هیولای بی‌رحم ردموند

۱- بستن سه استودیوی زنی‌مکس و ادغام یکی از ‌آن‌ها آن هم در شرایطی که زیر چتر کمپانی تریلیون دلاری ساکن ردموند فعال بودند، بار دیگر اعتماد دوستداران اکس باکس را خدشه‌دار کرد. البته اگر بعد از این همه تناقض در رفتارهای مدیران برند اکس باکس، اعتمادی هم باقی مانده باشد. درست چند هفته بعد از روزهایی که فیل اسپنسر، سارا باند و مت بوتی خیال گیمرهای این پلتفرم را از وجود یک سخت‌افزار در آینده راحت کردند، چند تیم از خلاق‌ترین استودیوهای بتزدا بدون هیچ توضیح قانع‌کننده‌ای به کارشان پایان می‌دهند. آن هم نام‌هایی که Prey و «دیس‌آنرد» را خلق (آرکین آستین) و همین سال قبل با ساخته‌شان غوغا به پا کرده‌اند (تنگو گیم‌ورکس با «های-فای راش»). درست یک روز بعد از این اتفاقات، مت بوتی از لزوم «بازی‌های کوچک‌تری که برایشان جایزه و نمره‌های خوب به دست بیاورند» می‌گوید. دقیقا همان منابعی که کم‌تر از ۲۴ ساعت قبل برای همیشه به دست فراموش سپردند و صدها نفر را بیکار کردند. مایکروسافت و اکس باکس سرشار از تناقض هستند. تناقض در سیاست‌گذاری، بیان عمومی و البته احترام به شعور و حقوق مخاطب.

۲- فیل اسپنسر در شرایطی پیش‌تر از حمایت از ایده‌های توسعه‌دهندگان گفته بود که حالا خلاق‌ترین نام‌هایی که در استودیوهای تازه جذب‌شده‌شان وجود داشتند، یا حضور ندارند و یا از بین رفته‌اند. مالکیت آی‌پی Evil Within چه سودی دارد وقتی شینجی میکامی یا جان جوهاناس حضور ندارند و تنگو گیم‌ورکسی در کار نیست. دیس‌آنرد چه‌طور قرار است در روزها و برنامه‌ی شلوغ شعبه لیون آرکین پیش برود، آن هم در شرایطی که حتی هاروی اسمیت هم دیگر کنار استودیوهای آرکین نیست؟ به نظر امبریسر گروپ تنها شرکت بزرگ دنیا نیست که ابتدا کمپانی‌های خلاق را می‌خرد و بعد به این نتیجه می‌رسد که از پس مدیریتشان برنمی‌آید. مایکروسافت و اکس باکس، یک قمار تمام‌قد روی «استارفیلد» کردند و البته از آن نتیجه هم گرفتند. قبل‌تر قماری بزرگ‌تر روی سرویس‌های اشتراکی و گیم‌پس داشتند که از قضا آن هم موفقیت‌آمیز بود. همه‌ی موفقیت‌های نسبی اما قبل از آن هستند که بزرگ‌ترین قرارداد و تصاحب تاریخ صنعت را رقم بزنند و اکتیویژن-بلیزارد را به زیرمجموعه‌هایشان اضافه کنند.

۳- همه‌ی این‌ها بهایی است که اکس باکس برای اضافه شدن اکتیویژن-بلیزارد می‌پردازد. بهایی که نه نفع گیمرهاست، نه توسعه‌دهنده‌ها و نه حتی برند اکس‌باکس و سهام‌دارانش. اکس باکس پیش از این تنها بخشی از دریای برندهای مختلف زیرمجموعه مایکروسافت بوده است و سود و ضررش هر چه بوده، از گزند تصمیمات مدیران ارشد مایکروسافت دور مانده. حالا اما ۷۵.۴ میلیارد دلار پول خرج کرده‌اند، مالک Call of Duty هستند و به فکر راه‌اندازی استور موبایلی تحت وب برای رقابت با گوگل و اپل. سیاستی که شاید در راستای سیاست‌های پیشین اکس باکس، گیم پس و اکس کلاود باشد؛ اما مایکروسافت برای رسیدن به آن هر آن‌چه از نظرش سودده نباشد را از ریشه می‌زند. کاری که پیش از این با ویندوزفون کرد.

۴- سارا باند در صحبت‌هایش با بلومبرگ می‌گوید که وظیفه‌شان «مطمئن شدن از سلامت تجارت اکس باکس» در طولانی مدت است. حرفی که توجیه بسته شدن سه استودیو، از بین بردن نام یک استودیو دیگر و البته از دست رفتن صدها استعداد خواهد بود. جیسن شرایر در آخرین گزارش خود معتقد است که این تنها آغاز کار مایکروسافت برای تعدیل‌های امسال خواهد بود و حتی استودیوهای اصلی اکس‌باکس گیم استودیو هم ممکن است قربانی سیاست‌های جدید شوند. سیاست‌هایی که از مدیران بالادست مایکروسافت تزریق می‌شود و هر چه هست، یک تغییر معنادار نسبت به برند و شرکتی است که پیش از این می‌شناختیم. به شکلی که انگار اکس باکس در فرم کلاسیک خود مرده و حالا هیولای بی‌رحم ردموند جایگزینش شده است. هیولایی که تصمیم‌گیری‌های سهل‌انگارانه و عدم پیشرفت اعداد و ارقام سرویس‌های اشتراکی در ماه‌های اخیر را با تعدیل نیروهای خلاق و خوش قریحه توجیه می‌کند. باید منتظر ماند و دید که پس از شوکیس ماه آینده اکس باکس، مصاحبه فیل اسپنسر با رایان مک‌کفری چه طور پیش خواهد رفت و چه پاسخ‌هایی به شکسته شدن مجدد اعتماد هواداران داده خواهد شد. تا آن موقع تنها چیزی که از آن مطمئن هستیم، مالکیت مایکروسافت روی تمامی این برندهاست. جز این هر چیزی که از احتمالات و تصمیم‌های منطقی می‌دانید را دور بریزید. منطق ما ذی‌نفعان فرهنگی صنعت بازی و دوستدارانش با تاجرانی که صرفا قصد درآمدزایی از آن را دارند، تفاوت زیادی دارد.

بیشتر بخوانید:

• آشوب را در آغوش بکش، آقای اسپنسر!
• به پی‌سی فکر می‌کنیم؛ به اکس‌باکس شاید!