چرا هالیوود ریبوت فیلم‌ها را متوقف نمی‌کند؟

استودیو‌های هالیوودی عاشق ریبوت (بازسازی) فیلم‌های قدیمی هستند. فرقی نمی‌کند درباره کدام استودیو و کدام فیلم‌هایشان صحبت کنیم. اما چرا هالیوود از این کار تکراری خسته نمی‌شود؟ آیا آن‌ها ایده جدیدی برای عرضه‌کردن ندارند؟ در سال 2019، بخش عظیمی از مهم‌ترین فیلم‌های اکران‌شده، نسخه بروزشده فیلم‌های قدیمی بوده‌اند. عاشقان سینما در شبکه‌های اجتماعی هم به این سیاست اعتراض شدیدی دارند. اما راه حل چیست؟ آیا راهی به جز امیدواری به ورشکستگی استودیوهای هالیوودی وجود دارد؟ با ویجیاتو همراه باشید.

در ماه‌های اخیر به لیست طولانی Men in Black: International ،The Lion King و Aladdin یک فیلم دیگر هم اضافه می‌شود؛ Charlie's Angels. بازسازی سینمایی یکی از محبوب‌ترین سریال‌های آمریکایی آن هم با حضور کریستین استوارت، نائومی اسکات و الیزابت بنکس. این یعنی هالیوود از همه توانش استفاده می‌کند تا از بازسازی عناوین قدیمی‌اش، بهترین نتیجه را به دست آورد. اخیرا متوجه شدیم دزدان دریایی کاراییب هم به زودی بازسازی می‌شود. اینجا هم عزم جدی‌ای برای تولید یک عنوان باکیفیت دیده می‌شود. برای مثال دیزنی تصمیم گرفته تا گریگ مازین، خالق سریال چرنوبیل را استخدام کند تا یک فیلم‌نامه بی‌نظیر بنویسد. در دنیای تلویزیون هم شرایط خیلی متفاوت نیست. سریال‌هایی مثل Gilmore Girls و Will and Grace دوباره و این بار در حال و هوای امروزی ضبط شده‌اند. البته تماشاگران و بینندگان بسیاری هم برای تماشای این عناوین منتظر هستند. شاید این انتظار، ریشه در حس نوستالژیک ما دارد. رایان لیزاردی، استادیار طراحی محتوای دیجیتالی و ارتباطات انسانی دانشگاه SUNY می‌گوید:

ما در دوران طلایی احساس بازگشت به گذشته انسان قرار داریم. این دلیل علاقه انسان به نوستالژی‌های اطرافش است.

اما دلیل اشتیاق هالیوود برای ریبوت آثارش، صرفا محدود به حس نوستالژی نیست. برای مثال در سال‌های اخیر، مجموعه Star Trek بارها در پوشش فیلم‌ها و سریال‌های متعددی بازسازی شده است. حتی داستان A Star is Born هم از زمان نخستین فیلمش که در دهه 1930 اکران شد، چندین بار مورد ریبوت قرار گرفت. بنابراین با ورود سرویس استریم‌های دیزنی و HBO و حتی NBC قطعا باید منتظر بازسازی چندباره عناوین قدیمی این استودیوها هم باشیم.

سود حداکثری، ضرر حداقلی

استودیوهای هالیوودی حاضر به سرمایه‌گذاری در ایده‌های تازه نیستند. خرج میلیون‌ها دلار در چنین شرایطی ریسک بسیار زیادی دارد. در حالی که خیلی از عناوین ارزان‌قیمت استودیوها سود قابل توجهی به حساب آن‌ها واریز نمی‌کند، فرصت سرمایه‌گذاری در یک داستان هرگز خوانده نشده، خطر بسیار زیادی دارد. وقتی هزینه تولید هر سریال یا فیلم سینمایی به شدت بالا می‌رود، استودیوها حاضر نیستند سرمایه‌شان را قمار کنند. بنابراین اقتباس دوباره از یک داستان پیش‌تر مطرح‌شده، قطعا یک ضمانت معتبری برای سوددهی است.

