نقد بازی Super Mario 3D All-Stars – یادت بخیر قارچ خور، یادت بخیر

ماریو در آستانه جشن تولد ۴۰ سالگی خود به سر می‌برد، قارچ خور یا در واقع لوله کش ایتالیایی نینتندو اما در بدو ورود به چهارمین دهه زندگی خود، کماکان می‌تازد و به نظر نمی‌رسد که قصد پیر شدن داشته باشد. Super Mario 3D All-Stars کلکسیونی دوست داشتنی از ۳ عنوان قدیمی‌تر ماریو است که حالا با کیفیت HD و بهبودهایی در کنترل و دیگر موارد فنی، برای نینتندو سوییچ عرضه شده است: یک گوهر ناب که نباید آن را از دست بدهید. با نقد بازی Super Mario 3D All-Stars همراه ویجیاتو باشید.

نمی‌دانم چند سال دارید و آیا نسخه Mario All Stars که در سال ۱۹۹۳ عرضه شده را به یاد دارید یا خیر، من هم چند سال بعد از عرضه این بازی فرصت تجربه آن را به دست آوردم و بازسازی ۴ بازی قدیمی‌تر ماریو را در یک پکیج دیدم. Mario 3D All Stars قرار است از همان فرول بازی بیست و چند سال پیش پیروی کند و این بار با عبارت 3D که در اسم خود قرار داده، تکلیف را مشخص کرده است. قرار است ۳ عنوان جدیدتر و در دنیای سه بعدی ماریو را بازی کنیم.

دوربین بازی Mario 64 کماکان همان عذاب سالهای دور است و تغییری هم در آن حاصل نشده است. بازی به خاطر قدیمی بودن و موارد دیگر، دوربین سه بعدی چندان روانی نداشته و از همین حیث در بسیاری از مراحل که نیاز دارید دور و بر خود را درست نظاره کنید تا یک وقت به کام مرگ فرو نروید، همراهی‌تان نمی‌کند و شما باید ذکرگویان! از برخی مراحل بازی گذر کنید. به پروردگار توکل کنید و دوربین بازی را بیخیال شوید چرا که قرار نیست کمکی از پس آن بربیاید.

برای به پایان سپردن بازی تقریبا ده دوازده ساعتی وقت باید بگذارید. همانطور که گفته شد Mario 64 اولین عنوان سه بعدی در تاریخ ماریو به شمار می‌رود و از همین رو بیشتر می‌توان آن را یک آزمایش موفق آمیز دانست ولی بازی در رسیدن به دیگر عناوین ماریو کمی عقب می‌ماند و یکه‌تازی قارچ خور دوست داشتنی ما در این عنوان در جاهایی لنگ می‌زند.

طراحی مراحل بازی در Mario 64 به خلاقانه بودن دیگر عناوین این سری نمی‌رسند و گیم‌پلی بازی نیز با اینکه احتمالا در زمان خود بسیار جذاب و نوآورانه تلقی می‌شده اما برخلاف دیگر بازی‌های این سری، امروزه کمی بوی کهنگی می‌دهد و ارتباط برقرار کردن با آن کار سختی است. راه رفتن ماریو و لیز خوردن او جزو خصیصه‌های همیشگی (و اعصاب خردکن!) این شخصیت است اما در Mario 64 دیگر شورش در آمده و با همراهی دوربین ناجوانمرد بازی (که بالاتر درباره آن توضیح لازم داده شد) این مساله بیشتر روی مخ رژه می‌رود.

در بین این سه عنوان بازی Sunshine احتمالا کمتر از دو عنوان دیگر شناخته شده است و برای مخاطبین داخل کشور ما که فکر می‌کنم کلا یک بازی غریبه است. اساسا در زمان کنسول‌های نسل ششم با اینکه رقابت بسیار نفس‌گیرتر بود و بازیگران بیشتری در میدان حضور داشتند (سگا هم با دریمکست خود در میدان بود) اما در ایران و بیشتر نقاط جهان، این PS2 بود که برنده قاطع نسل بود.

در واقع باید اعتراف کرد کنسول گیم‌کیوب (که میزبان عنوان Sunshine بود) نتوانست در برابر رقبای خود چندان حرفی برای گفتن داشته باشد و درست مانند کنسول Wii U با اینکه عناوین جذابی داشت ولی بیشتر آنها دیده نشد.

