همه چیز از مراسم E3 سال ۲۰۰۶ شروع شد. جایی که اولین تیزر از بازی Uncharted: Drake’s Fortune بدون فاش شدن نام بازی پخش شد. مساله‌ای که بعدها پی بردیم دلیل اصلی آن کسی نبود جز فیل هریسون؛ معاون اجرایی وقت پلی استیشن. او به تیم ناتی داگ گفته بود نام‌گذاری مجموعه آنچارتد با این نام به فروش بازی در بریتانیا آسیب می‌زند. به همین خاطر هم سازندگان آن موقع هنوز تصمیم نگرفته بودند چه اسمی برای بازی انتخاب کنند. در نهایت هم بازی در انتهای تیزر نه با اسم واقعی‌اش که در عوض با اسم استودیوی توسعه دهنده‌اش یعنی ناتی داگ معرفی شد. همین مساله هم باعث شد بسیاری از گیمرها آن را به یکی از دو عنوان «بازی ناتی داگ» یا عبارت تمسخرآمیز «دود ریدر» بشناسند.
در آن زمان کسی حتی باورش هم نمی‌شد سری آنچارتد بتواند هویت مستقل خود را داشته باشد. پروژه‌ی بزرگی که ناتی داگ وظیفه ساخت آن را بر عهده گرفته بود در چشم مخاطبان آن دوره به مبارزات، گرافیک چشم‌گیر، قاب‌های زیبا و اکشن پویایی که از آن نمایش داده می‌شد معروف بود. با وجود شور و اشتیاق زیاد گیمرها نسبت به این اثر بعید بود کسی فکر کند نیتن دریک (که بیشتر شبیه بازیکنان بیسبال بود) بتواند یکی از بزرگ‌ترین پاپ‌کالچرهای دوره یعنی توم ریدر را از تخت سلطنت چندین و چند ساله‌اش خلع کند.
حال، از آن زمان حدودا ۱۵ سال می‌گذرد. در طول این ۱۵ سال اتفاقات بسیاری رخ داده است. مثلا حالا لازم نیست برای تجربه بازی‌های آنچارتد 4 و لاست لگسی ۱۰۰ دلار ناقابل هزینه کنید. در عوض می‌توانید با خرید کالکشن آنچارتد: لگسی آو تیوز با قیمت ۵۰ دلار هر دو بازی را (البته بدون بخش آنلاین چندنفره) با گرافیکی بهبودیافته روی پلی استیشن 5 تجربه کنید. یا مثلا عجیب‌تر اینکه چه کسی واقعا فکرش را می‌کرد سونی بالاخره این آثار را برای پی‌سی منتشر کند. ولی با اختلاف شاید باورنکردنی‌ترین اتفاقی که طی این سال‌ها به وقوع پیوست این بود که حالا وقتی سخن از کله‌گنده‌ترین و پرابهت‌ترین شخصیت و مجموعه بازی‌های ماجراجویی به میان می‌آید ذهنمان در تسخیرشدگی ۱۵ حرف به سر می‌برد: ن، ی، ت، ن، د، ر، ی، ک/آ، ن، چ، ا، ر، ت، د!
ما قبلا (داستان) یه بازی رو به شکل نمایشنامه رادیویی می‌نوشتیم چون نمی‌تونستیم روی جلوه‌های بصری برای انتقال نکات ظریف (به مخاطب) حساب باز کنیم.
ایمی هنیگ؛ نویسنده و کارگردان ارشد بازی آنچارتد
زمانی که اولین نسخه از مجموعه آنچارتد معرفی شد، صنعت ویدیوگیم با مشکلات زیادی روبه‌رو بود. نسل هفتم به تازگی آغاز شده بود و تنها ۶ ماه از عرضه ایکس باکس 360 گذشته بود. همچنین کنسول نسل هفتمی سونی یعنی پلی استیشن 3 چند ماه با عرضه (در ماه نوامبر) فاصله داشت. کنسولی که با معماری پیچیده‌ی خود دست بسیاری از توسعه دهندگان را بسته بود اما از طرفی سخت‌افزار قدرتمندی داشت که به رویای ساخت بازی‌هایی واقع‌گرایانه رنگ و بو می‌بخشید. حال باید منتظر بودیم و می‌دیدیم ناتی داگ (که بازی‌هایی با گرافیک کارتونی می‌ساخت) چگونه می‌خواهد از این پتانسیل برای برگرداندن ورق استفاده کند؟
از آن‌جایی هم که آنچارتد با الهام از مجموعه فیلم کالت ایندیانا جونز ساخته می‌شد (یا حداقل این تصوری بود که بقیه از آن داشتند) سازندگان باید شخصیت‌پردازی‌های بی‌نقص را در اولویت کار خود قرار می‌دادند. بدان معنی که آن‌ها باید تمام زور خود را می‌زدند تا نیتن دریک و دار و دسته‌اش جلوه‌ای واقع‌گرایانه و باورپذیر داشته باشند.
