تیم ویجیاتو: بهترین جوکر دنیای سینما، بازی و انیمیشن از نظرمون کیه؟

انتخاب اول من کسی نیست جز «هیث لجر». عوامل زیادی هستن که باعث این انتخاب میشن؛ شاید بارزترینش تقابل بی‌نظیر هیث لجر با بتمن «کریستین بیل» باشه. دارک نایت برای من فیلم متفاوتی بود. بیشترین دفعه‌ای که یک فیلم رو تماشا کردم دارک نایت بوده و از یک جایی به بعد متوجه شدم من منتظر دیدن سکانس‌های بتمن نیستم، دلم میخواد قسمت‌های جوکر رو مدام تماشا کنم. دیدن این سکانس‌ها برای من خسته‌کننده و تکراری نبود، بازی هیث لجر طوریه که انگار هر بار یکسری جزئیات جدید میبینی. این خاطرات تو گوشه ذهنم باقی موندن و این مسئله باعث میشه باقی گزینه‌هارو فاکتور بگیرم.

من بتمن کریستین بیل رو خیلی دوست دارم و به نظرم تا به امروز بهترین بتمن دنیای سینمایی بوده (اگرچه که به نظرم رابرت پتینسون با فیلم دوم می‌تونه این لقب رو مال خودش کنه) ولی شما تصور کنید کریستین بیل که به شکل فوق‌العاده‌ای تصویر قهرمان گاتهام رو به پرده نقره‌ای سینما میاره، توی فیلم بتمن زیر سایه «هیث لجر» استثنائی قرار می‌گیره. هیث لجر جوری امضای خودش رو توی دارک نایت زده انگار که فیلم از اول قرار بوده مال اون باشه. به نظر من جوکر دارک نایت خواه یا ناخواه به داستان خود هیث لجر هم گره خورد و اتفاقاتی که توی زندگیش افتاد باعث شد تا آخرین نقش‌آفرینیش در قامت جوکر برای همیشه توی ذهن هممون باقی بمونه و جاودانه بشه.

از زمانی که جوکر به دنیای داستان‌ها پا گذاشت، ورژن‌های گوناگونی از این شخصیت توی مدیوم‌های فراوونی پدید اومدن. هر کدوم از این جوکرها ویژگی‌هایی دارن که باعث میشن برای برخی از مخاطب‌ها «بهترین» به شمار بیان. از جوکر هیث لجر گرفته که شاید سرشناس‌ترین نگارش از این کاراکتر باشه تا جوکر واکین فینیکس که در جایگاه یه پروتاگونیست قرار گرفته. همه تلاش دارن تا جوکر بدنام جرد لتو رو به همراه DCEU فراموش کنن. مارک همیل هم سال‌ها صداش رو به شاهزاده‌ی دلقکی گاتهام قرض داد تا در کنار شوالیه‌ی تاریکی کوین کانروی توی چندین اثر خاطره‌انگیز ایفای نقش کنه. از جوکر بامزه‌ی دنیای لگو هم نمیشه گذشت.
حتی تو دنیای کمیک‌ها هم نگارش‌هایی از دلقک گاتهام داریم که زمین تا آسمون با همدیگه تفاوت دارن؛ از جوکر تیره‌ی The Killing Joke و نسخه‌ی بی‌رحم این کاراکتر توی Batman: Endgame گرفته تا آمیزه‌ای از شوالیه‌ی نگهبان گاتهام و شاهزاده‌ی جنایت که نام «بتمنی که می‌خندد» به خودش گرفت.
ولی بین همه‌ی این نگارش‌های جوکر یه ورژن کوچیک و حاشیه‌ای از این شخصیت وجود داره که از همون نخستین باری که باهاش برخورد کردم نتونستم فراموش کنم. این جوکر توی کمیک Batman: Whatever Happened to the Caped Crusader? استفاده شد.
عمر این نگارش تنها چند صفحه و چند پنله و هیچ جای دیگه دیده نشد. توی این داستان تراژیک و ماورایی که در مراسم سوگواری بتمن انجام میشه، آلفرد پنی‌ورث از خاطراتش درباره‌ی شوالیه‌ی تاریکی میگه. از این که حرفه‌ی بازیگریش رو به خاطر کار برای خانواده‌ی وین کنار گذاشت و هنگامی که توماس و مارتا کشته شدن، با پسربچه‌ای روبه‌رو شد که به دنبال هدف می‌گشت. برای همین تصمیم گرفت تا چهره‌اش رو سفید کنه، موهاش رو سبز، کت‌وشلوار رنگارنگ بپوشه… و یه لبخند اهریمنی به صورتش اضافه کنه تا تبدیل به جوکری بشه که به بروس وین جوان یه هدف توی زندگی میده. و شاید نه دقیقاً «بهترین» ولی دور از انتظارترین و فراموش‌نشدنی‌ترین جوکری میشه که تا به کنون توی زندگیم باهاش برخورد کردم.

