بررسی کمیک Black Canary: Best of the Best

این که دو کاراکتر را در برابر هم قرار دهیم تا برتری‌شان را بسنجیم از آن دسته فانتزی‌های دنیای سرگرمی است که تقریباً همیشه وجود داشته است و هواداران نیز در بیان دیدگاه‌های خود حول محور چنین موضوعی هیچگاه کم نگذاشته‌اند. در کمیک Black Canary: Best of the Best هم به گونه‌ای با چنین رویارویی طرف هستیم.

در این کمیک بلک کناری در برابر لیدی شیوا قرار می‌گیرد تا نمایان شود در دنیای دی‌سی چه کسی بهترین مبارز تن‌به‌تن به شمار می‌آید. ولی آیا این رویارویی توانست یک ماجرای هیجان‌انگیز از برخورد دو جنگجوی ماهر جهان دی‌سی را ارائه کند؟

اگر قرار باشد لیستی از بهترین مبارزان تن‌به‌تن دنیای دی‌سی تهیه کنیم، بدون شک اسم لیدی شیوا در بالاترین رتبه‌های آن فهرست قرار خواهد گرفت در این میان شاید همان آغاز کار بلک کناری را به یاد نیاورید؛ چرا که به عنوان یک متاهیومن، او از قابلیت کناری کرای بهره می‌برد تا المانی فراانسانی داشته باشد. بدین گونه در یک مبارزه‌ی تن‌به‌تن که بر اساس هنرهای رزمی‌ست، بلک کناری برتری ناعادلانه‌ای دارد. اما اگر کناری کرای استفاده نشود، می‌توان هنوز هم از این قهرمان در جایگاه یکی از بهترین مبارزان تن‌به‌تن دی‌سی یاد کرد؟ این پرسشی‌ست که کمیک Black Canary: Best of the Best باید پاسخ دهد.

ماجرای این کمیک از آن جا شروع می‌شود که دینا لورل لنس، دومین بلک کناری و دختر دینا دریک که نخستین بلک کناری بود، می‌پذیرد در یک پیکار در برابر لیدی شیوا قرار بگیرد تا آشکار شود چه کسی بهترین مبارز تن‌به‌تن جهان دی‌سی به حساب می‌آید. همچنین او اجازه‌ی استفاده از توانایی‌های فراانسانی خود را ندارد تا عدالت برقرار شود.

چنین ایده‌ای در پایه‌ترین حالت به خودی خود می‌تواند جذاب باشد و زمینه‌ی یک مبارزه‌ی هیجان‌انگیز و نفس‌گیر را فراهم کند تا بدون نیاز چندان به داستان‌پردازی‌های پیچیده و چند لایه، خوانندگان کمیک از یک رویارویی لذت ببرند. با این وجود، تام کینگ ترجیح داد تا نگذارد Black Canary: Best of the Best تنها یک روایت ساده باشد و انگیزه‌ی مضاعفی به دینا برای شرکت در این تقابل می‌دهد.

چندان به درازا نمی‌کشد تا خوانندگان بفهمند دلیل راستین بلک کناری از شرکت در این مبارزه نجات جان مادرش است. بلک کناری اول به سختی با سرطان دست و پنچه نرم می‌کند و دخترش برای نجات او آماده است هر کاری را انجام دهد؛ چه جنگیدن با یکی از ماهرترین مبارزان دنیای دی‌سی باشد و چه همکاری با ویلنی همانند وندال سویج.

سویج به دینا لنس قول داده است اگر مبارزه را به شیوه‌ای که او می‌خواهد به پایان برساند، دارویی که باعث نجات دینا دریک می‌شود را در اختیارش قرار خواهد داد. خواسته‌ی وندال این است تا بلک کناری تا راند ششم مبارزه را پیش ببرد و سپس تسلیم شود.

و شاید باید گفت که مشکلات کمیک Black Canary: Best of the Best از همین جا آغاز می‌شود. در حالی که یک داستان ساده و معمولی می‌توانست بهانه‌ی مناسبی برای این تقابل باشد ولی افزودن این پس‌زمینه‌ی روایی باعث می‌شود تا شخصیت‌ها از نهاد و ذات خود دور شوند. در همان ابتدا از خود می‌پرسید که چرا دینا حتی این مسئله را با دوستان ابرقهرمان خود که بسیاری از آن‌ها در زمینه‌های علمی گوناگون مهارت دارند مطرح نمی‌کند.

