سریال احضار گناه دارد، دقیقا با همین عبارت عامیانه و شاید نامانوس برای چسبیده شدن به یک فیلم و سریال می‌خواهیم صحبت درباره آن را شروع کنیم. هرچند بخشی از این بیچارگی بر گردن خود کارگردان است که انتخاب‌های عجیب و غریبی برای بازیگران نقش اصلی خود داشته اما عمده آن به بستری برمی‌گردد که احضار در آن پخش می‌شود. صدا و سیما و قوانین پنهان و نانوشته‌ای که در تولید محصولاتش وجود دارد باعث شده که «قافیه» به تنگ آید و شاعر هم به اصطلاح به جفنگ آید. جفنگ هم در لغت‌نامه دهخدا یعنی بی‌سروته و پوچ؛ چیزی که برازنده سریال احضار است. با نقد سریال احضار یا بهتر بگویم، خوانشی از این سریال همراه ویجیاتو باشید.
تا به امروز چندین قسمت از سریال رمضانی شبکه یک پخش شده، شبکه‌ای که در سالهای مختلف گاهی میزبان یک سریال ماورایی می‌شود. «علیرضا افخمی» کارگردان این سریال پیش‌تر با آثاری چون اغما و او یک فرشته بود خودش را در این ژانر محک زده بود، عناوینی که در زمانه خودشان کم و بیش حرف‌هایی برای گفتن داشتند و لااقل به خاطر بازیگرانشان توانستند قسر در بروند و سرتاسر ضعف نباشند. زمانه‌ای که این آثار پخش شد البته قیاس آثار داخلی با خارجی برای مخاطبین کمرنگ‌تر بود و دسترسی به عناوین تاپ دنیا به این سادگی دنیای امروز ما نبود؛ یعنی به سادگی کلیک کردن روی یک اپلیکیشن.
اما آیا اساسا باید احضار را با عناوین خارجی مقایسه کرد و این کار درست است؟ ما که در اینجا زیاد قصد نداریم روی این مساله مانور بدهیم. سریال به عنوان ژانر وحشت در بین مردم شناخته شده، ژانری مرده در سینمای ایران که آثار خوب در آن در سینما و تلویزیون به تعداد انگشتان دو دست هم نمی‌رسد. اینکه سریال چرا خودش را به عنوان یک سریال ترسناک در دل مردم باز کرده هم البته خودش جای بحث است، اصلا می‌دانید، راستش تمام این سریال جای بحث دارد. بیایید این بحث را شروع کنیم.
تیزر فریبنده
بگذارید به عقب برگردیم، کمی پیش از ماه مبارک رمضان. از زمانی که تیزرهای سریال پخش شد و مارکتینگ آن طوری رفتار کرد که با یک سریال ترسناک روبرو هستیم. لوگوی جنجالی سریال و چشم ایلومیناتی و موسیقی روی تیزر و… همه و همه فریاد می‌زد که با یک سریال ترسناک روبرو هستید. حتی نام «احضار» که یادآور فیلمهای «کانجورینگ» هالیوود و یا سریالی ترسناک به همین نام که چندی پیش در شبکه نمایش خانگی به طور ناقص پخش شد، یک مهر تایید دیگر برای ترسناک بودن سریال شبکه یک بود. با غیبت زیرخاکی از شبکه ۱ (که انصافا جزو سریالهای خوب صدا و سیما در سالهای اخیر محسوب می‌شود) این شبکه به گذشته نقبی زده بود و دوباره به سراغ سوژه ماورایی رفته بود.
اگر تا امروز بیننده سریال احضار باشید، احتمالا با من هم عقیده هستید که هیچ جایی از این سریال ترسناک نیست. شاید بچه‌های ده ساله با شنیدن نام جن و دیدن مراحل احضار ارواح و… کمی تا قسمتی وحشت کنند اما جنس ترس سریال در حد و اندازه‌ای است که اولا روی همین قشر خردسال معصوم تاثیر می‌گذارد (آن هم یک تاثیر حداقلی) و در ثانی این ترس نهایتا چند ساعتی همراه آنها است. احتمالا فیلمهای ترسناک زیادی دیده‌اید که تا چند شب ذهنتان درگیر آن بوده و اگر در محفلی و دورهمی نشسته باشید درباره آن حس وحشت با دیگران صحبت کنید و آن را به اشتراک بگذارید، احضار هیچ رنگ و بویی از جنس این وحشت ندارد.
تاکید سریال روی ترسناک بودنش با تیزری که از آن پخش شد، یک فرمول اشتباه و تکراری در مارکتینگ سینمای ایران است. این موضوع فقط هم مختص به آثار صدا و سیما نیست و اساسا چند سالی است که تیم‌های تبلیغاتی با زیرکی تیزرهایی می‌سازند که همان یکی دو دقیقه به مراتب جذاب‌تر از خود اثر از آب در می‌آید.
