دسته بندی های آکادمی اسکار که دیگر وجود ندارند!

جذابیت‌های اسکار کلاسیک

مراسم اسکار و جوایز آن پدیده‌ای جالب در طول تاریخ سینما بوده است. این مراسم با اینکه همیشه یکسری قوانین و سنت‌های ثابت از قدیم داشته اما همواره درحال بازآفرینی خود است و در بخش جوایز نسبت به اتفاقات جامعه‌ی سینما تغییراتی ایجاد می‌کند. با وجود ثابت بودن دسته بندی‌های‌مختلف برای جوایز مثل (بهترین فیلم، بهترین بازیگر مرد، بهترین بازیگر زن و دیگر جوایز) در طول تاریخ اسکار دسته بندی‌های دیگری برای جوایز بوده و اکنون دیگر نیست. این تغییرات گاهی پاسخی به تحولات صنعت سینما است که در نتیجه آن انواع خاصی از عناصر فیلمسازی از رده خارج شدند و دیگر اهمیتی برای اعضای داوری ندارند. گاهی هم این تغییرات وجهه سیاسی و اجتماعی دارند.

جوایزی که از سوی مراسم اسکار معرفی می‌شوند تقریبا به همان اندازه که بازتابی از وضعیت صنعت سینما هستند، به همان اندازه هم حرف‌های زیادی برای گفتن دارند. با پیشرفت هالیوود و صنعت فیلم و سینما، مراسم اسکار بهبود‌هایی در سیاست‌ها و دسته بندی‌های مراسم اسکار انجام می‌دهد و گاهی هم دسته بندی‌های منسوخ شده از لیست جوایز کنار گذاشته می‌شوند. در ادامه با ویجیاتو همراه باشید تا به دسته بندی‌های اسکار که دیگر وجود ندارند بپردازیم.

بهترین جلوه‌های مهندسی

در دهه 1920 زمانی که جوایز اسکار تازه بنیان گذاری شد، دسته‌بندی‌های فنی چندان اهمیتی نداشتند؛ حتی با وجود اینکه فیلمسازان همواره تلاش می‌کردند از جدیدترین و بروزترین متد‌های زمان خود برای فیلم ساختن استفاده کنند، سیاست‌های زیادی وجود نداشت که به این مسائل بپردازند. با این حال در دهه 1929 برای اولین بار و آخرین بار جایزه‌ای با عنوان «بهترین جلوه‌های مهندسی» معرفی شد و به فیلم Wings اعطا شد. این فیلم یک اکشن رمانتیک بود که روایتی از جنگ جهانی اول را داشت. این فیلم یک پروژه عظیم بود که شامل صحنه‌های نبردی و اکشن می‌شد که هماهنگی‌های گسترده‌ای در آن سال نیاز داشت.

بخوانید: فیلم‌های اکشن موردانتظار سال ۲۰۲۵

هرچند جایزه بهترین جلوه‌های مهندسی تنها یک سال دوام داشت، اما اعضای آکادمی دست از خلق جوایز جدید برای دستاورد‌های فنی نکشید. در سال 1339 جایزه بهترین جلوه‌های ویژه و در سال 1965 جایزه بهترین جلوه‌های ویژه بصری و در سال 1977 این جایزه به بهترین جلوه‌هتی بصری نامگذاری شد. از همان سال تا کنون این جایزه بیشتر برای تقدیر از چشمگیرترین کارهای فنی، بصری و به عنوان مثال CGI، تعریف شد.

بهترین نگارش عنوان

تماشاگران امروزی احتمالا با شنیدن «جایزه بهترین نگارش عنوان» تصور کنند که این جایزه برای طراحی یک توالی آغازین جذاب و خلاقانه است اما این جایزه تنها یک بار در سال 1920 که نخستین مراسم اسکار بود معرفی شد. این جایزه بیشتر به سنت فیلم‌های صامت اختصاص داشت؛ زیرا این فیلم‌ها علاوه بر استفاده از تصاویر بدون صدا برای روایت داستان، از طریق کارت‌های میان نویس برای ارائه پیش زمینه، دیالوگ‌های خاص و حتی عناصر شوخی برای تقویت سکانس‌های صامت استفاده می‌کردند. 

