صندلی داغ ویجیاتو #۸ ؛ محمدجواد مبین‌زاده

خب، سلام می‌کنم به محمدرضای عزیز و دوستای ویجیاتویی. من محمدجوادم، ۲۵ سالمه، متاهلم و سرباز. خوب یادمه قبل از لانچ رسمی ویجیاتو - فکر کنم فروردین یا اردیبهشت ۹۸ بود - به تیم سینما اضافه شدم و طی این سال‌ها بخش‌های مختلف سایت فعالیت کردم. در حال حاضر دستیار دبیر بخش خبر هستم و در کنار خودت و بقیه بچه‌های فوق‌العاده‌ی اخبار باهم خوش می‌گذرونیم.

من سال آخر دبیرستان کلا درس خوندن رو رها کرده بودم و مدیرای مدرسه حسابی از دستم شاکی بودن. تصمیم گرفته بودم زبان بخونم و برای همین دلیلی نمی‌دیدم درس خاصی بخونم (که البته خیلیم تصمیم درستی نبود به‌نظرم، حداقل از دید نسخه الان خودم). خلاصه دانشگاهم رفتم رشته مترجم انگلیسی خوندم و اوایل کار جالب بود، اما با دیدن بی‌خیالی دانشجوها و اساتید به‌شدت ضعیف دانشگاه، آروم‌آروم دلسرد شدم از سیستم تحصیلی.

در مجموع بخوام صادق باشم، حقیقتا الان اگر برگردم به اون زمان، یه رشته دیگه‌ رو انتخاب می‌کنم چون زبان چیزیه که بدون کمک دانشگاه شروعش کردم و بدون کمک دانشگاه به کار و رزومه خوب رسیدم توش. حتی دو کتابی که برای انتشارات هورمزد ترجمه کردم هیچ نیازی به مدرک مترجمی نداشت، یعنی اصلا این کار رو زمانی انجام دادم که ترم ۳ دانشگاه بودم. در نتیجه فکر می‌کنم بهترین انتخاب زندگی‌م نبود درس خوندن تو رشته مترجمی.

ماجراجویی من تو ویدیوگیم از سنین ۷-۸ سالگی شروع شد. یادمه تولدم بود و پدرم یه سگا با قیمت ۱۹ هزار تومن برام خرید!!! از همونجا من ساعات زیادی از روز رو مشغول بازی کردن بودم اما خب نکته این بود که همیشه چند قدم عقب‌تر از بقیه هم‌سالام بودم. اگر اونا پلی استیشن ۱ داشتن، من سگا داشتم. اگر اونا میرفتن سراغ پلی استیشن ۲، من تازه با ضرب و زور پلی استیشن ۱ می‌خریدم. خلاصه این روند تا سال‌ها ادامه داشت اما هرجور بود سعی می‌کردم هرچی دستم میاد رو تجربه کنم.

گیم زدنم از سال‌های ۲۰۱۳-۲۰۱۴ خیلی جدی‌تر شد چون یه پی‌سی نسبتا زغالی خریدیم و آروم آروم هی ارتقاش دادم طی سال‌ها تا بتونم بازی‌های جدیدترو تجربه کنم. در مورد پدر و مادرم هم... خب اونا اصولا خیلی موافق گیم نبودن. همیشه به افراط تو گیم زدن به من انتقاد داشتن و هنوزم فکر می‌کنن گیم مختص بچه‌ها و نوجوون‌هاست. اما خوشبختانه سختگیری زیادی نداشتن هیچوقت و منم هرچقد در توانم بود بازی می‌کردم!

هنر سال‌های ساله که بخش مهمی از زندگی منه. و گیم‌ هم خودش یک فرم فوق‌العاده جذاب و غرق‌کننده از هنر هست. حالا جدای ویدیوگیم من سعی می‌کنم به سینما و ادبیات گمانه‌زن و موسیقی راک هم بپردازدم. مشخصا زمانی که به این‌ها اختصاص میدم حتی به ویدیوگیم نزدیک هم نمیشه اما خب علاقه وافری بهشون دارم و تا حد زیادی دنبالشون می‌کنم. تنها پشیمونی‌م تو زندگی اینه که به اندازه‌ای که دوست دارم کتاب نمی‌خونم. امیدوارم یه روز این علاقه‌م رو هم کامل بهش برسم.

همونطور که گفتم اولین کنسولی که به دستم رسید سگا جنسیس بود. حقیقتش یادم نمیاد اولین بازی‌ای که روش تجربه کردم چی بود، چون موضوع به خیلی سال پیش برمی‌گرده. اما جزو بازی‌های خیلی قدیمی که باهاش کلی خاطره دارم مدال افتخار روی پلی استیشن ۱ هست. حالا این حس نوستالژی بیشتر از همه روی PS2 برام تداعی میشه؛ از بازی جالب کنستانتین گرفته تا رزیدنت اویل ۴ و نیدفور اسپیدهای قدیمی و ده‌ها بازی دیگه که شاید تو رودخونه خروشان خاطره‌م کمی کدر شدن.