با پخش سریال احضار تا امروز نشان داده شده که سریال بیشتر از یک اثر آغشته به وحشت یا به بیانی بهتر یک سریال ترسناک، یک درام عاشقانه است که از قضا در آن درباره روح و جن و امثالهم هم صحبت می‌شود.
خود تیم سازنده در مصاحبه‌های رسانه‌ای خود ادعا کرده که سریال در ژانر معرفتی!! قرار می‌گیرد. آنها می‌گویند قصد داشتند با باورهای غلط درباره احضار روح مبارزه کنند. می‌گویند این را یک وظیفه دیده‌اند و از آنجایی که تمسک جوییدن و سرک کشیدن به این موارد در برخی خانواده‌ها و جوانان زیاد شده، مسئولیت‌شان این بوده درباره آن اطلاع رسانی کنند. ماموریتی که البته آنها در آن شکست خوردند و صرفا به درجا زدن مشغول شدند؛ دلایل این ادعا در ادامه این مطلب واکاوی می‌شود.
حقیقت اینست کاری که سریال رمضانی احضار کرده را یک قسمت مستندگونه مثل «شوک»هایی که قبلا از صدا و سیما پخش شد می‌توانست به مراتب بهتر و تاثیرگذارتر انجام دهد. هنر تولید محتوا سازی و ظرافت آن چیزی است که به جرات صدا و سیما و نهادهایی با باورهایی مشابه در آن لنگ میزنند. آنها حرف‌هایشان را یا زمخت و گل درشت ادا میکنند یا زمانی که به ظریف کاری روی می‌آورند آنقدر تابلو هستند که خنده‌دار می‌شوند. البته باید اعتراف کرد که بخش اعظمی از مخاطبین صدا و سیما مخاطبین عامی هستند که کاری به این پیام‌های زمخت و یا به خیال صدا و سیما، پیام‌های زیرپوستی ندارند و برای پرکردن وقت‌شان به تماشای این آثار می‌پردازند.
بازیگران روی اعصاب
احضار از نابازیگران برای نقش‌های اصلی خود استفاده کرده، کاری نیک و پسندیده که با آن مخالفت یا نقدی وجود ندارد. اما آیا از دل این نابازیگران یک ستاره بیرون می‌آید؟ وظیفه کارگردان اینست که از بازیگران ستاره بسازد. همانطور که مثلا سوپراستاری مثل «پارسا پیروزفر» تا پیش از فیلم «مهمان مامان» نقش‌های چندان ماندگاری نداشت و مسیر زندگی‌اش عوض شد (یا الناز شاکردوست که همکاری‌اش با نرگس آبیار باعث عوض شدن کلاس کاری این بازیگر شد). علیرضا افخمی اما کوچک‌ترین تلاشی برای پرورش این بازیگران انجام نداده است. در واقع می‌خواهم بگویم ایراد از این نابازیگران نیست که تا به امروز تجربه کافی نداشته‌اند، این کارگردان بوده که باید آنها را با دوربین صمیمی می‌کرده و در این امر کوتاهی کرده است. البته «بی‌استعدادی» را هم نباید کلا فاکتور گرفت اما اگر کارگردان حس کرده شکوفا کردن استعدادها و پتانسیل‌های پنهان از دل این نابازیگران امکان پذیر نیست، باید به فکر تغییر آنها می‌افتاده و نه ادامه دادن با همین مشکل بزرگ؛ خیلی بزرگ!
اما چرا می‌گوییم خیلی بزرگ؟ تصور میکنم حتی همان مخاطبین عامی که پیش‌تر درباره آن صحبت شد به این امر واقف هستند که بازیگری این نابازیگران در سریال احضار چقدر بد و روی اعصاب است. احتمالا این جزو معدود نکاتی باشد که تجمیع نظر در آن وجود داشته باشد و موافقین و مخالفین سریال بر سر آن اختلاف نظری نداشته باشند. مصاحبه‌های تهیه‌کننده سریال با رسانه‌ها و گفتن عباراتی که «این چهره‌ها به تدریج به دل مخاطب نشسته‌اند» و جملاتی شبیه به این نشان می‌دهد که حتی عوامل سریال نیز ضعف بازیگران خود را کتمان نمیکنند.
بازیگران در نقش‌هایی فرو رفته‌اند که بعید می‌دانم ذره‌ای با آنها همذات پنداری کرده باشند. این درست که برفرض، الزاما ایفاگر نقش یک معتاد نباید یک فرد مصرف‌کننده مواد باشد تا بتواند نقش را در بیاورد اما مشکل اینجاست که اعطای نقش‌هایی کاملا متفاوت به نابازیگرانی که هنوز هیچ تبحر و تجربه‌ای در «نقش بازی کردن» ندارند، مشکل‌ساز شده و یکی از دلایل بد ایفاگری نقشش‌شان احتمالا در گروی همین مساله است.
