیبورد یا کنترلر را بررسی کنند.

حساسیت و سرعت حرکت Aim و تنظیمات صفحه کلید به بازیکنان اجازه می‌دهد عملکرد بازی را به دلخواه خود شخصی‌سازی کنند. سایر تنظیماتی که در صورت وجود ارزش بررسی را دارند عبارتند از: اندازه متن، میدان دید و گزینه‌های مختلف دسترسی در بازی.

خساست در استفاده از سلاح‌های قدرتمند

---

اکثر شوترهای اول شخص، چه سینگل‌پلیر باشند چه مولتی‌پلیر، دارای یکسری سلاح‌های قدرتمند و خاص با مهمات محدود هستند که با توجه به کمبود آنها، اکثر بازیکنان این عادت بد را دارند که در استفاده از آنها بیش از حد محافظه‌کارانه عمل می‌کنند.

اشتباه اکثر بازیکنان این است که وسوسه می‌شوند این سلاح‌های کمیاب، مانند چندین مورد از نمادین‌ترین سلاح‌های مجموعه Halo را برای لحظه‌ای عالی ذخیره کنند، اما انجام این کار زمانی که به قیمت از دست دادن موقعیت‌های ارزشمند برای استفاده از آنها باشد، به اشتباهی بزرگ تبدیل می‌شود. احساس بدی است که شکست بخورید یا به پایان بازی برسید و متوجه شوید چندین سلاح قدرتمند را اصلا استفاده نکرده‌اید.

رها کردن بازی‌های قدیمی

---

اغلب بازی‌های شوتر اول شخص مولتی‌پلیر دائما عرضه می‌شوند و بازیکنان بلافاصله بازی‌های قدیم را برای نسخه جدید رها می‌کنند. درحالی که خواستن جدیدترین عنوان از یک فرنچایز محبوب قابل درک است، دلایل متعددی برای وفاداری به عناوین قدیمی وجود دارد. اولین مزیت این وفاداری این است که پول بازی‌های جدید در جیبتان می‌ماند.

عناوین قدیمی‌تر فرنچایزها با عرضه و جایگزینی جانشینانشان، اغلب دچار کاهش قیمت قابل توجهی می‌شوند، بنابراین کمی صبر کردن می‌تواند صدها دلار را طی چندسال برایتان ذخیره کند. در ضمن اغلب زمان می‌برد تا نسخه‌های جدیدتر بتوانند جا بیفتند و مشکلاتشان را حل کنند. در نسل عرضه پچ‌های فیکس و خرابی‌های روز عرضه، بازی کردن عنوانی که در گذشته این مراحل را طی کرده و در بهترین حالت خود قرار دارد، احساس خوبی به شما خواهد داد.

تلاش بی‌وقفه برای جمع کردن جوایز

---

بازی‌های آنلاین در ابتدا از مهارت و توانایی بازیکن برای باز کردن آیتم‌ها و گزینه‌های ویژه استفاده می‌کردند، اما حالا متاسفانه یا خوشبختانه، اکثر بازی‌های محبوب شوتر، از سیستم بتل پس استفاده می‌کنند. اغلب این سیستم‌ها با چالش‌های زمان بندی شده طرح‌ریزی شده‌اند که برای تکمیل آن به سبک خاصی در بازی کردن نیاز دارید.

درحالی که تعقیب هویج در انتهای چوب به نظر لذت‌بخش می‌رسد، بسیاری از بازیکنان عادت کرده‌اند که به جای لذت بردن از گیم‌پلی و سبک بازی مختص به خودشان، این جوایز را درو کنند. از دست دادن خیلی آیتم‌ها قطعا حسرت‌آور است، اما به خاطر داشته باشید که بازی‌ها بازی هستند، نه شغل.

بیشتر بخوانید:

• معرفی بهترین بازی‌های شوتر اول شخص چندنفره برای تازه‌واردها
• معرفی بازی موبایلی Warface؛ یک شوتر اول شخص فوق‌العاده
• ۳۰ بازی شوتر اول شخص برتر که نباید تجربه‌شان را از دست بدهید