دختربچه‌ای 10 ساله در بعدازظهری آفتابی، در حالی که خانه رو به تاریکی می‌رود، تنها پای کامپیوتری قدیمی نشسته و به صفحه‌نمایش چشم دوخته است. وقتی به‌خودش می‌آید، خود را شیفته آنچه می‌بیند که در صفحه نمایشی کوچک نقش بسته و با حرکت انگشتانش بر صفحه‌کلید به حرکت درمی‌آید. اما همه‌چیز به زیبایی این تصویر نمی‌ماند و کشمکش‌ها در خانه برای خریدن پلی‌استیشن و بازیهای ویدیویی آغاز می‌شود. دختر به‌ناچار تسلیم تصمیمات پدر و مادرش می‌شود اما باز هم ساعت‌های او با بازیهای ویدیویی سپری می‌شود. گاهی برای بازی کردن به «پسرخاله‌ها» یا «پسرعمه‌ها» متوسل می‌شود و گاهی هم پدرش را راضی می‌کند که به جمهوری بروند و با دقت بسیار، بازی‌هایی را برایش بگیرد که مناسب سن و جنسیتش است.
دختر بزرگ‌تر می‌شود و با شیطنت و بازیگوشی بسیار به گیم‌نت می‌رود، جایی که همواره محیطی «پسرانه» نامیده می‌شود. شاید گاهی از سمت پسرها «غیرحرفه‌ای یا اصطلاحا نوب» خطاب شود (هرچند که حرفه‌ای هم بازی کند!) اما با این‌همه، اهمیتی نمی‌دهد و حتی برای رهایی از آزار و اذیت‌ها، سعی می‌کند با اسمی پسرانه وارد بازیهای آنلاین شود. اما سال‌ها می‌گذرند و دختر در هنگام گرفتن مهم‌ترین تصمیم زندگی‌اش، یکی از سخت‌ترین‌ها را انتخاب می‌کند؛ بازی‌سازی.
امروز سال‌ها از کودکی من گذشته است، اما هنوز گاهی از خودم می‌پرسم: آیا بازی کردن یک‌کار پسرانه است؟ اصلا معیار تعیین دخترانه یا پسرانه بودن چیزی، چه می‌تواند باشد؟ برای یافتن پاسخ، نگاهی به پیشینه بازیهای ویدیویی و رابطه آن با جنسیت می‌اندازیم.
این‌روزها کسی نیست که چهره جذاب و حرکات فوق‌العاده لارا کرفت، شخصیت مشهور سری بازیهای تومب ریدر را به‌یاد نیاورد. اگر دنبال‌کننده حرفه‌ای این عرصه باشید، قطعا نام شخصیت‌های زن دیگری مانند جیل ولنتاین یکی از شخصیت‌های سری بازیهای رزیدنت اویل، لایتنینگ در استارکرفت، سیری و ینیفر در ویچر، الوی در هورایزن زیرو داون و النا در سری آنچارتد را شنیده‌اید. هرچند که اغلب این کاراکترها نقش مکمل‌هایی مانند همسری، مادری و.. را ایفا می‌کردند اما ظاهرا شروع خوبی برای ورود زنان به عرصه بازیهای ویدیویی به‌شمار می‌آمدند. شروعی که امروز، نتیجه آن را به‌خوبی می‌توان در بازیهای Detroit Become Human و لست‌آوآس 2 (که به‌تازگی منتشر شده است) با وجود شخصیت‌های قابل بازی کردن (Playable)، کارا و الی دید.