فیلمنامه‌ای که خودش هم نمی‌داند تکلیفش چیست
جدا از این مساله بازیگران (که تابلوترین مشکل آن برای همه مخاطبین است)، باید به فیلمنامه سریال اشاره کرد که با وجود گذشت چندین قسمت هنوز تکلیفش با خودش مشخص نیست. سریال در حال حاضر مانند باد به هر سمتی پیش میرود و نمی‌داند می‌خواهد چکار کند. قسمت‌هایی از سریال وجود دارند که عملا هیچ اتفاقی، تاکید میکنم که «هیچ اتفاقی» در آن رخ نمی‌دهد. داستان بسیار کند و کشدار پیش میرود و در کنار این سرعت به شدت آهسته، هیچ عنصر جذابی هم در آن به چشم نمی‌خورد. وجود سکانس‌های احضار روح و صحبت درباره این موارد، ترفندی بوده که بتواند مانند یک چتر از نقص‌های فراوانی که روی سریال می‌بارند پشتیبانی کند. باید چند قسمت یک بار منتظر لوگوی +۱۲ یا +۱۴ در گوشه تلویزیون باشیم تا مثلا سریال یک سکانس هیجان انگیز و شوک محور (به کار بردن این عبارات را بهتر از واژه ترسناک برای این سکانس‌ها می‌دانم) را به ما نمایش دهد.
جدای از این موارد فرو کردن پیام‌های مورد علاقه صدا و سیما در بطن فیلمنامه و یک سری کلیشه‌های به شدت تکراری از دیگر مواردی است که در سریال وجود دارد و حتی بازگو کردن آنها روی اعصاب است. صدا و سیما فکر می‌کند که این پیام‌ها را به صورت زیرپوستی به مخاطب خود انتقال می‌دهد اما خبر ندارد که این موارد از چشمان تیزبین مخاطب حرفهای پنهان نمی‌داند و این دسته از تماشاگران از این حجم پیام‌های زورکی خسته شدند.
اینکه در سریال جدید محصول سیمافیلم (یا اوج، یا هر سازمان بزرگ دیگر فیلمسازی که می‌خواهد با آثارش فرهنگ‌سازی کند) همچنان نقش‌های منفی اسامی ایرانی دارند یک کلیشه به شدت نخ‌نما است. یا فردی که در کافه کار می‌کند و قیافه‌ای «هنری» دارد حتما فردی با ذاتی خراب است و…
اینکه این سازمان‌های حاکمیتی می‌خواهند در تولیداتشان مثلا در ترند روز حرکت کنند و تصمیم می‌گیرند سریال را با نمایش روابط دختر و پسری پیش ببرد و چهار دختر جوان در اول سریال به یک ویلای لاکچری در شمال می‌روند و… درست مانند بازی بسیار بدی که به هیچ کدام از نابازیگران سریال ننشسته، اصلا با فضای سریال جور در نمی‌آید.
آنها می‌خواهند پیام‌ها را از در بستر زندگی نسل امروزی بدهند اما فقط ژست گرفتن را یاد گرفتند. ما شاهد روابط دختر و پسری هستیم و این دوستان همه همدیگر را با نام خانوادگی همدیگر صدا میکنند. دخترانی که مجردی به شمال رفته‌اند و آن موردی که قرار است دختر شیطان داستان باشد به جای چادر روسری‌های رنگی رنگی سرش می‌کند. همانطور که در سریالی چون آقازاده، روابط جنسی را با یک «کاسه آش» به نمایش گذاشتند و برای این بحران راه‌حلی مثل صیغه با یک شکلات را نمایش می‌دهند و موضوع بیشتر از آنکه نمایش یک آسیب بشود تبدیل به مضحکه عام و خاص در بین آحاد مردم می‌شود؛ در «احضار» نیز سازندگان دست روی هر مساله‌ای از زندگی جوانان امروزی گذاشته‌اند بیشتر تبدیل به چیزی مضحک شده تا همخوانی با واقعیت.
پیام‌های ضد زن در جای جای احضار قرار دارد. یک مثال در این باره بزنیم و بحث را تمام کنیم، مثلا در جایی از سریال ما شخیصت دختری را داریم که مجرد است و در خانه نشسته و به برادر مجرد ۴۰ ساله‌اش می‌گوید هیچ کاری نمی‌تواند بکند و باید در خانه بنشیند تا یکی بیاید او را بگیرد اما برادرش باید فکری برای زندگی‌اش کند.
بستر پخش احضار
اما چرا در سطر اول گفته شد «احضار گناه دارد»؟ این فیلمنامه ضعیف و بی‌سروتهی که گریبانگیر احضار شده یکی از دلایل اصلی‌اش بستری است که در آن پخش می‌شود و ارگانی است که تهیه کننده سریال است. متاسفانه چارچوب‌های صدا و سیما اجازه نمی‌دهد که یک سریال در ژانر وحشت به آن صورتی که سزاوارش است ساخته شود.
