یادداشت: چرا راجع به ریمستر The Elder Scrolls IV Oblivion نگرانم؟

اگر به شایعاتی که از منابع معتبر شنیده‌ایم استناد کنیم، بازی The Elder Scrolls IV: Oblivion قرار است با یک ریمستر راهی پلتفرم‌های مدرن شود. اتفاقا تمام این منابع می‌گویند که این ریمستر خیلی زود و به احتمال قوی طی ماه ژانویه معرفی می‌شود و شاید با فاصله بسیار کوتاهی پس از معرفی، در دسترس کاربران قرار گیرد. اما ریمستر بازی‌ای همچون Oblivion از آن دست پروژه‌هاییست که به چندین شکل می‌تواند خروجی ناگواری داشته باشد.

اول اجازه دهید به تمام اطلاعاتی که از این شایعات در اختیار داریم بپردازیم. ظاهرا نه خود بتسدا، بلکه استودیو Virtuos Games در حال توسعه این پروژه است. این استودیو سابقه‌ای طولانی در کمک به توسعه بازی‌ها و پورت کردن آن‌ها به پلتفرم‌های مختلف دارد. نسخه سوییچ The Outer Worlds و ریمستر آن برای پلتفرم‌های مدرن، کمک به توسعه دو نسخه مجموعه Horizon و ساخت به‌روزرسانی 2.2 بازی Cyberpunk 2077 همگی جزو کارنامه Virtuos در سال‌های اخیر محسوب می‌شوند. همچنین به‌نظر می‌رسد این پروژه با موتور آنریل انجین 5 در حال ساخت است.

از همین نقطه است که ماهیت این پروژه برایم سوال‌برانگیز می‌شود. اگر پیگیر بازی‌های استودیو بازی‌سازی بتسدا باشید، می‌‎دانید که آن‌ها با موتور مخصوص این استودیو یعنی Creation Engine ساخته می‌شوند. موتوری پرحاشیه که علی‌رغم تمام محدودیت‌هایش، نقاط قوت خاصی دارد که در نهایت Elder Scrolls و Fallout را به بازی‌های دوست‌داشتنی امروز تبدیل کرده است. مثلا می‌دانستید این موتور موقعیت تک تک آیتم‌ها و NPCهای داخل بازی را دائما ردیابی می‌کند و برایشان فیزیک در نظر گرفته است؟ یعنی بر فرض مثال، شما می‌توانید تک تک قالب‌های پنیر داخل Skyrim را جمع‌آوری کنید و همه آن‌ها را در یک اتاق خالی کنید. در آن لحظه شما می‌توانید در سرتاسر نقشه اسکایریم سفر کنید و هنگامی که برگردید، قالب‌های پنیر همچنان در اتاق خواهند بود.

جدا از این مورد، دیگر همه می‌دانند که بازی‌های بتسدا جامعه‌ای عظیم از مادها و مادسازان برای خود تشکیل می‌دهند. طبیعتا یکی از دلایلش این است که این بازی‌ها جذاب و محبوبند و خب، یک بازی جذاب و محبوب افراد زیادی را به خود جذب می‌کند و مسلما بخشی از آن جمعیت زیاد دلش می‌خواهد آن بازی را ماد کند. اما بازی‌های زیادی هستند که به موفقیت‌های بزرگ رسیده‌اند؛ پس چرا اکثر آن‌ها به اندازه Skyrim یا Fallout 4 ماد دریافت نمی‌کنند؟ دلیلش Creation Engine است. کیت توسعه این بازی‌ها همواره در اختیار بازیکنان قرار می‌گیرد و این ابزار به آن‌ها اجازه می‌دهد به راحتی برای خود مادهای مختلف بسازند. چه بخواهد یک Texture Pack برای یک زره خاص باشد، چه اضافه کردن مکانیک‌ها و کوئست‌های جدید، چه دگرگون کردن سیستم‌های بازی، چه تجربه‌هایی در مقیاس یک اکسپنشن رسمی و چه حتی بازی‌های مستقل (همچون Fallout London و Enderal).

پس وقتی یک بازیکن پیگیر عناوین بتسدا می‌‌شنود که یک ریمستر از Oblivion با موتور آنریل انجین 5 در حال توسعه است، آن هم توسط یک استودیو شخص ثالث، قطعا تعجب می‌کند. برخی از شایعات اشاره کرده‌اند که بازی در لایه‌های پایین‌تر خود از سیستم‌ها و اسکریپت‌های اصلی Oblivion روی موتور Gamebryo (نسخه ابتدایی‌تر Creation Engine) استفاده می‌کند و صرفا برای ارتقای گرافیک بازی از آنریل انجین 5 بهره می‌برد، درست مشابه کاری که GTA Trilogy Definitive Edition انجام داد. از اینجاست که چند نگرانی برای من ایجاد می‌شود.

