روزی روزگاری در غرب، آن گوشه لندن پرستاری به نام مری پاپینز (Mary Poppins) ظاهر شد تا به خانواده بنکس کمک کند و دو بچه بازیگوش را پرستاری کند. ایده جالب و نوینی که رابرت استیوینسون در سال ۱۹۶۴ میلادی برای تولید یک فیلم سینمایی موزیکال به کار گرفت و توانست فیلم سینمایی مری پاپینز را روی پرده نقره‌ای به نمایش بکشد. هنرنمایی بی‌نظیر جولی اندروز در نقش مری پاپینز و وسواس «رابرت استیونسون» در مقام کارگردان باعث شد این فیلم موفق به دریافت ۵ جایزه اسکار شود
بیش از نیم قرن طول کشید تا این پرستار اسرارآمیز و مهربان به صورت جدی دوباره به سینما برگردد. اما این بار به همراه کارگردان و تیم بازیگری جدید که به شدت توسط منتقدین تحویل گرفته شد. ولی سوال اینجاست آیا واقعا بازگشت مری پاپینز مستحق این تمجیدات است یا صرفا نام مری پاپینز پای این فیلم توانسته این همه قشقرق به پا کند؟
- کارگردان : رابرت استیونسون
- نویسنده: دیوید مگی
- بازیگران: امیلی بلانت، لین-منوئل میراندا، بن ویشا
- محصول امریکا
پیش از اینکه به بررسی و تشریح فیلم Mary Poppins Returns بپردازیم، اجازه دهید نگاهی داشته باشیم بر کارنامه هنری کارگردان این اثر یعنی راب مارشال.
راب مارشال پیش از ساخت فیلم‌های سینمایی به صورت حرفه‌ای، حضور فعالی در ساخت و تولید برنامه‌های تلویزیونی داشت. با این اوصاف او توانست با کارگردانی فیلم «شیکاگو»، نام خودش را مطرح کند. فیلم «شیکاگو» در سبک موزیکال به قدری دلنشین و خوش‌ساخت بود که هنوز جزو آثاری است که هر فریم از ماجرای فیلم «شیکاگو» می‌تواند کلاس درسی برای سایر کارگردان‌های این ژانر باشد. شاید اگر موفقیت این اثر نبود، ما شاهد آثار موزیکال دیگری همچون «در میان جنگل» (Into the Woods) از سوی این کارگردان نبودیم. با وجود اینکه فیلم «در میان جنگل» از حضور افرادی قدرتمندی در تیم بازیگری همچون مریل استریپ و کریس پاین بهره برده بود، این اثر نتوانست مثل «شیکاگو» موفق ظاهر شود. مارشال پس از تجربهِ کارگردانی «در میان جنگل»، پروژه بازگشت مری پاپینز را بر عهده گرفت. پروژه‌ای که عدم موفقیتش برای کمپانی دیزنی به هیچ عنوان قابل قبول نبود.
فیلم Mary Poppins Returns همانطور که از نامش پیداست، باید ماجرایی پس از رویداد نخستین فیلم را روایت کند. مری پاپینز این بار نیز به دادِ خانواده «بنکس» می‌رسد. در ابتدا با یک سکانس آوازه‌خوانی با محیط افسرده لندن روبه‌رو می‌شویم و فردی به نام «جک» به عنوان اولین بازیگر این ماجرا جلوی دوربین خودنمایی می‌کند. همه چیز نوید یک تجربه جدید را می‌دهد و به این امید با شوق بیشتر ماجرا را دنبال می‌کنیم. سپس خانواده «بنکس» را می‌بینیم که درگیر مشکلات عدیده‌ای هستند. اینجاست که مری پاپینز کمی زودتر از موعد ظاهر می‌شود و درست همانند گذشته، قرار است نقش یک راهنما و مشفق را برای این دو برادر و خواهر ایفا کند.
