گیمر بودن در سال ۲۰۰۳ و در این زمانه خاص بسیار تجربه منحصر به فرد و لذت بخشی بود. گیم بوی ادونس (Game Boy Advance) در حال درخشش بود و جز نسل ششم کنسول‌ها محسوب می‌شد. اما شگفتی آن سال به بزرگترین تولید کننده تلفن‌های همراه مربوط و زمانی که آن‌ها تصمیم گرفتند در حوزه گیمینگ ورود کنند مربوط می‌شود.
بسیاری از گیمرهای قدیمی چه در مترو حضور داشتند یا در خانه به سر می‌بردند، سر خود را با بازی کردن با گیم بوی ادونس گرم می‌کردند. البته چندین نقص در گیم بوی وجود داشت که یکی از آن‌ها کمبودهای قدرت گرافیکی این دستگاه بود. مشکلی دیگر گیم بوی این بود که گیمرهایی که می‌خواستند با یکدیگر به بازی بپردازند حتما باید با استفاده از یک کابل کنسول‌هایشان را به هم وصل می‌کردند. اینجا بود که دریم کست به میدان آمد و پدیده جدیدی به عنوان بازی‌های آنلاین را معرفی کرد و اکس باکس لایو هم محبوبیت این قابلیت را به مرحله بالاتری برد.
حال فرض کنید بخواهیم گرافیک عالی، قابلیت شبکه و بازی‌های فوق‌العاده را با یکدیگر ترکیب کنیم. این همان چیزی است که نوکیا با N-Gage سعی داشت به دست گیمرها برساند. متاسفانه با وجود داشتن چند ایده عالی، اشکالات زیادی به این کنسول وارد شد که در نهایت مرگ سریع این کنسول را رقم زد. در این مقاله به چگونگی این اتفاقات خواهیم پرداخت، تا پایان مطلب با ما همراه باشید.
ماجرای عرضه کنسول
عرضه کنسول با تبلیغات زیادی همراه بود. خرده فروشان زیادی مانند گیم استاپ (Game Stop) نیز با عرضه کنسول و در معرض عموم قرار دادن گوشی‌های N-Gage سعی می‌کردند تا مردم را تحت تاثیر قرار دهند. با هزینه ۳۰۰ دلاری‌ای که باید برای خرید N-Gage خرج می‌کردید می‌توانستید به گرافیک بهتری در بازی‌ها نسبت به گیم بوی ادونس برسید و تلفن و پیامک هم بزنید!
از نظر کاربران و کارشناسان دکمه‌های D-Pad گوشی نوکیا به اندازه سال‌های نوری از گیم بوی ادونس جلوتر بود. از قابل توجه‌ترین ویژگی‌های آن نیز پشتیبانی گسترده ان-گیج از ناشران شخص ثالث بود. برای مثال از EA گرفته تا Sega و باقی کمپانی‌ها می‌توانستند بازی خود را برای این دستگاه عرضه کنند.
اما ساخته نوکیا با همه خوبی‌هایی که داشت از مشکلات بزرگی هم رنج می‌برد. یکی از مشکلات بزرگ آن شکل عجیب و غریبی بود که این دستگاه داشت و نوکیا دوربینی برای این تلفن همراه در نظر نگرفته بود. اندازه صفحه نمایش گوشی هم نسبت به قاب کل دستگاه بسیار کوچک و بد شکل به نظر می‌آمد.
متاسفانه عرضه این گوشی آنچنان هم مورد استقبال کاربران قرار نگرفت. مردم در مورد هزینه بالا و ۳۰۰ دلاری این دستگاه مردد بودند و آن را با قیمت ۹۹ دلاری گیم بوی که بازی‌های پرشماری هم داشت مقایسه می‌کردند. تحقیقات نشان دادند نوکیا در هفته ابتدایی عرضه خود موفق شد کمتر از ۵۰۰۰ نسخه را در آمریکا به فروش برساند. این درحالی است که گیم بوی ادونس در همین مدت یک هفته‌ای ۱۰۸ برابر بیشتر از N-Gage به فروش رسید.
پس از گذشتن چند هفته از عرضه این کنسول بسیاری از خرده فروشی‌ها تصمیم گرفتند تا تخفیف ۱۰۰ دلاری را روی این دستگاه لحاظ کنند که بسیار شوک‌آور و ناراحت کننده بود. در آن زمان نوجوانان نمی‌توانستند خانواده‌هایشان را راضی به پرداخت این قیمت برای یک دستگاه بازی کنند. همچنین قرار گرفتن تلفن‌های همراه در دست نوجوانان در آن زمان رواج نداشت.
اما آیا نوکیا برچسب قیمت پایین‌تری را برای کنسولش در نظر می‌گرفت آیا می‌توانستیم انتظار موفقیت بیشتری از آن را در بازار داشته باشیم؟ هر چه نباشد ان-گیج قادر بود تا بازی‌ها را با کیفیت PS1 به نمایش بگذارد که قابلیت شگفت انگیزی محسوب می‌شد. به هر حال من مطمئن نیستم که آیا قیمت پایین دستگاه موفق می‌شد پیروزی نوکیا را ضمانت کند یا خیر؟ چرا که قیمت تنها مشکل N-Gage نبود. اندازه کوچک و بسیار بد ریخت صفحه نمایش N-Gage نسبت به گیم بوی هم باعث شد تا دست مشتریان کمتر بسوی N-Gage برود.
بازی‌ها: خوب، بد و زشت
نمی‌توان گفت همه عناوین ان-گیج بد بودند چرا که این کنسول از بسیاری از بازی‌های عالی هم پشتیبانی می‌کرد. البته این هم به لطف پشتیبانی‌ای بود که نوکیا از ناشران ثالث بهره می‌برد.