با این حال بازگشت سرمایه در عناوینی که بازسازی می‌شوند، مسیر دشواری دارد. بنابراین استودیوها به برندسازی، تبلیغات، توسعه محصولات و تجارت با کمک فیلم‌های جدید امیدوار هستند. سیاستی که ریسک شکست یک ریبوت را بسیار کم‌تر می‌کند. به‌خصوص اگر خلاقیت زیادی به خرج نداده باشند.

راس ریچی، بنیانگذار استودیوهای !Boom درباره این سیاست می‌گوید:

اگر میان تجربه‌ای جدید و تجربه‌ای تکراری اما خوشایند تصمیم به انتخاب داشته باشید، احتمالا تجربه تکراری اما خوشایند را انتخاب می‌کنید. شما دلیل خوبی برای این انتخاب دارید. انتخاب خودتان را درک می‌کنید چون تجربه مثبتی از آن داشته‌اید. بنابراین احتمال زیادی وجود دارد که این تجربه خوشایند، یک بار دیگر هم برای شما تکرار شود.

چشم‌انداز رسانه‌‌های امروز، تاثیر مهمی در این سیاست داشته‌اند. سرویس‌های استریم مثل Netflix محتوای شبکه‌های قدیمی را هم نشان می‌دهند. نه برای آن که از محتوای نوستالژی هم درآمدزایی کنند. بلکه به آرشیو جامعی از گذشته نیاز دارند. این سرویس‌ها با بهره‌گیری از ماهیت مدرنی که دارند، به تماشاگران خود کمک می‌کنند تا محتوای قدیمی‌تر را راحت‌تر دنبال کنند. بنابراین یک تماشاگر نوجوان در سرویس‌های استریم می‌تواند در زمانی بسیار کوتاه‌تر، همان تجربه‌ای را به دست بیاورد که پدر و مادرش به دست آورده بودند. او می‌تواند همه اپیزودهای یک سریال را بدون وقفه تماشا کند در حالی که در گذشته برای تماشای هر اپیزود باید یک هفته صبر می‌کرد.

اما برای تماشاگری که با نسخه قدیمی یک عنوان سینمایی یا تلویزیونی بزرگ می‌شود، تماشای دوباره آن اثر در چارچوب مدرن‌تر می‌تواند لحظات شیرین بسیاری داشته باشد. البته سیاست استودیوها در یکسان نگه‌داشتن ویژگی‌های داستانی متفاوت است. برخی از آن‌ها داستان با بروزرسانی داستان به دغدغه‌های امروزی با گروه جدیدی از بازیگران تولید می‌شوند. اما گروهی از آثاری که ریبوت می‌شوند، تغییرات زیادی ندارند.

اقلیتی هم وجود دارد. بازسازی کامل یک عنوان که معمولا مشتری‌های زیادی هم دارد. برای مثال ریبوت Ghostbusters در گیشه‌ها ناموفق بود اما در جمع منتقدین، از قسمت دوم مجموعه قبلی باکیفیت‌تر به نظر می‌رسید. مایلز مک‌نات، استادیار دانشگاه Old Dominion درباره ارتباط استودیوها و تماشاگران می‌گوید:

وقتی استودیوها یک فرانچایز کاملا جدید را معرفی می‌کنند، امیدوارند مخاطب با آن ارتباط خوبی برقرار کند. این امیدواری در معرفی ریبوت یک مجموعه بیشتر است. در واقع یک مزیت بسیار بزرگ دارد. تماشاگران از قبل با آن فرانچایز آشنا هستند و این اتفاق ناخودآگاه آن‌ها را جذب می‌کند. با این حال استودیوها می‌دانند که حتی با اتخاذ این تصمیم، باز هم باید تلاش زیادی کنند. فرقی نمی‌کند به دنبال فروش بلیت فیلم خود باشید یا مشتری‌های بیشتری برای سرویس استریمی که تاسیس کرده‌اید، بخواهید.

