چرا نینتندو باید یک کنسول سوییچ ۴۰۰ دلاری بسازد؟

نینتندو سوییچ یکی از بهترین اتفاق‌های صنعت گیم در دهه اخیر بود. از همان روز نخست عرضه،‌ تجربه عنوانی عظیم مثل Zelda: Breath of the Wild روی کنسولی قابل حمل مثل یک رویا به نظر می‌رسید و هربار که یک انحصاری جدید عرضه می‌شود، بیشتر به پتانسیل‌های کنسول دستی نینتندو پی می‌بریم.

البته که این کنسول به هنگام عرضه آنقدرها هم بی‌نقص نبود. در گزارش‌ها می‌شنیدیم که نینتندو می‌خواسته از پردازنده‌ای قدرتمندتر استفاده می‌کند اما محدودیت زمانی باعث شده که در آخر به چیپست Tegra X1 انویدیا راضی شود. از سوی دیگر، همین پردازنده یک آسیب‌پذیری داشت که ضرری مالی به نینتندو وارد کرد و باعث شد کنسول دستی مورد اشاره خیلی زودتر از آنچه که باید هک شود.

اما این تمام ماجرا نبود.

عمر باتری دستگاه اگرچه برای چنین دستگاهی با چنین توانایی‌های تحسین‌برانگیز بود، اما گاهی کم بود. خبری از پشتیبانی از سیم کارت نبود و یعنی برخلاف ماهیت پرتابل دستگاه، در هر جایی قادر به تجربه عناوین آنلاین مثل Splatoon 2 نبودید. حاشیه نمایشگر هم زیاد بود و اندکی ناسازگار با ترند حذف حاشیه نمایشگر از روی محصولات تکنولوژیک به نظر می‌رسید.

نینتندو تمام این کارها را کرد تا قیمت دستگاه را به رقم بسیار معقول ۳۰۰ دلار برساند. استراتژی‌اش نتیجه هم داد. نینتندو سوییچ با سرعتی شگفت‌انگیز می‌فروشد و به رقیبی بسیار جدی برای ایکس باکس و پلی استیشن تبدیل شده. بگذارید جور دیگری بگویم. نینتندو سوییچ نقص داشت،‌ اما آنقدر از دوران Wii U درس گرفته بود که به موفقیتی آنی تبدیل شد.

اکنون که به نسل نهم بازی‌های ویدیویی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شویم و گزارش‌های مختلف از قدرت سخت‌افزاری پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس منتشر می‌شود، به نظر زمانی عالی می‌رسد که نینتندو هم لاین‌آپ نینتندو سوییچ را بهبود بدهد و نسل جدید را (که برای خودش میان‌نسل به حساب می‌آید) به شکلی طوفانی آغاز کند.

کنسول‌های نسل بعد بدون هیچ تردید قدرت پردازشی وحشتناکی ارائه خواهد کرد و سخت‌افزار نینتندو سوییچ حتی به آن‌ها نزدیک هم نخواهد شد. اما نینتندو حداقل از دوران Wii به دنبال گرافیک کورکننده نبوده؛ به دنبال سرگرمی‌کنندگی مطلق بوده و این استراتژی جواب هم داده.

بازی‌های نینتندو درباره پولیش مطلق‌اند و چرا همان سطح از پولیشی که در Breath of the Wild یا سوپر ماریو ادیسه یا Super Smash Bros. Ultimate دیده‌ایم را در سخت‌افزار سوییچ نبینیم؟

نینتندو سوییچ درست از لحظه عرضه تا همین امروز مزیتی بزرگ نسبت به تمام رقبایش داشته و این مزیت در نسل بعد هم از بین نخواهد رفت. می‌توانید کنسول را به تلویزیون وصل کنید و وقتی مجبور به خروج از خانه هستید، از داک بیرون بیاوریدش و بدون لحظه‌ای صبر، کار را ادامه دهید. این مزیت، چیزیست که به نینتندو سوییچ در نسل بعد هم فضای رقابت می‌دهد، خیلی ساده چون هیچ پلتفرم دیگری قادر به ارائه چنین قابلیتی نیست.

اما در آخرین سال نسل هشتم کنسول‌های بازی و روزهایی که دائما و دائما درباره پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس می‌شنویم، نینتندو باید راهی برای سواری گرفتن از موج هایپ نسل بعد بیابد. اینجاست که برمی‌گردیم به نسخه پیشرفته‌تر نینتندو سوییچ که می‌تواند قیمتی بالاتر از مدل پایه داشته باشد و گیمرها را حسابی سر ذوق بیاورد.

