برخی از بهترین بازی‌هایی که برای همیشه در ذهنمان باقی مانده‌اند، با یک اتفاق حماسی شروع شده‌اند. بازی‌های ویدیویی به خاطر ذات متفاوت‌شان با هر مدیوم دیگری و تعامل‌پذیریشان، گاهی با یک «فصل افتتاحیه» فکر شده و ترکیب صحیح کارگردانی، روایت داستان و طراحی مرحله، هوش از سرمان برده و کاری می‌کنند که تا لحظه آخر پای بازی بمانیم.

تمام بازی‌هایی که تحریریه رای به حضور آن‌ها در این دسته‌بندی داده، به این قواعد پایبند بوده‌اند و در جریان چپتر نخست یا ساعات ابتدایی کاری کرده‌اند که برای ادامه داستان و گیم‌پلی شدیداً هیجان‌زده شویم.

A Plague Tale با یک آغاز نامتعارف، مسیر را برای تجربه‌ای نامتعارف و منحصربه‌فرد هموار کرد. Call of Duty Modern Warfare خاطرات خوش دوران اوج مدرن وارفر را یادمان انداخت. Death Stranding در مدت زمانی کوتاه نشان داد که برخی تصورتمان درباره بازی اشتباه بوده. My Friend Pedro ناگهان ما را میان اکشنی فراموش‌‍نشدنی انداخت و Sekiro: Shadows Die Twice با یک تصویرسازی به‌یادماندنی از ورژن فانتزی ژاپن سنگوکو یادآوری کرد چرا عاشق ساخته‌های میازاکی هستیم.

در نسل هشتم از بازی‌های ویدیویی، احتمالاً مهم‌ترین اتفاقی که افتاد ظهور انبوهی بازی نوآورانه بود که متوجه شدند نیازی به پایبندی کامل به ژانرهای از پیش تثبیت شده نبوده و می‌توان با ادغام بهترین عناصر بهترین ژانرها، تجربه‌ای خلق کرد که هیچوقت مشابه‌اش را ندیده‌ایم.

تمام بازی‌هایی که تحریریه ویجیاتو رای به حضور آن‌ها در این دسته‌بندی داده، به این قواعد پایبند بوده‌اند و با ترکیب حداقل ۲ یا ۳ ژانر مختلف، به جای ملغمه به شاهکار تبدیل شده‌اند.

Cadence of Hyrule با استفاده از تجارب پیشین سازندگانش، یک روگ‌لایک ریتیمیک باکیفیت را به جهان هایرول آورد. بازی ایرانی Children of Morta برای نخستین بار نشان داد می‌توان داستانی چفت و بست‌دار و غنی را در بطن روگ‌لایک پیاده کرد. Control با اکشن خاص و جهانی مترویدوانیایی‌اش فسفرهای مغزمان را سوزاند. Creature in the Well با آمیختن هک اند اسلش و بازی پینبال تمام چارچوب‌ها را شکست و Star Wars Jedi هم آنقدر ماهرانه مترویدوانیا، سولزلایک و اکشن-ماجرایی را به یکدیگر پیوند زد که فقط باید کلاهمان را به احترامش برداریم.

وقتی صحبت از بهترین بازی‌ 2019 یا هر سال دیگری باشد باشد، بازی‌های ورزشی و خانوادگی از جمله عناوینی هستند که به راحتی از یادها می‌روند. اما تلاش ما بر این بوده که هیچ بازی خوبی را از لیست بهترین‌های سال جا نیندازیم. این‌ها نامزدهای بهترین بازی ورزشی یا خانوادگی هستند و برخی از آن‌ها به صورت تک‌نفره و برخی دیگر به صورت گروهی برای ساعت‌ها سرگرم‌مان کرده‌اند.

