صندلی داغ ویجیاتو #۱۶؛ اشکان دولتی

سلام، من اشکان هستم، ۲۶ سالمه و یه گیمر، اوتاکو و به صورت کلی نِردم. یه چند سالی میشه که تو ویجیاتو فعالیت دارم و مثل اینکه قراره روی این صندلی بسوزم.

رشته تحصیلیم برای دوره کارشناسی شیمی محض بود که برای ارشد شد شیمی فیزیک. رابطم با رشته شیمی کمی فراز و نشیب داشته و یه مدت تو دوره کارشناسی ازش متنفر شده بودم و در فکر تغییر رشته بودم. شرایط دانشگاه تاثیر زیادی روی این حسم داشت که بعدا برطرف شد و حالا با قدرت می‌تونم بگم که از رشتم بدم نمیاد. تو دوره ارشد تقریبا همه چیز بهتر شد و برای پایان‌نامه آزادی عمل بیشتری داشتم.

کاری که مرتبط با رشتم باشه و بخوام براش حقوق بگیرم که نداشتم، ولی سال‌هاست که تو آزمایشگاه بودم. در حال حاضر جای دیگه‌ای جز ویجیاتو مشغول به کار نیستم ولی بعد از تموم شدن ارشد دنبال کار امریه هستم که هنوز نتیجه بخش نبوده. چند جایی مصاحبه کاری رفتم که شرایط عجیبی داشتن و شاید همون بهتر فرصت شروع همکاری نداشتم باهاشون. در هر صورت تا چند ماه فرصت دارم تا کار پیدا کنم تا نخوام ۲ سال کامل سربازی برم.

مادر و پدرم چندان رابطه‌ خاصی با دنیای ویدئو گیم ندارن. وقتی که بچه‌تر بودم بازی کردن از چشم اونا احتمالا یه چیزی بوده که می‌تونست مانع درس خوندن برام باشه ولی اینطوری نبوده هیچ وقت از دسترسم خارجشش کنن.

از اونجایی که موقع تصمیم گیری‌هام مستقل عمل می‌کنم، چندان وارد جزئیات زندگیم نمی‌شن و چون سال‌های زیادیه که کارم تو این حوزه هست، همه چیز براشون عادی شده. پس نه خوشحال هستند از کارم نه ناراحت.

بازی کردن رو احتمالا از ۴ یا ۵ سالگی شروع کرده باشم. اولین خاطرم از یه بازی ویدئویی Duck Hunt و ماریو روی یکی از کنسول‌های نینتندو بود و فقط ازشون خنده‌های اون سگ رو یادمه. بعدشم فیفا ۲۰۰۲ و Pro Evolution Soccer 3 روی پی‌سی یادمه و تا سال‌ها دیگه کنسول نداشتم. اینکه چرا اون موقع به ویدئو گیم علاقه داشتم رو نمی‌دونم و چندان مهم نیست. علاقه فعلیم به بازی‌ها هم از این نشات می‌گیره که فکر می‌کنم کامل‌ترین شکل هنرند و لایق دوست داشتن هستن.

من حدود ۱۰ سال پیش یا شایدم بیشتر، سایت‌های خبری رو دنبال می‌کردم و همون موقع‌ها دانش و فهمم از بازی‌های ویدئویی هم کم کم زیاد شد و از لول نوب بودن خارج شدم.

از یه طرف هم برای یه ادم خیلی درون گرا چی بهتر از اینکه پای سیستم بشینه و کار کنه و تو طول روز با افراد غریبه روبه رو نشه. ورود من به این حوزه به خاطر علاقم به نویسندگی نبود و بیشتر بخش ویدئو گیم برام مهم بود.

این حرف رو می‌زنم ولی نکته عجیب اینه که اولین سایتی که توش فعالیت داشتم اصلا به صورت اختصاصی مربوط به فیلم و تلویزیون بود. با این وجود به چشم کسب تجربه وارد شدم و می‌دونستم بعدا یه جوری خودم به ویدئو گیم می‌رسونم.

داستان آشنایی من با ویجیاتو هم برمی‌گرده به اینکه چند سال پیش سایتی که خودم توش فعالیت داشتم و سردبیرش بودم بسته شد و من شروع کردم دنبال کار جدید. اون موقع سردبیر سابق خودم تو ویجیاتو فعالیت داشت و بهش پیام دادم و همه چیز از اونجا شروع شد.