یکی از تغییراتی که در طراحی این کاراکترها بسیار مشهود است، ظاهر انسانی‌تر شده آنهاست. پیش از این، استفاده از کاراکترهای زن بیشتر استفاده‌ای ابزاری و جنسی به‌حساب می‌آمد و ظاهر آنها بسیار غلو انگیز و بزرگ‌نمایی شده بود و نه برای بازی‌کنان زن بلکه باز هم برای بازی‌کنان مرد در دسترس قرار می‌گرفت. همچنین رفتارهایی که در بازی مقابل این کاراکترها صورت می‌گرفت، رفتاری خشونت‌آمیز و حتی دور از انسانیت محسوب میشد که نه تنها جذابیتی برای زنان نداشت بلکه حس ناخوشایند دورافتادگی از این صنعت را برایشان رقم می‌زد. حتی زمانی که از آنها قهرمانی قوی و مبارز ساخته میشد، شخصیتی با خلق و خوی پسرانه و دور از زنانگی بود، گویا زنها برای بهبود خودشان باید مرد می‌شدند! اما واقعا دلیل این‌ها چه بود؟
برای بررسی این موضوع، بهتر است این سه پارامتر را درنظر بگیریم:
تعداد پلیرها وگیمرهای دختر
طبق آخرین آماری که از سایت معتبر استتیستا (Statista) گرفته شده است، در سال۲۰۱۹ یا ۱۳۹۸، ۴۶ درصد از گیمرها دختر بودند که این نسبت به سال ۲۰۰۶ افزایشی ۸ درصدی داشته است. این آمار به‌خوبی نشان می‌دهد که تعداد گیمرهای زن و مرد با یکدیگر تفاوت چندانی ندارد و دارای توازنی تقریبی است. پس حالا دیگر در عصر جدید تعداد پلیرهای دختر، نمی‌تواند بهانه مناسبی برای سوق دادن این صنعت به سمت مردان و تک‌جنسیتی خطاب کردن آن باشد. البته سایت کوانتیک‌فاندری (Quanticfoundry) نشان می‌دهد که سبک بازی‌هایی مورد قبول بین دختران و پسران متفاوت است. برای مثال تمایل دختران به بازیهای کژوال و شبیه‌سازی بیشتر و از همه کمتر به بازیهای ورزشی گزارش شده است.
3 دلیل اصلی می‌تواند برای توجیه این آمار وجود داشته باشد:
دختران و پسران سلیقه‌های متفاوتی دارند. هرچند که بخواهیم آنها را از نظر جنسیتی برابر قرار دهیم اما نمی‌توانیم منکر روحیات متفاوت آن‌دو بشویم. منظور این نیست که لزوما دختران لطیف و پسران خشن هستند. بلکه به این معنی است که انگیزه آنها برای بازی کردن متفاوت است. طبق یک تحقیق، انگیزه زنان برای بازی کردن «تکمیل» و «خلق کردن» و برای مردان «رقابت» و «تخریب» است. این می‌تواند یکی از دلایلی باشد که دختران کمتر به سمت بازیهای سبک شوتر یا اکشن کشیده می‌شوند. هرچند که این به‌این معنی نیست که سبکی بر دیگری برتری دارد و مثلا سبک کژوال در رده پایین‌تری قرار بگیرد.
یکی دیگر از دلایلی که زنان شاید علاقه کمتری به این سبک‌ها نشان دهند، این است که در این بازی‌ها زنان نادیده یا مورد خشونت قرار می‌گیرند. این رفتارها می‌تواند حتی شامل مورد سرزنش قرار گرفتن از طرف جامعه و یا خود بازی‌ها باشد. همچنین وجود خشونت‌‌هایی علیه زنان اعم از تجاوز، نقش‌های منفی و بدجنس کاراکترهای زن، ظاهر اغراق آمیز کاراکترها (که شاید عامل سرخوردگی برای زنان هم باشد) و مواردی از این شکل.