تمام بازی‌هایی که تحریریه ویجیاتو رای به حضور آن‌ها در این دسته‌بندی داده، به این قواعد پایبند بوده‌اند و توانستند ساعات خوشی را همراه خانواده برایمان رقم بزنند یا شانس تجربه ورزشی هیجان‌انگیز را در قالب بازی ویدیویی به ما هدیه دادند.

eFootball PES 2020 با پیشرفت‌هایش و ارائه فوتبالی لذت‌بخش نشان داد چرا باید حواسمان سال دیگر بیشتر به این سری باشد. Mario and Sonic at Olympic Games 2020 همان بازی خانوادگی مفرحی بود که انتظار داشتیم. Crash Team Racing Nitro-Fueled خاطرات بچگی‌مان را به بهترین شکل زنده کرد. F1 2019 باعث شد بفهمیم چرا این ورزش انقدر جذاب است و Dirt Rally 2 هم از ما خواست تا فرمان را محکم بگیریم و برای واقع‌گرایانه‌ترین تجربه رانندگی‌مان روی جاده‌های خطرناک رالی آماده شویم.

یکی از رسالت‌های هر بازی خوبی، غرق کردن ما در دنیایی کاملاً متفاوت با دنیای واقعیست و ایجاد این احساس که واقعاً به آن جهان مجازی تعلق داریم. این کاری نیست که هر بازی‌سازی به راحتی از پسش برآید. یک محیط خوب ترکیبی از اتمسفرسازی درست، توپوگرافی فکرشده، معماری چشم‌نواز و بی‌شمار فعالیت سرگرم‌کننده است.

تمام بازی‌هایی که تحریریه ویجیاتو رای به حضور آن‌ها در این دسته‌بندی داده، به این قواعد پایبند بوده‌اند و زمین بازی آن‌چنان غنی و زیبایی تحویلمان دادند که برای تنها یک دقیقه حضور بیشتر در آن‌ها عطش داشتیم.

راهروهای تو در تو و ساختار عمودی جهان Control کلاس درسی برای طراحی پازل‌های محیطی بود. Death Stranding با جهان ساکن‌اش نشان داد سفر درباره رسیدن به مقصد نیست. Sekiro: Shadows Die Twice ورژنی از ژاپن را به تصویر کشید که به یک اندازه چشم‌نواز و رعب‌آور بود. Zelda: Link's Awakening با احیای استاندارد دو دهه و نیم پیش اثبات کرد نینتندو همواره سال‌ها از بازی جلو بوده و The Outer World باعث شد به ستارگان خیره شویم و به این فکر کنیم که در پشت پرده نورهای دوردست چه نهفته.

یک بازیگر باید موقعیت شناس خوبی باشد، احساسات را در سطح بالایی درک کند و بتواند القای یک حس را به بی‌نظیرترین شکل ممکن انجام دهد. این کار آسانی نیست. خصوصا اگر قرار باشد همه این‌ها در محیط استودیو، با لباس‌هایی مخصوص و بدون تعامل با جهانی قابل لمس انجام شوند.

با این حال، کسانی که در لیست بهترین ایفای نقش امسال ویجیاتو جای گرفتند همه توانسته‌اند با مهارت‌های خود، از پس وظیفه سنگینی که روی دوششان گذاشته شده بود برآیند و در خلق کاراکترهایی به یادماندی سهیم باشند.

تروی بیکر با هیگز نشان داد که ویژگی‌های یک آنتاگونیست خوب را بلد است و می‌تواند با اعصاب مخاطبش بازی کند. متیو پورتا با اینکه زمان زیادی جلوی دوربین رمدی نبود اما بهترین زنگ تفریح‌های Control را برایمان رقم زد.

مدز میکلسن احساسی‌ترین لحظات امسال را در Death Stranding به اجرا گذاشت و اشلی برچ با اجرای بی‌نظیر دیالوگ‌های پارواتی، یکی از بهترین کاراکترهایی بود که همراهش سفر کردیم و از آشنایی با او لذت بردیم.

در کنار این‌ها لوگن مارشال گرین هم این بار با Telling Lies و در مدیومی کاملا متفاوت نشان داد که شهرتش فقط به خاطر شباهتی که به تام هاردی دارد نیست و یکی از بهترین اجراهایش را در این بازی دیدیم.