خب من الان ۷ سالی می‌شه که به عنوان خبرنگار فعالیت می‌کنم و با خیلی‌ها همکاری داشتم، ولی خیلی‌هاشون متاسفانه فراموش شدن. فکر کنم ویجیاتو تو ایران آخرین مجموعه‌ای باشه که باهاشون همکاری کنم ولی بعید می‌دونم بچه‌های این تیم خبری از یادم برن.

چندین سال هست که خیلی ساده کنار هم فعالیت و همدیگه رو ساپورت می‌کنیم. چیزی که برای من مهمه یه سیستم بهینه هست که داریم که رایان و محمدجواد تو مرکزش هستن.

اینم بگم که وقتی که جف کیلی بخواهد یه مراسم برگزار کنه همه چیز خراب می‌شه. وقتی نصفه شب داریم مراسم بورینگ می‌بینیم برای پوشش خبری، خون به مغز نمی‌رسه و ایده کودتاه سال‌ها پیش به ذهن من و محمدجواد رسیده بود. حیف شد که هیچ وقت عملیش نکردیم و رایان داره به کار خودش داره ادامه می‌ده.

من اصلا فن بازی‌های مولتی پلیر و چندنفره نیستم و انتخاب من در حال حاضر به سادگی کال آو دیوتی هست. با این وجود یه سری بازی چندنفره مثل نسخه اول اورواچ (موقع عرضه) و THE FINALS برام قابل احترام هستن و علاقه بقیه رو بهشون درک می‌کنم.

کار سختی برای انتخاب تو بازی‌های تک نفره و داستان محور هم ندارم و در حال حاضر با همه بازی‌های یوبیسافت و فرمول تکراری این شرکت مشکل دارم. پس می‌شه فارکرای و Assassin's Creed رو هم به لیست اضافه کرد.

دوست دارم بگم که تو دنیای Witcher برم و خودمم یه ویچر باشم. با این وجود زنده موندن تو این دنیا خیلی سخته و حتی شانس کمی هم برای تبدیل شدن به یه ویچر دارم. به همین خاطر انتخابم وان پیس هست و می‌خوام توش یه دزد دریایی باشم که کلی ماجراجویی می‌کنه و ارزشی برای قانون قائل نیست.

برای کتاب انتخابم یه سه‌گانه فانتزی به اسم The Kingkiller Chronicle هست که البته کتاب سومش هنوز منتشر نشده. می‌تونم با دوست صمیمی خودم هم Baldur's Gate 3 بازی کنیم. اینجا می‌خوام تقلب کنم و یه جواب دیگه هم دارم و بد نمیشه با تریس تو یه جزیره باشم و کنار هم ویچر ۳ بازی کنیم.

خفن‌ترین کاراکتر فیکشنال مرد از نظر من گاتس از مانگا و انیمه برزرک هست. برای شخصیت مونث هم انتخابم الی از لست آو آس هست. شخصیت‌های منفور زیادی دارم که یکیشون گریفیث از همون برزرک هست و از فیسک تو سریال دردویل هم خیلی بدم میاد.

سبک مورد علاقم برای سال‌ها سمفونیک متال بوده ولی فک کنم کم کم دارم بیشتر به سمت پراگرسیو متال کشیده می‌شم. هیچ خواننده‌ مورد علاقه‌ای ندارم، ولی تعداد قابل توجهی گروه و بند مورد علاقه دارم. Amon Amarth، اپیکا، Septicflesh، نایت ویش و Soen گروه‌هایی هستن که میشه الان بهشون اشاره کرد و خیلی‌های دیگه که فرصت نیست ازشون نام‌ ببرم.

جواب دادن به این سوال برام آسونه و انتخاب من پلی استیشن هست. دلیلم هم به سادگی بازی‌های انحصاری این کنسول هستن که به ایده‌آل‌های من خیلی نزدیکن.

تنها چیزی که تو آخر می‌تونم ‌بگم اینه که سعی کنید اهنگ خوب گوش بدید، کتاب خوب بخونید، فیلم و سریال خوب تماشا کنید و بازی خوب تجربه کنید.