چطور در شوترهای اول‌شخص هدف‎گیری بهتری داشته باشیم؟

طی چند سالی که از عرضه بازی اوورواچ می‎گذرد، شوتر رقابتی بلیزارد تبدیل به جهانی رنگارنگ و میزبان کاراکترهایی شده که ژانر شوتر اول‎شخص را به بازاری کاملاً جدید می‎آورند. اگر اوورواچ (یا هر بازی شوتر اول شخص دیگری که هم‎اکنون روی پی سی ترند است) نخستین تجربه شما در هدشات کردن با ماوس و کیبورد است، این راهنما به شما کمک خواهد کرد تا هدف‎گیری بهتری در این عناوین داشته باشید.

بدیهی است که تمرین مداوم بهترین راه برای مهارت یافتن است و هرچه بازی‎های شوتر بیشتری تجربه کنید، کارتان بهتر خواهد بود. اما برای ترفندهای پیشرفته‎تری که می‎توانند پروسه آموزش را سرعت ببخشند لازم است به حرف‎های «رمی کابرسین» ملقب به «آدِتونیِن» گوش کنیم؛ یکی از بازیکنان حرفه‎ای اوورواچ که اخیراً برای تیم Splyce بازی کرده است.

بهبود دادن هدف‎گیری در بازی‎های اول‎شخص فقط درباره مهارت نیست؛ درباره ایجاد عادات درست در تیراندازی، کنار گذاشتن عادات غلط، یادگیری چگونگی تمرین کردن و توجه داشتن به چگونگی جای گرفتن ماوس در دست هم هست.

تجهیزات درست بخرید

پیش از هر چیز، مهارت شما صرفاً به اندازه توانایی تجهیزات‎تان کارآمد خواهد بود و وقتی صحبت از هدف‎گیری باشد، مهم‎ترین سخت‎افزارها ماوس و کیبورد هستند. خوشبختانه تکنولوژی سنسور ماوس آنقدر پیشرفته شده که بدون خالی کردن حساب بانکی‎تان می‎توانید ماوسی با دقت بالا خریداری کنید. مسائلی که باید به آن‎ها دقت کرد، نقطه در اینچ (DPI)، وزن و چیدمان دکمه‎ها هستند. بازیکنان حرفه‎ای عمدتاً ماوس‎های ساده‎تر و سبک‎وزن‎تر را پیشنهاد می‎کنند. در بازی‎های شوتر، احتمالاً به یک یا دو دکمه شست برای توانایی‎های اصلی کاراکتر نیاز خواهید داشت و یک ماوس سبک‎تر، با سهولت بیشتری روی ماوس‎پد حرکت می‎کند.

همچنین دلتان می‎خواهد که مدت پاسخ‌دهی ماوس، کمترین میزان ممکن باشد؛ زیرا اگر سرعت ماوس از واکنش‎های شما کندتر باشد، به خوبی قادر به هدشات رقبا نخواهید بود. ماوس‎های مختلف از منظر مدت پاسخدهی با یک‎دیگر تفاوت دارند؛ با این همه باید در نظر داشته باشید که پاسخدهی همه‎چیز نیست و از همه مهم‎تر، ماوسی که می‎خرید باید به خوبی در دست‎تان جای بگیرد.

یک ماوس‎پد خوب هم چیز دیگری است که به آن نیاز خواهید داشت. آدتونین خرید بزرگ‎ترین ماوس‎پدی که روی میزتان جای‎ می‎گیرد را پیشنهاد می‎کند تا در میانه نبرد مجبور به بلند کردن ماوس نباشید. این موضوع به صورت‎ خاص برای آن دسته از گیمرهایی دردسرساز است که تنظیمات DPI پایین دارند و مجبور به حرکات بیشتر دست برای تکان دادن نشانگر هستند.

بیایید فیزیکال شویم

به محض اینکه سخت‎افزارتان در جای درست قرار گرفت، باید مطمئن شوید که بدنتان نیز در وضعیت درستی قرار دارد. برخی گیمرها مدعی می‎شوند که چگونگی دست گرفتن ماوس، عملکرد شما را تحت تاثیر قرار می‎دهد (چنگ زدن به ماوس، خواباندن کف دست روی آن، یا قبضه کردن با نوک انگشتان رایج‎ترین انواع این کار هستند) اما آدتونین می‎گوید مهم‎ترین مسئله انتخاب چیزی است که بیشترین احساس راحتی را به شما می‎دهد. اینفوگرافیک‎های نامفهوم زیادی در این باره وجود دارد، اما در نهایت همه‎چیز به ابعاد دست شما و چگونگی جای‎گیری آن روی ماوسی که استفاده می‎کنید برمی‎گردد.

نکته مهم دیگر ارگونومی کلی تجهیزات شماست. به گفته آدتونین اگر به‎خاطر خستگی خم شده باشید، این مسئله روی بازی شما تاثیر خواهد گذاشت. علاوه بر این باید مطمئن شوید که فضای زیادی برای حرکت مچ دست وجود دارد.

