چرا تماشاگران The Irishman فکر می‌کنند این فیلم کسل‌کننده است؟

مارتین اسکورسیزی طی سال‌ها فیلم‌سازی همه ژانرها را امتحان کرده است. او حالا با The Irishman به دنیای گانگسترها بازگشته است و منتقدان هم حسابی از جدیدترین فیلم او استقبال کرده‌اند. هرچند بسیاری از تماشاگران اعتقاد دارند این فیلم بیش از حد کسل‌کننده است. با این حال نتیجه همکاری رابرت دنیرو و جو پشی که پیش‌تر در فیلم‌هایی مثل Goodfellas و Casino با اسکورسیزی کار کرده بودند، تماشایی است. ضمن آن که The Irishman نخستین همکاری آل پاچینو و مارتین اسکورسیزی پس از انتظاری تقریبا 50 ساله است.

این فیلم که براساس رمانی از چارلز برانت به نام I Heard You Paint Houses ساخته شده، داستان راننده کامیونی به نام فرانک شیران (با هنرنمایی رابرت دنیرو) است که با راسل بوفالینو (با بازی جو پشی) آشنا می‌شود. شیران به مرور زمان به یکی از بهترین مهره‌های مافیای راسل بوفالینو تبدیل می‌شود. اما او بعدها به افراد جیم هوفا (با درخشش آل پاچینو) می‌پیوندد. با وجود آن کخ نمره مخاطبین به فیلم در سایت Rotten Tomatoes عدد 86 را نشان می‌دهد اما برخی تماشاگران فیلم، آن را کسل‌کننده توصیف کرده‌اند. فیلم آهسته، طولانی و تامل‌برانگیز است. بنابراین برای تماشا در اتاق پذیرایی یا پشت لپ‌تاپ چندان سرگرم‌کننده نیست. فیلم حوادث زیادی ندارد و گفتگوهایش بی‌پایان است. با این حال نمره منتقدان در Rotten Tomatoes فقط یک عدد کم‌تر از Taxi Driver است؛ 96. با ویجیاتو همراه باشید تا دیدگاه مشهورترین منتقدان سینما درباره شاهکار جدید مارتین اسکورسیزی را مرور کنیم.

Time

فیلم دو ساعت و نیم از زمان سه ساعت و نیمه خود را سرگرم‌کننده و پرمغز است. آن‌قدر بی‌نظیر که تصویر می‌کنید The Irishman همه آن‌چه نیاز دارید را به شما می‌دهد. اما سی دقیقه پایانی فیلم به تنهایی به سوی شما می‌خزد. حالا متوجه می‌شوید مارتین اسکورسیزی چه دنیای شاهکاری را خلق کرده است؛ تاریخچه‌ای از سال‌های پایانی قرن بیستم از زاویه نگاه مردی که می‌خواهد نجابت خودش را حفظ کند. فیلم مثل داستان یک زندگی، حقیقت را در هسته خود پنهان کرده است.

Variety

زندگی مافیایی در این فیلم به شکلی غیرعادی و غیررمانتیک‌تر از همیشه به نمایش درآمده است. باید پذیرفت The Irishman با دقت و مهارتی استادانه، در اعماق سوژه خود که نشان دادن تاریکی‌های قدرت است، غرق می‌شود.

The Guardian

فکاهی خوبی در فیلم وجود دارد. با مردانی مواجه هستیم که نه برای راحت‌طلبی و داشتن یک زندگی لاکچری، بلکه برای تامین زندگی خانواده‌شان جنایت می‌کنند (یا حداقل می‌دانند چگونه جنایت‌هایشان را توجیه کنند). در مسیر همین داستان است که فیلم به شدت جالب و تماشایی می‌شود. وقتی که یک کارگردان به ژانری بازمی‌گردد که شدیدا با آن در ارتباط است، می‌توان مونتاژ‌های فوق‌العاده او را احساس کرد. باید گفت The Irishman ریتم خوبش را در سراسر فیلم حفظ می‌کند و حتی در ساعت سوم که کمی فیلم را خسته‌کننده نشان می‌دهد، باز هم سرگرم‌کننده است. در این فیلم بلوغی وجود دارد که از بازگشت مارتین اسکورسیزی به ژانری که در آن نابغه است، نشات می‌گیرد. در نهایت، فیلم ما را زرق و برق زندگی و ویرانی‌هایی به جامانده از مردان خشن داستان تنها می‌گذارد.

