صندلی داغ ویجیاتو #۱۷؛ آرش پارساپور

سلام. من فکر کنم تنها کسی بودم تو فامیل که با رشته خودم دارم کار میکنم. من توی دانشگاه روزنامه نگاری خوندم، سال ۸۸ رفتم دانشگاه و اون سال برای خوندن رشته روزنامه نگاری یک کم کله آدم باید بوی قورمه سبزی میداد که خب داد!

اما خب من از راهنمایی عاشق این کار بودم. توی راهنمایی روزنامه دیواری می‌ساختم و اینا و توی دبیرستان هم که رشته انسانی میخوندم. نشریه مدرسه مون رو در نیاوردم که اسمش کتیبه بود.

یک نشریه دانش آموزی که با کلی بدبختی با یکی دو تا از دوستام چاپ میکردیم و تونستیم نشریه منطقه ۵ دانش آموزی هم توی درست کردنش نقش داشته باشیم. خلاصه از همون دوران عاشق این کارها بودم که نهایتا هم دانشکده ارتباطات همین رو خوندم.

با عشق و علاقه هم خواندم و از همون دوران دانشجویی توی این زمینه با دوستام کار رو شروع کردم. یک سایت به اسم اتفاق نیوز زدیم که در واقع از مجله اتفاق نو سرچشمه می‌گرفت و چندتا هم نشریه با دوستام چاپ کردیم که هر کدوم سر دو سه شماره یا توقیف شد یا به مشکل مالی خورد.

توی دوران دانشحوییم و کمی بعد اون توی روزنامه ها هم قلم زدم از روزنامه شرق و قانون بگیر تا جام جم.

مسأله اینجاس که من حوزه ویدیوگیم رو بخشی از کارم میدونم. ببینید مثلاً نمیشه آدم خبرنگار حوزه فرهنگی باشه اما سراغ تئاتر نره. حوزه ای تی یا همون فناوری هم کلی زیرشاخه داره که ویدیوگیم یک بخشی از اون به حساب میاد که اتفاقا خیلی هم کمتر جدی گرفته میشه.

در واقع من معتقدم با تولیدکنندگان محتوای قدری در زمینه ویدیوگیم داریم توی ایران ولی روزنامه نگار یا خبرنگار این حوزه به ندرت پیدا میشه چون خودمون به فکر این نیستیم و البته که خود شرکتهای بازیسازی توی ایران هم هیچ بینشی از دنیای رسانه ندارن و رسانه رو با جای تبلیغ یکی میدونن.

من پدر و مادرم با دنیای گیم مشکلی نداشتن، اونا کنسول های اول زندگیم رو برام خریدن ولی خب مثل اکثر مامان باباها به زیاد بازی کردن گیر میدادن. یک چیزی که باید بگم خیلی مواقع خودم زیاد بازی نمی‌کردم یا مثلاً من اصلا دنبال گیم نت رفتن و اینا (چیزی که توی کودکی‌نسل من خیلی ترند شد) نبودم و مثل بچه آدم می‌شستم خونه بازیمو‌ بازی میکردم.

احتمالا از پنج شش سالگی بوده و با میکرو هم شروع کردم. ما اتاری و دسته خلبانی و اینا نداشتیم. فامیلامون داشتن میرفتم بازی میکردم یا مثلاً کمودور خودم نداشتم. اولین بازی که بازی کردم هم مثل خیلیا ماریو بود ولی خب اولین بازی که عاشقش شدم بی شک لاکپشت های نینجا و شیرشاه بود

من کنسول‌هام رو نفروختم و شانسی که داشتم این بوده که اونا رو نگه داشتم همیشه. در واقع نرفتم کلکسیون جمع کنم بلکه تونستم کنسول های خودم رو‌نگه دارم و اگر خراب شد تعمیر کردم.‌ حالا یا خودم با آزمون و خطا و ویدیو دیدن یا توی‌توپخونه و اینور اونور بردم. من میکرو و سگا و پلی استیشن ۱ و ۲ و ۳ و ۴ دارم. هنوز فایو نخریدم. ویتا و پی اس پی و نینتندو دی اس و تری دی اس و گیم بوی هم دارم. ایکس باکس کلاسیک و ۳۶۰ دارم. وی و وی یو و سوییچ دارم و چند تا دیگه.

من به واسطه کارم یعنی خبرنگاری وارد مجموعه پرتو شدم. دیجیاتو کار میکردم و هنوز هم کار میکنم. بخش اخبار داخلی و اخبار ایران رو پوشش میدادم اونور‌و الان هم دبیر همین سرویس هستم.