فیلم Mary Poppins Returns پر شده از سکانس‌های تلخ و شیرین که بیننده پر و پا قرص ژانر موزیکال تا پایان ماجرا را با ذوق و شوق دنبال می‌کند. اما توجه بیشتر هواداران سینما که با فیلم مری پاپینز قدیمی خاطره داشتند، به امیلی بلانت جلب می‌شود که در تلاش است هنرنمایی خوبی داشته باشد. اما این هنرمند توانمند معلوم نیست از قصد تیپ بازیگریش را همانند جولی اندروز در آورد یا این رفتارش طبق دستور راب مارشال بود که مثل مری پاپینز قدیمی ایفای نقش داشته باشد. نتیجه چه شد؟ با ایفای نقشی به شدت مصنوعی از سوی امیلی بلانت روبه‌رو می‌شویم که بعضی اوقات، به خصوص اواسط فیلم دلمان می‌خواهد زودتر پلان مورد نظر تمام شود تا بلکه از شرِ قیافه امیلی بلانت راحت شویم.
هر چقدر امیلی بلانت در نقش مری پاپینز مصنوعی بازی می‌کند، بن ویشاو و امیلی مورتیمر به ترتیب در نقش مایکل و جین بنکس استثنایی جلوی دوربین ظاهر می‌شوند. در واقع مایکل بنکس نمونه یک انسان تیپیکال لندنی است که در دوران بدی گرفتار قرض و قوله شده است و جین بنکس نیز نمونه تیپیکال یک خواهر دلسوز را ایفا می‌کند.
شاید این سوال برای‌تان پیش بیاید اگر کارگردانِ فیلم Mary Poppins Returns نتوانسته شخصیت مری پاپینز را درست و حسابی به نمایش بکشد پس چرا این فیلم موزیکال توسط منتقدین به شدت تحویل گرفته شده است؟
اولین علت برمی‌گردد به سینماتوگرافی بسیار حرفه‌ای و به شدت دلچسب این اثر که فریم به فریم فیلم از لحاظ بصری زیبا از آب در آمده است. دایان بیب (Dion Beebe) در تولید فیلم شیکاگو که راب مارشال کارگردانش بوده، حضور فعالی داشت و با فکر و ذهنی باز توانسته آن فیلم را به یک اثر ماندگار تبدیل کند. دایان مجدد با برعهده گرفتن وظیفه سینماتوگرافی فیلم Mary Poppins Returns با قدرت‌نمایی هر چه بیشتر توانسته بر این موضوع صحه بگذارد که پشت سر هر کارگردان و فیلم سینمایی موفق، یک سینماتوگرافر خلاق حضور دارد. وجود این سینماتوگرافر جویای نام در هر اثری به نظر می‌رسد تا حدودی تضمین کننده موفقیت فیلم است.
اما دلیل دیگر را می‌توان در حضور یک هنرمند قدیمی دانست. فردی که حضورش خاطرات زیادی را زنده کرد و اگر او نبود، شاید این فیلم برای رده بندی بزرگسال اصلا جذابیت و معنایی نداشت. «دیک ون دیکِ» ۹۴ ساله در فیلم Mary Poppins Returns حضور داشته و در نقش یک ناجی، با یک گریم بسیار جذاب چند سکانس به ایفای نقش می‌پردازد که به جرئت می‌توان این معدود هنرنمایی‌های «ون دیک» را گل سر سبد کل سکانس‌های این فیلم دانست.
فیلم Mary Poppins Returns اثر خوش‌ساختی است و تماشای بازگشت مری پاپینز می‌تواند تجربه دلپذیری را برای‌تان فراهم کند. صرفا اگر بتوانید از مقایسه امیلی بلانت با جولی اندروز در نقش مری پاپینز دست بکشید و صد البته اینکه به ژانر موزیکال، آن هم با تم کمدی علاقه‌مند باشید. در غیر این صورت فیلم «مری پاپینز برمی‌گردد»، حکم یک قرص خواب‌آور برای شماست که پس از اتمام ۱۳۰ دقیقه، برای همیشه از ذهن شما پاک خواهد شد.