دلیل آخر بیشتر بحث مفصلی است که به رابطه دوسویه جامعه و بازی‌سازان می‌پردازد. یعنی عرضه و تقاضا در مقابل هم قرار می‌گیرند. بازی کردن هنوز هم نه فقط در ایران، بلکه در کشورهای دیگر هم برای زنان نوعی ساختارشکنی به‌حساب می‌آید (هرچند در جامعه ما این موضوع گاهی برای پسران هم صدق می‌کند!). دختران هنوز هم آگاهی کمتری از تنوع بازیهای ویدیویی و پلتفرم‌های متفاوت دارند. آگاهی عمومی برای رسانه‌ای به این پهناوری وجود ندارد و اگر کسی بخواهد این عرصه را دنبال کند، خودش باید به‌دنبال آن برود. به‌فرض مثال، وقتی من در مدرسه راجع به تصمیم‌ام برای بازی‌ساز شدن به دوستانم می‌گفتم، برای آنها مسئله گنگی به‌نظر می‌آمد اما وقتی بیشتر می‌فهمیدند، به آن علاقه‌مند می‌شدند. تا وقتی سطح آگاهی درباره بازیهای ویدیویی در بین دختران و پسران به‌‌توازن نرسد، آمار پلیرها نیز به‌‌نوعی اریب محسوب می‌شود و بازی‌سازان هم تلاش کمتری برای از بین بردن نابرابری جنسیتی می‌کنند.
طراحی رفتاری کاراکترهای زن در بازی‌ها
در مورد طراحی ظاهری کاراکترهای زن به‌اندازه کافی در بالا بحث کردیم. اما چرا پسرها می‌گویند نمی‌توانند با کاراکترهای زن در بازی‌ها ارتباط بگیرند؟ آیا برعکس این قضیه هم صادق است و دختران نمی‌توانند با کاراکترهای مرد ارتباط بگیرند؟
قطعا برای هر فرد ویژگی‌‌های متفاوتی وجود دارد که اگر آن را در کاراکتری از بازی بیابد، خود را به او نزدیک می‌بیند و می‌تواند به‌خوبی با آن ارتباط بگیرد. هرچند که شاید این موضوع در اکثر مسائل شخصی واقع شود ولی قطعا همانطور که برای پسرها، قهرمانی از جنس خودشان دارای جذابیت است و خودشان را به جای کریتوس در گاد آو وار یا مکس پین می‌گذارند، دخترها هم حس خوبی با دیدن قهرمانی از جنس خودشان می‌گیرند و انگیزه بیش‌تری برای بازی کردن پیدا می‌کنند. اما این به معنی این نیست که دختران نمی‌توانند با کاراکترهای مرد ارتباط بگیرند و برعکس .همانطور که من بیشترین ارتباط را با نیتن دریکِ بازیهای آنچارتد گرفته‌ام.
به گزارش بی‌بی‌سی، خانم هانیور می‌گوید: «همه کسانی که می‌شناسم ترجیح می‌دهند با شخصیت زن بازی کنند.» حتی بعضی مردان خواستار بیشتر شدن تعداد شخصیت‌های مونث بازی و کم شدن آن‌دسته از شخصیت‌های زن و مرد بازی شده اند که جنبه‌های جنسی آنها بسیار پررنگ شده است. او می‌گوید: «هرچه قهرمانان داستان بیشتر به افراد واقعی شبیه باشند، زنان بیش‌تری به این بازی‌ها تمایل پیدا خواهند کرد.»
اما مرحله دیگری وجود دارد که بخش اعظمی از آن بر دوش طراح بازی و طراح کاراکتر قرار می‌گیرد. ارتباط گرفتن با کاراکتر برای پلیر بعد روانی بزرگی را شامل می‌شود که نظیر دیالوگ‌ها، ظاهر و اسکین‌ها، حرکات بدنی، مهارت‌ها، انتظارات پلیر از او، ماموریت‌ها و داستانی که پشت کاراکتر وجود دارد، است. کاراکتر می‌تواند ازنظر طراحی و ساختار، درونگرا یا برونگرا باشد، احساسی یا منطقی باشد، حسی یا شهودی باشد و ساختارگرا یا منعطف باشد (ساخت کاراکتر بر اساس MBTI). پس ارتباط گرفتن با کاراکتر ابعاد بسیار بزرگ‌تری از جنسیت را دربرمی‌گیرد.
