وقتی شرایط سخت می‌شود، هرکسی برای فرار از آن به چیزی پناه می‌آورد. بعضی‌ها سراغ مواد مخدر می‌روند و بعضی‌ها اگر مثل من خوش‌شانس باشند و از بچگی کار هروزشان بازی کردن باشد، راه استفاده از گنجینه‌ای را بلد هستند که به نظر من بهترین راه برای دور زدن شرایط سخت و گذر از روزهای ناراحتی است؛ گنجینه‌ای که برای من راه اصلی مقابله با چالش‌های روانی دوران قرنطینه به خاطر ویروس کرونا بود.
خود را غرق چیزی کردن
اگر پای صحبت افرادی که به مواد مخدر اعتیاد دارند بنشینید، متوجه می‌شوید که در بسیاری از موارد آن‌ها برای آن که از شرایط زندگی روزانه خود فرار کنند، سراغ مصرف مواد مخدر رفته‌اند. خب وقتی شما بتوانید به دنیای جدیدی بروید (در این مورد فضا!) مشکلاتی که در دنیای واقعی داشتید را فراموش خواهید کرد. شرایط کرونا هم دقیقا همین وضعیت را برای من به‌وجود آورده بود. من که به خاطر وسواس فکری نمی‌توانستم به موضوع بزرگ و ترسناکی مثل ویروس کرونا فکر نکنم، باید راهی پیدا می‌کردم که به فضا بروم!
از این رو، گیم به خاطرتولید هورمون شادی بخش دوپامین، بهترین مخدری تبدیل شد که با استفاده از آن توانستم ویروس کرونا را دور بزنم. خود را در نیمه‌شب برفی نیویورک غرق می‌کردم تا با مکس پین انتقام مرگ فرزند و همسرم را بگیرم. با این کار دیگر به این که ویروس کرونا چند روز روی چه سطحی زنده می‌ماند فکرنمی‌کردم. بازی‌های ویدیویی به خاطر قدرتی که مخاطب در تعامل با دنیای آن‌ها دارد، وابستگی عمیقی بین مخاطب و خودشان اینجاد می‌کنند و همین موضوع گذراندن زمان در دوران سخت را بسیار آسان‌تر خواهد کرد.
برای مثال وقتی شما به فکر بردن آن مسابقه رالی در مافیا 1 هستید یا می‌خواهید یکی از باس‌فایت‌های بسیار چالش‌برانگیز Sekiro: Shadow Die Twice را شکست دهید، فکر کردن به موضوع ناراحت‌کننده دیگر ممکن نیست.
دور زدن تنهایی
نمی‌خواهم به این کلیشه دامن بزنم که همه گیمرها در ارتباطات جمعی دچار مشکل هستند اما شخصا علاقه‌چندانی به ارتباط برقرار کردن از طریق تماس‌های صوتی و ویدیویی ندارم. از سوی دیگر، از آن‌جایی که نیاز به ارتباط در دوران قرنطینه بسیار بیشتر از حالت عادی حفظ می‌شود، جا ماندن از ویدیوکال‌های دوستان و عدم علاقه‌ام به تماس گرفتن باعث کاهش چشم‌گیر ارتباطاتی که داشتم شده بود.
در این موارد هم گیم حسابی برای دور زدن تنهایی به کارم آمد. همان‌طور که پیش از این هم در ویجیاتو گفته بودیم، ظهور اپلیکیشن‌هایی مثل پلاتو بازی های فراوانی ارائه داد که باعث شد با دوست‌های غیرگیر هم ارتباط قوی‌تری داشته باشم و شب‌های زیادی را به سرکله‌زدن به فوتبال دستی، چهار برگ و بیلیارد طی کنیم. از سمت دیگر کرونا فرصت خوبی بود تا با دوست‌های گیمر هم وقت بیشتری سپری شود و سراغ تجربه بازی‌های آنلاینی برویم که پیش از این به خاطر مشغله زیاد فرصت بازی کردن آن‌ها پیش نمی‌آمد.
در مدت قرنطینه، بیشتر از گذشته فیلم تماشا کردم، بیشتر برای کتاب خواندن وقت گذاشتم اما هیچ‌کدام از این‌ها نتوانستند مانند ویدیو گیم به من کمک کنند که از دنیایی که درگیر یک پاندمی ترسناک شده است فاصله بگیرم و ارتباطاتم با دوستانم را حفظ و حتی قوی‌تر کنم. می‌توان نتیجه گرفت پاندمی کرونا فرصتی بود تا نشان دهد در دوران تعطیل بودن سینماها، کسب‌وکار‌ها، کافه‌ها و هر جای دیگری که پیش از این وقتمان را سپری می‌کردیم، ابزاری ارزشمندی به نام بازی ویدیویی وجود دارد که هم می‌تواند ما را از فکر کردن به اتفاق وحشتناکی که برای کره زمین در حال رخ دادن است نجات دهد و هم روابط اجتماعی‌مان را تا برگشت به شرایط عادی حفظ کند.
بیشتر بخوانید:
- فیلم‌بین؛ امشب چه فیلمی ببینیم؟ هفته آخر اردیبهشت ۹۹
- چطور بازی‌های رومیزی را آنلاین بازی کنیم؟
- ۵ بازی مناسب برای ورود به دنیای بازی‌های رومیزی
معرفی بهترین بازی‌های رایگان برای موبایل [تماشا کنید]
تماشای نسخه با کیفیت در ویجیاتو
عالی شایان جون خخخخخخخ معتادا نمیگیرن
واقعا راست میگه
یه فیلم توی این زمونه خیلی زولانی باشه ۲ ساعته ولی در کناز بازی هایی وجود دارن که ۵۰ ساعت باید بازی کنی تا ۱۰۰% شن …
هر عاقلی گیم رو ترجیح میده
چقدر ادم میتونه تو تلگرام جک بخونه و سرگرم شه ؟
همچین کسایی بی هدف توی فضای مجازی بی هدف میگردن بدون اینکه بدوم بازی های کامپیوتری
و کنسول یه راه حل “واقعی” و ” طولانی ” برای دور زدن واقعیت هستند.