اکثر ما در نشست‌های خانوادگی و دوستانه‌مان داستان‌هایی ترسناک شنیدیم که مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌ها تعریف کردند و یا اهالی فلان منطقه درباره آن صحبت کردند. می‌خواهم بگویم فرهنگ و باورهای ما پر از خرده قصه‌هایی است که اتفاقا جنس ترسناک ملموسی برای مخاطب ایرانی دارد و از این نظر غنی هستیم، اما مشکل اینجاست که بسیاری از این موارد اجازه پخش در صدا و سیما را ندارند. فیلترهای زیادی برای پخش یک سریال پرمخاطب در صدا و سیما وجود دارد که رد شدن از همه آنها کاری می‌کند که در نهایت تبدیل به «بلایی» شود که سر احضار آمده است. سریال اجازه ندارد وارد خیلی از مسائل شود و زیر تیغ خودسانسوری و نظارت‌های شدید ساخته شده و از همین رو باید اعتراف کرد در بسیاری مواقع «مجبور» است که لوس باشد.
و مابقی قضایا
جدا از این مساله، بودجه و نقص سینمای ایران در ساخت جلوه‌های ویژه از دیگر مواردی است که دامن‌گیر احضار شده و کاری کرده که سریال به گردپای اهدافی که در ذهنش داشته هم نرسد. این معضل فقط مربوط به احضار نیست و مشکل بسیاری از فیلم‌ها و سریالهای ایرانی است. واقعیت اینجاست که ژانر وحشت تا حد زیادی در گروی ساخت جلوه‌های ویژه است و سینمای ایران از این لحاظ بسیار عقب است. هرچند ساخت آثار مستقلی در ژانر وحشت سینمای جهان که از کمترین جلوه‌های ویژه استفاده کردند (مانند Host و یا تیمارستان متروکه گنجیام متعلق به سینمای کره جنوبی و…) نشان می‌دهد که برای خلق سینمای وحشت می‌توان به خلاقیت هم تکیه کرد؛ موضوعی که هیچ ردی از آن در سریال احضار دیده نمی‌شود.
اگر خاطرتان باشد چند سال پیش سریالی با نام «احضار» در شبکه نمایش خانگی پخش میشد، شبکه‌ای که نظارت‌های اینچنینی در آن بسیار کمتر است و از همین رو حرفهای بیشتری برای گفتن داشت. هرچند این سریال هم بی‌نقص نبود اما بازهم توانسته بود بیشتر «حرف» بزند. این نظارت‌ها در سینما هم کمتر است و خوشبختانه آثار سینمایی اکران شده در ژانر وحشت گاهی توانستند موفق ظاهر شوند. بگذارید مثالی بزنم که اتفاقا با ماموریت «مبارزه با خرافات» سازندگان احضار هم خیلی درخور است.
نمی‌دانم توفیق این را داشتید که در جشنواره فجر امسال فیلم زیبای «زالاوا» را ببینید یا نه، اتفاقا این فیلم هم در قالب یک اثر در ژانر وحشت به مبارزه با خرافات پرداخته است. زالاوا با چه ظرافت و زیبایی این کار را می‌کند و «احضار» چقدر سفارشی شده و زمخت این کار را می‌کند! در واقع با تخلص از شاعر باید گفت هر دو آثار سینمایی هستند، اما این کجا و آن کجا!
جمع‌بندی
در پایان باید گریزی به این مساله بزنم که نوشتن این مطلب از سمت من یا دیگر منتقدان سایت‌ها و مجلات سینمایی قرار نیست تاثیر خاصی روی صدا و سیما و عملکردش در آینده بگذارد. سریال احضار و امثال احضار برای عامه مردم ساخته می‌شود، افرادی که اصلا پیام‌های اخلاقی قدیمی و فرسوده، ضدزن، ضد خانواده و نقص‌های فیلم را آنچنان که یک فیلمباز ماهر به صورت پررنگ می‌بیند، نمی‌بینند. افرادی که آمار جمعیتی‌شان کم نیست و صدا و سیما هم برای آنها سریال می‌سازد. آنها مخاطبین اصلی سریالهای صدا و سیما هستند و از همین روست که رقیب اصلی سریالهای صدا و سیما هم آثار نتفلیکس و HBO نیستند بلکه آثار ترکیه‌ای هستند.
پی‌نوشت: درباره زیرتیتر این مطلب باید بگویم که نام اولیه سریال «دعوت نحس» بوده و اسم آن به خواسته مسئولان عوض شده است.
این چه وضعشه خداوکیلی.
ژانر ماورایی معرفتی از کجا در اومد. تهیه کننده بدبخت هیچی از سینما نمیدونه اومده یه فیلم تبلیغاتی سفارشی بدون تکنیک داده ساختن.
