تیم ویجیاتو: پایان تلخ یا شیرین؛ چه پایانی برای بازی‌‌هامون انتخاب می‌کنیم؟

حق انتخاب برای تعیین پایان‌بندی یک بازی داستانی، از مواردی محسوب میشه که تجربه داستان‌ها در قالب بازی‌های ویدیویی را برامون جذاب می‌کنه. انتخاب پایان‌بندی در آخر مسیر باعث میشه تا هر گیمر به روش خاص خودش بازی رو به پایان برسونه و دیدگاه منحصر به فرد خودش رو نسبت به داستان بازی داشته باشه. حالا در تیم ویجیاتو این هفته، از تیم تحریریه پرسیدیم که معمولا چه پایانی رو بیشتر دوست دارن و اگر حق انتخاب داشته باشن، چه تصمیمی در آخر مسیر می‌گیرن. با ما همراه باشید.

من نه فقط پایان تلخ، بلکه حتی پایان‌هایی رو دوست دارم که از اواسط داستان متوجه میشی قراره یک فاجعه رخ بده. اگر یک تراژدی به زیبایی به تصویر کشیده بشه قطعا به بهترین شکل ممکن گوشه ذهنمون میمونه. هیلو ریچ، رد دد ردمپشن، Plague Tale: Requiem و کلی بازی دیگه با داستان‌سرایی فوق‌العاده و البته یک اندینگ به‌یادموندنی تبدیل به بهترین‌ها شدن. شاید خیلی‌ها دوست داشته باشن قهرمانشون زنده بمونه، تمام دشمن‌هاش رو بکشه و انتهای بازی با خوبی و خوشی بره سراغ بقیه زندگیش، اما من حس می‌کنم این دور از واقعیت و زیادی خوشبینانه‌ست. بهرحال یک روزی هر قهرمانی شکست میخوره، میمیره و به فراموشی سپرده میشه. پس چه بهتر که بخشی از این اتفاق اندینگ بازی محبوب ما باشه.

واقعیتش منم مثل اکثر آدما دوست دارم شخصیت‌های محبوبم توی داستان عاقبت بخیر شن، ولی دوست دارم لحن اون پایان خوش با بقیه داستان یکسان باشه و از قوانینش پیروی کنه. مثلا اگر با یه داستان لاوکرفتی سر و کار داشته باشیم، یه پایان خوش که تهش همه چی گل و بلبل می‌شه قطعا با بقیه داستان جور در نمیاد. در اون صورت خیلی با اون پایان حال نمی‌کنم و با اینکه دلم نمی‌خواد شخصیت اصلی شکست بخوره، ولی ترجیح می‌دم پایان بدی رو ببینم که با داستان کلی همخونی داشته باشه.

مثلا توی Cyberpunk 2077 پایان محبوب اغلب بازیکن‌ها The Star هست که عملا نزدیک‌ترین چیزیه که بازی به یه پایان خوب و خوش داره. ولی پایان مورد علاقه شخصی من The Sun هست که به اندازه مورد اول مثبت نیست، اما کاملا با درون‌مایه داستان همخونی داره و به‌نظرم تاثیر خیلی بیشتری روی بازیکن می‌ذاره.

راستش بستگی به بازیش داره اما پایان‌های تلخ هم می‌تونن شیرینی خودشون رو داشته باشن. مثلا الان چیزی که به ذهنم می‌رسه، پایان فصل اول واکینگ دد می‌تونه باشه. پایان تلخی که از شخصیت لی یه کاراکتر موندگار ساخت. از طرفی مثلا پایان لست آو آس پارت ۱ توی ظاهر می‌تونه یه پایان شیرین تلقی بشه که در حقیقت یه پایان بسیار تلخ و نگران‌کننده‌ست. با این حال اگه بحث انتخاب باشه، پایان‌های تلخ شاید اگه حق مطلب رو برای داستان بازی ادا کنن، اونقدر هم بد نباشن. مثل پایان بازی اسپک آپس د لاین که هم پایان شیرین و هم پایان تلخش فوق‌العاده اجرا شده.

شاید نظرم عجیب باشه ولی من همیشه یک پایان متفاوت و ترجیحا تلخ رو به یک پایان خوب و خوش ترجیح میدم. نمی‌دونم چرا ولی وقتی توی پایان بازی یک اتفاق تراژیک، شوکه‌کننده و غم‌انگیز میفته اون بازی برای من یک جایگاه خاصی پیدا می‌کنه و البته برام اثری موندگار میشه. مثلا هیچ وقت تلاشی نکردم تا توی سری بازی مترو طوری بازی کنم که به اندینگ خوب بازی برسم؛ چون همیشه اندینگ‌های بد سری مترو تراژیک هستن و اتفاقاتی که میفته توی ذهنم می‌مونه. پس اگر برای پایان‌بندی بازی‌های داستانی حق انتخابی داشته باشم، انتخاب من پایان تلخه و سعی می‌کنم حداقل یک اتفاق غم‌انگیزی توی پایان بیفته تا همه چیز گل و بلبلی تموم نشه!

شما چه پایانی رو برای داستان انتخاب می‌کنید؟ کلا پایان‌های تلخ دوست دارید یا ترجیح می‌دید همه چیز به بهترین شکل تموم بشه؟ حتما نظرتون رو با ما به اشتراک بذارید!