همانطور که یک نفر با یک سناریو داستان این کارت‌ها را می‌نوشت، یک نفر هم مسئول خلق عبارت‌هایی بود که بین سکانس‌ها به نمایش در می‌آمد. بنابراین کاملا منطقی بود که جایزه‌ای برای تقدیر از کسانی که تلاش می‌کردند با یک خلاقیت خاص این نوشته‌ها را در بین سکانس‌ها قرار دهند، وجود داشته باشد. تنها کسی که این جایزه را برنده شد، جوزف دبلیو فارنهام بود که برای چند پروژه مثل The cameraman و Laugh clown, laugh کار کرد. جالب است بدانید که این معدود جوایزی بود که صرفا به خاطر یک پروژه خاص اهدا نشد و بیشتر به طور کلی به یک شخص هنری اهدا شد.

بهترین فیلم منحصر به فرد و هنری

اگر یادتان باشد، در سال 2018 آمادمی اسکار اعلام کرد که جایزه‌ای تحت عنوان بهترین فیلم محبوب قرار است معرفی شود که بلافاصله به واکنش‌های منفی رو به رو شد و اسکار این ایده را پس گرفت. جایزه بهترین فیلم منحصر به فرد و هنری برعکس این ماجرا بود. در سال 1929، دو دسته بندی برای بهترین فیلم وجود داشت: یکی به Wings به عنوان بهترین فیلم تعلق گرفت و دیگری به فیلم Sunrise: A Song of Two Humans تحت عنوان بهترین فیلم منحصر به فرد و هنری تعلق گرفت که به مراتب فیلمی بدبینانه و غم انگیز بود.

این جایزه تنها در همان سال 1929 اهدا شد و به نظر می‌رسد که آمادمی راه چاره‌ای برای حفظ تعادل میان دو خواسته متضاد پیدا کرده بود. عده‌ای از سینماگران دنبال فیلمی هنری با روایتی منحصر به فرد بودند و عده دیگری به دنبال فرهنگ آمریکایی و بدست آوردن محبوبیت بیشتر در سینما بودند. هرچند این جایزه دیگر در لیست دسته بندی‌های آکادمی اسکار قرار ندارد، اما این موضوع یکی از اولین مبارزات درونی سینما برای برقراری تعادل بین سلیقه‌های‌ هنری و جلب توجه تماشاگران عمومی به شمار می‌آید.

بهترین کارگردان کمدی و بهترین کارگردان درام

بیشتر مردم احتمالا سر این موضوع که کارگردانی یک اثر درام با کارگردانی یک اثر کمدی تفاوت زیادی ندارد. هرچند تفاوت ظریفی میان برخی عناصر کمدی و درام وجود دارد، اما مهارت‌های پایه برای کارگردانی این دو ژانر تقریبا یکی هستند. در سال 1929 زمانی که آکادمی اسکار برای اولین بار تصمیم گرفت از مهارت‌های کارگردانی تقدیر کند، بین کارگردانی این دو ژانر تفاوت قائل شد و دو دسته بندی مجزا برای آن در نظر گرفت. مانند بسیاری از جوایز اسکار، این دسته بندی هم تنها یک بار معرفی و سپس حذف شد و از سال‌های بعدی بهترین کارگردان فارق از هر ژانری داوری می‌شد.

بنابراین در سال نخست آکادمی دو برنده برای بهترین کارگردان وجود داشت. از میان سه نامزدی که برای هر دسته وجود داشت، فرانک بورزاج برای اثر درام خود یعنی 7th Heaven برنده اسکار بهترین کارگردان درام و لوئیس میلستون برای اثر کمدی Two Arabian Nights جایزه بهترین کارگردان کمدی را برنده شد. این دو کارگردان در مراسم‌های بعدی توانستند جایزه بهترین کارگردان را دریافت کنند. 

