نقد فیلم Good Burger 2 | کمدی نوستالژیک

قسمت اول فیلم کمدی «برگر خوب» یک اثر به ظاهر احمقانه و شیرین بود که زوج کمدی «کل میچل و کنان تامپسون» را برای نوجوانان دهه ۹۰ میلادی معرفی کرد. در حالی که محصول نیکلودئون نوجوانانه بود، اما عمداً گنگ و سرگرم کننده بود و طنز آن می‌توانست از پوچ گرایی سنگین تا کمدی سیاه متغیر باشد. با همه این تفاسیر «برگر خوب» اصلی اکنون یک کپسول زمانی سرگرم کننده و آرامش بخش از دهه ۹۰ است. با این حال، مانند بسیاری از سرگرمی‌های آن دهه، وسوسه ساختن فرانچایز و ساخت دنباله‌ها اکنون افراد محبوب این اثر را نیز گرفته؛ اما سوال من این است که ما آیا از اساس به چنین دنباله‌ای نیاز داشتیم یا نه؟! برای یافتن پاسخ در ادامه با نقد فیلم Good Burger 2 همراه ویجیاتو باشید.

پیش از بررسی این فیلم باید یک نکته مهم در شکل‌گیری چنین آثاری در سینمای کمدی را بیان کرد؛ شما به عنوان مخاطب می‌دانید که فیلم‌های کمدی به دلایل زیادی می‌توانند جذاب و خنده‌دار باشند. یکی از این دلایل کاراکترهای بامزه با رفتارها و دیالوگ‌های خنده‌دار است. اگر بخواهیم موشکافانه‌تر بگوییم، یک «زوج کمدین» می‌تواند به تنهایی بار جذابیت این سبک فیلم‌ها را به دوش بکشد. فیلم‌های کمدی که حول دو نفر شکل می‌گیرند، اغلب باعث به‌وجود آمدن فرنچایزهای متعدد خواهند شد. این مسأله نه تنها باعث به یاد ماندنی شدن بازیگرانش می‌شود، بلکه بیننده را ترغیب به دنبال کردن قسمت‌های دیگر آن می‌کند، حتی اگر همه‌ی قسمت‌ها موفق از آب در نیایند.

اکنون فرمول شکل گیری اثری چون «Good Burger» یا دنباله آن نیز بر اساس همان الگوی آشنا در سینمای جریان اصلی جهان است. در واقع این فیلم تنها برای نمایش آن زوج کمدی شکل گرفته است. زوجی که مردم با نام «کنان و کل» آن‌ها را می‌شناسند. این زوج کمدی به دلیل فعالیت‌ همیشگی‌ خود در مدیوم تلویزیون به‌ عنوان بازیگران سینمایی شناخته نمی‌شدند، اما حضور در فیلم برگر خوب این دو را به پرده سینما نیز کشاند.

اکنون فیلم جدید این دو به عنوان دنباله آن اثر معروف، مصداق باز کردن خنده، دوستی و دلتنگی در یک جشن مسخره سرگرم کننده برای مخاطبان قدیمی است. دو دهه پس از اولین قسمت، کنان تامپسون و کل میچل به نقش‌های نمادینی که یک نسل را تعریف می‌کردند، برمی‌گردند. برای آن‌هایی که نمی‌دانند می‌گویم که از اساس داستان این فیلم در قسمت اصلی و اکنون دنباله آن، این بود که ما شاهد ماجرای دو نوجوان بیچاره که در یک فست فود مشغول به کار هستند بودیم که مجبور می‌شوند برای نجات شغلشان با یک فست فود تازه تاسیس رقابت کنند.

اکنون آن دو نوجوان بزرگ شده‌اند اما کماکان مشکلات‌شان پابرجاست. شیمی بین شخصیت‌های دکستر مکر (تامپسون) و اِد دوست داشتنی با بازی میچل مثل همیشه مسری باقی مانده است. این یعنی واضح است که این دو بازیگر در به تصویر کشیدن پویایی که آنها را در فیلم اصلی «برگر خوب» مورد علاقه طرفداران قرار داده بود، از دست نداده‌اند.

