نقد انیمیشن Sing 2 – بهترین دنباله استودیوی ایلومینیشن

گاهی اوقات، ما تنها چیزی که از یک مدیوم می‌خواهیم سرگرم کردن است. ذهن انسان در لحظاتی کشش مفاهیم و داستان‌های چالشی را ندارد و می‌خواهد تنها چیزی را ببیند که برای مدتی به او هیجان و شادی ببخشد. کاری که استودیوی مارول، اخیراً به خوبی از پس آن برآمده است. استودیوی ایلومینیشن، با استایل خاص خود، بعد از اثر موفق Despicable me، توانست جای خاصی در قلب انیمیشن دوستان باز کند. این استودیو شاید داستان‌های جذاب و چالشی همانند پیکسار و دیزنی را به نمایش نگذارد، اما در این مورد شکی نیست که در یک کار به شدت وارد است: سرگرم کردن و شادی بخشیدن. Sing ۲ علاوه بر اینکه نزدیک ۱۱۰ دقیقه مخاطبش را سرگرم می‌کند، به موفق‌ترین دنباله ایلومینیشن نیز تبدیل می‌شود. با نقد این انیمیشن همراه ویجیاتو باشید.

انیمیشن Sing ۲، در ژانر موزیکال کمدی، به کارگردانی و نویسندگی گارت جنینگز است. از صداپیشگان این اثر می‌توان به متیو مک‌کانهی، ریس ویترسپون، اسکارت جوهانسون و تارون اجرتون اشاره کرد. در Sing ۲ ما شاهد تئاتر باستر مون هستیم که برخلاف دفعه قبل، شلوغ‌تر و موفق‌تر است و آن‌ها سعی دارند که توجه تهیه کنندگان تئاترهای بزرگ را جلب کنند. بالاخره باستر مون دلش را به دریا می‌زند و تیمش را جمع می‌کند که حضوری، رو به روی آقای کریستال اجرایی داشته باشند. یک خط داستانی ساده و معمولی که تا حد زیادی، یاد آور قسمت سوم Madagascar است. اما این بار ساده‌تر، جمع و جورتر و منظم‌تر.

از همین اول باید اشاره کنم که Sing ۲ یک مورد دارد که تا حد زیادی،‌ ارزشش را پایین می‌آورد. فقدان یک داستان خوب و ساختار روایی‌ای که بیشتر حالت تجاری دارد. اما نامنظم نیست،‌ سعی نشده پیامی به زور در فیلمنامه گنجانده شود و در نهایت،‌ تنها می‌توانیم بگوییم که روایت ضعیفی را شاهد هستیم. شخصیت پردازی در حد تیپ صورت گرفته و شخصیت‌های قبلی نیز هیچگونه پردازش و رشدی ندارند. مون با کلک و دروغ برای خودش و رویاهایش زمان می‌خرد،‌ رزیتا با کمبود اعتماد به نفس و مینا با خجالتی بودنش مبارزه می‌کند، جانی می‌خواهد ثابت کند چقدر خوب است و اَش، با چالش چندان خاصی رو به رو نیست!‌

این بار برخلاف داستان اول، ما شاهد یک آنتاگونیست هستیم. آقای کریستال در حد یک شخصیت منفی تیپ است و تنها برای این است که روند داستان،‌ یک سیر منطقی را طی کند. کلی کالووی نیز یک شخصیت افسرده و منزوی است که تنها انگیزه خواندنش را از دست داده و پورشا، به لطف پدرش، فکر می‌کند رئیس است و می‌تواند هر کاری در صحنه تئاتر بکند. همگی تیپ هستند و همان کارهایی را می‌کنند که ما از آن‌ها انتظار داریم. در واقع،‌ تنها دلیل بودنشان این است که انیمیشن یک داستانی داشته باشد. نظر من را بخواهید، نه آنقدر بد است که رویش تف بیاندازید نه آنقدر خوب است که بابتش از جانینگز متشکر باشید!

کمدی این قسمت نیز بیشتر حول محور اسلپ استیک و خلق موقعیت‌های ضایع است. خوشبختانه این بار لحظات کمدی خوب به نمایش گذاشته شده‌اند و لبخند بر روی مخاطب می‌گذارند. اما هدف انیمیشن فقط و فقط یک چیز بود: خلق یک موزیکال خانوادگی و دوست داشتنی. موفق بود؟ صد در صد! ایلومینیشن طراحی و امضای خاص خود در انیمیشن را دارد و این بار، دنیایی جذاب و رنگارنگ‌تر خلق کرده‌اند. خوشبختانه هرچه داشته‌اند را در لحظات پایانی پیاده کردند و توانستند یک اجرای به شدت چشم نواز و هیجان انگیز را تحویل دهند.

