جنگ کنسول‌ها، نینتندو دی اس در مقابل پلی استیشن پرتابل

یکی از مهمترین قسمت‌های دنیای کنسول‌های گیمینگ که در اکثر مواقع نادیده گرفته می‌شود، کنسول‌های دستی هستند. کنسول‌های دستی‌ همواره طرفداران خاص خود را داشته‌اند و در اکثر اوقات این طرفداران تعصب بسیار زیادی روی کنسول خود دارند. از گذشته، نینتندو با تولید کنسول‌های خوش قیمت ولی جذاب توانسته پادشاه بلامنازع کنسول‌های دستی باشد. اما در زمان‌هایی کمپانی‌های دیگری برای نینتندو چالش ایجاد کنند.

سونی پس از موفقیت عجیب و غریبی که پلی استیشن ۲ تجربه کرد، تصمیم گرفت که در زمینه کنسول‌های دستی نیز شانس خود را امتحان کند. اینجا بود که ناگهان سر و کله پلی‌استیشن پرتابل (PSP) پیدا شد. این کنسول با تمام توانش وارد بازار شد تا با نینتندو دی اس رقابت کند. در این مقاله از ویجیاتو به بررسی و تحلیل رویارویی این دو کنسول بی‌نظیر می‌پردازیم و در نهایت برنده این جدال را معرفی می‌کنیم.

داستان رویارویی نینتندو دی اس با پلی استیشن پرتابل

دو کنسول نینتندو دی اس و پلی استیشن پرتابل در دو لیگ مختلف بازی می‌کردند. زیرا PSP با وجود اندازه کوچکی که داشت، از نظر سخت‌افزاری بسیار شبیه به پلی‌ استیشن ۲ بود. این اما در حالی بود که نینتندو دی اس حتی به قدرتمندی نینتندو ۶۴ نیز نبود.

قدرت پردازشی کنسول پلی استیشن پرتابل در زمان عرضه به حدی بالا بود که بسیاری از بازی‌های AAA برای آن پورت شدند. این در حالی بود که رقیبش در زمینه قدرت سخت‌افزاری حتی به گرد پایش نمی‌رسید. با این وجود پیشنهاد می‌کنم که زود قضاوت نکنید. زیرا ضعف سخت‌افزاری DS باعث نشد که لزوما کنسول بدتری باشد.

مقایسه سخت‌افزار

اگر قرار باشد که در یک جمله تفاوت قدرت پردازشی نینتندو دی اس را با پلی استیشن پرتابل مقایسه کنیم، باید بگویم که تفاوت سخت‌افزاری این دو کنسول به اندازه فاصله زمین تا مشتری است. این تفاوت به‌حدی است که تقریبا همه افراد در همان نگاه اول متوجه ضعف دی اس می‌شوند. اما دی اس ویژگی‌هایی داشت که بسیار تعیین کننده بودند و بازی را برای نینتندو تغییر دادند.

از جمله این ویژگی‌ها می‌شود به دو نمایشگری اشاره کرد که این کنسول در اختیار داشت. معمولا صفحه بالایی بازی را نشان می‌داد و صفحه پایینی به عنوان یه صفحه لمسی عمل می‌کرد. ایده‌ای که نینتندو در این کنسول به دنبال عملی کردن آن بود، این بود که علاوه بر دکمه‌های معمولی، صفحه لمسی به عنوان یک کنترلر مستقل عمل کند.

از طرف دیگر، مهم‌ترین هدفی که پلی استیشن پرتابل به دنبال عملی کردنش بود، این بود که قوی‌ترین کنسول دستی تاریخ لقب بگیرد. به همین دلیل این کنسول از یک پردازنده MIPS استفاده می‌کرد که شباهت بسیار زیادی به پردازنده پلی‌استیشن ۲ داشت. همین موضوع باعث شد که دقیقا همان ویژگی‌های چندرسانه‌ای که برتری قابل توجهی به پلی‌استیشن ۲ داده بود، در این کنسول نیز قابل استفاده باشد.

دیسک‌های UMDای که PSP از آنها بهره می‌برد، تقریبا دوبرابر ظرفیت بیشتری به نسبت CD به کاربر ارائه می‌دهند. به همین دلیل شما می‌توانستید با پلی استیشن پرتابل به سادگی به موسیقی موردعلاقه‌تان گوش دهید یا به تماشای فیلم‌های جدید بپردازید. البته که مهم‌ترین مزیت این دیسک‌ها، امکان ذخیره بازی‌هایی بود که از نظر گرافیکی با بازی‌های پلی‌ استیشن ۲ برابری می‌کردند.

مقایسه بازی‌ها

تفاوت فاحشی که در زمینه قدرت پردازشی این دو کنسول وجود داشت. باعث شد که دو رویه کاملا متفاوت در زمینه بازی‌ها برای آنها اتخاذ شود. نینتندو دی اس به واسطه سخت‌افزار ضعیف‌تر تصمیم گرفت که بیشتر تمرکزش را روی توسعه و انتشار بازی‌های اختصاصی و انحصاری‌ای بگذارد که بیشتر از هرچیزی مزیت دو نمایشگره بودن این کنسول را نشان بدهد.

بیشترین جلوه این سیاست نینتندو را در بازی‌های ماریو‌یی می‌توانیم ببینیم که برای دی اس منتشر شدند. زیرا این بازی‌ها هم از صفحه لمسی استفاده می‌کردند و هم گرافیک سه‌بعدی نسبتا ضعیف دی اس را به نمایش می‌گذاشتند. البته که این بازی‌ها توانستند به موفقیت نسبتا خوبی نیز دست پیدا کنند. حتی بازی New Super Mario Bros که یک بازگشت بسیار جالب به بازی‌های پلتفرمر قدیمی ماریو بود توانست به پرفروش‌ترین بازی دی اس تبدیل شود.