بازی‌‌های ویدیویی به همان اندازه که می‌توانند فستیوالی از رنگ و انفجار و اکشن بی‌پایان باشند،‌ می‌توانند فرصتی باشند برای فاصله گرفتن از دنیای واقعی و روزمره. به نظر ما روح‌نوازترین بازی‌ها، آن‌هایی هستند که اجازه می‌دهند ذهنمان بعد از یک روز طولانی خالی شود. «روح‌نواز» برای برخی به معنای آرامش و سکون مطلق است، برای سایرین به معنای درگیری فزاینده با اتفاقاتی که در بازی می‌افتد. و ما هر دو معیار را در این دسته‌بندی در نظر گرفته‌ایم.

تمام بازی‌هایی که تحریریه ویجیاتو رای به حضور آن‌ها در این دسته‌بندی داده، به این قواعد پایبند بوده‌اند و روح و روان‌مان را با خود به سفری خیال‌انگیز و آرامش‌بخش برده‌اند، سفری که برای دور شدن از دغدغه‌های روز به آن احتیاج داشتیم.

American Truck Simulator Utah به عنوان یه بسته الحاقی دنیای پیش از این اعظم بازی را نیز حتی گسترش داد تا غرق در شگفتی‌های این ایالت زیبا شویم. Death Stranding جهانی آخرالزمانی اما چشم‌نواز را جلوی پایمان گذاشت که گشت و گذار در آن لذتی غیرقابل وصف داشت. Lonely Mountains Downhill نشان داد دوچرخه‌سواری در کوهستان‌‌های سرسبز و دیدنی حتی در بازی‌های ویدیویی هم مثل یک قرص آرامش‌بخش عمل می‌کند. Astroneer اجازه داد تنهایی یا حتی به همراه بهترین دوستانمان سیاره‌هایی بی‌سکنه اما بی‌نهایت دلربا را کشف کنیم و Beat Saber ما را به دنیایی تلپورت کرد که در آن اصلا فکر کردن به مشکلات و دغدغه‌های آزاردهنده ممکن نیست.

مدت زیادی است که بازی‌های موبایلی از قالب یک سرگرمی کوچک خارج شده‌اند. حضور استودیوهای بزرگ بازی‌سازی و نیم‌نگاهی که به این بازار پرسود دارند موجب شده تا رقابت برای دست گرفتن گوشه‌ای از آن روز به روز داغ‌تر شود. به همین خاطر است که اکتیویژن و تنسنت برای قبضه کردن بازار بتل‌رویال‌ها و شوترهای موبایلی، دست به دست یکدیگر می‌دهند تا Call of Duty: Mobile را روانه بازار کنند.

یا Stardew Valley که با آن حجم از نظرات و نقدهای مثبت راه خود را به سمت سیستم‌ عامل‌های اندروید و iOS باز کرد تا بتواند بیش از پیش بخش بزرگی از زندگی گیمرها را در چنگال خود گرفتار کند. پوکمون مسترز را می‌توان توجه ویژه نینتندو به پلتفرم موبایل دانست، اینکه شاهد تجربه‌ای متفاوت و در عین حال پایبند به شناسه‌های اصلی این سری بازی‌های محبوب باشیم، یکی دیگر از اتفاقات خوب سال ۲۰۱۹ محسوب می‌‌شد.

یوبی‌سافت نیز از این قافله عقب نماند و با انتشار The Mighty Quest for Epic Loot تجربه بی‌نظیری از عناوین نقش آفرینی و شستی را برای دوست‌داران این سبک‌ روی موبایل به ارمغان آورد. این مسیر ختم به یوبی‌سافت نشد و درنهایت، Raid Shadow Legends با حجمی باور نکردنی از محتوا و چالش‌های جذاب و سرگرم‌کننده حجت را بر طرفداران نقش آفرینی تمام کرد تا حداقل برای مدتی، به عنوان بزرگ‌ترین عنوان موبایلی در این سبک شناخته شود.

در دوران مایکروترنسکشن‌ها و لوت‌باکس‌ها و ناشران طمعکاری که برای یک دلار درآمد بیشتر دست به هرکاری می‌زنند، کم پیش نمی‌آید که از عملکرد یک بازی به کلی ناامید شویم. امسال هم به صورت خاص پر از ناامیدی بود. بازی‌هایی که با بی‌دقتی یا حریص بودن سازندگان، برای همیشه به درون سیاهچاله بازی‌های فراموش‌شدنی سقوط کردند.

