تیم ویجیاتو ویژه چهل سالگی ماریو: بهترین بازی ماریو که تجربه کردیم چی بوده؟

هر بار که با این سوال روبرو شدم، عمدتا بین ۲ گزینه مثل پاندول ساعت در حرکت بودم: Super Mario Bros. 3 و Super Mario Galaxy. بازی اول ۶ سال قبل از اینکه من به دنیا بیایم منتشر شد ولی تا دهه‌ها بعد همچنان اوج بازی‌های دو بعدی سایداسکرول سری ماریو بود تا اینکه نینتندو در سال ۲۰۲۳ با Super Mario Bros. Wonder معجزه کرد. میزان نبوغی که مهندسین و بازی‌سازهای نینتندو در سال ۱۹۸۸ درون این بازی قرار داده بودند به قدری بود که به نظر من ۳۵ سال طول کشید تا بتوانند استاندارد جدیدی روی میز بگذارند. در مورد بازی دوم که به نظرم انقلابی‌ترین نسخه‌ی سه بعدی ماریو است، این را باید بدانید که حتی همین امروز هم هر بازی پلتفرمری که ساخته و منتشر شود، بدون شک المان‌هایی از آن را درون Super Mario Galaxy پیدا خواهید کرد. شاید بگویید Super Mario 64 با ورود به دنیای سه بعدی آن هم در سال ۱۹۹۶ بسیار اتفاق مهم‌تری بود. مخالفت چندانی ندارم اما برای من همیشه نبوغ در گیم‌پلی بسیار مهم‌تر از گرافیک و اعجاب فنی بوده و همین موضوع باعث می‌شود که عمدتا پاندول افکارم به آهن‌ربای قوی Super Mario Galaxy بیشتر جذب شود.

سری Super Mario Land با رسیدن به کنسول 3Ds شاهکاری رو خلق کرد که فراموش نشدنیه. لول‌دیزاین Super Mario 3D Land انقدر سورپرایزهای مختلف برای شما داره که حین تجربش هیچوقت احساس خستگی نمی‌کنید. از نظر حس و حال برای من یجورایی تداعی کننده Super Mario 64 محسوب میشه و بالاتر از تمام تجربه‌های دیگه‌ای که از بازی‌های ماریو داشتم قرار می‌گیره. تازه شما تو این بازی فرصت دیدن محیط رو به صورت 3D دارید. محیطی که فراتر از محدودیت‌های کنسول رفته و با بزرگیش شما رو حیرت‌زده میکنه. ادامه این مسیر برای کنسول سوییچ ختم به Super Mario 3D World شد که از نظر من نتونست اون جادوی 3D Land رو داشته باشه.

راستش رو بخوای من همیشه با ماریو حال می‌کردم، ولی اون چیزی که بیشتر از همه تو ذهنم مونده و برام خاص شده، تجربه‌ Super Mario Bros. 2 رو 3DSه. خیلیا وقتی اسم ماریو میاد یاد نسخه‌های سه‌بعدی میفتن، مثل Galaxy یا Odyssey، چون خب آزادی عمل بیشتری داری، دنیای بزرگ‌تری جلوت باز میشه و همه‌چی پر از جزئیاته. ولی من همیشه یه کششی سمت نسخه‌های دوبعدی داشتم. اون سادگی و جمع‌وجور بودنشون یه جوریه که انگار هیچ‌وقت خسته‌کننده نمیشن. وقتی رو 3DS سراغ Super Mario Bros. 2 رفتم، دقیقا همون چیزی بود که دنبالش می‌گشتم. یه بازی جمع‌وجور، پر از ریتم تند و مرحله‌هایی که هم ساده بودن و هم می‌تونستن اذیتت کنن. راستش یکی از چیزایی که خیلی توی این بازی کیف کردم، همون داستان سکه جمع‌کردنش بود. همه‌چی یه جورایی حول محور این می‌چرخید که هر چی بیشتر سکه بگیری، حس بهتری داری. شاید خیلیا بگن نسخه‌های سه‌بعدی ماریو شاهکاره و حقم دارن، ولی برای من Super Mario Bros. 2 روی 3DS یه جور حس نوستالژی با حال‌وهوای جدید داشت.

سوپر ماریو آدیسی برای من بازی بسیار مهمیه. چون نه‌تنها به‌عنوان یکی از اولین بازی‌هایی که برای نینتندو سوییچ خودم تهیه کردم و تموم کردم باعث شد عشق زیادی به این کنسول پیدا کنم، بلکه به من یادآوری کرد که آقا، یه پلتفرمر سه بعدی باکیفیت از 90 درصد بازی‌های دیگه بهتر می‌تونه سرگرمم کنه. Super Mario Odyssey یکی از خوش‌ساخت‌ترین بازی‌هاییه که من تا حالا تجربه کردم و راجع به سیستم Movement و طراحی مراحلش کلی می‌شه حرف زد. به‌نظرم Odyssey بازی‌ای هست که هر گیمری باید به یه نحوی تجربه‌اش کنه.

عجیبه اگر بگم بهترین تجربه بازی‌های تنیس رو با Mario Tennis داشتم؟ میدونم تجربه این ورزش با شخصیت‌های ماریو و قدرت‌های متفاوتی که در دسترستون قرار میدن خیلی سورئاله! منتها قبول کنید هیچ عنوان دیگه‌ای به پاش نمیرسه. مهم هم نیست سراغ کدوم نسخش میرید، از نینتندو 64 گرفته تا 3Ds تک‌تک این بازی‌ها شاهکارن و ارزش وقت شما رو دارن. مخصوصا اگر طرفدار تنیسید و دنبال چالشی اضافه‌تر تو همون چهارچوب می‌گردید.