۱۰ سالگی Uncharted 3: Drake’s Deception؛ رویایی که به واقعیت تبدیل شد

چند روزی از ۱۰ ساله شدن Uncharted 3: Drake’s Deception می‌گذرد، عنوانی که همه فکر می‌کردیم پایانی بر ماجراجویی‌های نیتن دریک باشد، چرا که ناتی‌داگ با توسعه لست آو آس نحوه بازی‌سازی خود را تغییر داده بود و به نظر می‌رسید که دارد سمت قصه‌های بزرگسالانه‌تر می‌رود، اما با انتشار A Thief’s End متوجه شدیم که هنوز یک قسمت دیگر از داستان نیتن باقی مانده و کار استودیو با او تمام نشده است.

پس از گذشت سال‌های متمادی، Drake’s Deception هنوز هم که هنوز است پایانی شایسته برای سه‌گانه‌ی اصلی آنچارتد محسوب می‌شود. نسخه چهارم گرچه به لطف حضور دو کارگردان خبره، یعنی بروس استرلی و نیل دراکمن شباهات زیادی به پیشینیانش داشت و همان طنازی و اکشن و دیالوگ‌های حرفه‌ای را حفظ کرد، اما در بطن خود بازی بسیار متفاوتی بود. A Thief’s End بدون هیچ هراسی کاراکتر نیتن دریک را تشریح می‌کرد و ابایی از نشان دادن نقاط ضعف و شکست‌های او نداشت، اما همه این‌ها مدیون میراثی بودند که در نسخه سوم پایه‌ریزی شد و راه را برای نسخه‌ی بعدی باز کرد.

Drake’s Deception در پی روایت داستانی ظریف و بسیار شخصی‌تر از پروتاگونیست مجموعه و وابستگانش است، از نام این عنوان هم می‌توان حدس زد که دریک، شخصی را فریب داده یا قصد چنین کاری را دارد. نسخه سوم که آخرین بازی از این مجموعه با رهبری امی هنینگ نیز هست، به خود جرئتِ کالبدشکافی کاراکتر نیتن را می‌دهد و ابعاد تاریک‌تر زندگی او را با مخاطب در میان می‌گذارد، دقیقا همینجاست که میراث بازی نیز پایه‌گذاری می‌شود تا نسخه چهارم با استفاده از آن داستانش را شکل دهد.

صحنه‌ی سقوط محموله‌های هواپیما و بعد از آن تاختن در صحرای ربع‌الخالی، از بهترین و به‌یادماندنی‌ترین مراحل آنچارتد است که هنوز هم از خاطرمان پاک نشده، این قسمت طوری طراحی شده بود که انگار پایانی حماسی بر داستان نیتن دریک است، اما دیدیم که این قصه سر دراز دارد و باید همچنان به ماجراجویی‌های خود ادامه دهیم.

وقتی نیتن متوهم می‌شود و شروع به دیدن سراب می‌کند، متوجه می‌شویم که او با نوشیدن اندکی آب قادر به بهبود حال خود خواهد بود؛ در این سکانس است که اوج ناتوانی دریک نمایان می‌شود و حس گیر افتادن در صحرایی بی‌انتها به مخاطب القا می‌شود، اما آنچارتد در کاری که انجام می‌دهد استاد است و به خوبی می‌تواند تعادل بین صحنه‌های اکشن و شوخ‌طبعی‌های معروف فرنچایز را حفظ کند. بی‌دلیل نیست که فیلم سینمایی آنچارتد که تام هالند و مارک والبرگ را در خود دارد، بیشتر از همه، از نسخه سوم الهام گرفته و اغلب سکانس‌ها را به Drake’s Deception اختصاص داده.

نسخه سوم نه مثل A Thief’s End منطقی و واقع‌گرایانه ساخته شده، نه مثل Among Thieves داستان به نسبت سطحی‌تری دارد. Drake’s Deception کاملا در میانه قرار دارد و همه عناصر مختلف را به خدمت خود گرفته تا بتواند سلیقه‌های بیشتری را پوشش داده و تجربه جذاب‌تری به مخاطبین ارائه دهد.

فلش‌بکی که در ابتدای بازی شاهدش هستیم به نوعی میراث Drake’s Deception نیز حساب می‌شود. این سکانس با جرئت تمام، شروع به کاراکترپردازی دوباره‌ی شخصیت‌هایی می‌کند که از دید بسیاری، تبدیل به اسطوره شده‌اند و نیازی به پرداختن مجدد به گذشته‌ی آنها نیست، اما ناتی‌داگ این سنت را کنار زده و کاری که خودش می‌خواهد را انجام می‌دهد. مجموعه‌ای که با لحظات اکشن و آدرنالین بالا معروف شده، در ابتدای نسخه سوم، به آرامی تمام روایت قصه‌ی دوران نوجوانی نیتن را پیش می‌گیرد و چگونگی آشنایی او با سالی را به نمایش می‌گذارد. این امر باعث می‌شود در ادامه‌ی بازی وقایع جالب توجهی را شاهد باشیم که کاملا با فلش‌بک ابتدایی در ارتباط هستند و نشان می‌دهند که اصلا چرا در مقدمه چنین چیزی را تجربه کردیم.

