از آن جایی که Castlevania: Symphony of the Night یکی از برترین بازی‌های فرانچایز کسلوانیا به شمار می‌آید، پس جای شگفتی نیست که پروتاگونیست این عنوان یعنی الوکارد نیز به همین اندازه مورد پسند باشد. با دور شدن از بلمونت‌های هیولاکُش، الوکارد بازیکنان را برای نخستین بار در جایگاه یک خون‌آشام قرار می‌دهد. به این ترتیب پلیرها به توانایی‌های تازه‌ای دسترسی پیدا کردند که به خاطر بدن ویژه‌ی الوکارد ممکن بودند.
به طور کلی در فرانچایزهای گوناگون، ومپایرها به عنوان هیولاهای وحشتناک خون‌مَک به تصویر کشیده می‌شوند تا این که سر و کله‌ی یک صلیب، میخ چوبی یا سیر پیدا شود. ولی خون‌آشام‌های کسلوانیا این گونه نیستند. آن‌ها موجوداتی جاودان و پیچیده هستند که به سختی آسیب می‌بینند. تنها انسان‌هایی همچون بلمونت‌ها با آموزش‌ها و ابزارهای فراوانی که در اختیار دارند شانس ایستادگی در برابر آن‌ها را دارند. ولی بدن الوکارد باعث می‌شود تا او حتی بالاتر از این دست ومپایرهای نیرومند قرار بگیرد و عملاً یکی از قدرتمندترین شخصیت‌های فرانچایز کسلوانیا باشد.
نیمه خون‌آشام، نیمه انسان
از آن جایی که الوکارد به عنوان پسر کنت دراکولا شناخته می‌شود، پس به خودی می‌توان تصوری از نیروی او داشت. ولی بدن خاص الوکارد در میان ومپایرها ریشه در مادرش دارد. این شخصیت که با نام آدرین تپش به دنیا آمد، حاصل پیوند دور از انتظار دراکولا و یک انسان با نام لیسا است. به این ترتیب فرزند کنت دراکولا در واقع یک نیمه خون‌آشام و نیمه انسان یا دمپیر به شمار می‌آید.
شاید چنین چیزی در ظاهر یک نکته‌ی منفی در مقایسه با یک خون‌آشام خالص بودن به چشم آید ولی در واقع این گونه نیست. الوکارد نسبت به نور خورشید که یکی از بزرگ‌ترین نقاط ضعف خون‌آشام‌های کسلوانیا محسوب می‌شود مصون است. در کنارش او نسبت به ضعف‌های انسان‌ها همچون بیماری و افزایش سن نیز مصونیت دارد. با این اوصاف، الوکارد شخصیتی‌ست که از توانایی‌های هر دو نژاد بهره می‌برد و نقطه‌ی ضعف هیچ کدام را ندارد.
تند و نیرومند
ومپایرها سرشناس‌اند که از انسان‌ها بسیار تندتر و نیرومندتر هستند. الوکارد نیز هر چند یک نیمه انسان و نیمه خون‌آشام به شمار می‌آید ولی از این قاعده جدا نیست. او به میزانی تند جا به جا می‌شود که از خودش پس‌تصویر به جا می‌گذارد. آن قدر هم نیرومند است که می‌تواند در برابر هر موجود شب دیگری قرار بگیرد. با این که همین ویژگی‌های بدن الوکارد کافی هستند تا به تنهایی و بدون داشتن ابزاری دشمنانش را شکست دهد ولی او ترجیح می‌دهد تا با شمشیرزنی شگفت‌انگیزش حتی بهتر از این‌ها نیز باشد.
این شخصیت در استفاده از بسیاری جنگ‌افزارها مهارت دارد ولی بیش از هر چیزی این شمشیر هدیه شده توسط مادرش است که مورد استفاده قرار می‌گیرد. بازی Castlevania: Symphony of the Night با همین شمشیر آغاز می‌شود. هیچ جنگ‌افزاری بهتر از این سلاح نیز نشان از تندی و نیرومندی پسر دراکولا ندارد؛ به طوری که او می‌تواند به پشت دشمنانش برود و از عقب به آن‌ها آسیب بزند.