بهترین داستان اصلی

جایزه اسکار بهترین داستان اصلی از نخستین مراسم اسکار تا سال 1957 وجود داشت و بعد از آن سال، این جایزه لغو شد. اما فلسفه این جایزه چه بود و چه چیزی بهترین داستان اصلی را از بهترین فیلمنامه اصلی متمایز می‌کند؟ به نظر می‌رسد که این دو مشابه یکدیگر هستند. بهترین داستان اصلی را می‌توان در چارچوب سیستم استودیوها بهتر درک کرد، جایی که یک نویسنده فیلمنامه (یا تیمی از نویسندگان فیلمنامه) مسئول نوشتن خود فیلمنامه و دیالوگ‌ها بودند. در حالی که داستان کلی اغلب توسط کارگردان و تهیه‌کنندگان توسعه داده می‌شد. بنابراین، یک فیلم ممکن بود برای داستان خود برنده شود ولی برای فیلمنامه نه، یا برعکس و یا برای هر دو.

با کاهش تدریجی قدرت استودیوها در هالیوود در اواخر دهه ۱۹۵۰ و تولید بیشتر فیلم‌ها به صورت مستقل، جایزه بهترین داستان اصلی به مرور بی اهمیت شد، زیرا افرادی که فیلمنامه‌ها را می‌نوشتند، معمولاً خودشان داستان را نیز توسعه می‌دادند. این جایزه برای آخرین بار در سال ۱۹۵۷ برای فیلم “The Brave One” به دالتون ترامبو داده شد که پس از سیاه‌لیست شدن توسط کمیته فعالیت‌های ضدآمریکایی در دوران ترس از کمونیسم به مرور از کار کنار کشید.

بهترین فیلم کوتاه کمدی، نوآوری، یک حلقه‌ای، دو حلقه‌ای و رنگی

امروزه تنها سه دسته‌بندی فیلم کوتاه در جوایز اسکار وجود دارد (بهترین فیلم مستند کوتاه، بهترین انیمیشن کوتاه، و بهترین فیلم کوتاه زنده) که متاسفانه این جوایز اغلب به طور ناعادلانه در نظر گرفته می‌شوند. اما زمانی که آکادمی برای اولین بار تاسیس شد، فیلم‌های کوتاه نقش بسیار بزرگتری در تجربه سینمایی تماشاگران داشتند. اغلب فیلم‌ها در کنار هم به نمایش در می‌آمدند، بنابراین شما ممکن بود چند فیلم کارتونی یا کمدی کوتاه را در کنار یک فیلم بلند تماشا کنید. به همین دلیل، جوایز اسکار اولیه نه یکی، نه دو، بلکه پنج دسته‌بندی مختلف فیلم کوتاه داشتند که بعدها حذف شدند.

طولانی‌ترین عمر را در میان این دسته‌بندی‌ها، جوایز بهترین فیلم کوتاه یک حلقه‌ای و بهترین فیلم کوتاه دو حلقه‌ای داشتند. این جوایز صرفا به طول فیلم‌های نامزد شده اشاره داشتند؛ به طوری که فیلم اول حدود 11 دقیقه طول می‌کشید و دومی دو برابر آن مدت زمان داشت. این جوایز به مدت ۲۰ سال، از 1937 تا 1957، اهدا شدند. در اوایل تاریخ اسکار، از 1933 تا 1936، همچنین جوایز بهترین فیلم کوتاه کمدی که به نظر کاملا قابل درک است و بهترین فیلم کوتاه نوآوری، که عمدتا فیلم‌های مستند بودند، اهدا می‌شد. و در نهایت، فقط برای دو سال از 1937 تا 1938، یک جایزه ویژه برای فیلم‌های کوتاه رنگی اهدا شد.