بیشتر بخوانید:
- بهترین فیلم‌های زنان درباره زنان
- چرا فوتبال زنان در سری PES حضور ندارد؟
- بررسی بازی The Last of Us Part 2
در نظر گرفتن خصیصه‌های واقعی زنان و مردان، بیشتر می‌تواند کاراکتر را نزدیک به مخاطب و واقعیت و دور از کلیشه‌ها نشان دهد. یعنی شکست‌پذیر بودن، ضعف، علاقه‌مند بودن به آشپزی یا آرایش، جذابیت جنسی و همواره جوان ماندن و.. شاید لزوما خصیصه دختران و «خشونت»، تکبر، خودخواهی و.. خصیصه پسران نباشد و این کلیشه‌های دور از واقعیت به‌گونه‌ای بر تحمیل این خصیصه‌ها به جنسیت‌ها برآید و بخواهد خصوصیاتی که باید بیشتر «فردی» باشند را جنسیتی بنامد. این نه‌تنها برای زنان، بلکه می‌تواند برای خود مردان هم زیان‌بار باشد. یعنی همانطور که همه زنها شکست‌پذیر و ضعیف نیستند، همه مردان هم خشن و متکبر نیستند و این کلیشه‌ها هم تاثیری منفی بر شخصیت آنها دارد(مخصوصا پسرانی که هنوز به نوجوانی نرسیده‌اند) و هم تصویر آنها را در جامعه منفی می‌کند.
زنان بازی‌ساز
از دیگر عواملی که باید مورد بررسی قرار گیرد، تعداد انگشت‌شمار زنانی است که در این صنعت فعالیت می‌کنند. طبق تحقیقات بنیاد بازیهای رایانه‌ای در ایران نه‌تنها تعداد زنان فعال در این عرصه کم است بلکه همان تعداد کم هم نقش ناچیزی در تولید مستقیم محتوای بازی‌ها دارند. به‌فرض مثال در مرحله اول بیشتر نقش‌های مدیریتی و بازاریابی، در مرحله بعدی انیمیشن‌سازی و گرافیک و در مرحله آخر طراحی بازی و برنامه‌نویسی دارند. هرچند که با حضور بیش‌تری از زنان در عرصه تکنولوژی، رسانه و برنامه‌نویسی تعداد زنان بازی‌ساز افزایش داشته، اما هنوز هم می‌توان در این صنعت به محدودیت‌هایی نظیر القای حس ناامنی از طرف مردان در شرکتهای بازی‌سازی، عدم اجازه زنان به پیشرفت و ترقی و به‌وقوع رساندن ایده‌هایشان در طراحی، نداشتن ساعت‌های نیمه‌وقت برای آنها و.. اشاره کرد.
این‌ها خود می‌تواند از دلایل مهمی باشد که این صنعت پیشرفت قابل‌توجهی در برابر شدن نداشته و هنوز هم از کلیشه‌های قدیمی در بعد روانی ساخت کاراکترها استفاده می‌کند. البته هرگز نمی‌توان منکر وجود افراد با ارزشی مانند کارول شاو (Carol Shaw) نخستین زن برنامه‌نویس بازی، دونا بیلی (Dona Bailey) نخستین زنی که بر روی آرکید کار کرد، روبرتا ویلیامز (Roberta Williams) هم‌بنیان‌گذار سیرا و .. شد ولی همواره احساس نیاز به افراد بیش‌تری به این‌شکل در صنعت امروز بازی‌سازی احساس می‌شود.
در نهایت، روزی می‌رسد که تجربه بازی کردن برای تمام دخترانی که از سن کم بازی کردن را شروع می‌کنند و یا به سمت طراحی بازی می‌روند، تجربه‌ای خوشایند باشد و برابری جنسیتی هم در بازی‌ها و هم در بین بازی‌کنان رعایت شود و بازی‌هایی بالانس شده و فارغ‌ازجنسیت برای هر دو طرف ماجرا، وجود داشته باشد.