تغییر حالت
به لطف میراث خون‌آشامی‌اش، الوکارد این قابلیت را دارد تا حالتش را تغییر کند. با این که این شخصیت در حالت انسانی خود بسیار تند است ولی برای شتاب بیش‌تر می‌تواند تبدیل به یک گرگ شود. اگر بخواهد به بلندی‌هایی برود که در حالت عادی دسترسی‌ناپذیر هستند امکان تبدیل به یک خفاش را دارد. در زمان‌هایی هم که نیاز دارد از اشیا یا افرادی بدون دردسر بگذرد بدن الوکارد به سادگی تبدیل به مه خواهد شد. از آن جایی که او یک دمپیر به شمار می‌آید آشکار نیست که آیا همانند پدرش یک «حالت راستین» دارد یا نه ولی اگر هم داشته باشد از استفاده از آن سر باز می‌زند و در بازی‌ها دیده نشده است.
الوکارد همچنین این توانایی را دارد تا ظاهرش را در حالت انسانی دگرگون کند. برای نمونه او در بازی Castlevania: Aria of Sorrow در ظاهر مردی با نام گنیا آریکادو پدید می‌آید تا سوما کروز را در دژ دراکولا راهنمایی کند. با چنین قابلیتی، الوکارد می‌تواند راهنمای بلمونت‌ها یا هر کسی که به دنبال ایستادگی در برابر ستم دراکولاست باشد.
حواس فراانسانی
بدون توجه به حالتی که می‌گیرد، حواس الوکارد بسیار فرای انسان‌ها هستند. به ویژه توانایی بویایی او به خوبی توسعه یافته است تا هر چند که یک دمپیر باشد ولی به راحتی بوی خون را حس کند. از نمایان‌ترین استفاده‌های الوکارد از بویایی‌اش می‌توان دوباره به Castlevania: Symphony of the Night سر زد. این شخصیت در این عنوان توانست در نخستین دیدارشان میراث ریکتر به عنوان یک بلمونت را با استفاده از بویایی‌اش کشف کند.
این استنتاج تنها بر اساس بوی خون ریکتر بنا شده است تا نشان دهد حس بویایی پسر دراکولا برای نوشیدنی محبوب خون‌آشام‌ها چه میزان دقیق کار می‌کند. همچنین دور از ذهن نیست که الوکارد مجبور است تا هنگامی که نزدیک به فانی‌هاست با تشنگی خود مبارزه کند و باز هم یادآور این باشد که این شخصیت نسبت به همه‌ی دیگر ومپایرها ویژه‌تر است.
پنج ویژگی بدن سونیک از طرف من
قدرت و دوام ابر انسانی:
سونیک در ظاهر بدن شکننده و ضعیف داشته باشه ولی نباید گول بدن کوچولوی این خارپشت رو خورد چون اونقدر مقاوم که وقتی یک پایگاه فضایی توی صورتش منفجر شد و هیچیش نشد و اونقدر قوی هستش که با یک مشت ربات های با آلیاژ های تقویت شده رو مثل کاغذ سوراخ بکنه.
استقامت بی انتها:
هر روز دور دنیا با سرعت نور میدو و اصلا عین خیالش نیست.
پذیرش قدرت:
در دنیایی که جادو و فناوری با هم آمیخته هستن, طبیعتاً بینهایت منبع قدرت جود داره و سونیک قادر که از همه اون قدرت ها چه منفی مثل حلقه های جهان و سایبر کراپشن، چه مثبت مثل اکسکالیبر و هایپر گو آن استفاده بکنه.
کنترل کامل:
بخاطر اجیلیتی بالا و کنترل روی تمامی قسمت های بدنش، سونیک تقریبا تو هر شرایطی هر حرکتی می‌تونه انجام بده. از ساده ترینر کار ها میشه به تیز و نرم کردن خار هاش اشاره کرد تا جاخالی دادن در هوا با حرکات آکروباتیک.
گذر از حدود بدون تلاش:
این شاید کمی عجیب باشه ولی این خارپشت آبی می‌تونه فقط با نگاه کردن به دیوار قویتر بشه و از کسانی که ازش قویتر هستند پیشی بگیره. این موضوع به خوبی در Sonic Forces به نمایش در آمد زیرا سونیک بعد از یک ماه در زندان بودن، به قدری قوی شد که توانست حریفی که حرفی در برابرش نداشت را به چالش بکشد.
انیمه جالبی بنظر میاد
جذابیت ذاتی و بصری رو فراموش کردین:)