سپس هر چه بیش‌تر پیش می‌روید بیش‌تر می‌بینید که دیگر کاراکترها نیز به شکلی کاملاً متفاوت به تصویر کشیده می‌شوند. از گرین اروی دست و پا چلفتی و بتمن کم‌توان تا لیدی شیوای بد دهن و بد اخلاق. تنها توضیحی هم که می‌توان برای این تفاوت شخصیت‌پردازی‌ها یافت این است که ماجرای کمیک Black Canary: Best of the Best در دنیای بنیادین دی‌سی رخ نمی‌دهد و برای همین شخصیت‌ها با خود همیشگیشان فرق دارند. البته پیدا کردن دوره‌ای زمانی در کمیک‌های دی‌سی که بتوان چنین رویدادی متناقضی را در آن برگذار کرد هم کم‌وبیش ناممکن به نظر می‌رسد و تنها راه باقی‌مانده دور کردن ماجرا از پیوستگی اصلی خواهد بود.

این تنها یک نمونه از ایرادات روایی Black Canary: Best of the Best محسوب می‌شود. همه‌ی ۶ شماره‌ی این کمیک یک الگوی داستانی یکسان را دنبال می‌کنند. هر کمیک پر است از فلش‌بک‌هایی به گذشته‌ی دینا لنس در مقاطع مختلف زندگی‌اش که از کودکی آغاز می‌شوند و تا دوره‌ی آماده‌سازی برای مبارزه با لیدی شیوا ادامه می‌یابند. این الگوی تکراری یکی از بزرگ‌ترین عواملی‌ست هیجان رویارویی را می‌گیرد. هر بار که مبارزه داغ می‌شود، به سراغ گذشته‌ای از لنس می‌رویم تا مکث‌های فراوان مزه‌ی درگیری را بربایند و این گونه به چشم آید که در هر کمیک فقط در چند پنل مبارزه جریان دارد.

اما بزرگ‌ترین عامل اعصاب‌خردکن و آزاردهنده که می‌توان در این کمیک یافت دیالوگ‌های بی‌سر و ته هستند. در جای‌جای Black Canary: Best of the Best دیالوگ‌هایی را می‌توان یافت که ساختگی، بی‌روح یا دور از هویت گویندگانشان هستند. از مونولوگ‌های کلیشه‌ای بلک کنار تا ناسزاهایی زیادی که قهرمان‌ها به زبان می‌آورند و خودستایی‌های لیدی شیوا کاملاً از چیزی که از این کاراکترها می‌دانیم به دور هستند.

از همه بدتر باید به گزارش این رویداد اشاره کرد. دیالوگ‌های گزارشگران فقط شبیه به دیوارهای متنی می‌مانند که پنل‌ها را پر می‌کنند، حواستان را از رخدادها می‌ربایند، تلاش ناموفقی در ارائه کمدی دارند و هیچ چیزی به داستان نمی‌افزایند. تقریباً می‌توان گفت اگر این گزارش‌ها را نخوانید به خود لطف کرده‌اید؛ چیزی که در تمام ۶ شماره بی‌وقفه ادامه پیدا می‌یابد و هرگز رهایتان نمی‌کند.

تنها جایی که می‌توان به تعریف از Black Canary: Best of the Best پرداخت، تصویرسازی اثر است. با این که بخش مصور این کمیک بی‌نقص و آرمانی نیست و در شماری از پنل‌ها و صفحات کیفیتش را از دست می‌دهد ولی روی هم رفته به اندازه‌ای خوب کار شده است که نظر مخاطب را به خود جلب کند.

زیبایی نگارگری صرفاً محدود به خط زمانی کنونی نیست که در آن یا دینا درگیر پیکار است یا برای آن آماده می‌شود، بلکه شماری از فلش‌بک‌ها، به ویژه آن‌هایی که به زمان‌های دورتر می‌روند، با تغییر استایل هنری و رنگ‌آمیزی آن نوآوری مورد نیاز را به کمیک Black Canary: Best of the Best تزریق می‌کنند تا دست‌کم بهانه‌ای برای به پایان رساندن این اثر بدهند.

سخن پایانی درباره‌ی کمیک Black Canary: Best of the Best

با این که Black Canary: Best of the Best بر اساس یک ایده‌ی ساده اما جذاب پیش می‌رود ولی شاخ و برگ اضافی افزوده‌شده به داستان به ضررش عمل می‌کند تا تمرکز کمیک به طور مداوم شیفت شود و در ارائه‌ی یک روایت منسجم شکست بخورد. دیالوگ‌های بی‌محتوایِ فراوانی که به خواننده تحمیل می‌شوند نیز به بهبود این وضعیت کمک نمی‌کنند. تنها بخش موفق کمیک Black Canary: Best of the Best را می‌توان نگارگری آن دانست که هر چند بی‌نقص نیست اما حداقل با افزودن خلاقیت به بهبود وضعیت این اثر کمک می‌کند.