من یادمه یه بار داشتم جی تی ای بازی میگردم.یکی از اون کنار رد شد بهم گفت:(برو به جای این کارا غذا پختن یاد بگیر مثلا دختری ها!)
یادش بخیر چقدر باحال بود که دسته صندلیو کوبیدم توی صورتش
باید اعتراف کنم تا قبل از این که بازی Life is Strange رو بکنم، اصلا از بازی هایی که شخصیت های قابل بازیشون دختر بود خوشم نمیومد ولی تجربه Life is Strange با شخصیتی مث Max Caulfield خیلی برام لذتبخش و جالب بود. در حال حاضر Ellie و Aloy و Max جزو ده تا شخصیت موردعلاقم هستن.
چند وقت پیش بود که نقد Anita Sarkeesian رو راجب The Witcher 3 میخوندم که این بازی رو کاملا “جنسیت زده” میدونست. که خیلی ناراحتم کرد چون این بازی به هیچوجهه اینطور نیست. چطوری ممکنه بازی ای که قویترین و باهوش ترین و شکست ناپذیر ترین شخصیت هاش زن هستن (سیری، ینیفر، تریس) ،”ضد زن” باشه؟. تو یکی از مراحل فرعی بازی که باید از بین (یلمار) و خواهرش (سیریس) یکی رو برای فرمانروایی Skllige انتخاب کنی که اگر (یلمار) رو انتخاب کنی پشیمون میشی چون در پایان بازی میفهمی که هیچوقت پادشاهی خوبی برای Skllige نمیشه ولی در صورتی که خواهرش (سیریس) رو به عنوان ملکه انتخاب کنی در پایان بازی باعث پیشرفت سرزمین Skllige میشه و از این تصمیم احساس رضایت میکنین. نه (سیری) نه (ینیفر) نه (تریس) از اون شخصیت های کلیشه ای زن توی بازیا نیستن که فقط منتظر یه قهرمانی باشن تا بیاد و نجاتشون بده، اونا به اندازه ای قدرت دارن که خودشونو نجات بدن. ولی Anita Sarkeesian که این چیزارو نمیبینه.
دمتون گرم مطلب خوبی بود. اتفاقا خودم این چند روز اخیر داشتم به این فکر می‌کردم که برای والدین پسربچه‌های فامیل خیلی راحت‌تر بود پذیرش این که کنسول بازی بگیرن تا من و خواهرم که دختر بودیم.
ممنون از مطلب مفیدتون.
به این نکته هم باید توجه کرد که خیلی از بازی های بزرگ که خیلیاشون توی سبک های اکشن هستن اصلا فضاشون جوری نیست که شخصیت اولشون شخصیت زن باشه! اگه قراره شخصیت اول بازی زن باشه مثل بازی های مثل A plague tale یا The last of us کلِ فضا و داستان هماهنگ با شخصیت اول ساخته شدن. اما شاید توی خیلی از بازی های دیگه و حتی game play های خاص بهتر باشه شخصیت اول مرد باشه. مثل اینکه بگیم چرا تو بازی های شوترِ جنگی شخصیت اول زن کم داریم! خب مگه چقدر از سرباز های جنگ زن هستن؟!
کلاً به نظرم اینکه شخصیت اول زن باشه یا نه مهم نیست! مهم اینکه بازی هایی با شخصیت های باور پذیر و درست برای مخاطب های مختلف با جنسیت های مختلف ساخته بشه!
و نکته دیگه هم اینکه همون طور که گفتین شخصیت زن ها خلق کردن و ترکیب هست و مرد ها تخریب و رقابت. خب طبیعیه خیلی از بازی ها بیشتر برای مخاطب مرد رو پوشش بدن و محتوا هم بیشتر برای مخاطب مرد باشه!
