داستان‌های کوتاه اسکایریم: فانوس دریایی فراست‌فلو و عشقی که در سرما خاموش شد

اسکایریم دیگر نیازی به معرفی ندارد. احتمالا همگی از دنیای جذاب و باورپذیر این بازی که بازیکن را صدها ساعت در خود غرق می‌کند آگاهید. طبیعتا بخش بزرگی از دلایل جذابیت اسکایریم به محتوای جانبی آن بر می‌گردد؛ برخی از آن‌ها به‌مرور زمان خود را برای بازیکن نمایان می‌کنند، و برخی دیگر شاید تا مدت‌ها از دید پنهان بمانند. داستانی که در ادامه برایتان تعریف می‌کنیم جزو دسته دوم قرار می‌‎گیرد. داستانی که فقط و فقط به‌واسطه کنجکاوی شما پیدا می‌شود و روایتش شاید یکی از تاریک‌ترین و تراژیک‌ترین قصه‌های سرزمین شمالی تامریل باشد. در این مطلب ویجیاتو، قصه Frostflow Lighthouse را تعریف خواهیم کرد.

---

با سفر به شمال اسکایریم، جایی میان دو شهر «وینترهولد» و «داون‌استار» و مقابل «دریای ارواح»، با یک فانوس دریایی به‌نام Frostflow Lighthouse برخورد خواهید کرد. یک برج سنگی در میان برف و طوفان که در ظاهر یک مکان بی‌خطر به‌نظر می‌رسد. به‌هر حال، هیچ کوئستی وجود ندارد که نشانگرش در نقشه بازی شما را به اینجا هدایت کند. اما هنگامی که به این فانوس نزدیک می‌شوید، با یک اسب مرده مواجه خواهید شد و از همین جا مشخص می‌شود که اینجا یک چیزی به اشتباه‌ترین شکل ممکن پیش رفته است.

در را باز می‌کنید و وارد برج می‌شوید. کابوس از همین نقطه آغاز می‌شود؛ میزهای شکسته، صندلی‌های وارونه، صداهای خراش، رد خون روی هر چیزی که می‌توانید ببینید و بوی مرگ. مقابلتان بدن بی‌جان زنی را می‌بینید که یک تبر در شکمش فرو رفته است و یک دفترچه خاطرات به‌همراه دارد. نویسنده‌ی آن مردی است به نام «هابد»، دریانوردی که سال‌ها با همسرش «راماتی» بین «همرفل» و «سولستهایم» سفر کرده است. در اولین صفحات، او با لحنی شاد می‌نویسد:

هابد از رویای بازنشستگی در ساحل سرد اسکایریم می‌نویسد و از آرامشی که در تماشای کوه‌های یخی پیدا کرده. اما در یادداشت‌های بعدی، لحنش تغییر می‌کند. او از نارضایتی فرزندانش «مانی» و «سودی» می‌گوید و از رفتار عجیب همسرش که مدام از ناپدید شدن وسایل از انبار حرف می‌زند. سودی ادعا می‌کند شب‌ها از زیرزمین صداهایی می‌شنود، اما مانی باور ندارد و می‌گوید مادرش از انزوا دیوانه شده است.

هابد تصمیم می‌گیرد به شهر برود و چند تله‌ موش بخرد. اما آخرین نوشته‌اش با آرامش آغاز نمی‌شود، بلکه با وحشت خالص پایان می‌یابد:

همان‌جا متوجه می‌شوید که این سفر بازنشستگی، به کابوسی غیرقابل توصیف ختم شده است.

در اتاقی دیگر، دفترچه‌ی راماتی پیدا می‌شود. برخلاف نوشته‌های هابد، یادداشت‌های او از ابتدا شخصی‌تر و احساسی‌ترند. او در اولین صفحه با خوشحالی می‌نویسد:

اما در ادامه، از دلتنگی و نگرانی می‌گوید. از اینکه بچه‌ها ناراحتند و نمی‌فهمند او و هابد فقط می‌خواستند چند سال آخر عمرشان را با آرامش بگذرانند. راماتی همچنین از قولی حرف می‌زند که به شوهرش داده:

در یادداشت‌های بعدی، حس اضطراب جای آرامش را می‌گیرد. راماتی از صداهای زیرزمین می‌نویسد و از ترسی که باعث شده دیگر جرات نکند پایین برود. آخرین جمله‌ی او، درست پیش از مرگ، با لحنی آمیخته از عصبانیت و ترس تمام می‌شود:

در بخش‌های دیگر فانوس، دو نوشته‌ کوتاه‌تر پیدا می‌شود که هر کدام لایه‌ی تازه‌ای از این تراژدی را آشکار می‌کنند. اولی نامه‌ای از مانی است، که برای خواهرش سودی نوشته:

لحنش پر از تردید و احساس وظیفه است؛ مثل کسی که هنوز نمی‌داند در خانه چه اتفاقی در حال رخ دادن است. اما دفترچه‌ی سودی، دختر کوچک خانواده، چهره‌ی واقعی وحشت را نشان می‌دهد. او در ابتدا از تنهایی و بیزاری از اسکایریم می‌نویسد:

اما چند صفحه بعد، نوشته‌هایش رنگ ترس می‌گیرند. از صداهای خراشیدن شبانه، از وسایل ناپدیدشده، و از اینکه مادرش به او و مانی شک کرده است. سودی در نهایت می‌نویسد:

راماتی در دفترش گفته بود آن یادگاری، کوزه موردعلاقه‌اش است. بازیکن وقتی کوزه را پیدا می‌کند، کلید زیرزمین درون آن است. همین کلید، درِ کابوس را باز می‌کند. وقتی در انبار را باز می‌کنید، با راهی تاریک به اعماق زمین روبه‌رو می‌شوید. درون تونل‌ها، فالمرها (Falmer) و موجودات غول‌پیکر چورس (Chaurus) لانه ساخته‌اند؛ همان‌ موجودات کریه و آدم‌خواری که در بسیاری از بخش‌های زیرین اسکایریم زندگی می‌کنند. ای کاش که تصورات خانواده درست بود؛ ای کاش فقط موش‌ها اینجا لانه کرده بودند.

با عبور از تونل‌های ظاهرا بی‌انتهای زیر فانوس و کشتن چروس‌ها و فالمرها، جسد مانی را روی آتش پیدا خواهید کرد؛ صحنه‌ای که به‌وضوح نشان می‌دهد او در راه تبدیل شدن به وعده غذای بعدی این موجودات است. کمی جلوتر هم بدن بی‌جان سودی را داخل یک قفس پیدا می‌کنید، در حالی که بدنش به خون آغشته شده و یک خنجر و نامه‌ای خونین کنارش قرار گرفته‌اند. با خواندن نامه خونی، سرنوشت تلخ این خانواده مشخص می‌شود:

خانواده نگون‌بخت با امید و آرزوهای فراوان به این فانوس نقل‌مکان کردند، اما در بدترین کابوس‌هایشان هم نمی‌دیدند که خانه آن‌ها در واقع لانه فالمرهای آدم‌خوار است. در مدتی که پدر برای تهیه تله به شهر سفر کرده بود، مادر کشته شد و دو فرزند بعد از مسموم شدن توسط چروس‌ها به اسارت کشیده شدند تا همراه با بقیه اسیران، نوبت به نوبت تبدیل به غذای این موجودات شوند.

هابد پس از بازگشت مستقیما راهی زیرزمین شد تا فرزندانش را نجات دهد، اما تا آن موقع حتی برای مانی هم دیر شده بود. در نهایت هابد دریانوردی معمولی بود و نمی‌توانست به‌تنهایی مقابل این هیولاهای خطرناک ایستادگی کند. او هم در نهایت مسموم شد و بدنِ رو به زوالش همراه با سودی در قفس قرار گرفت. بعد از مدتی فالمرها ظاهر شدند تا پدر را با خود ببرند، اما هابد که سرنوشت تلخ پسرش را دیده بود، در واپسین لحظات خنجری را مخفیانه به دخترش داد. سودی، که راه نجات دیگری برای خود نمی‌دید، پایان زندگی‌اش را با دستان خود رقم زد تا به نوعی تراژیک، خود را نجات دهد.

بعد از اینکه به راه خود ادامه می‌دهید و هیولاهای بیشتری را می‌کشید، به بخش پایانی تونل می‌رسید. جایی که بزرگ‌ترین چروسی که در سرتاسر اسکایریم می‌توانید پیدا کنید مقابلتان ظاهر می‌شود. بعد از کشتن آن، کالبدش را بشکافید تا استخوان‌های هابد را پیدا کنید. پدر نیز در نهایت قربانی این موجودات شد و نتوانست به آرزویش دست یابد. پس شما، به‌عنوان قهرمانی که بالاخره به کابوس فانوس دریایی فراست‌فلو پایان دادید، می‌توانید بقایای هابد را به بالای فانوس ببرد و داخل شعله قرار دهد. با این کار، شعله‌ای درخشان روشن می‌شود — آرام و جاودان.

---

فانوس فراست‌فلو شاید یکی از بزرگ‌ترین یا پاداش‌دهنده‌ترین کوئست‌های اسکایریم نباشد، اما چیزی که این مکان را ماندگار می‌کند، احساسی است که از کنار هم گذاشتن داستان تراژیک آن به‌وجود می‌آید؛ داستان یک خانواده‌ی معمولی که فقط می‌خواستند در آرامش زندگی کنند و قربانی دنیایی شدند که همیشه بی‌رحم‌تر از رویاهایشان بود.

وقتی فانوس دوباره روشن می‌شود و نور آبی‌اش بر دریا می‌تابد، حس می‌کنید شاید روح هابد بالاخره به آرامش رسیده است. اما آن فانوس دیگر راهنما نیست، بلکه تنها یادگاری است از عشقی که در سرمای اسکایریم خاموش شد.