New York Post

پنج دهه داستان طولانی‌تر از آن است که بتوان آن را به خوبی مدیریت کرد و احتمال نابودی فیلم به شدت زیاد بود. اما اسکورسیزی با این فیلم نشان می‌دهد هنوز هم صدر جدول را حفظ کرده است. فیلم او اصلا خسته‌کننده نیست و معانی عمیق بسیار زیادی دارد.

IndieWire

فیلم The Irishman یک ساخته ناب و بی‌پرده در کارنامه تقریبا 50 ساله مارتین اسکورسیزی است. با این حال پایین‌تر از Goodfellas در مقام دومین فیلم جنایی اسکورسیزی قرار می‌گیرد. برخی اعتقاد دارند فیلم بیش از حد خسته‌کننده است و فناوری De-aging نتوانسته در چند صحنه، بازیگران را به خوبی جوان کند. در توصیف شاهکاری که نواقص کوچکش در برابر نکات مثبتش تقریبا به چشم نمی‌آید، باید این بهانه‌ها را فراموش کرد.

بسیاری از منتقدان هنرنمایی بازیگران اصلی را ستوده‌اند و The Irishman را یکی از بهترین فیلم‌های اسکورسیزی می‌دانند. عملکرد رابرت دنیرو و جو پشی تحسین همه منتقدان را به همراه داشته است. به شکلی که خیلی از منتقدان اعتقاد دارند این فیلم می‌تواند بهترین نقش‌آفرینی این دو بازیگر باشد. البته داستان فیلم هم آن‌قدر قدرتمند بوده که منتقدان درباره آن سکوت نکنند. فیلم‌نامه‌ای با با شخصیت‌های چندلایه که هرگز تصمیم ندارند زندگی جنایتکاران را رمانتیک نشان دهند. بلکه در تلاش هستند تا ثابت کنند جرایم چگونه زندگی انسان‌ها را ویران می‌کند. اما گروهی از منتقدان هم از طولانی‌بودن فیلم ناراضی بودند.

The Hollywood Reporter

طولانی‌بودن The Irishman باعث شده ظرافت‌های کارگردانی مارتین اسکورسیزی فراموش شود. تلاش فیلم برای ایجاد زمینه‌های اجتماعی در رابطه میان شخصیت‌های اصلی به اندازه کافی قابل قبول نیست. هم‌چنین ارتباط میان جرایم و سیاست‌هایی که در فیلم به تصویر کشیده شده‌اند، حس خوشایندی ندارد.

National Review

به راحتی می‌شد سی دقیقه از این فیلم سه ساعت و سی دقیقه‌ای را حذف کرد. با این حال داستان‌های فرعی فیلم هم جذابیت‌های خودشان را دارند. مانند صحنه‌ای که خلافکارهای ایلینویز با رای‌دادن به جان اف کندی به او کمک کردند تا رییس جمهور آمریکا شود. اگر سی دقیقه از صحنه‌های میانی فیلم حذف می‌شدند، اتفاق خاصی رخ نمی‌داد. بیشتر تماشاگران The Irishman در اواسط فیلم خوابشان می‌گیرد.

در مجموع، گروهی از منتقدان طولانی‌بودن فیلم جدید اسکورسیزی را دوست نداشته‌اند و گروهی هم از بخش‌هایی از فیلم‌نامه ناراضی هستند. فناوری De-aging هم که با تمرکز بر روی صورت بازیگران فیلم، ظاهر آن‌ها را جوان‌تر کرده بود، انتقادات زیادی دریافت کرده است. اما مهم‌ترین عناصر فیلم مورد تحسین منتقدان قرار گرفته است. فیلم‌نامه، بازی‌ها و فیلم‌برداری The Irishman موفق شده مارتین اسکورسیزی را یک بار دیگر به قله ژانر جنایی بازگرداند. حتی اگر برخی تماشاگران فیلم را تا انتها تماشا نکنند یا مجبور باشند بیش از سه ساعت در برابر تلویزیون خیره بمانند، باز هم نمی‌توانیم موفقیت اسکورسیزی و گروهی از بهترین بازیگران تاریخ سینما را انکار کنیم.

بیشتر بخوانید:

• تماشای The Irishman روی موبایل لذت‌بخش نیست اما اتفاق مهمیست
• نقد فیلم The Irishman – میراث اسکورسیزی برای سینما