تمام بازی‌هایی که تحریریه ویجیاتو رای به حضور آن‌ها در این دسته‌بندی داده‌اند، از این گروه بازی‌ها بودند و نظرمان را تا حد بسیار زیادی در مورد نسخه‌های بعدی آن‌ها و عملکرد سازندگان تغییر دادند.

FIFA 20 حتی با اضافه کردن بخش جدید ولتا هم نتوانست نقاط ضعف و مشکلات نسخه‌های قبلی را بپوشاند. Rage 2 با وجود خبر داشتن از تمامی اشتباهات نسخه قبلی، به عنوانی بی‌هویت‌تر و احمقانه‌تر از ریج ۱ تبدیل شد. Code Vein بعد از مدت‌ها هایپ و هیجان‌زده کردن مخاطبانش، در نهایت نتوانست به وعده‌هایش جامه عمل بپوشاند. Anthem نه تنها خود فاجعه‌ای بزرگ بود،‌ بلکه پرده از مشکلاتی مهم در داخل استودیوهای الکترونیک آرتز برداشت و Ghost Recon Breakpoint خاطرات خوبمان از نسخه قبلی را با تجربه عنوانی ناقص و از تاریخ گذشته از ذهن پاک کرد.

حالا که صحبت از بهترین بازی‌ 2019 است، بیایید نوستراداموس درون‌مان را هم بیدار کنیم و با هم دیگر گمانه‌زنی کنیم که کدام بازی برایمان موردانتظارترین است و به‌نظرمان بیشترین شانس موفقیت را در سال‌ یا سال‌های آتی دارد. بعید نیست یکی از همین بازی‌ها سال دیگر به بهترین بازی سال هم تبدیل شود.

تمام بازی‌هایی که در این لیست جا خوش کرده‌اند، یا با نمایش‌های سینمایی و درجه یک‌شان هوش از سرمان برده‌اند یا آنقدر به سازنده پشت آن‌ها اطمینان داریم که مطمئن هستیم چیزی جز شاهکار انتظارمان را نمی‌کشد و یا دنباله‌ عنوانی هستند که از تجربه‌اش ساعت‌ها لذت برده‌ایم.

Cyberpunk 2077 از طرفی به دست استودیویی ساخته می‌شود که سری شاهکار The Witcher را تحویل‌مان داده است و از طرفی تریلرهای جدید بازی روز به روز ثابت می‌کنند که انگار سازندگان دقیقا می‌دانند از بازی چه می‌خواهیم. The Last of Us Part 2 دنباله عنوانی فوق‌العاده و تکرار نشدنی است که هیچ وقت از تاریخ بازی‌های ویدیویی فراموش نخواهد شد و به هیج عنوان دور از انتظار نیست که نسخه دوم این انحصاری جاه‌طلبانه سونی میراث نسخه قبل را ادامه دهد.

Ghost of Tsushima با اتمسفر استثنایی و گیم‌پلی به ظاهر نفس‌گیرش بازی دیگری است که می‌خواهد دوران فئودال ژاپن را در دنیای بازی‌های ویدیویی به تصویر بکشد. Marvel's Avengers هم بهترین فرصت است تا لذت و البته سختی‌های قرار گرفتن در نقش یک ابرقهرمان و نجات دادن دنیا را تجربه کنیم، عنوانی که بعد از انتشار فیلم‌های جذاب مارول در چند سال اخیر صبر برای انتشار آن، روز به روز سخت‌تر می‌شود.

با اینکه تقریبا هیچ اطلاعات مفیدی از Elden Ring نداریم اما مگر می‌شود خالق یکی از بهترین فرانچایزهای سخت بازی‌های ویدیویی با نویسنده‌ای بااستعداد که جهان ‌‌رمان‌های «تاج و تخت» را آفریده، دست به دست هم دهند و با یکدیگر همکاری کنند و ما هیجان‌زده نشویم؟ همین موضوع برای Halo Infinite هم صدق می‌کند، مایکروسافت آنطور که باید اطلاعات مهمی از بازی ارائه نداده اما فکر تجربه یک هیلو نسل آینده روی کنسول جدید مایکروسافت موهایمان را به تن سیخ می‌کند.