داستان آنچارتد 3 قطعا با منطق نوشته شده و سازندگان به جزئیات مختلف دقت داشته‌اند، اما اگر کمی دقیق‌تر به قصه نگاه کنیم، متوجه خواهیم شد که بازی از بسیاری جهات، ابلهانه هم هست، و این به هیچ وجه نقطه ضعف حساب نمی‌شود؛ چرا؟ این روزها شما یا با یک تجربه‌ی کاملا واقع‌گرایانه مواجه خواهید شد که تمام چاله‌های منطقی را پوشانده و کم و کاستی از این منظر ندارد، یا هم با عناوین فانتری روبه‌رو می‌شوید که هیچ نیازی به رعایت قوانین فیزیک ندارند و می‌توانند بازی‌شان را با خواسته‌های خودشان بی‌آرایند. آنچارتد 3 در این زمینه شاهکاری قدرندیده است. این عنوان ترکیبی فوق‌العاده از رئال و سورئال است، و طوری این مسئله را پیاده کرده که شما حتی متوجه یک نقض در آن هم نخواهید شد و نهایت لذت را از بازی خواهید برد.

برای مثال صحنه‌ای که شما در میخانه‌ای در لندن هستید را به یاد بیاورید؛ خیابان‌های شهر با خلافکارها پر شده و مسئول ساختمان هم برای غذا، ۳ یورو بیشتر نمی‌گیرد. مشخص است که ناتی‌داگ یا از هیچ چیزی اطلاع نداشته، یا هم تصمیم گرفته بازی را با جزئیات ریز پر نکند و صرفا فضای خالی که باید کامل می‌شده را با چیزی که «دوست داشتند» پر کرده‌اند. آنچارتد 3 در قید و بند این چیزها نمی‌ماند و وقتی شما را به ماجراجویی در نقاط مختلف زمین می‌برد، کاری با نکات جزئی ندارد؛ بلکه می‌خواهد بازیکن را طبق راه و روش خودش سرگرم کند تا درگیر مسائل متفرقه نباشد. این نوع نحوه نوشتن داستان شاید در برخی موارد مثل مسائل تاریخی کمی آزاردهنده باشد (برای مثال داستان شهر نفرین‌شده با اجنه که مستقیما با الهام از قرآن نوشته شده)، اما می‌بینیم که بازی توانسته این مورد را هم حل کند و بدون مشکل خاصی کمپین را ادامه دهد.

در انتها نیز نیتن دریک تمدنی باستانی را به کل تخریب می‌کند و با چند خراش کوچک از آن شهر قدیمی فرار می‌کند و سر راهش چند جن را هم می‌کشد. بعد از همه اینها دست همسرش را می‌گیرد و می‌بینیم که با شادی و خوشحالی با هم صحنه را ترک می‌کنند تا بازی به کلیشه‌ای‌ترین و احمقانه‌ترین حالت ممکن تمام شود؛ دقیقا همان چیزی که از آنچارتد می‌خواهیم و دوست داریم ببینیم! گاهی اوقات که بازی‌های جدیدتر را تجربه می‌کنیم، دل‌مان برای آثاری مثل آنچارتد 3 تنگ می‌شود، چرا که به دنبال رساندن پیام خاصی نبود و خودش را ملزوم به دادن درس اخلاق نمی‌دانست، ساده و بی‌آرایش قصه‌اش را تعریف می‌کرد و اجازه می‌داد قوه تخیل‌مان تا هر جا که می‌خواهد پر بکشد. اصلا سکانس سقوط هواپیما و تلاش نیتن برای بالا رفتن از محوله‌های در حال افتادن را به یاد بیاورید، انگار که طراحان بازی موقع خلق این مرحله با خود گفته‌اند گور پدر قوانین فیزیک! و همه هم دیدیم که این بخش از بازی چقدر حماسی و زیبا خلق شد و کسی به دنبال خرده گرفتن از چاله‌های روایی و منطقی بازی نبود.

آنچارتد دیگر هرگز مثل سه‌گانه‌ی اصلی، دیوانه‌وار و ابلهانه نخواهد بود. هیچ نسخه‌‌ای مثل Drake’s Deception به ناتی‌داگ اجازه بلندپروازی‌های عجیب و غریب را نخواهد داد، چرا که این فرنچایز دیگر بزرگ شده و به سطحی رسیده که اصلا نه توانایی این کار را دارد، و نه دیگر حوصله‌اش را. قطعا باید به این تصمیم ناتی‌داگ احترام گذاشت، چرا که آنها نیز در طول سالیان دراز رشد کرده‌اند و حالا به عنوان استودیویی شناخته می‌شوند که تا کوچک‌ترین جزئیات نیز دقت می‌کند و بازی‌هایش را در واقع‌گرایانه‌ترین حالت ممکن می‌سازد. با این حال ما هم نمی‌توانیم فراموش کنیم که ماجراجویی‌های نخستین نیتن و رفقایش چقدر جذاب بودند و هنوز هم برایمان لذت‌بخش‌اند.

۱۰ سال از آنچارتد 3 گذشته و این نسخه همانند ستاره‌ای در آسمان ناتی‌داگ می‌درخشد و شخصیت‌های بازی نیز هنوز هم برایمان محبوب هستند، و باعث می‌شوند به راحتی از این موضوع که نیتن دریک هزاران نفر را به قتل رسانده عبور کنیم و باز هم او را دوست داشته باشیم.

بیشتر بخوانید:

• ۲۰ سالگی GTA 3؛ یادداشتی بر یکی از تاثیرگذارترین بازی‌های تاریخ
• ۱۰ بازی ترسناک برتر که همین حالا می‌توانید تجربه کنید
• ۱۰ بازی فوق‌العاده که پایان‌بندی افتضاحی داشتند

منبع: TheGamer