اوایل کارم توی دیجیاتو با محسن آشنا شدم و بهش از علاقه مندیم توی دنیای گیم گفتم و از اونجا که سابقه خبرنگار سینمایی هم داشتم توی روزنامه قانون. بهش پیشنهاد دادم که مقالات سینمای بنویسم و هر هفته یک روز نقد سینمایی داشتیم توی دیجیاتو.

اون موقع هنوز ویجیاتو مستقل نشده بود و توی دل دیجیاتو کار میکرد. چندتا بازی ژاپنی خاص بود که بچه های دفتر زیاد باهاشون حال نمی‌کردن (متاسفانه هنوزم با خیلیاش حال نمیکنن اکثرا) و من خوره این بازی ها بودم.

این شد که نقد این بازی ها رو برعهده گرفتم و کارم رو شروع کردم. هیچ قرارداد مالی و اینایی هم اولش نداشتیم و عشقی کار رو با بچه ها شروع کردم و تا نهایتا ویجیاتو شکل گرفت و همه چی جدی‌تر شد و کار ما هم حرفه ای تر و اصولی تر پیش رفت.

من بازی های متفاوتی رو اکثرا نقد کردم و تقریبا همشون یادم موندن. ولی اون بازی که خیلی باهاش حال کرده باشم و نقدش کرده باشم به نظرم بازی کینگدام هارتز ۳ بود. ترکیب دنیای دیزنی با دنیای JRPG اوجشه دیگه برای من !

تا دلت بخواد. مثلا شخصا نمیتونم ماینکرفت رو بفهمم و می‌دونم بابت این حرف کلی فحش میخورم. درکش نمیکنم این بازی رو اصلا. بازی دارک سولز رو بدم میاد.‌ فورتزا رو دوست ندارم. با بتلفیلد ها هیچ کدوم حال نکردم به جز نسخه هاردلاین . کالاف دیوتی رو اونقدر دوست ندارم و شونصد تا بازی دیگه. ولی خب من میفهمم که اینا با سلیقه من جور در نمیاد و نمیگم بدن. من خوشم نمیاد و به نظرم بدن!

همون دنیای کینگدام هارتز شاید بد نباشه چون توش همه چی هست و قطعا دوست داشتم جای میکی ماوس باشم که پادشاه دنیا بود.

همسرم. It takes two رو میبرم چون دو نفره هست. اگر خودم بودم که shadow of colossus رو میبردم ! کتاب هم درخشش استفن کینگ رو میبردم.

دانته توی دنیای DMC رو خیلی دوست دارم و توی کاراکترهای مونث هم تیفا از دنیای والت دیزنی. از کسی که بدم بیاد هم میتونم به بیگانه اشاره کنم ؟ alien منظورمه. خیلی میترسم ازش بیشتر تا بدم بیاد.

کتاب اولین سرگرمی منه بعد اینا که گفتی. من عاشق کتاب های فانتزی و جنایی هستم. دیوانشونم اصلا

ببین اتفاقا اشتباهه. من طرفدار سرسخت نینتندو نیستم و اتفاقا یک سری سیاست‌ها و گدابازیاش حالم به هم میخوره. من واقعیت رو میبینم. نینتندو دین بزرگی توی دنیای ویدیو گیم داره.

آره یک جاهایی کثیف هم بازی کرده ولی واقعا تونسته این دنیا رو بزرگ کنه و همه اقشار رو بخودش جذب کنه. فرنچایزهایی در تاریخ ساخته که ده ها سال عمر دارن و خلاقیت تو بازیاش و دستگاه هاش دیده میشه.

نینتندو رو ندیدن کار سختیه واقعا به نظرم.

بین این دو تا که گفتی هم قطعا پلی استیشن. راستش اصلا سخت نبود. مایکروسافت توی نسل هشت که به نظرم گند زد و الان هم قطعا PS5 رو جلوتر می‌دونم. به نظرم بازار باید برای برندهای دیگه هم جا داشت و اینکه مثلا سگا این وسط حذف شد واقعا آدم رو ناراحت می‌کنه.

نقطه قوت که تیممون هست. بچه های از سراسر کشور که علم و آگاهی دارن نسبت به کارشون. ضعف هم به نظرم اینه که هنوز نتونستیم با همه نسل های گیمر توی ایران ارتباط بگیریم و این کار سختی هست که باید بتونیم بکنیم.

نه ترجیح میدم اگر بچه ها صحبتی دارن بهم بگن تا جواب بدم. هرچند همیشه سعی میکنم توی سوشال مدیا هم به همه پیام ها جواب بدم با حوصله ولی خب صندلی داغ بخاطر اسمش یک چیز دیگه هست.