در حقیقت ریبوت‌ها باید به توسعه تجارت استودیو کمک کنند. اگر فصل نخست Gilmore Girls نتواند مشترک‌های جدیدی به نتفلیکس معرفی کند یا درآمد بیشتری از تبلیغات به دست بیاورد، پس چه دلیلی دارد برای فصل دوم تمدید شود؟

البته تماشاگران همیشه هم از ریبوت عناوین قدیمی استقبال نمی‌کنند. وقتی شایعه بازسازی فیلم The Princess Bride مطرح شد، کری الویس یکی از بازیگران فیلم در توییتی نوشت:

فیلم‌های بی‌نقص زیادی در تاریخ سینما وجود ندارند. واقعا حیف است اگر بخواهیم به این فیلم آسیب وارد کنیم.

وقتی خبر بازسازی فیلم تنها در خانه منتشر شد، واکنش‌های تقریبا مشابهی از سوی هواداران دیده می‌‌شد. با این تفاوت که مکالی کالین، ستاره اصلی نسخه‌های ابتدایی تنها در خانه، برخلاف کری الویس خیلی ناراحت نبود.

اشتباهات استودیوها در ریبوت عناوین مشهور

نکته دیگر درباره بازسازی فیلم‌ها این است که اگرچه بودجه خوبی به آن‌ها اختصاص داده می‌شود اما گاهی نمی‌توانند انتظارات منتقدان را برآورده کنند. برای مثال Men in Black: International با بهره‌گیری از بازیگران گران‌قیمتش هم نتوانست دیده شود. یا وقتی دیزنی تصمیم گرفت The Legend of the Lone Ranger را با هنرنمایی جانی دپ بازسازی کند، تقریبا شکست خورد. یا ریبوتی که از The Mummy با بازی تام کروز اکران شد، بیش از حد ضعیف بود.

یک خطای رایج دیگر در ریبوت فیلم‌ها و سریال‌ها، تکیه بیش از حد به فناوری‌های تازه است. استودیوها تصور می‌کنند واقعی‌تر کردن یک فیلم قدیمی ممکن است ارزش نسخه جدیدتر را بیشتر کند. اما این فناوری‌ها صرفا یک «ویژگی» هستند و نباید به «امتیاز» تبدیل شوند. بنابراین وقتی Total Recall در سال 2012 اکران شد، در مقایسه با نسخه قدیمی‌تر فقط تصاویر جدیدتری داشت. تاکید عوامل فیلم به دخالت فناوری‌های جدید، باعث شد آن‌ها داستان فیلم را فراموش کنند و نتیجه ناامیدکننده بود. بنابراین هالیوودی‌ها باید بدانند ریبوت تعدادی از عناوین قدیمی، صرفا به معنای بروز کردن آن‌ها نیست. صرف‌نظر از آن چه منتقدان می‌گویند، مردم ثابت کرده‌اند همیشه تماشای دوباره فیلم‌ها و سریال‌های موردعلاقه‌شان را دوست دارند. بازسازی و ریبوت عناوین قدیمی‌تر فقط در دنیای سینما و تلویزیون نیست. استودیوهای بازی‌سازی هم علاقه زیادی به عرضه دوباره آثار قدیمی خود دارند. لیزاردی درباره این فرایند می‌گوید:

به نظرم این یک تبادل فرهنگی است. ما با جابجایی میان محتواهای مختلف مواجه هستیم.

درک کامپیر، استادیار دانشگاه Southern Methodist اعتقاد دارد این سیاست حداقل تا آینده نزدیک ادامه خواهد داشت. استودیوها برای توسعه و گسترش مالکیت معنوی و حقوقی آثار خود، انگیزه زیادی دارند. بنابراین نمی‌توان تاریخ انقضای دقیقی برای سیاست فعلی هالیوود تعیین کرد. اما در آینده، حتی اگر تغییری در این سیاست‌ها ایجاد شود، باز هم شباهت زیادی با آن‌چه امروز می‌بینیم، وجود خواهد داشت.

شما درباره فیلم‌هایی که بازسازی می‌شوند چه دیدگاهی دارید؟ آیا سریال‌هایی که ریبوت می‌شوند را تماشا می‌کنید؟ برای ما در ویجیاتو بنویسید.