علاوه بر طراحی چشم نواز،‌ از اجرای محشر صداپیشگان نیز غافل نشویم. متیو مک‌کانهی، آن حس دوستانه و شاد باستر مون را نشان می‌دهد و سبب می‌شود این شخصیت،‌ به یکی از دوست داشتنی‌ترین شخصیت‌های دنیای ایلومینیشن تبدیل شود. از تارون اجرتون غافل نشویم که نشان می‌دهد چقدر خواننده فوق العاده‌ای است. امیدوارم یک روز شاهد این باشیم که او به صورت رسمی وارد صنعت موسیقی شده است! ریس ویترسپون آن حس غم و استرس رزیتا را نشان می‌دهد و تا حد زیادی به شخصیت پردازی او کمک می‌کند. نیل کرول همچنان شاد و سرحال بودن شخصیت گانتر را حفظ کرده و او را به شدت بامزه می‌کند.

گارت جنینگز،‌ یک بار دیگر بخشی از کمدی انیمیشن را به لطف صداپیشگی بامزه خود به جای خانم کراولی به دوش می‌کشد و اسکارلت جوهانسون،‌ نشان می‌دهد همانقدر که در بازیگری خوب است، در صداپیشگی هم مهارت دارد. توری کلی، هالزی، فارل ویلیامز و بونو (خواننده اصلی گروه U2) به خوبی از کار خود برآمده‌اند و اجراهای زیبایی را تحویل داده‌اند. بابی کاناواله که به نقش‌های خشن و عصبی‌اش معروف است،‌ توانسته مقداری حس ترس و نفرت در شخصیت خودش به وجود بیاورد که بابت این موضوع باید از او متشکر باشیم. نیک آفرمن،‌ چلسی پرتی،‌ آدام باکستون، اریک آندره و... دیگر صداپیشگان معروف این انیمیشن هستند که همگی عملکرد عالی‌ای از خود نشان دادند. انیمیشن Sing ۲ از لحاظ صداپیشگی، می‌تواند جز بهترین انیمیشن‌ها باشد.

قطعات موسیقی انیمیشن، معروف‌ترین و موفق‌ترین آثاری هستند که در سال‌های اخیر عرضه شده‌اند. خوشبختانه تنوع خوبی به خرج داده شده و شما می‌توانید آهنگ‌هایی از The Struts، شاون مندس،‌ Coldplay و خود گروه U2 در Sing 2 پیدا کنید. معمولاً بازخوانی آهنگ‌ها چندان خوب و قوی همانند اثر اصلی از آب در نمی‌آیند،‌ اما اجراهای زیبای صداپیشگان انیمیشن خلاف این موضوع را ثابت می‌کنند. به طور مثال، آهنگ Sky Full of Stars که توسط تارون اجرتون بازخوانی می‌شود،‌ به لطف یک خلاقیت ساده هم هیجان انگیز می‌شود و هم صدای اجرتون، این آهنگ را زیباتر از قبل می‌کند. اجرای هالزی از آهنگ Could Have Been Me، بسیار زیباتر از نسخه اصلی است و این مورد برای تمامی اجراهای دیگر نیز صدق می‌کند.

سکانس موزیکال پایانی،‌ بدون شک یادآور Madagascar 3 و آن اجرای عجیب و چشم نواز الکس و دوستانش است، اما این بار اجراها جذاب‌تر هستند. یک اینکه زمان مناسبی بهشان اختصاص داده شده است و داستانی که برای رسیدن به این نقطه روایت شده، از انسجام بیشتری برخوردار است. Sing ۲ نشان می‌دهد اگر قرار است مخاطب را سرگرم کنید،‌ چگونه این کار را انجام بدهید و اگر در توانتان نیست داستانی مغزدار و چالشی تحویل دهید،‌ اصلاً سراغش هم نروید! دیدن حیوانات بامزه‌ای که آهنگ‌های ترند را بازخوانی می‌کنند خود ایده جذابی است که به خوبی به نمایش گذاشته شده است.

در نهایت، Sing ۲ با اینکه داستان و روایت بسیار بدی دارد،‌ با این وجود کاری می‌کند از دیدن سکانس‌های موزیکالش لذت ببریم. مشخص است هدف فیلم کاملاً تجاری و در آن، موفق بوده است. انیمیشن شاید بعدها در رده آثار گیلتی پلژر جای بگیرد. آثاری که به آن‌ها نفرت می‌ورزیم اما وقتی که حال خوشی نداریم و دوپامین لازم می‌شویم، دوباره آن را نگاه می‌کنیم و برای مدتی شاد می‌شویم. به نظرم هدف Sing ۲ همین است. ما را برای مدتی در یک دنیای رنگارنگ از حیوانات سخنگو غرق می‌کند. امیدوارم این فرنچایز در نسخه بعدی (اگر در کار باشد) در روایت بهتر بشود، ست مک فارلن برگردد و تارون اجرتون نیز یک آلبوم موسیقی تحویل دهد!