اکنون با نگاه به بازی Uncharted: Drake’s Fortune می‌توانیم بسیاری از تاثیراتی که این بازی بر دیگر آثار دنیای بازی‌های ویدیویی مابعد خودش داشت را درک کنیم. برای مثال ناتی داگ برای صداگذاری و موشن کپچر (ضبط حرکت) هر شخصیت تنها از یک بازیگر استفاده می‌کرد؛ اتفاقی که برخلاف روش استاندارد و معمول آن زمان بود اما با اختلاف تاثیر بهتری بر اجرای بهتر و در نهایت سینمایی‌تر شدن (بخوانید واقعی‌تر شدن) بازی‌های ویدیویی داشت. موشن کپچر و سخت‌افزار قدرتمند PS3 به سازندگان اجازه می‌داد جزئیات چهره هر کاراکتر را با وضوح بالایی در بازی بگنجانند؛ نتیجه هم چیزی نبود جز اینکه ناتی داگ به قدرت تازه‌ای دست پیدا کرده بود: تصویرسازی عمیق احساسات و درونیات هر شخصیت به شکلی نوین در بستر یک بازی ویدیویی.
در نهایت هم همین تفاوت‌ها و ریسک‌هایی که ناتی داگ متقبل شد باعث انقلابی شدن آنچارتد شد. البته باید این نکته را هم در نظر گرفت که دستاوردهای آنچارتد به اینجا ختم نمی‌شود. انیمیشن‌های پرجزئیاتی که برای هر بخش از محیط در نظر گرفته شده بود در نوع خود واقعا ستودنی بود یا مثلا گفت‌وگو و واکنش‌هایی که شخصیت‌های بازی حین انجام ماموریت‌ها داشتند این اثر را بسیار پویا و مخاطب را سرگرم نگه می‌داشت. به طوری که هنوز که هنوز است آن دیالوگ‌های نیتن و مزه‌پرانی گاه و بی‌گاهش در یاد و خاطرمان مانده است. راستی لازم است چیزی از سکانس‌های اکشن بی‌نظیر، سینمایی و به یاد ماندنی هر نسخه از بازی بگویم؟
اگر بخواهیم عادلانه به قضیه نگاه کنیم بازی‌های ویدیویی همیشه از یکدیگر (و حتی دیگر مدیوم‌ها مثل سینما و آثار ادبی) الهام می‌گیرند. داستان‌سرایی هم در آن سال‌ها مسیرهای بسیار متفاوتی را دنبال می‌کرد. از بایوشاک که منظر روایت متفاوت‌تری نسبت به دیگر آثار اتخاذ کرده تا Gears of war که در برقراری تعادل بین اجزای متفاوت بازی مثل شخصیت‌ها، روایت و اکشن عملکرد چشمگیری از خود به نمایش گذاشته بود. هر یک از آثار ذکر شده (و بسیاری که ذکر نشد) قدمی این صنعت دوست‌داشتنی را به سمت جلو هل دادند و باعث محبوبیت و فراگیرتر شدن آن شدند. حال بعد از گذشت سال‌ها وقتی نیم‌نگاهی به آن دوران می‌اندازیم می‌توانیم مجموعه آنچارتد را هم در کنار آن دسته از آثار عظیم که راه ویدیوگیم را برای بعد از خودشان هموارتر کردند ببینیم. اثری که زمانی با عبارت استهزاآمیز «دود ریدر» شناخته می‌شد حال نه تنها فروش بیشتر کنسول را برای سونی تضمین می‌کند که جزو نمادهای اصلی پلی استیشن نیز به شمار می‌رود.
بیشتر بخوانید:
نمیدونم چرا بوی فنبویسم میاد از این پست .
آنچارتد مجموعه سینماتیک محور، اکشن ، چشم نواز و خیلی زیبایی که هویت اکشن – ماجرایی سونی رو ساخت ، گرافیک فنی بالایی داره و صحنه های اکشن هالیوودی رو تا سقفش پر کرده .
اما منبع الهام بازیا ؟
شاید شیوه ساختش باعث شده این روش به ذهن بقیه طراحان هم خوش بیاد اما جلوی دارک سولز ، رزیدنت اویل ، تومب رایدر ، دویل می کرای ، بتمن آرخام و…. به عنوان یه اثر به شدت تاثیر گذار در ویدئو گیم نمیشه روش حساب کرد .
“اکشن ( بخوانید واقع گرایانه ) ” ؟! چرا باید پریدن از صخره ها و ماشینی که تخریب نمیشه و کشیده شدن روی زمین در حالیه که یه سیم بوکسل ماشین رو گرفتید واقع گرایانه محسوب بشه ؟!
۲ ساعت گذشت هنوز خبر بانجی رو کار نکردین
هم اکنون سونی بانجی رو خرید
مقاله عالی بود
دستتون درد نکنه اقای هدایت
خبر فوری ??
سونی استودیو بانجی را با مبلغ ۳.۶ میلیارد دلار خرید
اما نگران نباشید چون بازی دستینی ۲ همچنان به کار خود در تمام پلتفرم ها ادامه میده
سونی :بانجی رو خرید لطفا پوشش بدید