معرفی کمیک بوک The Batman Who Laughs – چه کسی آخر می‌خندد؟

بروس وین در طول دورانی که نقش شوالیۀ تاریکی گاتهام را باز کرده، با موجوداتی متفاوت و گوناگونی درگیر شده. از ابرشرورها و هیولاهایی هم چون دارک‌ساید گرفته تا حتی ابرقهرمانی بزرگ مثل سوپرمن. در انتهای اکثر این مبارزات این بتمن بوده که به نوعی به عنوان فرد پیروز از مهلکه خارج شده. اما داستان در کمیک بوک The Batman Who Laughs فرق دارد. این بار موجودی دیگر در برابر بتمن قرار نگرفته. بلکه این خودِ خودِ بتمن است که حالا با طرز فکری متفاوت در برابر خودش قرار می‌گیرد. چه کسی برنده مبارزه بتمن در برابر بتمن می‌شود؟

• خالقین: اسکات اسنایدر و جاک
• ناشر: دی‌سی
• تاریخ شروع انتشار: ماه فوریۀ سال 2019
• سبک: ابرقهرمانی

داستان کمیک بوک‌های The Batman Who Laughs در واقع ادامه‌ای بر Dark Nights: The Batman Who Laughs است، جایی که در دنیای Dark Nights با ورژنی مخوف و وحشتناکی از بتمن با نام بتمنی که می‌خندد (The Batman Who Laughs) آشنا شدیم. بگذارید اول کمی از بتمنی که می‌خندد صحبت کنیم.

در دنیایی که زمانی این بتمن در آن زندگی می‌کرده، یکی از درگیری‌هایی که بین بتمن و جوکر اتفاق افتاد، منجر به مرگ جوکر می‌شود اما حتی مرگ این دلقک هم خالی از حقه نیست. او در هنگام مرگ توانست ماده‌ای شیمیایی را وارد بدن بتمن کند. این ماده شیمیایی کم کم این ورژن از بتمن را تبدیل به موجودی دیگر می‌کند.

موجودی که نه بتمن است، نه جوکر، بلکه هر دو آن‌هاست! ترکیبی از مهارت‌ها و توانایی‌های بتمن، حقه بازی و زیرکی جوکر و هوش و ایدوئولوژی هر دوی آن‌ها. کسی که بدون رحم می‌کشد و شکنجه می‌کند و از دیگران استفاده می‌کند تا همیشه برنده باشد.

در کمیک بوک هفت قسمتی The Batman Who Laughs، «بتمنی که می‌خندد» به دنیای بتمن زمین نخست (Earth-One) می‌آید. با هدفی برای نابودی. هدفی که مثل همیشه می‌خواهد به سر انجام برساند و با موفقیت آن را تمام کند و تنها یک مانع جلوی خودش می‌بیند، بتمن!

رقابت با کسی که خودِ توست، باید کار سختی باشد. کسی که تمام خاطرات تو را دارد، تمام مهارت‌هایت را بلد است، تمام آموزش‌های تو را پشت سر گذاشته، تمام برنامه‌هایت را از قبل می‌شناسد و از همه مهم‌تر تمام نقاط ضعف و قوت تو را می‌داند. تنها فرقی که می‌توان بین بتمن و بتمنی که می‌خندد در نظر گرفت، طرز فکر و تجارب این دو است.

در حالی که یکی بتمن را نمادی از امید و عدالت در گاتهام می‌بیند، قهرمانی که به گاتهام تعلق دارد و باید نجاتش دهد، آن یکی حالا دید دیگری نسبت به شخصیتی که تمام عمر آن را بازی کرده دارد. بتمن برای او نماد عدالت نیست، بلکه خود تاریکی‌ست. کسی که آن طور که خودش باور دارد، مأمور شده تا گاتهام را به چیزی که واقعاً باید باشد، چیزی که از همان ابتدا برای این هدف ساخته شده، تبدیل کند.

بتمنی که می‌خندد گاتهامِ چهارصد ساله را قلعه‌ای برای رسیدن انسان‌هایش به اوج می‌داند. با کمی تزریق از ماده‌ای که این انسان‌ها را شبیه به خود می‌کند، بدترین ورژن از خودشان.