حساسیت ماوس تنها گزینه در تنظیمات است که روی هدف‎گیری اول شخص تاثیر می‎گذارد. اما هیچ تنظیمات جادویی‎ای وجود دارد که ناگهان شما را به تیراندازی بهتر تبدیل کند. همه‎چیز درباره پیدا کردن تنظیماتی است که هم احساسی طبیعی دارد و هم کنترلی کامل در اختیارتان قرار می‎دهد.

باید در نظر داشته باشید که برخلاف آنچه به نظر می‎رسد، DPI بالاتر در ماوس لزوماً بهتر نیست. برخی از افراد با تنظیمات بالای DPI بدتر بازی می‎کنند و DPI حرکات فیزیکی کوچک دست را به حرکات غیرقابل کنترل نشانگر تبدیل می‎کند. انتخاب تنظیمات درست DPI برای نرم‎افزار درایور ماوس و تنظیم حساسیت داخل بازی هم می‎توانند گیج‏‎کننده باشند. در مجموع، بهتر است که DPI مطبوع‎تان را در ویندوز مشخص کنید و بقیه تنظیمات را داخل بازی انجام دهید.

تنظیمات پایین‎تر حساسیت به شما این اجازه را می‎دهد تا حرکاتی دقیق‎تر داشته باشید، اما در عین حال مجبور می‎شوید حرکات ماوس را به جای مچ دست، با آرنج دست هدایت کنید. آدتونین می‎گوید طیف ۴۰۰ الی ۸۰۰ می‎تواند شروع خوبی برای تنظیمات DPI باشد و سپس می‎توانید حساسیت را بسته به نیازتان تعیین کنید (روی مانیتورهای رزولوشن بالا، احتمالاً DPI بالاتر از ۱۰۰۰ برای محیط ویندوز مناسب‎تر باشد). تفاوت میان حساسیت پایین و بالا این شکلی است:

رفتن از یک سو به سوی دیگر ماوس‎پد با DPI تنظیم شده روی ۴۰۰:

همان حرکت، این بار با DPI تنظیم شده روی ۱۶۰۰:

اگر متوجه شده‎اید که به صورت معمول بیش از اندازه به اطراف هدف خود تیراندازی می‎کنید، حساسیت ماوس را پایین بیاورید. به همین شکل، اگر به سختی قادر به هدف‎گیری دشمن هستید، یا اینکه حرکت دست‎هایتان چرخش‎هایی کُند و غیرطبیعی در محیط بازی به وجود می‎آورد، در این صورت حساسیت ماوس اندکی پایین است.

یک نکته بسیار مهم: در تنظیمات حساسیت ماوس وسواس زیاد به خرج ندهید. ادتونین می‎گوید نباید بعد از تنها یک بازی بد، تنظیمات را تغییر دهید؛ این کار باعث می‎شود که حافظه عضلانی‎تان به‎هم بریزد. در عوض تنها زمانی تنظیمات را تغییر دهید که متوجه شده‎اید به شکلی مداوم عملکرد بدی از خود به جای گذاشته‎اید. به بیان دیگر، قبل از اینکه از تنظیمات‎تان ناامید شوید، اجازه دهید ذهن و بدنتان به آن عادت کند.

تکنیک‎ها و حس بازی

دو نوع اصلی از هدف‎گیری وجود دارد: تیراندازی با پایش و تیراندازی جنبشی. تیراندازی پایشی به زمان اشاره دارد که نقطه کانونی را همواره روی هدف نگه می‎دارید؛ کارآمد برای کاراکترهایی اسلحه اتوماتیک دارند و آسیب زیادی به دشمن می‎زنند، مانند تریسر و Soldier 76 در اوورواچ.

تیراندازی جنبشی شامل بردن نقطه کانونی روی هدف و سپس بازگردانی آن به موقعیتی خنثی است - که معمولاً برای سلاح‎های تک‎تیر و کاراکتری مانند McCree در اوورواچ استفاده می‎شود.

فارغ از کاراکتری که در بازی انتخاب می‎کنید، آدتونین پیشنهاد می‎کند که نقطه کانونی را در جایی نگه دارید که انتظار دارید در آن‎جا با دشمن روبرو شوید. اگر قرار باشد به هر نبرد واکنشی ناگهانی نشان دهید، به احتمال زیاد یا تیرهایتان خطا می‎رود یا آنقدر دیر وارد عمل می‎شوید که جانتان را از دست می‎دهید.

«وقتی که در نبرد نیستید، می‎خواهید که نقطه کانونی را در گوشه‎ای نگه دارید که انتظار می‎رود دشمن از آن‎جا بیاید. وقتی از یک گوشه عبور می‎کنید، نقطه کانونی را روی گوشه بعدی در مسیر نگه دارید و آنقدر آن جا را پایش کنید تا از میدان دید خارج شود».

کار نیکو کردن از پر کردن است!

