Death Stranding یک شبیه‌ساز کولبری درجه یک است

شما هم شنیده‌اید که کوجیما می‌گوید بازی جدیدش Death Stranding سبک جدیدی آورده به اسم Strand Game؟ بعد از ۵۰ ساعت تجربه آخرین ساخته کوجیما که دست بر قضا بهترین بازی سال من تا اینجا به حساب می‌آید، معتقدم که این بازی در ژانر بازی‌های ماجراجویی (Adventure) یک زیرژانر جدید به وجود آورده به نام شبیه ساز کولبری و گرچه داستان بازی در مورد وصل کردن گره‌ها به یکدیگر است اما تمام مکانیزم گیم‌پلی در مورد باربری و کولبری است.

Death Stranding برخلاف ادعای سازنده‌اش سبک جدیدی در بازی‌های ویدیویی به حساب نمی‌آید، حتی به خلق یک سبک جدید نزدیک هم نمی‌شود و در بهترین حالت ممکن یک زیرژانر محسوب می‌شود. اوایل که چشمه‌هایی از گیم‌پلی Death Stranding منتشر شده بود کسانی که به اعتقاد هواداران آتش به اختیار کوجیما «بازی را نفهمیده‌اند»، آن را شبیه‌ساز کولبری خطاب می‌کردند. Death Stranding واقعا یک شبیه‌ساز کولبری است و این واقعا فوق‌العاده است. چرا باید حس بدی از شنیدنش داشت؟

شاید در فرهنگ معاصر ما واژه کولبری بار مثبتی به دوش نداشته باشد ولی ایرادش در چیست اگر Death Stranding یک شبیه‌ساز کولبری باشد؟ چند سال پیش وقتی کسی می‌خواست Gone Home و Firewatch را توصیف کند می‌گفت این بازی شبیه ساز پیاده روی است. کسی که مخاطب کلام بود چشمش گرد می‌شد و احتمالا تصویر خوبی از بازی در ذهنش شکل نمی‌گرفت ولی همه این بازی‌ها نه به معنای حقیقی بلکه به واسطه توصیف اصلی‌ترین کاری که باید در طول بازی انجام دهید، شبیه‌ساز پیاده‌روی‌اند و اتفاقا چه بازی‌های معرکه‌ای هم هستند.

بسیاری از طرفداران سفت و سخت Death Stranding می‌گویند پروسه کولبری یا دلیوری به عمد طاقت فرسا طراحی شده و کوجیمای نابغه قصد داشته شما درد و رنج سم را درک کنید آن هم به مدت حداقل ۴۰-۵۰ ساعت! نه من این را قبول ندارم. اصلا چنین مدح و ستایش گفتن و تبدیل کردن نقطه ضعف به نقطه قوت فقط از طرفداران کوجیما بر می‌آید. در نقطه مقابل معتقدم Death Stranding یک شبیه‌ساز کولبری درجه یک با کلی ایراد است و در زیرژانر خودش احتمالا بهترین هم باشد (اگر بازی کولبری خوب دیگری داریم در قسمت کامنت‌ها به من بگویید، من بی اطلاعم)!

من نه کاری به داستان بازی دارم (که فوق‌العاده است) و نه توجهی به المان‌های جانبی دیگر. موضوع صحبت من دنیای پرجزئیات، زیبا و مسیر آرامش‌بخشی است که با بردن هر بار از مبدا به مقصد طی می‌کنید. اگر از ابتدای متن تا به اینجا به اندازه کافی نگفته‌ام، منظورم همان کولبری کردن است. کوجیمای لعنتی کولبری را در Death Stranding آنقدر خوب طراحی کرده که اگر با مسیر اخت بگیرید آرامش عجیبی را در تار و پود تجربه خودتان از بازی پیدا خواهید کرد.