بابا این سریال توهم داره. متناقضه.
ژانرش وحشته اما من به خدا با قسمت ۲۶ داشتم میخندیدم. (البته تنها دلیل تماشای من اینه که میخوام نقدش کنم) بعد اصلا بازیگر نداره.
این یارو شیطانه کیه؟؟ میخوای شیطانو ببینی برو به فیلمای حسن کارجاداغ تو ترکیه
تاشی شیمیزو تو ژاپن
جیمز ون تو امریکا
پاکو پلاسا تو اسپانیا
و… نگاه کن. ژانر. وحشت هیچ وقت تو ایران موفق نبوده. دلیلش اینه که ما کارگردان مولف نداریم. وقتی تهیه کننده یه سریال نمیدونه محتوا بعد از فرم میاد و فیلمی که تکنیکش غلطه ابدا به فرم نمیرسه و به شعور مخاطب توهین میکنه و بعد اسم ژانر رو میزاره ماورایی چه انتظاری داریم؟؟
چه فیلم های چه ژانر هایی که محتوای تولیدی شون خارج از محدوده ی ژانر بود. ما فیلم درام داریم که محتواش دینیه (بچه های آسمان)
و فیلم دینی داریم که محتواش غیر دینیه(محمد رسول الله مجیدی که جفت فیلما مال خودشن. در کل به خدا فیلم انقدر جای بحث نداره. برید تو اتاق به کارای بدتون فکر کنید.
همین که نظر من رو پخش نکردید
ضعف شما رو نشون میده????
واقعا سریال اش بدردنخور بود و ارزش دیدن نداره بیشتر سریال کمدی بود
آرش جان، از یک فیلمنامه به شدت سطحی ضعیف سفارشی پر گاف پرحفره و کاملا بی منطق، انتظار ساخت مجموعه ای بهتر ازاین رو نمیشه داشت… فیلمنامه نویس محترم و کارگردان عزیز سریال تنها یک راه و یک ترفند میتونست برای نجات سریال و به منطق نزدیک کردن سریال و دوری از خزعبلات و یاوه داشته باشن که متاسفانه ندارن و اون راه حل برون رفت از این منجلاب هزل و هپروت میتونست این باشه که فرضا تصادف و مرگ کامرانی صحنه سازی و غیر واقعی بوده باشه و این شخص یعنی کامرانی با این ترفند ساختگی خودش رو بعنوان روح با همدستی یک احضار کننده و رمال جعلی که مشتریانش رو از دست داده معرفی کنه و با این کار هم از علاقه واقعی دختر مورد نظرش اطلاع کسب کنه و هم به عنوان یک فرد سادیسمی وپولدار چنین بازی کثیفی رو راه بندازه و هم به اعتبار و درآمد و مشتری افزایی اون زن رمال با احضار ساختگی مثلا روح کامرانی کمک کنه…
این فیلم ضعیفه از هر نظر اما باعث امید که شاید چندتا ژانر دیگه به فیلمهای ایرانی
اضافه شه خسته شدیم از بسه اکثرشون شبیه هم هستند
آقا آرش من خیلی نقد شما خوندم،شاید این سریال خیلی ضعف داشته باشه ولی شما خیلی نقد به نقدهاتون وارده، اگر تو یک کلام بخوام بگم فیلم خارجی زیاد دوست داری و میبینی.
برای همین هم از فیلم های ایرانی و حالم هواش خوشت نمیاد.
سعی کن فیلم ایرانی نقد نکنی که فقط خودت رو ضایع میکنی
شما لازم نیست تو کارای که اصلا تجربه و دانششو نداری دخالت کنی تو برو فعلا درباره دلیل اینکه اندر من تو ماینکرافت بهش تیر نمیخوره یا سرگذشت عمه ی هیروبراین صحبت کن
اینکه تو اومدی از کمرنگ بودن ژانر ترسناک فیلم و با بی فهم و شعوری و گستاخی تمام به بازیگران محترم سریال احضار نقدتو کردی وایسا جوابتو بگیر!!
شاید تو دوست داشته باشی انقدر بترسوننت که شلوارتو خراب کنی و گند بزنی به خودت اما تماشاچیان ایرانی دوست دارند که از فیلم یه چیزی متوجه بشند یه چیزی که تو زندگی به درد بخوره و برگرفته از زندگی باشه نه اون خیالات و دروغ هایی که تو به فیلم هری پاتر و امثالهم اشاره کردی باشه اونان که باید مسخره بشند نه ۴ تا بازیگر دختر که بنظر من خیلی هم خوب از پس نقششون بر اومدند
اومدی واسه فیلم های ایرانی نظر میدی که تو هیچی حالیت نیست!!