قلب برگر خوب ۲ در دوستی پایدار بین دکستر و اد نهفته است. در کمال تعجب، فیلم نشان می‌دهد که با وجود سال‌ها و تغییرات، این دو شخصیت دوستی خود را حفظ کرده‌اند. این رفاقت نه تنها حس گرمی از تداوم را ارائه می‌کند، بلکه به عنوان شاهدی بر پیوند پایدار بین کنان و کل نیز عمل می‌کند. این یعنی هر صحنه مانند یک دیدار مجدد برای این دو به نظر می رسد، با شادی قابل لمسی که تهدید به شکستن دل مخاطبان قدیمی این دو بازیگر کمدی می‌کند.

از نظر داستان، «برگر خوب ۲» پس از بازگشت دکستر به فست‌فودی گود برگر پس از یک کارآفرینی ناموفق دنبال می‌شود. این بار تهدید از جانب یک گروه غذایی بزرگتر است، یک شرکت شرور که به دنبال امتیاز دادن به غذای فست فودی محبوب خود است. در نتیجه خدمه ویژه و عجیب گود برگر باید با هم متحد شوند تا تأسیسات خود را نجات دهند، که این خود منجر به یک سری جناس‌های مسخره، بی نظمی و جوک‌های پوچ می‌شود.

باید بدانید طنز در «Good Burger 2» یک کیسه ترکیبی است. شیوه عجیب و غریب و لفظی شخصیت اد در ارتباط کلامی و فیزیکی باعث خنده‌های واقعی می‌شود و فیلم با موفقیت حال و هوای بازیگوش فیلم اصلی را تکرار می‌کند. با این حال، لحظاتی وجود دارد که کمدی به جای نوآوری، با تکیه بر گاف‌های آشنا به سراشیبی تکرار فرو می‌رود. اما در این قسمت معرفی خانواده بزرگ و شاد اد یک لایه غیرمنتظره به شخصیت او اضافه می‌کند، ولی طنز ناشی از این افزودنی جدید در حد مناسبی نیست.

در مجموع طرح کلی که تهدید موجودیت گود برگر را در بر می‌گیرد، چارچوب مناسبی برای کارهای کمدی ارائه می‌دهد. با این حال، فرمولی بودن داستان فیلم باعث قابل پیش‌بینی بودن آن نیز می‌شود، به خصوص در پرده سوم. این فیلم می‌توانست از ساختار روایی فشرده‌تر و پیچش‌های کمدی مبتکرانه‌تر برای درگیر نگه‌داشتن مخاطب بهره ببرد. اما این چیزی است که در کل داستان این دنباله پنهان شده است.

همه می‌دانیم این دست آثار از نگاه بصری و فرم چیزی برای ارائه ندارند؛ پس جنبه‌های فنی و سبک بصری «برگر خوب ۲» نیز نکته برای کاوش ندارد. کارگردان فیل تریل که به خاطر کارش در تلویزیون و چند فیلم بلند شناخته می‌شود، سبک بصری واضح و ساده‌ای را انتخاب می‌کند که از زیبایی شناسی آثار نیکلودئون دهه ۹۰ منحرف می‌شود.

تصمیم برای افزایش سطحی از سادگی و امروزی بودن به «Good Burger 2» وضوح فوق‌العاده دیجیتالی به آن می‌دهد که معمولاً در فیلم‌های پخش مستقیم در نمایش خانگی یافت می‌شود. در حالی که این انتخاب با فیلمسازی معاصر همسو است، اما فرصتی را برای بازآفرینی جذابیت بصری منحصر به فرد فیلم اصلی از دست می‌دهد. جی هانتر فیلمبردار و اوک فلدر آهنگساز به جنبه‌های فنی فیلم کمک می‌کنند، با این حال، عناصر بصری و شنیداری فیلم، در عین حال که در قامت یک دنباله از جنس آثار نمایش خانگی توانمند هستند، ولی فاقد استعداد متمایزی هستند که بتواند آن را فراتر از یک اثر کوچک ارتقا دهد.