بهترین دستیار کارگردان

دستیاران کارگردان قهرمانان نانوشته هر صحنه فیلمبرداری هستند که حجم زیادی از کار را انجام می‌دهند که بیشتر مردم آن را به کسی دیگر نسبت می‌دهند. اما تصور اینکه یک دستیار کارگردان امروزی دسته‌بندی جداگانه‌ای در جوایز اسکار داشته باشد برای داوران سخت است. حتی اگر تنها به این دلیل باشد که امروزه این نقش به قدری گسترده و ضروری شده که اغلب به چند شغل مختلف تقسیم می‌شود. شما معمولاً در اعتبارنامه‌ها دستیار کارگردان اول، دستیار کارگردان دوم و غیره را خواهید دید؛ چون این کار به قدری زیاد شده که دیگر نمی‌تواند تنها به یک نفر واگذار شود!

این جایزه اسکار به مدت چهار سال، از 1934 تا 1937 اهدا شد. اگرچه در سال اول خود فرمی بسیار متفاوت نسبت به سال‌های دیگر داشت. در سال 1934، این جایزه به هفت برنده مختلف اعطا شد که هر کدام از یک استودیوی بزرگ هالیوودی بودند و به خاطر هیچ فیلم خاصی نبود؛ بلکه به دلیل گستره کاری که در طول سال‌های گذشته انجام داده بودند، به آن‌ها تعلق گرفت. از سال 1935 تا 1937، این جایزه به فرمت سنتی‌تر تغییر کرد و تنها یک برنده برای یک پروژه خاص که روی آن کار کرده بود، انتخاب می‌شد.

بهترین کارگردان رقص

تعداد کمی از دسته‌بندی‌های حذف‌شده اسکار به اندازه حذف جایزه بهترین کارگردانی رقص تحولات در صنعت سرگرمی را نشان می‌دهند. زمانی که این جایزه در سال 1936 ایجاد شد، سینما در اوج رکود بزرگی قرار داشت و فیلم‌های موزیکال ناگهان محبوبیت زیادی جلب کردند و ورود صدا به سینما آن‌ها را به اسباب‌بازی جدیدی برای تماشاگران تبدیل کرده بود. در آن سال‌ها تعداد بی‌پایانی از نامزدها برای بهترین کارگردانی رقص وجود داشت. اما این جایزه تنها سه بار اهدا شد و سپس برای همیشه از لیست آکادمی حذف شد.

بخشی از دلیل این موضوع این بود که پس از تب اولیه فیلم‌های موزیکال، تعداد صحنه‌های رقص به سبک باسبی برکلی به شدت کاهش یافت و فیلم‌های کمتری وجود داشتند که بتوانند برای این دسته‌بندی رقابت کنند. اما مهم‌تر از آن، دسته‌بندی بهترین کارگردانی رقص با مخالفت شدید شاخه کارگردانان آکادمی مواجه شد. زیرا آن‌ها مسئله ترسیم مرزی مشخص بین طراحی رقص و کارگردانی بودند. پس از سال 1937، آکادمی برای رضایت یکی از قدرتمندترین شاخه‌های خود، جایزه کارگردانی رقص را از لیست جوایز حذف کرد.

بهترین تدوین صدا و بهترین میکس صدا

از میان تمام دسته‌بندی‌های اسکار که در طول دروه‌های مختلف حذف شده‌اند، بهترین تدوین صدا و بهترین میکس صدا جدیدترین مواردی هستند که با کلی بحث و جدل کنار گذاشته شدند. این جوایز در طول سال‌ها تاریخچه‌ای پر از تغییرات و تحولات خاص داشته‌اند. جایزه تدوین صدا معمولا در کنار جایزه بهترین صدا اهدا می‌شد، و اغلب تعداد سه نامزد داشت، در صورتی که هر دسته بندی حداقل پنج نامزد داشت. در طول دهه‌های 1970 و 1980، این جایزه در برخی سال‌ها به عنوان یک جایزه ویژه غیررقابتی اهدا می‌شد، در حالی که در سال‌هایی مانند 1977، به هیچ فیلمی تعلق نگرفت.