در کل ۵۷ بازی برای این گوشی عرضه شد که از Tony Hawk’s Pro Skater به عنوان بهترین بازی N-Gage نام برده می‌شود برخلاف گیم بوی ادونس، ساخته نوکیا از بازی‌های تمام سه بعدی بهره می‌برد که اجازه می‌داد تا آن‌ها را با بازی‌های PS1 مقایسه کرد.
لذت از بازی‌هایی که می‌توانستند در جیبمان حمل شوند و هر لحظه از آن لذت برد در کل تجربه بدی نبود. کنترل بازی‌ها هم با توجه به D-Pad خوبی که نوکیا قرار داده بود تجربه خوبی را رقم می‌زد. N-Gage در زمینه صدا و به خصوص در زمان استفاده از هدفون هم به خوبی عمل می‌کرد.
بازی قابل توجه دیگری که برای این کنسول عرضه شد Red Faction بود که همزمان برای PS2 عرضه شده بود. بازی مذکور اولین بازی FPS (شوتر اول شخص) بود که برای N-Gage عرضه می‌شد و در آن زمان بسیار عالی به نظر می‌رسید.
البته گرافیک بازی‌ها هم آنطور که فکر می‌کنید نبود، اما هم‌رده کنسول‌های 32 بیتی نسل قبل قرار می‌گرفت. شکل بد صفحه نمایش N-Gage کمی گیم پلی بازی‌ها را تحت تاثیر قرار می‌داد اما آن هم به شکلی نبود که نشود آن را تحمل کرد.
با کمال تعجب یک نسخه از کرش بندیکوت هم به خوبی روی این دستگاه عرضه شد. لازم به ذکر است که این بازی مشابه CTR (Crash Team Racing) بود که آن را بر روی پلی استیشن 1 تجربه کرده بودیم.
کال آو دیوتی روی این دستگاه به طور افتضاحی اجرا می‌شد و می‌توان به صراحت گفت که بخاطر گرافیک پایین و کمبود ابعاد دستگاه غیرقابل بازی بود. واقعا مشخص نیست که توسعه دهندگان چه هدفی از ساخت این بازی برای N-Gage را دنبال می‌کردند. Sonic N هم یک پورت افتضاح از بازی Sonic Advance بود که برای گوشی نوکیا به بازار آمد. اصلا صفحه نمایش دستگاه اجازه لذت بردن بازیکنان را از بازی دوبعدی پلتفرمر نمی‌داد.
جایی که N-Gage سقوط کرد
دلایل بسیاری وجود دارد که باعث شدند تا گوشی نوکیا سقوط کند. همه ما می‌دانیم که ان-گیج به خودی خود محصول بدی نبود و چندین بازی عالی برای انتخاب داشت. اما هزینه ۳۰۰ دلاری و شکل بزرگ و بد ریخت آن از عوامل سقوط این دستگاه بودند. در واقع نوکیا در تغییر نظر مردم نسبت به گیم بوی ادونس ناموفق بود و نتوانست مردم را راضی کند تا گیم بوی را کنار گذاشته و N-Gage را انتخاب کنند.
اما همانطور که قبلا گفتیم N-Gage مزایای خاص خود را نیز داشت. عمر باتری این دستگاه عالی و نور صفحه هم نسبت به گیم بوی بسیار بهتر بود. در سال 2004 که نوکیا با عرضه N-Gage QD، شکل و شمایل این دستگاه را آپدیت کرد، ان-گیج کاربر پسندانه‌تر شد اما بخاطر بی توجهی‌ای که به نسخه اصلی N-Gage شد، دستگاه جدید هم آنطور که باید، چشم مخاطبان را نگرفت.
نوکیا مدتی هم سرویسی به همین نام، یعنی N-Gage راه انداخت. این سرویس اجازه می‌داد تا کاربران گوشی‌های نوکیا بتوانند از محصولات و بازی‌های متنوع در این فروشگاه دیدن کرده و بازی مورد علاقه خود را خریداری کنند.
تلاش نوکیا برای رسیدن به نینتندو
نوکیا اولین و آخرین شرکتی نبود که سعی داشت با کنسول‌های نینتندو رقابت کند. اما باز هم این نینتندو بود که برنده رقابت‌ها شد. با این اوصاف اما N-Gage که سخت افزار انقلابی را به همراه داشت باعث شد تا موبایل گیمینگ را به شکلی که هم اکنون می‌شناسیم، تحت تاثیر قرار داد. بیایید صریح باشیم، می‌توان به طور جدی گفت این انقلاب در بازی‌های موبایل بود که گیم بوی را از رده خارج کرد.
گرچه عمر کنسول‌های گیم بوی به سر رسید اما نینتندو به همین راحتی بازار دستگاه‌های پرتابل و کنسول‌های دستی را از دست نداد و حتی با کنار گذاشتن رقبای قدرتمند دیگرش مانند سونی، جای پای خود را در این صنعت محکم‌تر از همیشه کرد.
هر چه که باشد نوکیا را هم باید به شرکت‌هایی اضافه کنیم که می‌خواست جایی در صنعت گیم داشته باشد اما با حیف و صد حیف که ایده آن‌ها آنچنان هم پخته به نظر نمی‌رسید و ای کاش نوکیا ایده‌ای بهتر را پرورش می‌داد.
به هر حال به نظر نمی‌رسد که ان-گیج یک شکست کامل باشد چرا که این دستگاه توانست پتانسیل حضور بازی‌ها در دستگاه‌های تلفن همراه را به همگان نشان دهد. خوشبختانه اپل و گوگل در سال‌ها از این فرصت استفاده کرده و موبایل گیمینگ را به بالاترین سطح خود تا به امروز رسانده‌اند.
من که کلا از پلتفرم موبایل خوشم نمیاد.