چرا Parasite لایق جایزه بهترین فیلم اسکار است؟
فیلم Parasite یکی از بینظیرترین تجربههای سینمایی هر تماشاگری است. در چند سال اخیر، فیلمی تا این حد درگیرکننده تماشا نکردهایم. تماشاگران فیلم پس از رسیدن به پایان آن، به دو گروه کلی تقسیم میشوند. ...
فیلم Parasite یکی از بینظیرترین تجربههای سینمایی هر تماشاگری است. در چند سال اخیر، فیلمی تا این حد درگیرکننده تماشا نکردهایم. تماشاگران فیلم پس از رسیدن به پایان آن، به دو گروه کلی تقسیم میشوند. گروه اول تصمیم میگیرند با اطرافیانشان تا جایی که ممکن است درباره فیلم صحبت کنند. اما گروه دوم ترجیح میدهند با سکوتکردن، هیچ اطلاعاتی از شاهکار دیوانهوار بونگ جون هو آشکار نکنند.
در سالی که گذشت، فیلمهای خوبی در سراسر جهان اکران شد. اما فیلمهای زیادی نمیتوانند تماشاگر را ابتدا هیجانزده و سپس درگیر خود کنند. پیش از آن که ادامه این مقاله را بخوانید، ابتدا فیلم Parasite را تماشا کنید. اگر این فیلم را دیدهاید، با ویجیاتو همراه باشید.
واقعیت این است که جدیدترین ساخته بونگ جون هو پیچیدگیهای بسیار زیادی دارد. چرا خانواده کیم معمولا در یک صحنه کنار یکدیگر هستند اما خانواده پارک حتی در یک اتاق هم یکدیگر را ملاقات نمیکنند؟ آیا استیک رامدون واقعا وجود دارد؟ و سوالهای مشابه که شاید هرگز تمام نمیشوند. اما فیلم Parasite فراتر از همه این نمادها صحبت میکند. گستردهتر از شکاف طبقاتی میان افراد که ناخودآگاه بر روی فرهنگ، سبک زندگی و دانش آنها تاثیرگذار است. در ادامه، سه پرسش را مطرح میکنیم که پاسخ آنها میتواند اعتبار و ارزش فیلم را نمایان کند.
چه اتفاقی برای صورت مونگوانگ افتاد؟
در شب بارانی که خانواده پارک، میزبان یک مهمانی مهم هستند، ناگهان پاشنه در ورودی خانهی آنها از جا کنده میشود. این دومین دیدار با مفهوم انگلوارانه فیلم است. چهره مونوانگ با شکل و شمایلی خونین ظاهر میشود. لب او شکاف عمیقی برداشته و چشم راستش هم از شدت ضربات واردشده، رنگی غیرطبیعی دارد. تنها همسرش از او درباره اتفاقی که برایش رخ داده، سوال میپرسد. مونگوانگ هم قول میدهد بعدتر برای او توضیح دهد. در این لحظات است که تماشاگر از حجم ناگهانی حوادث پیشآمده تحت تاثیر قرار میگیرد. اما در زمان پایان این سکانسها، به نظر میرسد صورت او دستنخورده است.
چند دقیقه بعدتر، او را دوباره در فیلم میبینیم. پس از مدتی که نمیدانیم دقیقا چه مقدار از آن گذشته است. شاید چند روز و چند هفتهای از آن حادثه گذشته باشد. اما زخمهای او هنوز تازه هستند. در حقیقت مونگوانگ کتک خورده است. خانم پارک رابطه خوبی با خدمتکار خانهاش ندارد. بنابراین با او به هر شکلی که دوست دارد، رفتار میکند. زندگی مونگوانگ به مراتب پیچیدهتر، دردناکتر و خشونتآمیزتر از زندگی خانواده کیم است. این یکی از حقایقی است که فیلم تلاش میکند درباره آن صحبت کند. اختلاف طبقاتی و تنهایی انسانهای فرودستتر در جامعهی کره جنوبی که بدون شک برای تماشاگر بیگانه با فرهنگ حقیقی این کشور، تازه است.
آیا رحم و مروتی وجود دارد؟
زمانی که کیوو به دیدار دوست قدیمیاش، مینهوک میرود، دوست قدیمی نگاه جالبی به او میاندازد. پسری که حالا برای تدریس به خانه خانواده پارک میرود. کیوو از دوستش درباره حادثهای که برای نامزد او رخ داده میپرسد. اما به نظر میرسد دوستی آنها به پایان رسیده است. بونگ جون هو با ظرافت جالبی تفسیر پشت این صحنه را روایت میکند. آیا تحصیلات فرصتی برای فرارکردن از فقر است یا فقط یک فاصله ایجاد میکند؟
فاصلهای که میتواند دوستیها و رابطه میان انسانها را به چالش بکشد. آیا کیوو واقعا به مینهوک، نامزدش و مادر نامزدش اهمیتی میدهد؟ اگر شرایط تغییر کند، آیا او ممکن است نسبت به خانواده پارک هم بیاعتنا شود؟ این دقیقا همان نتیجهای است که تغییرات زندگی میتواند در روابط انسانی ایجاد کند.
سرنوشت آن بچه بیچاره چه شد؟
در پایان فیلم Parasite تنها سرنوشت یک شخصیت به طور کامل به تصویر کشیده نمیشود؛ داسونگ. پسر نوجوان خانواده پارک که اگر دچار تشنج شود، باید ظرف ۳۰ دقیقه به بیمارستان مراجعه کند. اما در پایان آن مهمانی وحشتناک، هیچ کدام از اعضای خانوادهی او نیستند تا پسرک را به بیمارستان برسانند. پدرش با ضربات چاقو کشته شده و مادرش هم بیهوش است. راننده خانواده پارک هم در زیرزمین برای همیشه گرفتار شده است. سایر مهمانان هم ناپدید شدهاند. بنابراین آن بچهی بیچاره محکوم به مرگ است. این اتفاق دقیقا طعم تلخ ثروت را میدهد.
در دنیایی که آسودگی حتی برای ثروتمندان هم وجود ندارد، فرهنگ درگیری میان اقشار قدرتمند و ضعیف جامعه همیشه قربانی میگیرد. دقیقا در شرایطی مشابه با جهان واقعی ما که هر روز اخبار بسیاری از آن میشنویم، آخرین قربانی Parasite، همان کودکانی هستند که همیشه به آنها بیاعتنا هستیم. این فیلم یکی از بهترین و پرمعناترین فیلمهای چند سال اخیر سینما است و لیاقت جوایزی که در مراسم اسکار گرفته را دارد. کافی است به همه حوادث درون فیلم، با دقت بیشتری نگاه کنید؛ یک فیلم سینمایی بینظیر که شاید تا ابد در ذهن شما باقی بماند.
بیشتر بخوانید:
دیدگاهها و نظرات خود را بنویسید
برای گفتگو با کاربران ثبت نام کنید یا وارد حساب کاربری خود شوید.
خیلی نقد ضعیف و احساسی ای بود
علیرضا جان. این مطلب نقد نبود. بلکه یک یادداشت در مورد فیلم پارازیت منشر شده در سایت Esquire است