صندلی داغ ویجیاتو #۷ ؛ مریم خواجوی

سلام سلام. مرسی محمدرضا امیدوارم حال همه کلی خوب باشه. خیلی خوشحالم که دارم با بچه‌ها یه گپی می‌زنم. من مریمم، ۲۱ سالمه و حدود ۳ ساله که دارم توی صنعت گیم فعالیت می‌کنم. توی ویجیاتو به عنوان تولیدکننده محتوای ویدیویی و متنی و کوردیناتور مشغول به کارم. چقدر این قسمت سخت بود. فکر نمیکردم معرفی کردن خودم انقدر چالش داشته باشه :))

قبل دانشگاه رشته تجربی بودم. خیلی دوست داشتم که برم کامپیوتر. ولی تیزهوشان فقط رشته‌های تجربی و ریاضی داره و من از ترس اینکه بگن آره مریم از تیزهوشان اومده بیرون تجربی رو ادامه دادم. لطفا اگه علاقه ندارین این کارو نکنین. توی دانشگاه هم این مسیر دنبال کردن چیزی که بهش علاقه ندارم رو ادامه دادم و زبان چینی خوندم که اونم دوست نداشتم. اون زمان همزمان با درس خوندن کار رو شروع کردم و بالاخره دیدم که چرخه رو شکستم و دارم کاری رو انجام میدم که دوست دارم. خیلی حس خوبی داشت.

کنار ویجیاتو کانال یوتیوب خودم (iHolyMary) رو هم دارم و اونجا هم تولید محتوا می‌کنم.

مامان و بابا اوکی بودن. خودشون واسم پلی استیشن ۴ خریدن وقتی که دیگه کامپیوتر بازیا رو اجرا نمی‌کرد. هیچوقت بهم گیر ندادن که چرا داری بازی می‌کنی. وقتی خودم رو بهشون ثابت کردم و فهمیدن که می‌دونم دارم چیکار می‌کنم دیگه خیالشون راحت شد.

بازی رو از ۴-۵ سالگی با سگا جنسیس شروع کردم. من خیلی دوست زیادی نداشتم و تفریحات بچگیم دوچرخه‌سواری و بازی کردن بود. انقدر که توی دنیاهای عجیب و غریب و خفنی غرق می‌شدم که هیچوقت ولش نکردم. اولین بازی‌ای که تجربه کردم Streets of Rage 1991 بود.

بیشتر یه پروسه بود که رخ داد و اتفاقات جوری رقم خورد که نهایتا به جدا شدن من منجر شد. یه مدت استراحت کردم و بعد وارد تیم ویجیاتو شدم.

بدون شک FPS، شوتر اول شخص. و بد نیست که به ژانر ترسناک هم اشاره کنم. به نظرم دلیل اصلیش به این برمی‌گرده که بهترین بازیایی که توی بچگی تجربه کردم کال او دیوتی و Dead Space بودن و من انقدر عشق کردم باهاشون که افتادم دنبال اینکه بازیایی شبیهشون رو پیدا کنم.

بدون شک سری مدرن وارفر و بلک آپس کال آو دیوتی (فقط تا ۲)، مترو لست لایت، ولفنشتاین Old Blood، تایتان فال ۲، بتلفیلد ۱ و بایوشاک. البته بین همه اینا مدرن وارفر ۳ جایگاه خیلی خیلی خاصی توی قلب من داره و نزدیک ۳۰ بار تمومش کردم فکر کنم.

اوه برای موسیقی کلی گزینه هست. ولی خب اینا:
Final Cut - Pink Floyd / Spread Your Wings - Queen / Living in the Shadows - Matthew Perryman Jones / House of Cards - Scorpions / That's the Way it is - Daniel Lanois
برای بازی اگه غیر شوتر اول شخص بخوام بگم رد دد ردمپشن ۲،‌ گاد او وار ۲۰۱۸، Journey، بازی Spec Ops the Line و آنچارتد ۲.

فیلم: The arrival، The Grand Budapest Hotel، There Will be Blood، Django Unchained، 12 Angry Man

برای کتاب صد سال تنهایی، یادداشت‌های شیطان، مغازه خودکشی (کتاب صوتیش با صدای هوتن شکیبا رو پیشنهاد می‌کنم)، جنایات و مکافات (داستان‌های کوتاه داستایوفسکی مخصوصا بزدل)، کشور آخرین‌ها.

دنیاهای زیادی هست ولی انقدر گوست آو سوشیما خوشگل بود و یه آرامش عجیبی به من داد که واقعا دلم می‌خواست اونجا حضور داشتم. دوست داشتم یه سامورایی بودم که با جین ساکای کلی رفیقه :)))

برای مذکر بدون شک آرتور مورگان و برای مونث Aloy از هورایزن زیرو داون. مطمئنا کرکترای دیگه‌ای هستن ولی من از این دوتا چیزای زیادی یاد گرفتم.

از ایلای ساندی توی There will be Blood متنفر بودم. واقعا دم بازیگرش گرم که انقدر منفور بازیش کرد

من با پلی استیشن بزرگ شدم و اینطوری نیست که نسبت به ایکس باکس گارد داشته باشم. یه انتخاب شخصیه. آره الان تنها پلتفرمی که دارم پی سیه و واقعا ازش راضیم. مخصوصا که من شوتر پلیرم و واقعا راحت تره موس و کیبرد. با دسته بازی کردن یه چالشی که داره اینه که بعضی روزا دستت گرمه بعضی روزا نه. ولی برای موس و کیبرد این اتفاق کمتر می‌افته.

بچه‌ها لطفا علایقتون رو دنبال کنین. ولی کور کورانه نه. هوشمندانه ببینین که چه کاری هست که تقاضای زیادی داره و شما هم به انجامش علاقه دارین. همینطور لطفا تا جای ممکن ریسک کنین و خودتون رو در معرض موقعیتایی قراره بدین که به نفعتونن ولی حالا یا خجالت می‌کشین یا فکر می‌کنین از پسش برنمیاین. اگه بخواین منتظر روزی بشینین که آماده باشین اون روز نخواهد اومد. و در نهایت، هیچوقت خودتون رو سرزنش نکنین.

ممنونم ازت محمدرضا واسه‌ سوالای قشنگت دمت گرم واقعا.