انتظاراتمان زیاد نیست، صرفاً پولیش می‌خواهیم و می‌توان حدس زد که یک سوییچ قدرتمندتر و کاربرپسندتر، نه‌تنها مخاطبان تازه را به خود جلب می‌کند، بلکه مثل پلی استیشن 4 پرو یا ایکس باکس وان ایکس مشتریان قبلی را به ارتقای کنسول‌شان ترغیب خواهد کرد.

در حال حاضر حداقل پنج مورد در ذهن دارم که بعید است دو سال بعد از عرضه کنسول رقمی بالاتر از ۴۰۰ دلار روی دست نینتندو هزینه بگذارند اما در عوض مشتریان را به وجد می‌آورد:

پشتیبانی از درگاه سیم کارت و اتصال مخابراتی 4G Lte. اصلا بی‌خیال 5G و شبکه‌های مخابراتی جدید، اما نینتندو سوییچ باید دیر یا زود از سیم کارت و اتصال 4G پشتیبانی کند تا حمل‌پذیری‌اش از همین حالا هم برجسته‌تر شود. اگر بتوانیم در هر جایی با سوییچ آنلاین بازی کنیم، نینتندو در برابر بازی‌های موبایلی هم دست بالا را خواهد داشت.

بدون حاشیه نمایشگر. کمپانی‌های تولیدکننده موبایل، تبلت، مانیتور و لپتاپ چند سالیست که ترند حذف حاشیه نمایشگر را در پیش گرفته‌اند و راستش را بخواهید این ترند نه‌تنها به ساخت محصولاتی زیباتر منجر شده، بلکه فضای بیشتری هم برای استفاده حداکثری از نمایشگری بزرگ در فریمی کوچک به وجود آورده. هرچقدر هم که نینتندو سوییچ فعلی را دوست داشته باشید، بعید است از حاشیه قطور نمایشگرش متنفر نباشید.

چیپست بهتر و رزولوشن بالاتر. حالا که دو سال از عرضه سوییچ گذشته، نینتندو می‌تواند از پردازنده‌ای بهتر استفاده کند که دسترسی به رزولوشن‌های بالاتر را مهیا می‌سازد؛ حتی اگر موضوع صرفاً درباره آپ‌اسکیل باشد. علاوه بر این، قدرت بیشتر به توسعه‌دهندگان این امکان را خواهد داد که هنگام ساخت بازی روی مدل بهبودیافته، خود بین فریم ریت بیشتر در رزولوشن فعلی (مثلاً در اوورواچ) یا رزولوشن بالاتر و جزییات خیره‌کننده‌تر انتخاب کنند.

طراحی باکیفیت‌تر. کیفیت ساخت نینتندو سوییچ یکی از مسائلی است که همواره آزارم می‌دهد. وقتی پایه پشتی دستگاه را باز می‌کنم، به قدری شکننده طراحی شده که هر لحظه انتظار دارم بشکند. از طرف دیگر، جوی‌کان دریفت یکی از اتفاقاتی است که تمام دارندگان این کنسول را به جنون می‌رساند. اگر با این مشکل آشنایی ندارید، تصور کنید در Horizon: Zero Dawn روی لبه صخره ایستاده‌اید و از منظره لذت می‌برید و ناگهان کنترلر پلی استیشن 4 به خودآگاهی رسیده و دستگاه تصمیم می‌گیرد شما را از ارتفاع به پایین پرت کند.

حافظه داخلی بیشتر، خیلی بیشتر. در عصری که موبایل‌های هوشمند در حال رسیدن به حافظه داخلی ۱ ترابایتی هستند و موبایل‌های میان‌رده و گاه اقتصادی حداقل حافظه‌ای ۶۴ گیگابایتی ارائه می‌کنند، حافظه داخلی ۳۲ گیگابایتی نینتندو سوییچ مثل یک شوخی زشت می‌ماند. نینتندو سوییچ اگر یک روز مدلی جدید داشته باشد، باید همراه با حافظه داخلی ۲۵۶ گیگابایتی یا بیشتر عرضه شود. به یک گیگابایت کمتر از این هم راضی نمی‌شویم.