دوست دارم قبل از هر کسی، گوشه چشمی به سیزار رومرو دوست‌داشتنی داشته باشیم و مسیری که برای بقیه در ایفای این نقش هموار کرد. با این حال به‌نظرم رومرو بهترین بازتاب از شاهزاده جنایت نبود و نیست.
تو ذهن من جوکر یعنی مارک همیل و مارک همیل یعنی جوکر! همه‌ی انیمیشن‌های کودکی بتمن، خاطراتی که با سه‌گانه استثنایی راکستدی برام ساخت و به‌طور خاص حضور عجیبش توی نسخه آرکام نایت، از تجربه‌هاییه که هرگز از ذهنم پاک نمی‌شه. مارک همیل برای نسل قبل از ما لوک اسکای‌واکر بود؛ اما بدون شک برای من و خیلی از هم سن و سال‌هام، نقش‌آفرینی جوکرش فراموش نشدنیه.

جوکر واکین فینیکس

در اینکه شخصیت جوکر با هنرمند فقید هیث لجر‌ بیشتر و بهتر شناخته می‌شه شکی نیست؛ اما جوکر مورد علاقه‌م به معنای واقعی آرتور فلکه.

در واقع جوکر واکین فینیکس از دل جامعه امروزی ما بیرون اومده و هر کسی می‌تونه باهاش همدلی کنه؛ شخصیتی که توسط جامعه طرد شده و به خاطر بیماری روانی‌ که داره تنش‌های جدی و مهمی رو پشت سر میذاره. تنش‌هایی که شروعش با خانواده‌ش بود.

جوکر واکین فینیکس برای من ارزش بیشتری داره چون یک داستان واقعی رو روایت می‌کنه؛ داستانی که با لایه‌های عمیق روانشناسی جامعه و آدم‌ها سر‌کار داره و تا ‌یه تایم طولانی ذهن مخاطب رو درگیر می‌کنه.
.
چیز دیگری که در شخصیت آرتور فلک برای من جالب بود؛ نشان دادن آسیب پذیری هم از نظر روحی و هم از نظری جسمی شخصیت بود. از سکانس اول کتک کاری گرفته تا سکانس تیمارستان؛ به خوبی این آسیب پذیری رو منتقل کرد.

این یعنی جوکر هر کسی از جامعه ما می‌تونه باشه

بهترین جوکری که تا به حال دیدم، از نظر تکنیکی هیچ‌وقت ازش به اسم جوکر یاد نشده و دلیلشم اینه که هیچ‌وقت شبکه فاکس نتونست لایسنس استفاده از این شخصیت رو به دست بیاره. در رابطه با جروم و جرمایا از سریال Gotham صحبت می‌کنم که تقریبا جوکرای گاتهام بودن و رفتارهایی که ازشون سر می‌زد، هر جوکری جوکرگونه‌تر بود.

جالبه بدونید که خیلی از سکانس‌های به‌ یاد موندنی دنیای کمیک، مثل افتادن جوکر داخل دیگ اسید و یا جدا شدن پوست صورت جوکر در کمیک Death of Family در این سریال به بهترین شکل ممکن اتفاق می‌افته و خلاصه اگه به دنبال یکی از کامیکی‌ترین جوکرای دنیای سینما هستید که به دارک‌ترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده، پیشنهاد می‌کنم که سریال گاتهام رو نگاه کنید.

نکته جالب این دوتا شخصیت ترسناک ولی دوست داشتنی اینه که Cameron Monaghan نقششون رو بازی کرده؛ بازیگری که حتما تو سری بازی‌های استاروارز جدای الکترونیک آرتز دیده دیدنش.

بهترین جوکر توی فیلم ها بدون شک جوکر هیث لجر توی Dark Knight هست جوکر ۲۰۱۹ هم خوب بود ولی بازیگریه وحشتناک هیث لجر کل فیلم رو می چرخواند هر بار که هیث لجر لباشو به هم میزد واقعا حس دیوانه بودن به ادم می داد هرچی ازش تعریف کنم کمه
حتی به نظرم دلیل اینکه فیلم رتبه ی دوم IMDB هست هم هیث لجر و سرنوشتش بعد از فیلمه

معلومه دیگه ... مارک همیل ...
ناگفته نماند که من با جوکر دنیای سینما ، مخصوصا هیث لجر بیشتر آشناییت دارم تا جوکر در دنیای گیم و اگه قبل از اون می‌پرسیدید بهترین جوکر کیه ، بدون لحظه‌ای درنگ می‌گفتم هیث لجر ، اما بعد از تجربه‌ی Arkham Asylum نظرم به کلی تغییر کرد ...
صدای کوین کانروی و در کنارش مارک همیل به بهترین شکل نشان دهنده‌ی بهترین جوکر و بتمن تاریخ هستند اما صد حیف که کوین رفت و مارک دیگه به نقش جوکر بر نمی‌گرده ، هرچند که بهترین کار هم همینه