صندلی داغ ویجیاتو #۱۱؛ علیرضا طالقانی

سلام به همگی! مرسی که منو دعوت کردی. من علیرضا طالقانی هستم. ۲۲ سالمه و نزدیک به ۲ ساله که توی ویجیاتو به عنوان نویسنده بخش مقالات مشغول هستم. اخیرا هم توی بخش داستان بازی‌ها نویسنده متن ویدیوها هستم و اونجا دارم داستان تعریف می‌کنم.

توی دوران بچگی خیلی بچه درس‌خونی نبودم و بیشتر سرگرم بازی‌ها بودم ولی خب از اواسط دوران راهنمایی اوضاع تغییر کرد و من به درس علاقه‌مند شدم و موفقیت توی درس‌ها برام لذت‌بخش شده بود و بهم انگیزه می‌داد.

توی دوران دبیرستان رشته ریاضی بودم و الانم دانشجوی رشته علوم کامپیوتر هستم و تقریبا آخرهای مسیرم هستم. خیلی شیفته رشته دانشگاهیم نیستم اما هنوز چیزهایی داره که برام جذابه و باعث میشه به مسیرم ادامه بدم.

(خب پس هم رشته‌ای هستیم!)

البته که به نظرم ساختار آکادمیکی که داریم کهنه‌ست و همین باعث میشه تا انگیزه درس خوندن توی داشنگاه از بین بره.

راستش از زمانی که یادم میاد، من کنترلر دستم بوده و داشتم بازی می‌کردم. اولین کنسولی که داشتم PS1 بود و یادمه که پپسی من و کرش بندیکوت بازی می‌کردم. برام عجیبه یک بچه ۵ ساله چطوری این بازی‌های سخت رو تجربه می‌کرده. بعدها با پی‌سی مشغول به تجربه بازی‌ها شدم اما وقتی که کنسول Xbox 360 رو گرفتم و بازی Assassins Creed 2 رو تجربه کردم دیگه همه چیز جدی شد و بازی‌ها به بخشی از زندگی من تبدیل شدن.

شاید براتون عجیب باشه اما پدر و مادر من رابطه‌ی خیلی خوبی با بازی‌ها داشتن و دارن! پدرم خیلی جدی طرفدار بازی‌های رزیدنت ایول و کال آو دیوتیه و مادرم هم قدیم‌ها حسابی مشغول بازی PES بود.

توی یک دورانی زمان بازی کردن من خیلی زیاد شده بود و خانوادم برای اینکه آسیبی به درس خوندنم وارد نشه یک سری محدودیت‌ها برام گذاشتن که به نظرم کار غلطی نبود. ولی کلا با فضای بازی‌ها آشنا هستن و خیلی درباره این موضوع بهم سخت نگرفتن و همیشه سعی کردن همراهم باشن.

یک روز و در زمان بچگیم یک مجله بازینما رو توی کیوسک‌ها دیدم که کاورش عکس تکن بود. انقدر به بابام اصرار کردم تا آخر مجله رو خرید اما من اون موقع خیلی کانسپت خبرنگاری بازی‌های ویدیویی رو درک نکردم.

بعدها با درک بهتری دوباره سراغ مجله‌های بازینما رفتم و تازه اون موقع نوشتن درباره بازی‌ها برام جذاب شد. بعدها با نویسنده‌ها و منتقدهای رسانه‌ها ارتباط گرفتم و سعی کردم ازشون یاد بگیرم و بفهمم که باید چه قدم‌هایی بردارم.

حدود پنج سال پیش بود که دیگه به طور جدی تصمیم گرفتم راجع تجربه‌هایی که از یک بازی دارم برای خودم بنویسم و با گذر زمان از این کار خوشم اومد و الانم که به طور جدی مشغول به کار توی همین زمینه هستم.

من کار رسانه‌های مختلف رو خیلی جدی دنبال می‌کردم چون می‌خواستم با ابعاد این کار آشنا باشم. از همون اوایل ویجیاتو یک سبک خاصی داشت و کارشون رو خیلی دوست داشتم. دو سال پیش یک توییتی از مسعود تیموری دیدم که دنبال نویسنده و مترجم برای بخش مقالات بود و اون موقع پیام دادم و مسعود بهم اعتماد کرد و این شد که وارد ویجیاتو شدم.