من قبل از ویجیاتو تو سایت گیم‌شات مشغول کار بودم. یه رسانه مستقل و باحال بود که الان چند سالیه متاسفانه کارشون متوقف شده. اون زمان دوست نزدیکم عرفان استادی جزو ویجیاتو بود و اینجوری بود که منو با ویجیاتو و اعضای فوق‌العاده‌ش آشنا کرد. مدتی بعد هم مستقیم با آرش پارساپور ارتباط گرفتم و به تیم سینمای ویجیاتو پیوستم. ماجراجویی طولانی و باحالم تو ویجیاتو اینطوری شروع شد...

این سوال کمی سخته واقعا. من حدود ۲۴۰۰ تا مطلب تو ویجیاتو دارم که اکثرش اخباره و خب باتوجه به اینکه الان دستیار دبیر اخبارم، جوری هست که دیگه یادم نمیاد چه خبری مال خودم بوده و چه خبری مال بقیه بچه‌ها. بنابراین میتونم بگم دوتا خبر خیلی مهم و اصطلاحا بمب تو ذهنم هست الان که بعید میدونم خودم نوشته باشمشون؛ یکی زمانی بود که اولین بار خبر خرید اکتیویژن بلیزارد توسط مایکروسافت منتشر شد.

این خبر واقعا بمب بود و اصلا کسی انتظارشو نداشت. یادمه با هرکدوم از همکارام که صحبت می‌کردم واقعا برگاشون ریخته بود ازین حرکت مایکروسافت! مورد دومی هم یه خبر نسبتا قدیمی هست مرتبط با اسکویید گیم. این خبر درباره این بود که اسم اسکویید گیم زندگی یک استریمر رو جهنم کرده بود، چون این استریمر بنده خدا از قدیم اسمش اسکویید گیم بود و مردم فکر می‌کردن بعد از پخش سریال محبوب نتفلیکس و برای جلب توجه این اسمو انتخاب کرده. خلاصه این خبرم از نظر واکنش مخاطبا مثل بمب اتم بود و هنوز یکی از پربازدیدترین اخبار کل سایت ویجیاتو هست.

در مورد بدترین اخبار هم باز ذهنم خوب یاری نمیکنه اما شخصا زمانی که متوجه شدم سایبرپانک ۲۰۷۷ تا سال ۲۰۲۰ تاخیر خورده، خیلی ناراحت شدم و خبر بدی بود. البته لانچ بازی خیلی بدتر هم بود 🙂 در مجموع خوشحالیم الان بازی به جایگاه خیلی خیلی خوبی رسیده و ازش لذت می‌بریم بی‌نهایت.

بله صددرصد. بهترین ژانر موسیقی برای من راک هست. البته که خود راک صدها شاخه و زیرژانر داره برای خودش اما خب نهایتا به پراگرسیو راک رای میدم اگر بخوایم دقیق‌تر صحبت کنیم.

درمورد بازی، خب چالش وجود داره. قطعا مخاطبا اکثر بازیای سطح بالا و شاهکار رو می‌شناسن به خوبی و تجربه‌شون کردم. واسه همین من چیزی رو پیشنهاد می‌دم که بی‌نهایت آندرریتد هست: سه‌گانه Metro. پیشنهاد می‌کنم هرکس تجربه‌ش نکرده حتما یه شانس بزرگ بهش بده چون بازی‌های این سری فوق‌العاده و منحصربه‌فرد هستن.

می‌رسیم به خواننده... این مورد راحتترین هست برام. گروه آناتما که یه بند راک فوق‌العاده هستن، خیلی برام تاثیرگذار بودن طی سالیان سال. البته این گروه هم ماجراجویی مفصلی داشته و اوایل تو کار دووم متال و هووی متال بودن که اصلا طرفدارش نیستم. اما طی زمان به سمت زیباترین ملودی‌ها و مفاهیم تو راک اومدن و الان با اختلاف بند مورد علاقه من هستن.

سریالی که به مخاطبای ویجیاتویی پیشنهاد می‌کنم The Leftovers هست، که اصلا توضیح خاصی نیاز نداره این سریال بی‌بدیل. معرفی فیلم کمی سختتره... فیلم خوب خیلی خیلی زیاد هست. چیزی که همین الان پس ذهنمه Schindler's List با بازی لیام نیسونه که واقعا فیلم تاثیرگذاریه، پیشنهاد می‌کنم حتما ببینیدش.