حالا بتمن باید با کسی که در واقع خودش است بجنگد، چه کسی بهترین متحد او خواهد بود؟ دوستانش؟ خانواده‌اش؟ کسانی که سال‌های سال در کنار او به مبارزه با جرم و جنایت پرداخته‌اند و روش‌های او را می‌شناسند و به انجام شدن اکثر برنامه‌هایش کمک کرده‌اند؟

یا اکنون بتمن به کسانی نیاز خواهد داشت که در تمام طول عمر شوالیۀ شنل پوش گاتهام نقشه‌هایی برای از بین بردن او کشیده‌اند؟ کسانی که همیشه در مقابل او قرار گرفته و خواسته‌اند که شکستش دهند؟ آیا وقت آن رسیده که بتمن جای دوست و دشمن‌هایش را عوض کند و به کسانی که به او اعتماد دارند، پشت کند تا برای شکست خودش با دشمنانش متحد شود؟

با وجود این که بتمن به نوعی هم از دوستان خود کمک می‌گیرد و هم از دشمنانش اما باز هم این خودش است که در رأس قرار دارد و لحظاتی را می‌بینیم که نه دوستان و نه دشمنان قدیمی‌اش نمی‌دانند او قرار است چه کاری را پیش ببرد.

به طرز کنایه آمیزی این فقط «بتمنی که می‌خندد» است که می‌داند رقیبش چه برنامه‌ای دارد و قدم‌های بعدی او را پیش بینی می‌کند و حتی نقشه‌های بتمن زمین نخست را به نفع خودش تغییر می‌دهد. این طور به نظر می‌رسد که هر قدمی که بتمن برمی‌دارد، بتمنی که می‌خندد از قبل آن را انجام داده و از بر است. موردی که شاید آن قدر تکرار شود که برای خواننده تا حدودی حتی حوصله سر بر و قابل پیش بینی شود.

طراحی‌های وهم آلود و به نوعی مریض کمیک بوک‌های The Batman Who Laughs که رفته رفته با پیشرفت درگیری بتمن با بتمنی که می‌خندد، افزایش هم می‌یابد شاید یکی از عواملی باشند که باعث زده شدن خوانندگان از قسمت مصور این کمیک بوک شوند. تمرکز و استفادۀ خیلی زیاد از رنگ‌های قرمز و سیاه در صفحات داستان، حس بدی را برای خواننده ایجاد می‌کند.

از همه بدتر متونی است که با رنگ قرمز در کپشن باکس‌های خاکستری بتمن نوشته می‌شوند. ترکیب رنگی عجیب و غریب که در این موارد ایجاد می‌شود واقعاً زحمت خواندن این بخش‌های داستان را دو چندان می‌کند و باعث می‌شود که به این فکر بیافتیم آیا خود خالقان و ناشر کمیک بوک نگاهی به این صفحات انداخته‌اند تا ببیند می‌توان با چنین طیف رنگی از محتوا لذت برد یا نه؟

با توجه به وجود شخصیت‌هایی مثل بتمنی که می‌خندد، جوکر، شوالیۀ شوم (The Grim Knight) و محفل جغدها در داستان این کمیک بوک‌ها و ارتباط آن با کمیک بوک‌های Dark Nights: Metal، انتظار تصاویر خشن زیادی را باید کشید. قطع شدن اعضای بدن، خون فراوان و تصاویری از فرو رفتن اشیای تیز و برنده در بدن انسان‌ها را به دفعات در صفحات این کمیک بوک‌ها می‌بینیم.

با وجود این که این کمیک بوک‌ها از نظر طراحی بصری چشم نواز نیستند، خیلی چنگ به دل نمی‌زنند، داستان آن‌ها هم کمی بیش از حد طول داده می‌شود و یک فرمول را با تغییر چند پارامتر دوباره تکرار می‌کند؛ اما هنوز هم تغییر روابط دوست و دشمنی بتمن با شخصیت‌های قدیمی داستان‌هایش از نکات مثبت The Batman Who Laughs به شمار می‌روند. هر چند شخصیت جذابی مثل بتمنی که می‌خندد را در این داستان می‌بینیم اما حتی اسکات اسنایدر هم نتوانسته داستانی در خور از تقابل او با بتمن زمین نخست بازگو کند.

اگر به شخصیت بتمنی که می‌خندد علاقه دارید و دوست دارید داستانی از او را خوانده باشید و همینطور بتمنی را ببینید که با استیصال نهایت تلاش خودش را به کار می‌گیرد و خبری از بتمن همیشه مسلط بر همه چیز نباشد، این کمیک بوک می‌تواند گزینه‌ای مناسب برای شما باشد. هر چند عادت کردن به رنگ بندی ناملموس تصاویر و متون و تکرار چندین باره یک اتفاق کار هر کسی نمی‌تواند باشد.