یکی از بازی‌هایی که همیشه حس خاصی بهش دارم و یک تجربه متفاوت برام بوده، عنوان Death Stranding بود. البته به این اشاره کنم هیدئو کوجیما برای من کاراکتر جذابیه اما جدای از این موضوع، زمانی که دث استرندینگ رو بازی کردم، به لحاظ روحی حال خوبی نداشتم و راه رفتن توی این بازی برام مثل یک راه فرار از اون وضعیت بود. به همین خاطر همیشه یک حس خوبی به این بازی دارم.

بدترین بازی هم که تجربه کردم Mad Max بود. من خیلی سری فیلم‌ها رو دوست داشتم و انتظار بالایی از بازی داشتم ولی دنیای بازی خیلی توخالی و پوچ بود و من بعد از دو ساعت بازی رو برای همیشه کنار گذاشتم و دیگه سراغش نرفتم.

کم نیستن ولی The Witcher 3 رو اصلا دوستش نداشتم. نه اینکه از بازی بدم بیاد ولی من نتونستم باهاش ارتباط بگیرم. خیلی تلاش کردم تا بهش برگردم اما هر بار پشیمون میشم و میرم سراغ یک بازی دیگه.

دنیاهای سایبرپانکی برام خیلی جذابه. از سری فیلم‌های بلید رانر و ماتریکس بگیریم تا بازی‌های خفنی مثل Deus Ex و سایبرپانک 2077 همه‌شون تصویر جذابی از این دنیا دارن. دوست دارم که یک روزی از خواب بیدار بشم و خودم رو توی یک شهر سایبرپانکی ببینم و چرا که نه بدم نمیاد که یک بلید رانر باشم!

بین کاراکترهای مذکر گزینه زیاد دارم. از الن ویک، آرتور مورگان و جوئل میلر بگیریم تا کاراکتر سریال واکینگ دد یعنی دریل دیکسون. بین این کاراکترها دریل رو یکم بیشتر دوست دارم چون همیشه تنهاست و سعی می‌کنه دور از همه کاراش رو انجام بده. منم تقریبا این اخلاق رو دارم و تنهایی رو دوست دارم و به همین خاطر با کاراکتر دریل خیلی راحت ارتباط برقرار می‌کنم.

بین کاراکترهای مونث هم الی لست آو آس رو دوست دارم. الی ضربه‌های زیادی توی زندگیش می‌خوره اما همیشه سعی می‌کنه محکم بمونه و به راهش ادامه بده و البته کاراکتری هم هست که قهرمان مطلق نیست و اشتباه هم زیاد می‌کنه اما با این اوصاف تلاش می‌کنه تا تصمیم‌هایی که به نظرش درست هست رو بگیره.

معمولا همه نوع سبکی گوش میدم و خودم رو محدود نمی‌کنم اما بیشتر مایل به موسیقی راک هستم. خواننده‌های مورد علاقمم متالیکا، Poets of The Fall، لینکین پارک، Thirty Seconds to Mars و The Weeknd. البته اکثرا بند بودن ولی اینا تقریبا تاپ فایو من توی دنیای موسیقیه.

دلیل علاقم به Poets of The Fall هم که مشخصه و اون چیزی نیست جز شخصی به نام سم لیک! دوست داشتم ارادتم به سم لیک رو توی صندلی داغ بگم که با بازی آخرش یعنی Alan Wake 2 من رو دیوانه خودش کرده و Poets of The Fall هم که مثل همیشه محشر بوده.

جواب این سوال برام راحته و اون پلی‌استیشنه. من عاشق داستان شنیدنم و به نظرم پلی‌استیشن بهترین پلتفرم برای شنیدن و تجربه کردن داستان‌های مختلف و متنوعه. چیزی که توی سایدهای دیگه کمتر می‌بینیم. البته که اکس باکس هم با هیلو داستان‌های خوبی تعریف کرده ولی خب پلی‎‌استیشن همیشه تمرکز بیشتری روی بازی‌های تک‌نفره و داستان‌محور داشته و برای همین من دوستش دارم.

هیچوقت وارد مسیری نشید که ازش لذتی نمی‌برید و حتی اگر سخت هم هست مسیری که دوست دارید رو برید و صبور باشید. با صبر و تلاش مطمئن باشید که به هدف‌تون می‌رسید و حتی اگر توی مسیر شکست هم خوردید، تجربه کسب کردید و اینه که مهمه. یک چیز دیگه‌ای هم که هست اینه که سعی کنید از لحظه لذت ببرید. گاهی اوقات رسیدن به هدف به اندازه مسیری که رفتید جذاب و زیبا نیست. در نهایت هم مرسی که دعوتم کردید!