فیلم Ad Astra به کارگردانی جیمز گرِی و با درخشش برد پیت توانسته اثری کم‌نقص و جذاب ارائه دهد که علی‌رغم سادگی و کلیشه‌ای بودن داستان، به یکی از برترین عناوین سال ۲۰۱۹ تبدیل شده است. در ادامه این مطلب با نقد فیلم Ad Astra (به سوی ستارگان) همراه ویجیاتو باشید.
همه چیز از یک اتفاق عجیب و ناشناخته آغاز می‌شود. در آینده‌ای نه چندان دور، انسان تمام سیاره‌های اطراف زمین را تحت کنترل درآورده و سفر به این سیاره و آن سیاره چیز خارق‌العاده‌ای محسوب نمی‌گردد. در این میان یک سری پالس (موج) مغناطیسی و بسیار قدرتمند از سمت پلوتون به زمین حمله می‌کند. پالس‌هایی که اگر مهار نشوند، جان بشر به خطر خواهد افتاد.
رُی مک‌براید (Roy McBride) فضانوردی باسابقه و درجه یک است که سال‌های سال در حال سفر و اکتشاف و ماجراجویی در اعماق فضا بوده و حالا با یک اتفاق شوک‌برانگیز مواجه می‌شود؛ «احتمالا پدرت زنده است!» کلیفرد مک‌براید، چندین دهه پیش از اتفاقات فیلم به ماموریتی خطرناک برای پیدا کردن بیگانگان در سطح کهکشان می‌رود. این پروژه که لیما نام داشت، آرام آرام شکوه و افتخار خود را از دست می‌دهد و نهایتا ارتباط میان زمین و پروژه لیما کاملا قطع می‌شود. حالا دقیقا ۲۷ سالی از ناپدید شدن پدر رُی می‌گذرد و او مدت‌ها است که پدرش را مرده فرض می‌کند – گرچه، با عنوان یک پدر قهرمان.
حدس زدن بقیه داستان از این نقطه آنچنان هم دشوار نیست و باید اعتراف کرد که ایده اصلی و فیلمنامه (به قلم جیمز گری و ایثن گراس) اصلا چیز خارق‌العاده و جدیدی نیست. بسیاری از منتقدان Ad Astra را ترکیبی از مشهورترین آثار سینمایی با همین مضمون می‌دانند؛ از ادیسه فضایی ۲۰۰۱ و Apocalypse Now گرفته تا Interstellar و Life. اما دچار اشتباه نشویم؛ داستان تکراری و یا شاید کلیشه‌ای، دلیلی بر ضعیف یا بی‌ارزش بودن Ad Astra نیست. ابدا.
گرچه، کم نیستند منتقدان و مخاطبانی که به خاطره ایده‌های تکراری و ساده، فیلم جدید جیمز گری را محکوم کرده باشند اما وقتی تصمیم بگیرید ارزش هنری Ad Astra را فارغ از این مسائل در نظر بگیرید، باید گفت که با یک اثر فاخر سینمایی طرف هستیم. اساس موفقیت Ad Astra مستقیما روی سه قطب استوار شده است: برد پیت، موسیقی و صداگذاری فیلم، و نهایتا تصویربرداری و جلوه‌های بصری.
فیلم از یک طرف میخواد مثل فیلم های منبع الهامش ” یک ادیسه فضایی” و “اینک آخرالزمان ” یک دارم آرام سوز که به روانشناسی و واکاوی شخصیتش میپردازه باشه و به رابطه پدر و پسری بپردازه از یک طرف صحنه های اکشن فیلم حال و هوا بلاک باستر هایی مثل “جاذبه” و ” میان ستاره ای” رو داره.تکلیف فیلم با خودش مشخص نیست. از نظر منطقی هم فیلمنامه یکسری مشکلات داره مثل عبور برد پیت از مدار نپتون. نکات مثبت فیلم بازی فوقالعاده برد پیت و جلوه های ویژه فیلم بود. استفاده درست از نریشن هم باعث شده کارکتر “روی” با وجود شخصیت کم حرف و درون گرایی که داره تا حدودی پرداخت بشه و مخاطب باهاش ارتباط برقرار کنه