با این حال، چالش هر دنباله‌ای در ایجاد تعادل بین نوستالژی و نوآوری نهفته است. در حالی که این فیلم به طرز ماهرانه‌ای تماس‌های مربوط به دوران گذشته را با زمان حال ادغام می‌کند، ولی گاهی اوقات به شدت به موضوعات آشنا یا همان حس نوستالژی تکیه می‌کند و فرصتی را از دست می‌دهد تا مرزها را کنار بزند و تماشاگر را غافلگیر کند. این یعنی از اساس مدیریت نوستالژی یک شمشیر دو لبه است؛ این مدل برای طرفداران نسخه اصلی جالب است اما به طور بالقوه برای مخاطبان جدیدی که با مناظر نیکلودئون دهه ۹۰ آشنا نیستند، بیگانه است.

اما بیایید به سوال ابتدای بحث بپردازیم که آیا ما از اساس به چنین دنباله‌ای نیاز داشتیم یا نه؟! در واقعیت نه، اما چرا می‌گویم به این دنباله نیاز نداشتیم؟! به این دلیل که بستر فرهنگی که در آن فیلم اول ظاهر شد دیگر وجود ندارد، و از اساس سینمای کمدی هالیوود دیگر آن شکل آثار را به حال خود رها کرده است. در واقع دیگر طنز به عنوان منبع اصلی سرگرمی نیست. این یعنی جنس کمدی‌های هالیوود دیگر رنگ و بوی سینمای دهه نود میلادی را ندارند.

با این حال، منظورم این نیست که هیچ زاویه درستی وجود نداشته که Good Burger 2 بتواند با آن کار کند، به خصوص اگر آنها می‌خواستند شخصیت‌های خود را بالغ کنند و روایت را به سطح جالب‌تر دیگری ببرند، ولی بدیهی است که این اتفاق نیفتاد.

در نتیجه باید گفت: فیلم کمدی «Good Burger 2» دنباله خوبی نیست، اما یک جشن نوستالژیک است که شادی دوران کودکی را برای طرفدارانی که با «کنان و کل» بزرگ شده‌اند، بازمی‌گرداند. در حالی که فیلم با موفقیت دوباره این دو نماد کمدی را متحد می‌کند و عناصر جدیدی را معرفی می‌کند که اندکی تجربه کمدی را بهبود می‌بخشد، اما از رسیدن به ارتفاعات نسخه اورجینال خود باز می‌ماند. در مجموع نقاط قوت فیلم در توانایی آن در برانگیختن خنده از مخاطب قدیمی، جشن دوستی و ارائه حسی بازیگوش است که یادآور دوران گذشته این جنس سینماست.

با این حال، «Good Burger 2» بدون نقص بزرگ نیست. طنز گهگاهی فرمولی می‌شود، فقدان سبک بصری متمایز به شدت به چشم من مخاطب می‌آید، و طرحی که در قلمروی آشنا قدم برمی‌دارد نیز مانع از دستیابی آن به یک دنباله دارای ارزش می‌شود. همچنین مدیریت شخصیت کنان تامپسون از هم گسیخته به نظر می‌رسد، و تکیه فیلم به حضور کوتاه برخی بازیگران مهمان گاهی اوقات بر روایت اصلی سایه می‌اندازد.

در خاتمه، «برگر خوب ۲» یک گردهمایی مجدد برای طرفداران نسخه اصلی است که حس نوستالژی و فرصتی برای دیدن دوباره کنان و کل را در عمل فراهم می‌کند. برای کسانی که به دنبال سفری آرام در مسیر حافظه تاریخی خود از دل سینمای دهه نود میلادی هستند، فیلم «Good Burger 2» گزینه خوبی است، اما در اجرای آن جا برای بهبود وجود داشته که این فیلم به آن نرسیده است.