یه قسمت از سریال ستایش نه یه جمله از اون حرفای حشمت فردوس که توش یه انبار معنی وجود داره ۱۰۰ تا میارزه به فیلم های چرت و پرت اون ور آبی که همش دروغه و فاصلش با زندگی از زمین تا آسمان فکر کنم کارگردانای شما قبل از کارگردانی توهم میزنند بعد میان برای کارگردانی صحنه???
یه بار فیلم ترسناک خارجی دیدم ۱۰ سالم بود تقریبا اسمش دیو و دلبر اینا بود تقریبا یه کاراکتر هیولا داشت که گلوی آدما رو انقدر میخورد که سرشون جدا میشد از وقتی اون فیلم بدرد نخور رو دیدم توی ذهنمه و الان که چندین سال از اون موقع میگذره باز هم میترسم و گاهی اوقات شب خوابشو میبینم و با کلی عرق از خواب بیدار میشم
حالا تو بگو ببینم اصلا معنیش چیه!
چه فایده ای داره این همه ترس!
جز اینه که فقط آدما رو ترسو میکنه!
به اون میگن فیلم که آدم چهارتا حرف یادبگیره حرف زندگی از واقعیات دور و اطرافمون باشه نه هری پاتر که میشینه روی جارو پرواز میکنه??
قدیما آدما مرد بودن طرف ۳ نصفه شب میرفت آبیاری از کنار گورستان اصلا یه جای تاریک و ترسناک هیچ عین خیالشون هم نبود
جوانای الان که از همین فیلم های بی معنی خارجی دیدن ( خودمم دیدم ) از ۱۰۰ متری اونجا رد بشن …..
لطف کن دیگه مطلب ننویس خودت برو خودتو انقدر بترسون که سکته کنی دهن مهنت کج و کول بشه ما ایرانی ها خودمون با فیلمامون لذت میبریم نظر شما خارجی های ایرانی تبار هم در این رابطه مهم نیست
راحت تر بگم برو هری پاترو ببین کوچولو??
الان اگه همین سریال خارجی بود
چنان حمایت میکردید ازش که نگو !!
شاید نفهمیده باشید ولی این روح کامرانی نیست این شیطانه که به قالب روح کامرانیه چون اصلا خواسته هاش عقلانی نیست
وقتی فیلمی با سرمایه شخصی ساخته بشه وخوب نباشه حرفی نیست ولی وقتی با بیت المال ساخته بشه اونوقت که اعتراض وارده حتی مخاطب عام هم نگاه نمیکنه این سریال رو پس هرچی انتقاد بشه بازم کم هستش چرا که سرمایه ساخت سریال های بهتر رو هدر این سریال به شدت ضعیف کردن و به قولی جای سریال هایی که میتونستن بهتر باشن رو اشغال کرده درکل به شدت ضعیف
فقط من ی نقد دیگه ای هم دارم وقتی اول فیلم شخصیت مائده ی شخصیت خودخواه هست که پولشو به رخ بقیه می کشه چرا در ادامه فیلم تبدیل به شخصیت خوب تبدیل میشه بدون هیچ اتفاقی که بگیم مثالا عوض شده
این آخه شد فیلم نامه
آخ نتفلیکس و خوب اومد ocn ی چیزا درست میکنه که تو دهه بیست سالگیت شب ادراری میگیری?تازه یه فیلم جدید داره پخش میشه املاک جن گیری طنز و ترسناکه حالا ترسناکیش اصلا زیاد نیست ولی خیلی جالبه هم وحشت آورده شوند برابر این هم طنزه چ طنزی من حتی طنز ایرانی هم نمیبینم از بس چرت و پرت میگن ? ولی ی چیزایشم خودت جفنگ گفتی قبول کن حرفهای خودتم خیلی تز روشنفکرانه داشت بکش بیرون خواهشاً ولی خیلی چیزهای دیگه ام که گفتی راست بود بلد نیستین نسازین. عزیزان?
بنجل اسم این سریاله!
چرا من باید از روحی که کوچیک ترین افکت شناوری نداره و لباس نو و بدون حتی کوچیک ترین پوسیدگی پوشیده(!) بترسم؟؟؟؟؟؟?
رسماً توهین کردن به روح های تو هری پاتر!
چرا صدای بازیگر اون دختر پولداره اینقدر رو اعصابه؟ اون باید گوینده برنامه های ژانر کودک می شد نه بازیگر!
و هزار چرا دیگه که اثبات می کنه این سریال باید دو هزار بودجش می بود!
