اسکار ۲۰۲۰ – بهترین فیلم سال: Parasite

نه ۱۹۱۷ جایزه را به خانه برد و نه جوکر با ۱۱ نامزدی و نه اسکورسیزی بزرگ با بازیگران قدرش در فیلمی سه ساعت و نیمه. اسکار بهترین فیلم سال را همان فیلمی برد که جایزه بهترین فیلم خارجی را دریافت کرد و تاریخ سازی بزرگی را برای صنعت سینمای کره جنوبی در دنیا انجام داد. بونگ جون هو توانست هم بهترین فیلمنامه را از آن خود کند، هم کارگردان سال هالیوود شود و هم فیلمش در عرصه جهانی و عنوان Best Picture برنده باشد.

انگل فیلمی است که با حال و هوایی سرحال آغاز می‌شود و زندگی یک خانواده فقیر را به تصویر می‌کشد که مانند انگل به خانه و کاشانه یک خانواده لاکچری چنگ می‌زنند. ریتم فیلم با وجود زمان نسبتا زیادش هیچ‌گاه کند نمی‌شود و بازیگران کره‌ای که برای ما ناشناس هستند می‌توانند به تک تک شخصیت‌های فیلم جان بدهند.

بونگ جون هو در انگل داستانی را روایت می‌کند در مذمت بورژواها و پدری را به تصویر می‌کشد که در ثانیه آخر به یک جنون آنی از دست این طبقه مرفه بی درد می‌رسد؛ طبقه‌ای که حتی در بلبلشوی کشت و کشتار در کاخی که در آن زندگی می‌کنند به بوی بد جنازه حساس است.

فیلم انگل با اینکه از سینمای خاص کره برخاسته ولی اثری است که در تمام جهان می‌توان با آن انس گرفت، از دزدیدن رمز وای‌فای همسایه‌ها تا عشق بین یک معلم خصوصی و شاگردش و صورت را با سیلی سرخ نگه داشتن و… همه و همه از مواردی هستند که مختص به یک نقطه جغرافیایی خاص نمی‌شوند و برای همه جهانیان رنگ و بوی آشنایی دارند.

نکته‌ای که باید در این میان به آن اشاره کرد به تیم بازیگری بی‌نظیر ولی مغفول مانده فیلم انگل برمی‌گردد؛ گروه بازیگرانی که تقریبا در هیچ یک از محافل سینمایی تحویل گرفته نشدند در صورتی که کار خود را به بهترین نحو ممکن انجام می‌دهند و تیم بی‌نظیری را تشکیل می‌دهند. آنها با زبان کره‌ای حرف می‌زنند؛ زبانی که برای اکثر فیلمبازها شاید یک زبان ناشناخته باشد اما آنچنان بازی زیرپوستی و دقیقی از خود نشان می‌دهند که این موضوع تبدیل به آخرین دغدغه یک بیننده ناآشنا با این زبان آسیایی می‌شود.

بونگ جون هو با ساخت انگل تاریخ‌سازی کرده و داستانی را روایت می‌کند که با وجود غیر منطقی بودن در برخی موارد، کاملا باورپذیر به نظر می‌رسد. او رودستی بزرگی به تماشاگران سرخوش فیلم در میانه داستان میزند و با وارد کردن آنها به یک دنیای تاریک و عجیب و غریب در یک ساعت پایانی اثر، ثابت می‌کند که می‌تواند عنصر غافلگیری را به نحوی به جان تماشاگر بیندازد که او نفهمد کی این ضربه را خورده است.

انگل بونگ جون هو در مقابل رقبای قدرتمندی از سینمای هالیوود و جهان توانست به اسکار بهترین فیلم خارجی و بهترین فیلم سال دست پیدا کند. بونگ جون هو که در مراسم اسکار خاشعانه از استاد مسلم سینمای یعنی مارتین اسکورسیزی (که رقیب او هم بود) تشکر کرد، کارگردانی است که به تازگی در سینمای بین‌الملل کشف شده و به نظر می‌رسد که در پنجاه سالگی خود، آینده درخشانی را برای زندگی‌ هنری‌اش رقم خواهد زد. او با کنار زدن فیلم‌هایی از بزرگانی چون تارانتینو، سام مندز و اسکورسیزی توانست به این جایزه دست پیدا کند.

در نهایت اما همانطور که گفته شد نباید فراموش کنیم پارازایت فقط برای بونگ جون هو نیست (حتی اگر هر دو کار نویسندگی و کارگردانی را بر عهده گرفته باشد) و حاصل تلاش یک تیم قدر است که گروه بازیگران آن نیز در این میان مانند گوهر می‌درخشند. به نظر می‌رسد سنگ شانسی که در این خانواده فقیر کره‌ای در فیلم وجود داشت و به نوعی تبدیل به بلای آنها شد، در دنیای واقعی مهره ماری است که توانسته برای آنها افتخار آفرینی‌های متعددی به همراه داشته باشد.

جا دارد بگوییم اسکار بعد از سالها توانست تصمیم‌های تقریبا درستی را در انتخاب‌های خود از جمله بهترین فیلم اتخاذ کند و واکنش کاربران و کارشناسان حکایت از این دارد که امسال نسبت به چند سال اخیر، معترضان کمتری نسبت به انتخاب برندگان وجود دارد.

پی‌نوشت: البته عده‌ای نیز بر این باور هستند که جوایز انگل از سبب برچسب نخوردن «نژادپرستی» به آکادمی اسکار است چرا که امسال از تعداد کمی رنگین پوست در بین کاندیداها خبری بود. با این وجود باید گفت که فیلم انگل اگر به اندازه ۱۹۱۷ (بزرگترین رقیبش) فنی نبود اما در مجموع تبدیل به اثری می شود که در همه زمینه های سینمایی حرف برای گفتن دارد و یک اثر ماندگار محسوب میشود.