بازی برای همه هست زن و مرد نداره
بازی برای همه هست دیگه مرد و زن نداره برای گذروندن وقت یا تفریح کمتر کسی پیدا میشه شغل اصلیش گیمری باشه و از این راه پول دربیاره مگه خیلی حرفه ای باشه و البته امکانات داشته باشه از بچگی مثل بچه نازدانه های پولدار وگرنه فقیر بیچاره ها که از بچگی مجبورن برن سرکار و از گیم و بازی کردن محرومن نکته دیگه اینکه برعکس مردها بیشتر به کاراکترهای زن علاقه دارن و تو بازی با اینکه مرده خودشو زن جا میزنه و زنها به کاراکترهای مرد
فقط جیل
سلام مطلب خوبی نوشتید اولین مطلبی هم بود که شما نوشتید خانم غزل میر امیدوارم که بتوانید مطلب های بهتری هم بنویسید
اگه میشه یکی از اعضای سایت این مطلب رو بنویسه بزرگترین باس های ویدئویی برای مثال توی دارک سولز یک باس هست اصلا داخل صفحه تلویزیون جا نمیشه حتی اگه تلویزیون ۸۵ اینچ باشه یک بار دیگه هم نوشتم ولی شما گفتید ما این مطلب رو نوشتیم وقتی داخل لینک رفتم به سخت ترین باس فایت ها رسیدم
اگه میشه سخت ترین بازی های دهه ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ هم بگید
خیلی به نظرم این درسته که اون نگاه ابزاری که تو مقاله هم گفته شد، از بین بره و فضای بازی به سمتی بره که حتی پسرها کمی توی بازی، حالا میتونه بازی شوتر باشه یا هر بازی دیگه ای، “دختر” باشن! تا اون زندگی متفاوت از لحاظ جنسیت رو تجربه کنند.
به نظرم فمینیست بیشتر از این که یک جریان سیاسی باشه یک جریان اجتماعی فرهنگیه چون هنوز خیلی از ما زن ها احترام نمیزارن و هنوز دست کم میگیرنشون
این باعث میشه که روح لطیف و خلاق زن تباه بشه که اشتباهه
امیدوارم نسل اینده که ما باشیم جامعه ای بدور از تبعیض جنسیتی و نژادی داشته باشیم
متن خوبی بود اما اجازه می خواهم با بخش زیادیش موافق نباشم. بخشی که درباره خصایص وابستهذبه جنس صحبت کردید، بیشتر بحث کلیشه های جنسیتی هست تا خصایص. اگر زنها، مخصوصا توی کشورهای غیر غربی بیشتر آشپزی می کنن (این عادت به شدت به های پروفایل و لو‌پروفایل بودن فرهنگ وابسته است. در واقع در کشورهای بو پروفایل مثل نیوزلند و استرالیا زنهای بسیار کمتری آشپزس می کنن و عموما آشپزی یا به عهده مردهاست و یا به نسبت مساوی تقسیم می شه) ریطی به علاقه شون نداره. ربط به این داره که جامعه شما رو چطور طبقه بندی می کنه. مثل لباس صورتی یرای دخترها و آبی برای پسرهای نوزاد.
اما تجربه نزدیک به هشت ساله من توی دنیای گیمر های فارسی زیان خودش یک کتاب بزرگه. فکر می کنم حجم اسکرین شات ها و یادداشت هایی که برداشتم تا الان چند گیگ شده. اما آیا این شرایط همه جا یکسان هست؟ دیدن جید ریموند و ایمی هنینگ با سالهای سال تجربه می گه خیر. چیزی که مشکل ایجاد می کنه، مخصوصا در منطقه به شدت پیچیده تر از مابقی حهان هست. و این دخلی به اینکه گیمرهای دختر چه سبکی بازی می کنن خیلی نداره.