نینتندو در سالهای اخیر بسیاری از بازی‌های دیده نشده Wii U را که پتانسیل خوبی داشتنند برای کنسول جدید خود یعنی نینتندو سوییچ عرضه کرده و کاری کرده که این عناوین به هدر نروند اما این اتفاق برای کمتر عنوانی از گیم‌کیوب رخ داد و Mario Sunshine جزو عناوینی بوده که بخت و اقبال یارش بوده تا پس از سالها، بار دیگر در دستان هواداران خود قرار بگیرد و یا با کسانی که تجربه آن را در زمانه خود از دست داده بودند، آشنا شود.

Mario Sunshine نیز در راستای تغییرات درشتی که روی فرنچایز ماریو در حال رخ دادن بود و اولین آن با کامل سه بعدی شدن این بازی‌ها در عنوان قبلی (Mario 64) اتفاق افتاده بود، یک سنت شکنی جدید کرد و تمام Cut Sceneهای بازی را با صداپیشگان مختلف صداگذاری کرد. این موضوع اگرچه در وهله اول جذاب به نظر می‌رسید ولی صداگذاری افتضاح کاراکترهای فرعی کاری کرد که نینتندو دیگر هیچ وقت این شکر را میل نکند و به همان تک دیالوگ‌های پرنسس پیچ (دوست دختر همیشه در خطر ماریو) قناعت ورزد.

صداپیشگی در نسخه موجود در این کلکسیون همان صداپیشگی افتضاح است ولی سوای این نقص، باید گفت Mario Sunshine تجربه بی‌نظیری است که اگر از آن تا به امروز غافل مانده‌اید، شدیدا پیشنهاد می‌شود. بازی شما را با یک پمپ آب در پشت ماریو رها می‌کند، یک پمپ سخنگو که قرار است هم Jet Pack شما باشد و هم Booster در حین دویدن و البته اسلحه شما.

تمام گیم پلی بازی حول محور استفاده از این پمپ در حالات مختلف می‌گردد، شما می‌توانید با استفاده از قابلیت‌های متنوع آن و یک کنترل خوب و دقیق، که خوشبختانه برای نینتندو سوییچ هم بهینه سازی شده، مراحل را پیش ببرید و جزیره‌ای که در آن سکنی گزیده‌اید را از رنگ و لجن‌ آزاد سازید.

دشمن شما در این بازی Shadow Mario است که قصد نابودی جزیره‌ای زیبا را دارد. او برای این کار از یک قلم موی نقاشی جادویی استفاده می‌کند و می‌تواند با خلق مایعی لزج به اسم Goop همه جا را تسخیر کند و کنترل مردم و گیاهان را نیز به دست بگیرد.

جالب اینجاست که Shadow Mario در واقع مخلوقی ساخته شده به دست پرفسور Elvin Gadd است، فردی که در بازی‌های لوییجی منشن شخصیت منفی ماجراست و سر و کله‌اش در بازی‌های ماریو نیز با این عنوان پیدا می‌شود. داستان بازی کمی پیچیده‌تر از دیگر عناوین ماریو است (فقط کمی! منظورم اینست که صرفا پرنسس دزدیده نمی‌شود و شما باید بروید دنبالش!) ولی از آن مهم‌تر همان گیم‌پلی درگیر کننده و استفاده از عنصر آب در بازی است که در کنار طراحی مراحل جذاب، Mario Sunshine را می‌درخشاند.

در واقع می‌توان گفت دومین تجربه سه بعدی شدن دنیای ماریو Mario Sunshine برای نینتندو اینطور بوده که درس‌های عبرت خود را از Mario 64 گرفتند و همه نکات منفی را تا حد ممکن پاکسازی کردند. اینجا نه خبری از دوربین روی اعصاب است و نه کنترل بازی قصد راهپیمایی روی مخ گیمر را دارد. تا یادم نرفته بگویم که سانشاین در حالت بازی با داک رزلوشن تصویر 1080p را به شما می‌دهد و در حالت بازی به صورت دستی نیز با کیفیت تصویر 720p مواجه خواهید بود، موضوعی که دنیای شاد و رنگارنگ بازی را نسبت به قبل، دوچندان زیبا می‌کند.

در نهایت می‌رسیم به گل سرسبد این سه‌گانه جذاب یعنی Super Mario Galaxy. یکی از عناوین بی‌نظیر کنسول محبوب Wii که همچنان تازگی و طراوت خودش را دارد و هرچه‌قدر از آن تعریف کنیم کم است! این بازی تنها روی Wii و البته Nvidia Shield عرضه شده و اگر تجربه آن را در هیچ‌یک از این دستگاه‌ها نداشتید، وقتش است که با بهترین ماریو عمرتان روبرو شوید. به جرات می‌گویم که Super Mario Galaxy حتی در برخی جهات عنوان ادیسه می‌تواند جذاب‌تر ظاهر شود.