بدیهی‌ترین سوال من در رابطه با «مادپذیر» بودن یا نبودن این ریمستر است. راستش تا وقتی که آن را از نزدیک نبینیم و تجربه نکنیم نمی‌توانیم به جوابی قاطعانه برای این سوال برسیم. شخصا امیدوارم که بازی جوری طراحی شده باشد که کاربران همچنان بتوانند به راحتی قبل بازی خود را به شیوه‌های گوناگون ماد کنند، اما متاسفانه ممکن است این کار سخت‌تر از گذشته باشد، یا خدایی ناکرده، زبانم لال، حتی غیرممکن باشد. اما من حتی از بابت کیفیت خود ریمستر هم نگرانی دارم. 

ببینید، Oblivion بازی‌ایست محصول سال ۲۰۰۶. Oblivion در آن سال عنوانی بسیار جاه‌طلبانه بود؛ یک بازی نقش‌آفرینی جهان باز اول شخص و سوم شخص که جزو اولین بازی‌های نسل هفتم کنسول‌ها بود و شما را در دنیایی عظیم قرار می‌داد. دنیایی عظیم پر از NPCهایی که هر کدام برنامه زندگی خود را داشتند، به‌طور کاملا پویا در دنیای مجازی Cyrodiil زندگی می‌کردند و همگی دارای صداپیشگی کامل بودند. دنیایی عظیم پر از شهرها، دانجن‌ها و گروه‌های مختلفی که می‌توانستند شما را به عضویت بگیرند و یک خط داستانی جدید و جذاب برایتان خلق کنند. و دنیایی عظیم که به شما اجازه می‌داد هر شخصیتی که می‌خواهید را بسازید و به هر سبکی که می‌خواهید بازی کنید.

اما یک مشکل وجود دارد؛ ابلیویون در زمان انتشارش بازی‌ای بسیار جاه‌طلب و عظیم بود که بسیاری از ایده‌ها و سیستم‌هایش به‌مرور توسط بازی‌های بعدی بتسدا به تکامل و بلوغ رسیدند. به‌عبارت دیگر، ابلیویون تا حد زیادی شامل خام‌ترین سیستم‌ها و مکانیک‌هایی است که در استارفیلد، فال اوت 4، اسکایریم و حتی فال اوت 3 می‌بینیم. دانجن‌ها به‌سرعت تکراری می‌شوند، اگر حواستان نباشد سیستم لول آپ بازی می‌تواند اذیتتان کند، و NPCها، آه از NPCها که صدایشان عمدتا شبیه یکدیگر است، قیافه‌هایشان عمدتا مضحک است و رفتارشان هم می‌تواند به بامزه‌ترین شکل ممکن عجیب باشد (به‌نظرم میم‌هایی که از این بازی ساخته شده‌اند جزو ۵ ژانر برتر تاریخ میم‌ها هستند). ابلیویون بازی واقعا جذاب و دوست‌داشتنی‌ای است، اما گاهی اوقات به دلایلی که خواسته بتسدا نبوده‌اند. و بله، طبیعتا Oblivion می‌تواند بازی‌ای با باگ‌های بسیار باشد.

در نتیجه پس از دیدن ریمستر GTA Trilogy، ترسی در من وجود دارد که ریمستر The Elder Scrolls 4 Oblivion هم به سرنوشت ریمستر آن سه‌گانه دچار شود. ترس از این که نکند دست بردن استودیویی خارجی در این بازی و پورت آن به موتوری متفرقه، مشکلات بیشتری در سیستم‌های بازی ایجاد و باگ‌های آن را تشدید کند. ترس از اینکه سبک هنری ریمستر به بازی اصلی پشت کند. حتی ترس از اینکه چهره NPCهای بازی حتی مضحک‌تر از بازی اصلی شوند. و البته، ترسِ از دست رفتن توانایی بازی در مادپذیری. حداقل جای دلخوشی وجود دارد که Virtuos تیمی به‌مراتب باتجربه‌تر و توانمندتر از استودیویی همچون Grove Street Games است. امیدوارم آن‌ها از فاجعه GTA Trilogy Definitive Edition در زمان انتشار و همچنین مشکلات فنی محصول خودشان یعنی ریمستر The Outer Worlds در زمان انتشار عبرت گرفته باشند. Oblivion لایق یک ضیافت شاهانه است، نه یک پذیرایی سرسری.