چطور همه‌چیز برای فاجعه‌ی لو رفتن داستان The Last of Us Part II مهیا شد؟

در برابر دیوانگی محضی که طی ماه‌های اخیر جهان را در خودش فرو برده، بازی‌های ویدیویی روزنه‌ای از امید و دستاویزی برای عاقل باقی ماندن بودند. بسیاری از مردم در ایران و جهان همچنان در قرنطینه به سر می‌برند و سرگرمی‌های خانگی و در صدر آن‌ها بازی‌های ویدیویی، تنها چیزی هستند که گذار از این دوران را آسان‌تر می‌‎کنند.

ابتدا به نظر می‌رسید ویدیوگیم جزو معدود صنایعی است که آسیب چندانی از ماجرای اخیر ندیده و اتفاقا سود هم کرده. تا حدودی همینطور هم بود، اما بالاخره کرونا ویروس چهره زشتش را به بازی‌های ویدیویی هم نشان داد و دیوانگی راه خود را باز کرد؛ انبوهی از جزییات داستانی و کات‌سین‌های The Last of Us Part II در سطح اینترنت پخش شده و حالا که ۵۰ روز تا عرضه بازی فاصله داریم، هر روز نگران لو رفتن داستان خواهیم بود.

با منع رفت‌وآمد در اکثر کشورهای جهان، مشکلات لجستیک گریبان نسخه فیزیکی بازی‌های ویدیویی را گرفت و The Last of Us Part II هم یکی از آن‌ها. با تاریخ انتشاری که به سرعت نزدیک می‌شد، سونی و ناتی‌داگ نگران بودند با عرضه ناکافی نسخه‌های فیزیکی، ماجرای فاینال فانتزی 7 تکرار شود و بسیاری از بازیکنان در اقصی نقاط جهان قادر به تجربه نسخه دیجیتالی عنوانی باشند که نسخه فیزیکی آن روزها بعد به دست بازیکنان در گوشه‌ای دیگر از جهان می‌رسد.

The Last of Us فرنچایزی بسیار روایت‌محور است که هفت سال صرف توسعه نسخه دومش شده. به نظر منطقی می‌رسید که سونی عرضه بازی را تا زمانی که مشکلات برطرف شوند به عقب بیندازد.

اما مشکلی وجود داشت که سونی فکرش را هم نمی‌کرد باعث عوض شدن همه‌چیز شود. هیچ‌کدام‌مان فکرش را نمی‌کردیم.

درست اندکی قبل از اعلام اینکه کرونا ویروس نشر نسخه فیزیکی را دچار مشکل کند، جیسون شرایر، دبیر بخش اخبار وب‌سایت کوتاکو و کسی که ارتباطات نزدیک با فعالان صنعت دارد در مقاله‌ای مفصل، از کرانچ یا همان اضافه‌کاری افراطی و عمدتا بدون مزایا در ناتی‌داگ نوشت.

در همان ابتدای مقاله آمده که برخی طراحان ناتی‌داگ به خاطر یک اضافه‌کاری شبانه و ناآگاهی کارگران طبقه بالایی ساختمان از این موضوع، ممکن بود جانشان را از دست بدهند. موضوع جدی بود و توصیفات کارمندان ناتی‌داگ نشان می‌داد فرهنگ کرانچ این استودیو دیگر به نقاطی غیر قابل تحمل رسیده.

یادمان باشد درباره عنوانی صحبت کنیم که تا همین‌جای کار یک بار دیگر تاخیر خورده بود و همچنان در فاز پولیش نهایی به سر می‌برد.

کارمندان ناتی‌داگ مجبور به پیش بردن کار به صورت دورکاری و از خانه شدند و خود این ماجرا به اندازه کافی چشم‌انداز هفته‌ها و ماه‌های پایانی کار را طاقت‌فرسا می‌کرد. بعد ناگهان سونی از تاخیر در عرضه بازی تا زمانی نامشخص حرف زد و صحبت این بود که احتمالا بازی زودتر از پاییز به دست‌مان نرسد.