جالب است بدانید که دی اس علیرغم تمام ضعف‌های سخت‌افزاری‌ای که داشت، در اواخر عمرش چندین پورت AAA مانند Call of Duty: Black Ops دریافت کرد که واقعا قابل قبول و راضی کننده بودند. با این حال این تلاش‌ها در نتوانست جلوی پلی استیشن پرتابلی را بگیرد که از همان ابتدا از بازی‌هایی گرافیکی و نسبتا سنگین پشتیبانی می‌کرد.

اوج قدرت‌نمایی PSP را می‌توانیم در بازی‌ای مانند Grand Theft Auto: Liberty City Stories ببینیم که پرفروش‌ترین بازی این کنسول بود و ساختار داستانی و گیم‌پلی‌ای کاملا مشابه با کنسول‌های خانگی ارائه می‌داد که به‌نوبه خود واقعا عجیب و به‌شدت جذاب بود.

کتابخانه بسیار گسترده پلی استیشن پرتابل آن را به کنسول تبدیل کرده است که پس از بیست و چند سال هنوز هم ارزش خرید دارد و افراد بسیاری در سال‌های اخیر به سراغ تهیه این کنسول افسانه‌ای رفته‌اند. از پورت‌هایی مانند The Simpsons Game و LittleBigPlanet گرفته تا عناوین انحصاری‌ای مانند Burnout Legend و Metal Gear Acid، شما می‌توانید با هر سلیقه‌ای یک بازی جذاب برای این کنسول پیدا کنید که ساعت‌ها شما را سرگرم کند.

با این وجود مهم‌ترین چالشی که همواره پلی استیشن پرتابل با آن دست به گریبان بود، تعداد بازی‌های نسبتا کم آن بود. زیرا با وجود گستردگی بازی‌ها و عرضه شدن پورت‌های قدیمی‌تری مانند Castlevania: The Dracula X Chronicles و Parappa the Rapper همچنان تعداد بازی‌های موجود روی این کنسول به اندازه نینتندو دی اس نبود و همین موضوع سونی را به معنای واقعی کلمه دچار چالش کرده بود.

مقایسه کنترلرها و لوازم جانبی

لوازم جانبی بخشی بود که نینتندو دی اس باید قدرت واقعی خود را نشان می‌داد. زیرا پلی استیشن پرتابل به هیچ وجه کوچکترین اهمیتی به لوازم جانبی نداده بود. اما دی اس سرمایه‌گذاری نسبتا خوبی در این بخش انجام داده بود. دی اس یک اسلات کارتریج در بخش پایینی خود داشت که به‌صورت کلی دو کاربرد اصلی داشت،‌ سازگاری با بازی‌های گیم‌بوی ادونس و پشتیبانی از لوازم جانبی.

مهمترین لوازم جانبی‌ای که نینتندو به‌صورت رسمی برای این کنسول منتشر کرده، یک پک برای افزایش حافظه بود که به شما این امکان را می‌داد با کنسول خود به وبگردی بپردازید. البته که لوازم جانبی غیررسمی قابل توجهی نیز برای این کنسول عرضه شد. جذاب‌ترین آنها اما Guitar Grip بود که به گیمرها اجازه می‌داد بازی‌های جذابی مانند Guitar Hero را روی یه کنسول دستی تجربه کنند.

در زمینه هماهنگی با کنسول‌های خانگی اما دی اس حرفی برای گفتن نداشت. زیرا عملا دی اس ارتباط خاصی با Wii نداشت. بر خلاف پلی استیشن پرتابل که با پلی‌ استیشن ۳ حسابی هماهنگ بود و روی این موضوع مانور زیادی داد. پلی استیشن پرتابل اسلات گسترش قابل‌دیدی نداشت و به همین خاطر لوازم جانبی خاصی برای این کنسول منتشر نشد.

ویژگی‌هایی مانند Remote Play باعث شد که تعداد قابل توجهی از کسانی که پلی استیشن ۳ در اختیار داشتند، برای نمایش تصاویر و ویدیوهای ذخیره‌شده و دسترسی به ویژگی‌های بازی‌های پلی‌استیشن ۳ یک پلی استیشن پرتابل نیز تهیه کنند. این ویژگی به واسطه این موضوع بود که پلی استیشن پرتابل خیلی خوب از پلی‌استیشن نتورک پشتیبانی می‌کرد.

کلام آخر

اگر بخواهیم واقع بین باشیم و به آمار فروش استناد کنیم، می‌توانیم پلی استیشن پرتابل را یک بازنده موفق بدانیم. این کنسول با وجود قدرت پردازشی عجیبی که داشت، تقریبا نصف نینتندو دی اس فروش داشت. این موضوع بیشتر به‌خاطر مشکلاتی مانند استفاده از دیسک‌های نوری بود، که چندان برای یک کنسول دستی مطلوب نبودند. زیرا به راحتی خط و خش ها را به خود جذب می‌کردند یا در کنسول گیر می‌کردند.

نینتندو دی اس توانست با استفاده حداکثری از ویژگی‌های نوآورانه‌اش و تکیه کردن به بازی‌های جذابی که در اختیار داشت، توانست فروش بسیار خوبی را تجربه کند و طرفداران زیادی پیدا کند. این در حالی بود که پلی استیشن پرتابل نتوانست با وجود تمام تلاش‌هایی که کرد، سلطه نینتندو را پایان دهد و صرفا سلطه نینتندو بر بازار کنسول‌های دستی را تثبیت کرد.

مطلب پیشنهادی

برای بازی کردن چه مقدار حافظه ویدئویی یا VRAM نیاز داریم؟

از حافظه ویدئویی کارت گرافیک غافل نشوید