در مورد معرفی کتاب هم ترجیح می‌دم به‌جای آثار کلاسیک و مطرح یه کتاب متفاوت و جدید پیشنهاد بدم. اخیرا کتاب Tomorrow, and Tomorrow, and Tomorrow از گابریل زوین رو خوندم که درباره یک دختر و پسر گیمر و پرشور و اشتیاق به نام‌های Sam و Sadie هست که وارد صنعت ویدیوگیم میشن و باهم کارهای فوق‌العاده‌ای انجام میدن. راستش نمی‌دونم ترجمه فارسی‌ش تو بازار هست یا نه اما خب اگر پیدا کردید حتما بخونیدش. حداقل میدونم برای جماعت گیمر خیلی خیلی جذابه.

من به شکلی نامعقولی عاشق دنیاهای آخرالزمانی هستم و بله، میدونم در واقعیت اگر در چنین دنیاهایی گیر بیفتیم، احتمالا زیر ده دقیقه دووم بیاریم! اما خب اینجا بحث خیالات هست دیگه! پس میتونم بگم دوست دارم تو دنیای دایینگ لایت یا مترو باشم و یه زندگی پرهیجان و پساآخرالزمانی رو تجربه کنم.

اینم از اون سوالای خیلی دشواره. بازی‌ها و کتاب‌ها رفقای فوق‌العاده‌ای توی زندگی هستن برام؛ اما خب هرچقدر هم هنر والا و تاثیرگذار باشه، بازهم نمی‌تونه جای یک انسان فوق‌العاده‌ رو بگیره. در نتیجه ترجیح میدم اگر در یک جزیره گیر افتادم، یک شخص رو با خودم ببرم. حالا انتخاب این شخص هم خیلی سخته... من دوتا دوست خیلی صمیمی و فوق‌العاده دارم که حضورشون میتونه تا ابدیت خوشایند و دلگرم‌کننده باشه. اما در نهایت حضور همسرم رو انتخاب می‌کنم! دنیا جهانگیری، که همکارمونم هست تو ویجیاتو و قطعا خیلی از ویجیاتویی‌ها می‌شناسن ایشون رو.

و بازهم یک سوال کشنده‌ی دیگه. اول که تبریک میگم بابت این سوالای خفن، دوما به خودم تسلیت میگم، چون خیلی سخته این انتخاب. اما دلو به دریا میزنم و اولین فردی که به ذهنم اومده رو میگم: جان شپرد از مس افکت، که قطعا یکی از خفن‌ترین شخصیت‌های مذکر تو دنیای ویدیوگیم هست.

در مورد شخصیت مونث هم طبق معمول ذهنم خوب کار نمی‌کنه اما لارا کرافت میتونه انتخاب خوبی باشه. یک زن ماجراجو، جسور، شجاع و قدرتمند که میتونه الگوی خیلی از دخترای گیمر باشه.

خب پس وارد قلمرو جنگ فن‌بوی‌ها شدیم D:

من شخصا همونطور که گفتم پی‌سی گیمر هستم و سال‌هاست هیچ کنسولی نداشتم. اما صرفا اگر بخوام منطقی نگاه کنم، از نظر داشتن انحصاری‌های جذاب و درجه یک، پلی استیشن بدون شک دست بالاتر رو داره. البته از اینور هم میشه به گیم‌پس یک اعتبار خیلی بزرگ داد؛ مخصوصا اینکه تو کشور ما دلار قیمت مضحکی داره و پرداخت ۶۰-۷۰ دلار برای هر بازی غیرممکنه. در نتیجه در نهایت باید دید نیاز و ترجیح افراد چیه.

برای کسی که مثل من پی‌سی نسبتا مدرنی داره، خب همه بازیای ایکس باکس روی پی‌سی هم عرضه میشن و دیگه نیازی به ایکس باکس وجود نداره. و برای همین شدیدا تشنه تجربه یک سری از انحصاری‌های جذاب پلی استیشن هستم که هنوز شانس دسترسی بهشون رو پیدا نکردم.

قربونت، ممنون که این گپ رو باهم داشتیم، منکه لذت بردم حسابی. در پایان کار می‌تونم بگم شما جوونا و نوجوونای عزیز ویجیاتویی که عاشق گیم و ادبیات و سینما و هنر هستید، بدونید این شور و اشتیاق شما یک معنای کلیدی داره. این علایق شما نشون می‌ده چیزی در درونتون دارید که به قول جردن پیترسون داره به یک ندای عمیق‌تر پاسخ میده. شما دنبال ماجراجویی و اکتشاف هستید؛ شما بازی می‌کنید تا ادونچر زندگی رو تجربه کنید. اما هیچوقت فراموش نکنید که خارج از تمام این داستان‌ها، شما هم برای خودتون در زندگی یک داستان دارید که هنوز در حال پیشرفته و شما نویسنده اتفاقات و ماجراهای اون هستید. پس کتاب داستان زندگی‌تونو، درست مثل بهترین قهرمان‌های ویدیوگیم، به بهترین شکل ممکن بنویسید. این بازی فقط یک Game-Over داره!