طراحی مراحل و وجود تنوع بی‌شمار در آنها از ویژگی‌های اصلی Super Mario Galaxy به شمار می‌رود و سازندگان برای این بخش سنگ تمام گذاشته‌اند. شما از سیاره به سیاره‌ای دیگر منتقل می‌شوید و در کمتر از چند دقیقه کاملا با یک اکوسیستم دیگر در مراحل بازی روبرو می‌شوید که گیم‌پلی درگیر‌کننده خاص خودش را می‌طلبد. کنترل بی‌نظیر بازی و این تنوع که از آن دم زده شد در کنار گرافیک شاد بازی و داستان خوب و ساده‌ای که تعریف می‌کند، Super Mario Galaxy را یک اثر جاویدان در تاریخ ماریو ساخته است.

در Super Mario Galaxy شما با قابلیت‌های جدیدی از ماریو آشنا می‌شوید که پیش از این آنها را به چشم ندیده بودید و بازی در عین وفاداری کامل به عناوین قدیمی این سری، یک جهان جدید را شکل می‌دهد. خوشبختانه کنترل بازی روی نسخه جدید همانند بازی کردن با کنترلرهای به یاد ماندنی Wii (که شبیه کنترل تلویزیون بود) نرم و روان و صد البته «باحال» بوده و بازی از این حیث نیز چیزی نسبت به نسخه اصیل خود کم نمی‌گذارد.

Super Mario Galaxy بهترین عنوان این سه گانه است و در حالت بازی روی داک و نمایش تصویر در تلویزیون کیفیت 1080p را می‌دهد و در حالت دستی نیز با رزلوشن تصویر 720p مواجه خواهید شد. باید گفت این اولین بار است که می‌توان با چنین وضوح تصویری سراغ این شاهکار رفت. صداگذاری و موسیقی بی‌نظیر بازی را نیز نباید فراموش کرد که حس و حالی کاملا منطبق با فضای دیوانه وار و به شدت شاد بازی دارد.

زمانی که نینتندو در سال 1993 کلکسیونی به اسم ALL Stars عرضه کرد، چهار بازی را در آن گنجاند و حالا در نسخه 3D All Stars خواسته به عدد ۳ پایبند باشد و سه عنوان را برای پکیج جدید خود در نظر گرفته، موضوعی که البته انتقاد برخی از طرفداران را به همراه داشته چرا که آنها خواهان Super Mario Galaxy 2 هم در این کلکسیون بودند.

نینتندو تا امروز خبری از عرضه شاهکار دیگر خود که مختص کنسول Wii‌ است یعنی همین Super Mario Galaxy 2 نداده ولی شاید صدای هواداران به گوشش برسد و این عنوان را نیز روی سوییچ عرضه کند هرچند این اتفاق چند دلار دیگری برای هواداران آب خواهد خورد.

اما با این وجود باید اعتراف کرد که وجود همین سه بازی نیز در یک پکیج، غنیمت بسیار باارزشی به شمار می‌رود. مجموع گیم‌پلی این سه بازی تقریبا به عددی بیش از 52 ساعت می‌رسد و همانطور که بهتر از من می‌دانید، عناوین ماریو ساعتها گیم‌پلی جدا از بخش داستانی به همراه دارند و برای صد در صد کردن بازی (که کرم خاصی هم برای این موضوع در بازی‌های ماریو وجود دارد!) خیلی بیشتر از اینها زمان لازم است.

در نهایت باید تاکید کنم اگر تاکنون با سری‌های جدید ماریو سر و کله نزنید، باید بدانید برخلاف ظاهر بچه‌گانه‌ این بازی‌ها، گیم‌پلی پلتفرمر بازی ذره ذره سخت‌تر شده و شاید مراحل اول همه بازی‌ها مانند آب خوردن باشد اما با پیشروی در بازی‌های ماریو و رسیدن به مراحل بالاتر، تازه دهان صاف کردن گیمر شروع می‌شود. بازی‌های ماریو گیمر را ذره ذره تمرین می‌دهند و او را ناگهان وارد مخمصه‌ای می‌کنند که فرار از آن بسیار سخت است.

بازی Mario 3D All Stars یک کادوی دوست داشتنی از نینتندو به هواداران در آستانه ۴۰ سالگی ماریو است، این پکیج را حتی اگر از قبل عناوین آن را تجربه کردید، از دست ندهید.