چه کسی از یک فانتزی قدرت لذت‌بخش در بازی‌های خود خوشش نمی‌آید؟ مخصوصا وقتی شخص صاحب قدرت یک غول باشد که هر قربانی‌اش جثه‌ای اندازه شست پایش نداشته باشد؟ این ایده به طرز عجیبی در دنیای ویدیو گیم مورد کم لطفی واقعی شده است. حداقل تا الان، که استودیوی VARSAV با عنوان Giants Uprising به سراغش رفته است. اما آیا Giants Uprising می‌تواند به بهترین شکل این فانتزی را به بازیکنان منتقل کند؟ راستش، کمی شک داریم. برای یافتن دلایلش در ادامه مطلب همراه ویجیاتو باشید.
Giants Uprising در دنیایی روایت می‌شود که زمانی انسان‌ها و غول‌هایش در صلح و صفا کنار هم زندگی می‌کردند، تا وقتی که انسان‌ها انسان بازی در آوردند و با خیانت به غول‌ها، آن‌ها را به برده‌ها و اسباب سرگرمی خود تبدیل کردند. بازیکن هم در نقش یکی از این غول‌ها به نام «روگبار» قرار می‌گیرد، که برای سرگرمی انسان‌ها در میدان با سایر غول‌ها می‌جنگد. تا این که یک روز با انسانی به نام «کیلباسا» دوست می‌شود و به سرعت تصمیم به فرار می‌گیرد.
بازی از نظر داستانی خودش را نسبتا خوب نشان می‌دهد. میان‌پرده‌های بازی با ظاهر و کارگردانی خوبشان توجه بازیکن را جلب می‌کنند، و صداپیشه‌ها هم نسبت به بودجه و فیلم‌نامه‌ای که در اختیار دارند عملکرد راضی‌کننده‌ای از خود نشان می‌دهند. اما متاسفانه چیزی که احتمالا خیلی‌ها را به سرعت از خود زده می‌کند، گیم پلی بازی است.
عرض کردیم که شما نقش یک غول را بازی می‌کنید، و اولین چیزی که متوجه می‌شوید این است که «روگبار» عجب کنترل سفت و بدقلقی دارد. درست است که در نقش یک غول قرار داریم و به هر حال انتظار نداریم او همچون Sekiro کنترل شود، اما قطعا می‌شد حس یک نیسان آبی گیر کرده در باتلاق هم از او نگیریم.
دیگر چیزی که شروع بازی را بیشتر تضعیف می‌کند این است که اولین مبارزه «روگبار» با یک غول دیگر است. این مبارزه بلافاصله برای بازیکن خسته‌کننده می‌شود، چون واقعا آسان و یکنواخت است. بازیکن می‌تواند مشت بزند، گارد بگیرد، با مشت یا پا روی زمین بکوبد، جاخالی دهد و یک سلاح از روی زمین بردارد و با آن حمله کند. و خب، زیاد طول نمی‌کشد تا بفهمید همان دو مورد اول کارتان را کاملا در این نبرد راه می‌اندازند و زحمت بیشتر به خود دادن سودی برایتان به ارمغان نمی‌آورد.
کمی بعد از اسارتتان فرار می‌کنید و حالا باید با لشکر ظاهرا میلیونی انسان‌ها مواجه شوید. این بخش‌ها به وضوح جذاب‌تر از مبارزه با دشمنان هم قد و قواره خودتان هستند، چون چالش‌برانگیزتر هستند و شما را بیشتر درگیر خود می‌کنند. در این مبارزات عموما باید ساختمان‌های مختلفی را نابود کنید و مراقب تله‌های سر راهتان باشید. یک انتقاد که می‌توان از این بخش بازی کرد این است که شما حس یک غول ندارید که در حال تخریب و کشتار انسان‌ها هستید، بلکه حس یک انسان عادی را دارید که مورچه‌های روی زمین را له می‌کنید. می‌دانم که شکایت عجیبی است، اما جا داشت بازی کمی حس قدرت و عظمت بیشتری به بازیکن بدهد.
اما پاشنه آشیل و بزرگ‌ترین نقطه ضعف بازی در حال حاضر، وضعیت فنی آن است و در وصف آن فقط می‌توان گفت اوف. فریم ریت بازی به شدت ناپایدار است و هر جوری که گرافیک را تنظیم کنید، بارها تا ۲۰ و ۱۵ و حتی پایین‌تر افت فریم‌های شدید و ناگهانی خواهید داشت. از آنجایی هم که گرافیک بازی واقعا این راندمان را توجیه نمی‌کند، این ضعف خیلی بیشتر به چشم می‌آید و کل بازی را برای خیلی‌ها غیرقابل تجربه می‌کند.
از آنجایی که بازی هم‌اکنون در Early Access استیم قرار دارد و ۶ الی ۱۲ ماه در این فاز باقی می‌ماند، می‌توان امید داشت مشکلاتی همچون راندمان فنی به مرور برطرف شوند. اما در حال حاضر، واقعا پیشنهاد کردن تجربه بازی با این وضعیت کار سختی است. در صورتی که VARSAV بتواند این مشکلات را برطرف کند و یک بیشتر روی مبارزات و حس و حال بازی در نقش یک غول قدرتمند کار کند، می‌توان امید داشت Giants Uprising به یک بازی جالب توجه و لذت‌بخش تبدیل شود.
دیگه بهش امیدی نیست…………
ترا عکس مقاله رو دیدم یاد پرنس اف پرشیا افتادم؟
بازی جالبیه