من خودم از اوناییم که دل و جرئت دیدن فیلم ترسناک خارجی رو ندارم. ولی این سریال ساب ژانرش هم نمیتونه وحشت و ترس باشه. همون درام آبکی بهتره براش. امیدوارم یه روز یه فیلم قابل ستایش (غیر از فیلم هایی که برگرفته از وقایع دینی هست) ببینم. واقعا در این زمینه نابودیم…
مرغ همسایه هم همیشه غازه
همش مینالید چرا فیلم خوب نداریم اونوقت وقتی میخواد قدمی برداشته بشه اینطوری به توپ میبندینش
ما یه سبک زندگی ای داریم که اون سریال ها و فیلم های “ترسناک” شما توش جا نداره
این وستیسم شما هم از کجا اومده رو خودتون میدونین
بدون شک فاخرترین سریال ایرانی از همه لحاظ مختارنامه کبیر هست، بحث دیالوگ شد، فیلمنامه عظیم و دیالوگ های سنگین مختارنامه رو با این سریال که چه عرض کنم تئاتر خانگی مقایسه کنید، من که حالم ازش بهم میخوره، اصلا بازیگرا هم خودشون نمیدونن دارن چه کار میکنن و نقششون چیه، فقط گفتن بیاین جلو دوربین اینو بگید حالا تو بیا اینو بگو، البته اکثر سریال های اخیر ایرانیو حتی آثار سینمایی هامون همین هستند نه فقط این، حالا اون بچه مهندس اصلا داستان داره، خداوکیلی بسه دیگه این دیگه چهار لارم داشت؟ اصلا یکی به من بگه بچه مهندس این بخش چهارمش اصلا چی داره؟ یه سریالی بدتر از احضار هست، حالا اون یاوره بهتر قابل حضم هست، با اینکه اونم هیچی نیست، من خونه مامانم اینا نگاه میکنن همشو ، ماهم مجبوری باید ببینیم، ده دقیقه فوتبالو به تمام قسمت های همش روهم عوض نمیکنم.
بعد میگن صدا وسیما سریال طنز نداشته جن محجبه دارهکه هیچ همه چیش خنده داره . آدم سریال خارجی ترسناک میبینه واقعا میترسه وقتی نمیتونین ترسناک بسازید بابا نسازید
سلام خدا قوت
اقا شاید واقعا سریال احضار سریال خوبی باشه
واقعا سریال مزخرف به تمام معناست! اون چشم کارتونی که کف اتاق مینو درست کرده بودن انقد مسخره بود که برادر ۴ ساله من نگاه میکرد بهش میخندید?? دیالوگای ضد زنش عالین ینی! اون زن راننده میگفت دلم واسه زن بودن تنگ شده? بهتر بود میگفت دلم واسه تو خونه نوکری کردن تنگ شده! بازی اون دختره زهره ام که از همه بدتره مثلا میخواد ادای فهمیده هارو دربیاره حال ادمو بهم میزنه تا بخواد یچیز بگه، نمیدونم واقعا نویسنده چه فکری کرده که شخصیت مائده باید یه ساعت سر چارتا امضا زدن که نهایت ۵ دیقه میگیره، بحث کنه? در کل هیچ عقل و منطقی نه تو کار نویسنده هست نه تو کار کارگردان. فقط موسیقیش یذره خوبه
خداییش از بس بد فیلم میسازه این صداوسیمان رفتم برره گرفتم نگاه کنم با خانوادم ?والا از احضارو یاور بهتره
واااااااااای یه چی دیشب تو این سریال دیدم پااااااااااااااره شدم.
اون زن رماله گفت روحا کرونا نمی گیرن ؟؟؟
یه دونه دیگم روحه به رماله گفت اینایی که تو اتاقن کرونا ندارن می تونی ماسکتو برداری ?????
بخدا قسم این فیملنامه رو بدی بچه ۱۲ ساله بنویسه بهتر در میاد. انقدر طرف کم عقل و کم شعور و بی سواده که واقعا نمی دونم چطوری اینا چطوری تو دانشگاه هنر مدرک نویسندگی و فیلمنامه نویسی می گیرن ؟؟ کارگردان و بازیگرام که هیچی آدم می خواد بالا بیاره تو صفحه تلویزیون.
من که اخیرا دیگه فقط کمدی ها و طنز های تلویزیونو میبینم?دور بقیه ژانرهای صدا و سیما خط قرمز کشیدم.
چرا توهین میکنی و هی میگی نابازیگران بنظرم ایراد اصلی از فیلمنامه هست وگرنه بازگیرا با اینکه دفعه اوله که دارن تو صدا و سیما و یه نقش اصلی بازی میکنن به بهترین نحو نقششون رو ایفا کردند
من روح کامرانی هستم. محسن کامرانی
?
والا همه الان میگن سریال های صدا و سیما رو نمی بینن
بعد از اون طرف نقدش میکنن
خب آقا هر چیزی مخاطب خودش رو داره
چرا به سلیقه های مختلف احترام نمی‌گذارید؟
راستش چند وقتی هست که هیچکدوم از سریال های صدا و سیما رو نمیبینم.
حتی والدین گرامی هم سریال های جدید رو دنبال نمیکنند.
اما
اگر سریالی هم دنبال بشه ؛ مربوط به سال های قبل هست.