تصمیم سونی به همان اندازه که منطقی بود، آنقدر غیر استراتژیک اعلام شد که خشم بسیاری را برانگیخت. حتی برخی جزییات داستانی به شکلی محدود و بیشتر در قالب شایعه منتشر شدند و شخص افشاگر تهدید کرد اگر این شرایط ادامه پیدا کند جزییات بیشتری را لو می‌دهد.

اگرچه بخش ابتدایی افشاگری‌ها آنقدرها جدی گرفته نشد، اما در خبرها خوانده بودیم که برخی از سازندگان The Last of Us Part II امیدوارند بازی شکست بخورد و این گمانه شکل گرفت که با یکی از کارمندان خشمگین استودیو طرف هستیم که چه به خاطر کرانچ، چه دستمزد پایین در ازای کرانچ و چه هر مشکل داخلی دیگری، از بالا دستان خود انتقام می‌گیرد. سپس با انتشار کات‌سین‌های بازی و جزییات فراوان داستانی، تقریبا مشخص شد که تئوری کارمند ناتی‌داگ حقیقت دارد و در آخر جیسون شرایر هم موضوع را تایید کرد.

بیشتر بخوانید:

• چطور از اسپویل شدن داستان The Last of Us Part II در امان بمانیم؟
• هرآنچه تا به این لحظه درباره سریال The Last of Us می‌دانیم

هرکدام از فاکتورهای بالا، از پاندمی کروناویروس گرفته تا فلسفه کرانچ ناتی‌داگ و تاخیر ثانویه آن هم تا زمانی نامشخص را که از معادله حذف کنیم، همه‌چیز می‌توانست برای The Last of Us Part II مثل یک بازی عادی پیش برود. ساخته ناتی داگ در ماه می عرضه می‌شد، مردم جشن می‌گرفتند و به سرعت برای Ghost of Tsushima آماده می‌شدند.

پاندمی کرونا ویروس مشخصا فاکتوری خارج از کنترل همه است و تنها گریبان ناتی‌داگ را نگرفته. اما باقی ماجرا مقصری جز ناتی‌داگ و سونی ندارد. تعویق اولیه عرضه از ماه فوریه به می، قرار بود به پولیش هرچه بیشتر بازی کمک کند. اما اگر این موضوع خیلی ساده به ادامه یافتن و حتی تشدید فرهنگ کاری بیش از ۱۰۰ ساعت در هفته دامن زده باشد و بعد دوباره به خاطر کروناویروس تکرار شود، دیگر آنقدرها غافلگیرکننده نیست که یکی از کارمندانِ عاصی، بازی را در سطح اینترنت لیک کند.

این البته به آن معنا نیست که شخص افشاگر را نباید سرزش کرد، علی‌رغم تمام مشکلات داخل استودیو، چنین کاری به همان اندازه که به مدیران آسیب می‌زند، به کارمندانی آسیب می‌زند که برای ۷ سال روح و روان‌شان را صرف ساخت چیزی کرده‌اند که یکی از مورد انتظارترین بازی‌های سال‌های اخیر است.

آنچه این افشاگری را بدتر می‌کند، عامدانه بودنش است. مشخصا شخص افشاگر نمی‌خواسته چیزی صرفا کوچک را لو دهد که قبلا رونمایی نشده،‌ او می‌خواسته کاری را کند که اینترنت در آن شدیدا ماهر است: خراب کردن یک چیز. و مقصود افشاگر هرچه که بوده، باید گفت موفق شده.

فقط باید امیدوار بود که بعد از این ماجرا و آسیبی که به داستان مورد علاقه‌مان وارد شد، تمام این‌ها تلنگری برای سونی و ناتی‌داگ باشد. نخست این تلنگر که کارمندان خود را تا مرز جنون و نابود کردن تلاش هفت ساله به کار نگیرند و دیگر اینکه در تصمیمات خود شفاف‌تر و آینده‌نگرتر باشند. اگر قرار بود بازی کمتر از یک ماه تاخیر بخورد، لازم نبود مشکل را به حدی بحرانی نشان دهند که تصور کنیم بازی پاییز عرضه خواهد شد. همه‌چیز فقط درباره روابط عمومی و روابط درون‌سازمانی ضعیف است.

همچنین اگر به دنبال داستان جامع این بازی هستید، می‌توانید مطلب مرتبط با داستان بازی لست اف اس 2  را از ویجیاتو بخوانید.