من که ساعت‌های طولانی در Red Dead Redemption 2 فقط اسب سواری کردم یا ۴۰-۵۰ ساعت در Euro Truck Simulator شرق تا غرب و شمال تا جنوب اروپا را متر کرده‌ام یا به شکل عجیبی با Firewatch ارتباط گرفته‌ام می‌دانم که چرا Death Stranding را دوست دارم و کاملا هم درک می‌کنم اگر عده زیادی بگویند این بازی حوصله سر بر است. ولی واقعا نیست، برای کسی که به این زیرژانر علاقه داشته باشد نیست. من هم به سبک مبارزه‌ای علاقه‌ای ندارم و اگر کسی مجبورم کند ۵۰ ساعت مورتال کامبت و استریت فایتر بازی کنم احتمالا بعد از مدتی به مرز جنون می‌رسم.

می‌گویم حوصله سر بر نیست ولی بازی ایرادات کشنده‌ای هم دارد که حتی برای منِ علاقه‌مند به وقت‌کشی‌های این مدلی هم اعصاب خرد کن می‌شود. اگر Death Stranding را بازی کرده باشید می‌دانید که در مورد چپتر دوم و سوم بازی صحبت می‌کنم که تقریبا ۵۰ درصد بازی را در خود جای داده‌اند در صورتی که بازی ۱۵ چپتر دارد.

۲۰ ساعت چپتر دوم و سوم که با انجام مراحل فرعی تا بیشتر از ۳۰ ساعت هم طول می‌کشد از کمبود محتوا و ضعف ایجاد انگیزه برای بازیکن رنج می‌برد ولی در چپترهای بعدی کوجیما متوجه می‌شود که متصل کردن شهرهای آمریکا به یکدیگر لازم نیست حوصله سر بر باشد. مناطق متنوع‌تر، درگیری‌ها جدی‌تر و آیتم‌های قابل استفاده کاربردی‌تر می‌شوند و شما آزادانه‌تر در دنیای بازی می‌سازید، فرار می‌کنید و در نهایت باری که بر دوش دارید را به مقصد می‌رسانید. چه با موتورسیکلت در دشت‌ها یا زیپلاین کردن در کوه‌ها و چه روی دوش و پیاده.

می‌بینید؟ Death Stranding عامه‌پسند نیست ولی از همان دقیقه اول می‌خواهد شبیه‌ساز کولبری باشد، هست و اتفاقا نتیجه خوب هم از آب در آمده. شما حتی می‌توانید جایگاه بارهایی که حمل می‌کنید را هم مشخص کنید و چینش خاص خودتان را داشته باشید یا اگر مثل من حوصله‌اش را ندارید، دکمه مثلث را بزنید تا بازی به بهترین شیوه ممکن بار را متعادل کند. بعضی وقت‌ها به قدری واقعی می‌شود که حتی اگر جعبه پیتزا را عمودی کنید، پیتزا خراب و گیرنده‌اش از دستتان شاکی می‌شود.

در کنار دنبال کردن یک داستان فوق‌العاده که عمده‌اش را در ۶-۷ ساعت انتهایی می‌شنوید، اگر فکر می‌کنید حوصله بار بردن از نقطه A به B را دارید و این کار به شما آرامش می‌دهد، در تجربه Death Stranding شک نکنید. بازی بیشتر از این‌ها است ولی برای من که طرفدار این مدل وقت‌کشی هستم، همین توصیف کافی بود تا قانع شوم ۵۰ ساعت کولبری کنم و در آخر هم بگویم Death Stranding در کاری که می‌خواست انجام دهد موفق شده ولی پتانسیل بیشتری هم داشت.

در مورد Death Stranding مطالب زیر را بخوانید:

• برای درک بهتر داستان Death Stranding پیش از بازی کردن این مطلب را بخوانید
• داستان Death Stranding چطور آغاز می‌شود؟
• بررسی بازی Death Stranding - عاشقانه‌ترین آخرالزمان ممکن

تماشا کنید: ضربه سنگین قطع اینترنت به گیم ایران