چرا حالت Solo ایپکس لجندز باید بماند؟

شب گذشته با یک به‌روزرسانی دو گیگابایتی (برای نسخه پی سی) رویدادی دو هفته‌ای و محدود به ایپکس لجندز اضافه شد که برای اولین بار از زمان عرضه، حالت Solo را به بازی اضافه می‌کند.

دلیلی منطقی وجود داشته که تا امروز حالت Solo به ایپکس لجندز اضافه نشده بود. ایپکس لجندز یک «هیرو شوتر» است؛ بالغ بر ۱۲ کاراکتر وجود دارد که هرکدام توانایی‌های مختلفی از خود به نمایش می‌گذارند و اصل سرگرم‌کنندگی، قرار بوده با ترکیب این قابلیت‌ها به دست آید.

اما بگذارید یک نکته را صادقانه بگوییم، به همان اندازه که کار تیمی برای پیروزی در هر راند از ایپکس لجندز مهم است، استفاده ترکیبی از قابلیت‌ها معنای چندانی ندارد. اینطور نیست که با عنوانی شبیه به بازی‌های MOBA طرف حساب باشیم و خیلی از اوقات، دقت در هدف‌گیری بسیار مهم‌تر از انتخاب هوشمندانه و زمان‌بندی شده قابلیت‌هاست.

و یک مشکل بزرگ‌تر هم وجود دارد. اینکه اکثریت بازیکنان، اهمیتی به کار تیمی نمی‌دهند. بله، شاید از هر ۱۰ دست، یک دست با هم‌تیمی‌هایی وارد بازی شوید که واقعاً حاضر به تعامل از طریق چت صوتی و هماهنگی هنگام حمله به تیم‌های دیگر باشند، اما ۹ بار دیگر، بازی به شکلی دست و پا چلفتانه پیش می‌رود، هیچکس به وضعیت دیگری اهمیت نمی‌دهد و کم هم پیش نمی‌آید که بازیکنان حاضر به صبر برای ریسپاون شدن نباشند و به محض کشته شدن، از بازی خارج شوند. به عبارت دیگر، اشخاص به خاطر اشتباهات خود، شما را هم تنبیه می‌کنند.

ایپکس لجندز یک بازی گروهی فوق‌العاده است، اما به شرط اینکه فقط با دوستان‌تان تجربه‌اش کنید. و این چالشی بزرگ به وجود می‌آورد. دنیای واقعی با ایده‌آل‌های توسعه‌دهندگان بازی بسیار متفاوت است. بسیاری از اوقات دوستان در دسترس نیستند، همزمان با شما وقت ندارند، مریض شده‌اند و یا هر مسئله دیگری. وقتی تنها یک یا دو ساعت در روز یا گاه در هفته برای تجربه ایپکس لجندز وقت دارید، جمع کردن یک اسکواد کامل سخت‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد.

و این خود یک تناقض دیگر با ماهیت بازی به وجود آورده. ایپکس لجندز ذاتاً یک بازی سریع است که فرمول بسیاری از بتل رویال‌های قبل از خود را تغییر داده. خیلی از اوقات هر راند بیشتر از ۱۵ یا ۱۶ دقیقه طول نمی‌کشد و گاهی فقط دلتان می‌خواهد برای یک یا دو دست آدم بکشید و بعد به سراغ کار و زندگی‌تان برگردید. و وقتی برای این یکی-دو دست قادر به جمع کردن دوستان نباشید و اتفاقاً با هم‌تیمی‌هایی وارد بازی شوید که کوچک‌ترین اهمیتی به هیچ تاکتیکی نمی‌دهند، بازی بیشتر از آنکه سرگرم‌کننده باشد، اعصاب‌خردکن است.

تمام این‌ها باعث شده که بعد از گذشت چند ماه، تقریباً به همه اثبات شود که ایپکس لجندز نتوانسته برخلاف هدف‌گذاری ابتدایی‌اش یک بازی کاملاً گروهی باشد و تیمی بازی کردن حقیقی و مداوم، حالا مثل یک رویای دوردست به نظر می‌رسد. حتی تدابیری که استودیوی ریسپاون برای تنبیه بازیکنانی که اهمیتی به کار تیمی نمی‌دهند اندیشید هم آنقدرها موفقیت‌آمیز نبودند.

و با این اوصاف می‌رسیم به حالت Solo و رویداد Iron Crown که بعد از آغاز فصل دوم، بهترین اتفاقی است که برای ایپکس لجندز افتاده. شب گذشته بالغ بر ۴ یا ۵ ساعت مشغول بازی در این رویداد بودم و به احتمال زیاد مفرح‌ترین اوقاتی بود که طی یکی دو ماه اخیر در ساخته ریسپاون و الکترونیک آرتز داشته‌ام.

موضوع فقط این نیست که حالت Solo مشکلات بازی تیمی را برطرف کرده، بلکه برخلاف آنچه به نظر می‌رسید، مهارت‌های کاراکترها آنقدرها هم وابسته به دیگری نیستند و اتفاقاً همین محدودیت در توانایی‌ها، چالش‌های جذابی به وجود می‌آورد. وقتی چند ده بازیکن به صورت همزمان وارد منطقه‌ای مانند Skull Town می‌شوند، یک آشوب تمام عیار به راه می‌افتد و مشاهده اینکه هرکسی چطور از منابعی که در اختیار دارد استفاده می‌کند، حقیقتا جذاب است.

بنگلور اسموک می‌زند تا جان خودش را نجان دهد، بلادهاند از میان دود و دم قابلیت اکتیوش را می‌زند و قادر به مشاهده بقیه بازیکنان است و پث‌فایندر و ریث که این وضعیت را می‌بینند با قلاب و Void از مهلکه فرار می‌کنند. و من که با آکتِین هستم، سعی می‌کنم با ترکیب دویدن و جامپ‌پد، بقیه را دور بزنم و از پشت بنگلور درآیم. نوعی هرج و مرج خاص و بی‌منطق اما سرگرم‌کننده در حالت تک‌نفره وجود دارد و دانستن اینکه سرنوشت شما و هیچکس دیگر به آن یکی وابسته نیست، باعث می‌شود هم بیشتر ریسک‌پذیر باشید و هم وقتی شکست می‌خورید، دقیق‌تر متوجه شوید اشکال کارتان کجا بوده.

و سازندگان چند بهینه‌سازی مهم هم در حالت Solo به وجود آورده‌اند که باز هم به هیجان‌انگیزی هرچه بیشترش کمک کرده. به عنوان مثال سرعت بازی از همانی که قبلاً بود نیز بالاتر رفته و تقریباً در سه دقیقه ابتدایی، تعداد بازیکنان از ۶۰ نفر به ۲۰ نفر می‌رسد. سپس حلقه‌ها (البته به جز حلقه اول) با سرعت و دمیج بیشتری بسته می‌شوند و تمام بازی در طولانی‌ترین حالت از ۱۵ دقیقه فراتر نمی‌رود.

این دقیقا همان ایپکسی است که همیشه می‌خواستم. سریع‌، بی‌رحم و بدون وابستگی به هم‌تیمی‌هایی که کوچک‌ترین اهمیتی به وضعیت شما نمی‌دهند.