بازی The Stone of Madness جنون را در قالب جدیدی به تصویر می‌کشد

اگر به شما بگویند که در یک بازی قرار است نقش آدم‌های جنون‌زده یا زندانی‌های یک صومعه را بازی کنید، احتمالا کمی جا بخورید و از خودتان بپرسید که مگر ایراد قهرمان‌های کلاسیک چه بود؟ حالا اگر بگوییم که بازی جدید The Stone of Madness که سناریویی مشابه دارد، اثر سازندگان بازی‌های Blasphemous است، احتمالا این تصمیم برایتان قابل درک خواهد بود. بازی‌ای که کاملا در سبک و گونه متفاوتی از بلسفمس ساخته شده، اما از نظر ایده کلی و تم‌های مذهبی و به تصویر کشیدن قرون وسطی، یک بلسفمس دیگر است!

در بازی The Stone of Madness یا «سنگ جنون»، همه چیز درباره فرار از یک صومعه است. شما بازی را در نقش یکی از قهرمان‌هایی شروع می‌کنید که کنترل آن را به عهده دارید و می‌تواند خطبه و ذکر بخواند و یکی از قدرت‌های اصلی او برای مقابله با دشمنان است. باقی شخصیت‌هایی که در ادامه مسیر آن‌ها را آزاد می‌کنید، هر کدام یک سری ویژگی منحصر به فرد دارند، اما همگی بلااستثنا موجوداتی فانی و آسیب‌پذیر هستند. این آسیب‌پذیری در قالب یک سری تروما معرفی می‌شود و نقش فلش‌بک برای این شخصیت‌ها را هم بازی می‌کند. مثلا یکی از شخصیت‌ها از آتش می‌ترسد چون قبلا با آن شکنجه شده یا دیگری از تاریکی، چون که مدت زیادی را در زندان بوده و از آن فراری است.

این حس و حال خفقان‌زده بازی باعث می‌شود تا شما خیلی بیشتر فضاهای مذهبی را مخصوصا در قالب صومعه‌های مسیحی در دوران قرون وسطی درک کنید. بازی پر از نگهبان‌هایی است که با دیدن شما می‌توانند دستگیر و شکنجه‌تان کنند و البته بار روانی زیادی روی دوش شخصیت‌هایتان بگذارند. اما ماجرا از چه قرار است؟ بازی داستان شخصیت‌هایی را با یک هدف واحد روایت می‌کند؛ فرار از صومعه. هدف اصلی شما، فرار از این صومعه‌ کابوس‌وار است. اما مشکل اصلی در این است که مشکلات روانی، دست و پای شخصیت‌های شما را بسته و این موضوع، به شدت روی رفتار و توانایی‌های آن‌ها تأثیر می‌گذارد و در اغلب اوقات، یک یا دو شخصیت را به طور کلی از روند بازی خارج می‌کند چون قادر به عبور از یک مسیر یا انجام یک کار خاص نیستند.

دوربین بازی برخلاف سنت استودیوی گیم کیچن که استاد بازی‌های پلتفرمر دوبعدی شده، در حالت ایزومتریک طراحی شده. به این شکل که شما با یک بازی تاکتیکال با چند شخصیت مختلف روبرو هستید. در بازی‌های مشابه، می‌توانید نیم‌نگاهی به Shadow Tactics یا حتی Desperados از نظر زاویه دوربین و حالت‌های گیم‌پلی داشته باشید. با این تفاوت که شخصیت‌های شما بزن بهادر یا اساسین‌های خوفانک شدو تکتیکز نیستند. در عوض یک تیم با مشکلات روانی متنوع به شما داده می‌شود و وظیفه هدایت آن برعهده شماست.

بزرگترین مشکل بازی احتمالا در کنترل‌های آن باشد. بازی از همان ثانیه اول بازی سختی است و این سختی از دی‌ان‌ای خود بازی نیست، بلکه از نحوه پرزنت کردن پیچیده‌ای است که سازنده‌ها در نظر گرفته‌اند. هوش مصنوعی در بهترین حالت خودش نیست و این مسئه در ترکیب با زاویه دوربین عجیب، ضعیف بودن کاراکترهای شما و ناآشنا بودن کانسپت بازی، می‌تواند کمی بازیکن‌های جدید را اذیت کند. می‌توان گفت که بازی The Stone of Madness می‌توانست اثری عالی و تاثیرگذارتر باشد، اگر زمان بیشتری برای معرفی مکانیک‌ها و ساده‌تر کردن درک مفهوم اصلی بازی صرف می‌شد.