واقعا باید تاسف خورد که چرا با این سرمایه هایی که قرارداده میشه ؛ اما هنوز هم در جدول پخش ، سریال های امثال متهم گریخت و خانه به دوش بیشترین بیننده رو دارند( حتی خودم هم این سریال ها را ترجیح میدهم.) و آثار جدید به گرد پایشان هم نمی رسد. البته این مورد هم بی دلیل نیست که سطح سریال ها روز به روز پایین تر میرود.
حتی اگر سریال یوسف پیامبر که سریال مورد علاقه شبکه های صدا و سیما در ماه مبارک رمضان هست ؛ امسال پخش میشد با جرئت میشه گفت با اختلاف مخاطبان رو مثل هر سال جذب میکرد.
( اتفاقی که در ماه محرم برای مختارنامه میافتد. )
حتی اگر تغییری هم بوجود نیاید ؛ باز هم نمی توان از صدا و سیما خرده ای گرفت چون به قول آرش ، اکثر مخاطبان ، مخاطب عام هستند و دنبال چیز های عجیب و غریب و متفاوت نیستند. و به همین سریال ها بسنده میکنند. زیرا هم صدا و سیما خوشحال هست و هم مردمی که این آثار را میپسندند.
چقدر بازیگرا افتضاح هستن مخصوصا بازیگرا نقش دخترا وای وای وای از نظر بازیگری صفر هستن البته شاید دیالوگ های چرت نویسنده هم کمک کرده بدتر بشن
آرش جان تو چشماتو درویش کن به این سریال چرت و پرتا هم نگاه ننداز
حیف وقتی که سر این پست گذاشتید
این نقد به مراتب بهتر از نقد سریال یاور بود، من با حرف های شما موافقم ولی من به عنوان مخاطب انتظار دارم که نقد سریال رو بخونم نه نظر نویسنده درباره داستان سریال رو، سر نقد یاور با اینکه با تک تک کلمه های اون نوشته (زورم میاید بهش بگم) موافق بودم ولی نمی تونم اسمش رو نقد بذارم و صرفاً نظر نویسنده درباره داستان سریال و یکسری مسائل دیگه بود به همراه یکی دو تا کلمه مربوط به نقد فیلم، اون آخرین سریال ده نمکی (که اسمش رو یادم نیست) رسماً نقدش افتضاح بود و حتی یک کلمه هم تو نقد نشده بود سریال و فقط داستان سریال داشت کوبیده می شد؛ نمی گم اینجوری چیز ها رو نرید ولی انصافاً جداش کنید به عنوان یادداشتی چیزی برین و از نقد جداش کنید
در مورد خود سریال که بگم خودم به شخصه کلاً در حد ۵ دقیقه نشستم دیدمش و نمی تونم نظر خاصی بگم فقط در مورد ترسناک نبودنش و فاجعه ای به نام بازیگر تو این فیلم به شدت موافقم. اینجا نقش هنر کارگردان معلوم میشه توی نون خ که خودتون دیدید که سعید آقاخانی چه بازی از کسانی که تو عمرشون بازی نکرده بودن کشید بیرون و اینجا که کارگردان تونسته از چندتا دانشجو بازیگری و تئاتر به شکل عجیبی افتضاح ترین بازی ممکن رو بکشه بیرون، واقعاً اسم ایشون بره توی کتاب گینس و جزو عجایب هشت گانه دنیا تو تاریخ اسمش ثبت بشه
فقط برای من عجیبه که پدر من که معمولاً سریال های صدا و سیما رو نمی بینه (فقط خوب هاش رو می بینه) جسته گریخته سریال رو دنبال می کنه
تیتر هفته ?
ژانر این سریال چیست؟ترسناک که نیست،ماورایی هم که نیست اصلا چیه؟من تیزر رو که دیدم گفتم که شاید یک سریال ضدایلومیناتی هست ولی سخت در اشتباه بودم.خیلی از این داستان به اون داستان میپره،هر شخصیت یک داستان فرعی دارد که کامل نمیشه یعنی عملا ما با یک سریال ضعیف طرف هستیم.علیرضا افخمی میخواد ادای بازی ۴۱۱۴۸ رو بیاره ولی نمیتونه،اصلا در نمیاد اون محتوای ضدماسونی از این سریال،درک میکنم توی ایران ساخت چنین سریال هایی با توجه به افراطی گری بعضی مثل راه رفتن روی تیغه ولی واقعا از هر نظر ضعیف عمل کرده
ضعیف ترین سریالی بود که از صدا و سیما دیدم.
تو قسمت اول دختره گفت : 《مگه جنا از آتیش نیستن؟! پس تو خورشید زندگی میکنن دیگه???》
من همچین چیزی رو تو ی سری از پیجای دوزاری اینستاگرام دیدم??
خداوکیلی راست میگید