مقالتون زیبا بود خسته نباشید. من رو خیلی به یاد bayonetta انداخت، که به نظر من جز ۳تا از بهترین بازی هایی که تا حالا کردم هستش ولی به یاد دارم که بقیه حتی بازیش نکردن شاید بخاطر کرکترش که زن بود. به نظرم bayonetta هنوز بهترین بازی از نظر توجه به المان های زنانه و استفاده‌ی خلاقانه از این موضوع و شخصیت پردازی و حتی کونبو هایی که بسیار زیبا و در عین حال زنانه هستن. جدا از این باس ها و انمی های بازی بسیار جذاب و متنوع هستن. حتما توصیه میکنم بازیش کنین. دیسک ریمسترش هم مدتی هست که وارد بازار شده که vanquish هم توش داره.
بازی دیگه ای که خیلی آوانگارد و مفتخر بازی و کرکتر رو به زنانه ترین حالت ممکن شاخت lollipop chainsaw بود که بازی خاص و خوبی بود و شباهت زیادی به سری parasite eve و the 3rd birthday داشت که این ها جز بهترین بازی های پلی استیشن های سری ۱ تا ۳ بودن. امیدوارم مرد سالاری از صحنه ی این روزگار محو شه و دیگر کسی از واژه‌ی “نامرد” برای خطاب کردن صفات بی انصافی و بی معرفتی به کسی استفاده نکنه. Future is female ??
همینو کم داشتیم این فمنیستا توی گیمم همه چیو زهره مارمون میکنن?♂️?♂️
خسته نباشید متن خوبی بود
تو این کشور که نابرابری برا خانوما و دخترا داره فریاد میزنه و خدا بهشون صبر بده
به هر حال وقتی یه مشت احمقه کودن که به زن و دختر فقط یه بعدی نگاه میکنن و متاسفانه افسار مملکت هم دستشونه نمیشه به آینده امید داشت.
در زمینه گیم هم تعداد دخترا نسبت به پسرا خیلی کمتره تو دنیا که قطعا به خاطر همین دیدگاههای غلطیه که تو متن هم نویسنده بهشون اشاره کرد
ولی همون تعداد کم هم واقعا حرفه ای هستن
تو یوتیوت یکی از باس های دارک سولزو که من ۲۰ بار باهاش کلنجار رفتم تا بزنمش یه یوتیوبر دختر امریکایی دفه سوم جوری جوییدش که شرمنده خودم شدم:)
عالی بود واقعا بهت افتخار میکنم
جالب بود و حال و هوای سایت به نظرم عوص شد
حقیقتا برابری جنسیتی به نظرم به ضرر شرکتهای غول سازندست
شما از ویچر بگیرید تا تلو و انبوه بازیهای دیگه و حتی موبایل
نگاه اغراق امیزی نسبت به جنس مونث دارن که برگرفته از چشم چرانی های مردانه است(مقاله ای در همین مورد در مورد سینما تو سایت هست فکرکنم) خب این برای جذب مخاطب (عموما مرد ها) صورت میگیره.
من خودم خیلی از این موضوع نفرت دارم (کاش مردها هم تو ۸۰ درصد بازیا با رکابی و شلوارک بودن : دی)
به نظرم با این رویه ها که صرف جذب مخاطب و این چیزاست(یا مسائلی دیگه که هرکسی قبول نداره)
تا یه نگاه سالم و نه برابر خیلی فاصله داریم!
تا زمانی که موقعیتی برای عقده گشایی فمنیست ها نشه شخصیت های محبوب مرد رو با زن عوض نکنن شخصیت های مستقل قوی بدون مرد ستیزی داشته باشن خیلی هم عالی میشه
نابرابری جنسیتی؟
lol
الان تو ایران مرد هم زیاد بازی ساز نداریم
بعدم حقوق زن برنامه نویس فکر کنم ۱ میلیون کمتر باشه
من رسما خودم با اینکه مرد هستم اما با شخصیت های زن بیشتر ارتباط برقرار میکنم
من با الی الوی لاراکرافت خیلی خوب ارتباط برقرار کردم در صورتی که با کسایی مثل بایاک اساسین یا اتزیو اینقدر ارتباط بر قرار نکردم