از سال 2003، دسته‌بندی‌های بهترین تدوین صدا و بهترین میکس صدا از یکدیگر جدا شدند، اما این راه‌حل باعث سردرگمی گسترده در آکادمی شد. زیرا بسیاری از رای‌دهندگان اسکار (به‌جز اعضای بخش صدا) دقیقا نمی‌دانستند تفاوت این دو دسته بندی چیست. در نتیجه، این دو دسته‌بندی برای جوایز نود و سوم اسکار در سال 2021 دوباره به یک دسته‌بندی کلی با عنوان بهترین صدا ادغام شدند. اگرچه این تغییر باعث شد تعداد جوایز کمتری به شاخه صدا تعلق بگیرد، اما این شاخه تا حد زیادی از این تغییر راضی بود، چرا که به شباهت‌های قابل‌توجه بین تدوین صدا و میکس صدا اشاره می‌کردند.

بهترین موسیقی متن موزیکال و کمدی

در طول تاریخ اسکار، دسته‌بندی بهترین موسیقی متن دستخوش تغییرات زیادی شده است که منعکس‌کننده مسیر کلی صنعت سینما بود. گاهی اوقات این جایزه به دو دسته تقسیم می‌شد (یکی برای موسیقی متن فیلم‌های موزیکال و دیگری برای فیلم‌های غیرموزیکال) و در مواقع دیگر به موسیقی متن اصلی و اقتباسی تفکیک می‌شد. اما این نسخه خاص از جایزه بهترین موسیقی متن موزیکال یا کمدی، یکی از کوتاه‌ترین دوره‌های عمر را در تاریخ مدرن اسکار داشت. اولین جایزه بهترین موسیقی متن موزیکال یا کمدی در سال 1966 اهدا شد، که آلن منکن و استفن شوارتز به خاطر کارشان در انیمیشن “Pocahntas” دیزنی آن را دریافت کردند.

تنها چهار سال بعد، این زیرمجموعه از مراسم جوایز حذف شد و جایزه بهترین موسیقی متن به یک دسته‌بندی واحد تعلق گرفت. با این حال، در سال ۲۰۰۰، جایزه بهترین موزیکال اورجینال دوباره معرفی شد که عمدتا به‌عنوان جبرانی برای حذف این دسته‌بندی تعلق گرفت. اما تاکنون این جایزه دوباره فعال نشده است، زیرا تعداد کافی فیلم وجود نداشته که معیارهای لازم برای آن را داشته باشند.

جایزه نوجوانان آکادمی

بازیگران جوان همیشه نقشی در جوایز اسکار ایفا کرده‌اند. جکی کوپر در سال 1931 در سن ۹ سالگی برای بازی در فیلم “Skippy” نامزد بهترین بازیگر شد، در حالی که تاتوم اونیل در “Paper Moon” به عنوان جوان‌ترین بازیگر برنده بهترین بازیگر نقش مکمل زن در سن 10 سالگی شد؛ هرچند بسیاری این مورد را نمونه‌ای بارز از تقلب در دسته‌بندی می‌دانند. با این حال، در سال‌های اولیه اسکار، بازیگران جوان به‌طور خاص با جایزه نوجوانان آکادمی شناخته می‌شدند. دلیلش رقابت بچه‌ها با بزرگسالانی است که اغلب فعالیت پیچیده‌تری دارند. چنین چیزی باعث شد تا اعضای آمادمی به این موضوع برسند که سن کم نوجوانان به این معنی نیست که نباید برای کارشان در صنعت سینما شناخته شوند.

جایزه نوجوانان آکادمی از سال 1935 آغاز شد، زمانی که Shirley Temple اولین دریافت‌کننده آن بود، و تا سال 1961 ادامه داشت. زمانی که هیلی میلز به‌خاطر بازی در “Pollyanna” این جایزه را دریافت کرد. این جوایز هر سال اهدا نمی‌شد. دیگر برندگان برجسته جایزه نوجوانان آکادمی شامل میکی رونی، جودی گارلند و بابی دری‌اسکول هستند. و جالب‌ترین جزئیات در مورد جایزه نوجوانان آکادمی این است که شکل جایزه‌ای مجسمه‌ای کوچک بود که تنها هفت اینچ ارتفاع داشت که نصف اندازه جایزه مجسمه اسکار بزرگسالان بود.