به محض اینکه حساسیت مناسب‏ خود را یافتید، وقت آن است که روی حافظه عضلانی کار کنید. تیرهای جنبشی به صورت خاص بر حافظه عضلانی متکی هستند اما تربیت این توانایی در تمام بازی‎های اول شخص، چه در حال حرکت در محیط باشید و چه در حال گردش ناگهانی برای تیراندازی به کسی که پشت سرتان است، کارآمد خواهد بود

آدتونین می‎گوید: «بازی‎های مبتنی بر مرورگر هست که مردم فکر می‎کنند باعث بهبود هدف‎گیریشان می‎شود، اما تنها کاری که این بازی‏‎ها می‎کنند بهبود واکنش‎های شماست، نه بهبود هدف‎گیری. به این خاطر که حساسیت داخل بازی شما با حرکات نشا‎نگر در محیط ویندوز متفاوت است و حافظه عضلانی برای پیمایش مسیر مشخصی در هر دو محیط یکی نیست».

یک راه بهتر، تمرین هدف‎گیری در داخل خود بازی است. برای تیراندازی پایشی، نقطه کانونی را روی نقطه‎ای واحد هدف بگیرید و سپس شروع به حرکت کنید. درحالی که از این‎ور به آن‎ور می‎پرید -شبیه به کارهایی که ممکن است حین یک نبرد انجام دهید- نقطه کانونی را روی همان هدف واحد نگه دارید. به گفته آدتونین از این راه، حافظه عضلانی آموزش می‎بیند.

وقتی توانستید به هنگام جهیدن در محیط، نشان‎گر ماوس را به شکلی بی‎حرکت روی هدف نگه دارید، زمان آن رسیده که شروع به تمرین روی اهداف در حال حرکت کنید. باید بتوانید در حین حرکت به اهدافتان تیر بزنید و حالا زمان آن است تا نقطه کانونی روی یک دشمن قفل باقی بماند. منتظر آن‎ها نمایند تا وارد نقطه کانونی شما شوند. حرکات‎تان باید غیرقابل پیش‎بینی باشد - و حرکات دشمن‎تان هم معمولاً اینطور است.

اینجاست که بازی‎های شخصی‎سازی شده با هوش مصنوعی به کار می‎آید. هوش مصنوعی بات‎ها را روی بالاترین درجه سختی تنظیم کنید تا حرکاتی نسبتاً واقع‎گرایانه داشته باشند، اما مطمئن شوید که تنظیمات آسیب (Damage) کاهش یافته است. دلتان نمی‎خواهد موقع تمرین مورد هجوم امان‎ناپذیر بات‎ها قرار بگیرید، بنابراین می‎توانید چنین کاری کنید:

بازی‎های شخصی‎سازی شده اوورواچ برای تمرین تیرهای جنبشی عالی هستند. یک بازی با شش بات Ana در تیم حریف بسازید و تنظیمات کشته شدن را تنها به هدشات محدود کنید. کاراکتر آنا در اوورواچ قادر به هدشات نیست و بنابراین شروع به جهیدن از این سوی مپ به آن سو می‎کند و می‎توانید بدون خطر کشته شدن، هدف‎گیریتان را روی او تمرین کنید.

اگر بازی اول شخص مورد علاقه‎تان به جای اوورواچ مثلا CS:GO است، می‎توانید تمرین‎هایی مشابه در بازی‎های شخص‎سازی شده داشته باشید. البته که در کانتر استرایک، تمرین هدف‎گیری به معنای یادگیری الگوی اسپری کردن گلوله‎های تک تک سلاح‎ها هم هست. اما در مجموع، تمرین‎های بالا از شما تیراندازی بهتر می‎سازند و مهم‎ترین مسئله اینست که در بازی‎هایی که می‎خواهید بیشترین مهارت را در آن‎ها داشته باشید به کار بگیریدشان.

به محض اینکه حافظه عضلانی‌تان شکل گرفت، دلتان می‌خواهد مطمئن شوید که با شما باقی می‌ماند؛ حتی اگر بازی تغییر کند یا به سراغ ماوسی جدید و رزولوشن متفاوت مانیتور بروید. بهترین راه برای این کار، آن است که مسافت دقیقی حرکت ماوس برای داشتن نمایی ۱۸۰ درجه‌ای در بازی را اندازه بگیرید و تنظیمات بازی جدید (یا سخت‌افزار جدیدتان) را آنقدر تغییر دهید تا با آن برابری کند. به عنوان راهکاری جایگزین، می‌توانید این را بررسی کنید که با یک حرکت ماوس از این سوی ماوس‌پد تا سوی دیگر، کاراکترتان چه میزان می‌چرخد.

سخن نهایی

طبیعتاً تجربه صرف بازی‌های شوتر اول شخص به مرور زمان شما را به بازیکنی بهتر تبدیل خواهد کرد، اما منابع دیگری هم برای خودآموزی وجود دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به تاپیک‌های r/OverwatchUniversity و r/LearnCSGO در انجمن ردیت اشاره کرد. ابتدا راهنمایی‌های بالا را دنبال کنید و سپس به دنبال راهنمایی‌های تخصصی‌تر راجع به شوتر مورد علاقه‌تان باشید و با یک چشم به هم زدن، خودتان را در حال شکار سرهای دشمنان می‌یابید.