اگر حتی نیمی از بازی‌های این لیست بتوانند انتظاراتمان را برآورده کنند و به عنوانی تبدیل شوند که سازندگانشان وعده‌اش را داده‌اند، بنابراین با خیال راحت می‌توانیم بگوییم سال‌هایی طلایی و هیجان‌انگیز در انتظارمان است. سال‌هایی که احتمالا انتخاب بهترین‌ها سخت و سخت‌تر خواهد شد.

معیار شما برای بهترین بازی سال چیست؟ گرافیکی آنقدر چشم‌نواز که تشخیصش از واقعیت سخت باشد؟ گیم‌پلی‌ای آنقدر درگیرکننده که زندگی را از یاد ببرید؟ یا شاید داستانی آنقدر حماسی که شاهکارهای ادبی را یادآوری کند؟ معیار ما در ویجیاتو تمام این‌هاست. بهترین بازی 2019 از نگاه ما عنوانیست که بهترین تجربه ممکن را ارائه دهد و با کمترین نقص به دست‌مان برسد.

تک‌تک بازی‌های این لیست آنقدر به شاهکار بودن نزدیکند که هرکدام می‌توانند بهترین بازی سال باشند. و خوشبختانه امسال، هم عناوین کلان‌بودجه‌ای داشتیم که به راحتی قادر به دریافت عنوان بهترین بازی سال هستند و هم چند بازی مستقل مانند Disco Elysium و Baba Is You که فراتر از انتظارات ظاهر شده و با ایده‌ها و پیاده‌سازی محشرشان غافلگیرمان کردند.

امسال سالی بود که برخی از دنباله‌ها حسابی خوش درخشیدند. Mortal Kombat 11 و Luigi’s Mansion 3 به صورت خاص یک سر و گردن بهتر از نسخه‌های قبلی خود ظاهر شدند و به برخی ناشرانی که همه ما می‌شناسیمشان نشان دادند که دنباله ساختن صرفا درباره بسط دادن کلیات بازی قبلی نیست، بلکه درباره توجه به جزییات و ابداع دوباره بسیاری از مکانیک‌های هسته‌ای هست.

دنباله‌های معنوی هم کم نبودند و Sekiro: Shadows Die Twice و The Outer Worlds خاطرات خوش فرنچایزهایی دیگر که سال‌ها از عرضه‌شان می‌گذرند را برایمان زنده کردند. سکیرو با اکشن خاص و ترکیبش با مخفی‌کاری، فرصتی دوباره برای تجربه تنچو فراهم کرد و آبسیدین هم با The Outer Worlds به بتسدا نشان داد یک فال‌آوت واقعی چطور ساخته می‌شود.

در قلمروی بازی‌های کاملاً جدید، Control و Star Wars Jedi: Fallen Order علی‌رغم داشتن ایده‌ای مشابه در به کارگیری یک جهان مترویدوانیایی، تجاربی کاملاً متفاوت با یکدیگر یا هر بازی مشابهی طی چند سال اخیر رقم زدند؛ یکی به سراغ سولزلایک و قواعد مردافکن‌اش رفت، دیگری به سراغ یک اکشن-ماجرایی پر زد و خورد که گاه مجال نفس کشیدن را می‌گرفت.

در آن سوی دیگر ماجرا، کوجیما با ساخته‌ای به نام Death Stranding برگشت که به عقیده بسیاری پدیدآورنده ژانری جدید در میان بازی‌های ویدیوییست و می‌تواند نگاه‌‌ها را به روایت سینمایی یک داستان عمیق در بطن بازی‌های ویدیویی تغییر دهد. در آخر نیز Resident Evil 2 Remake را داشتیم که یک بازی عالی را برداشت و مجدداً تبدیل به شاهکارش کرد؛ آن هم با تغییراتی اساسی در سبک گیم‌پلی که باعث می‌شد احساس کنیم در حال تجربه یک بازی کاملا جدید هستیم؛ واقعاً هم بودیم.