بررسی بازی The Crew Motorfest

بازی The Crew Motorfest شاید بهترین تلاش یوبیسافت تا به امروز برای به دست آوردن دل طرفداران این ژانر یعنی ریسینگ آرکید باشد و در این تلاش هیچ حد و مرزی برای خود تعریف نکرده است. تلاشی که شاید آن را به سمت یک کپی باکیفیت شدن از پرچمدار هم ژانرش یعنی فورتزا هورایزن سوق داده است. اما اجازه ندهید که عبارت «کپی» یا «کلون» شما را فریب بدهد زیرا سورپرایزهای بسیاری در جدیدترین دست‌پخت استودیو Ivory Tower انتظار شما را می‌کشند. با بررسی بازی The Crew Motorfest همراه ویجیاتو باشید.

این قسمت اولین جایی از بازی‌ است که موتورفست علاوه بر تقلید، آن را بهبود نیز داده و احتمالا از رقیب باتجربه‌اش بهتر عمل می‌کند. شما به محض ورود به پریلوگ و توضیحاتی که حین رانندگی به شما داده می‌شود متوجه می‌شوید که پلی‌لیست‌های متعدد موتورفست تنها خودروها و زمین بازی متفاوت نیستند و بازی چیزی فراتر از این برای شما در نظر گرفته. برای مثال در پلی لیست خودروهای وینتیج و کلاسیک قدیمی مینی‌مپ بازی از شما گرفته می‌شود و سیستم سرعت‌سنج نیز تغییر شکل می‌دهد. در پلی لیست فرمولا شما در مسیر پیست باید مصرف لاستیک خود را مدیریت کنید تا برای ورود به پیت استاپ زمان خود را به کمترین شکل ممکن صرف کنید. در پلی لیست مسابقات خیابانی ژاپنی هم علاوه بر موزیک مثل باقی پلی لیست‌ها، این بار مسابقات کاملا با فرهنگ ژاپنی هماهنگ می‌شود و علاوه بر خیابان‌هایی که غرق در نور نئون و اژدهایان غول پیکر تزئینی هستند، شما باید با مسابقات دریفت در جاده، پرتگاه و پیست هم دست و پنجه نرم کنید و این بدین معناست که دیگر صرفا با یک بنر بزرگ و یک پیست متفاوت طرف نیستید و شرایط در هر پلی‌لیست کاملا متفاوت است.

اما قبل از شروع یک پلی‌لیست و ورود به روال بازی باید از چیزی صحبت کنیم که در یک بازی ریسینگ جزو مهم‌ترین فاکتورهاست و آن چیزی نیست جز ویژوال و گرافیک. بدون تعارف و چون و چرا، زیبایی موتورفست از لحظه اول چشم‌گیر است. خیابان‌های سایبرپانکی و نئونی توکیوی شبیه سازی شده، کوهستان‌ها و جاده‌های پیچ در پیچی که پرتگاه‌ها را شبانگاه در آغوش گرفته‌اند، محیط‌های شهری به مراتب زنده‌تر از دو نسخه قبلی، طلوع و غروب آفتابی که نمی‌توانید به آن خیره نشوید و البته باران و هوای طوفانی بازی که شما را مجاب می‌کند در آن با تشنگی هرچه تمام‌تر به پدال گازتان فشار بیاورید. تمامی این موارد سندی بر این هستند که موتورفست از نظر زیبایی پا به پای هورایزن حرکت می‌کند و اگر چیزی از آن بیشتر نداشته باشد، کمتر هم نخواهد داشت و این را می‌توانید در ریزترین جزئیات محیط و خودروها ببینید.

از زیبایی بصری که بگذریم، پس از انتخاب یک پلی لیست و وارد شدن به روال اصلی بازی، شما مانند بسیاری عناوین دیگر حق انتخاب دارید تا از بین سه ماشین، اولین خودروی خود را بخرید اما نکته منفی اینجاست که این خودروهایی که در طول بازی می‌خرید، صرفا نقش یک وسیله نقلیه برای جابجایی شما بین ورودی مسابقات را دارند و برای شروع مسابقات، خود پلی لیست ماشینی از قبل برای شما در نظر می‌گیرد. مگر اینکه قصد تکرار یک پلی‌لیست را داشته باشید تا بتوانید ماشین خود را برانید.

هوش مصنوعی بازی نیز، درست مثل عنوان رقیب، یک دستیار هوشمند برای شما در نظر گرفته که در طول گشت و گذار آزاد یا همان Free Roam می‌توانید از آن برای گزینه‌های مختلفی مثل مشخص کردن مسابقه بعدی کمک بگیرید. جدا از دستیار صوتی، هوش مصنوعی بازی در بخش رقیبان شما هم خوش می‌درخشد و در هر سطحی از دشواری، چالشی مناسب به شما می‌دهد که اجازه خسته شدن را از شما می‌گیرد. گرچه که مشکلی عجیب در روال مسابقات وجود دارد آن هم قوی‌تر شدن عجیب و غریب رقبای شما در بعضی مسابقات است به این شکل که با خودروهای یکسان، شاید شاهد این باشید که رقیبان شما بدون هیچ مانعی تند‌ترین پیچ‌ها را با تمام سرعت رد می‌کنند و انگار نه انگار که تعدادی قوانین فیزیک در دنیا وجود دارد. علاوه بر درجه سختی حریفان، شما در ابتدای بازی حق انتخاب از بین سه حالت کنترل خودرو نیز دارید که به ترتیب تمامی دستیارهای رانندگی را برای شما روشن یا خاموش می‌کند و همان گزینه‌ منتخبتان را می‌توانید شخصی سازی هم کنید که کاملا اصولی طراحی شده‌ است و تاثیرش را در بازی به وضوح خواهید دید.

از چالش مسابقات که صحبت کنیم اما، می‌رسیم به فاکتوری مهم یعنی فیزیک بازی. راستش را بخواهید فیزیک هر بازی مسابقه‌ای مختص خودش است و اگر بخواهم بی‌پرده صحبت کنم چیزی به اسم فیزیک خوب یا بد در بازی‌های مسابقه‌ای آرکید وجود نخواهد داشت. شما وقتی پا به فورتزا هورایزن می‌گذارید با فیزیک هورایزن کنار می‌آیید، همانطوری که شاید در نید فور اسپیدهای مختلف و در نهایت در موتورفست این کار را انجام بدهید. اما اگر بخواهم معیاری درست به کار ببرم، موتورفست از بعد فیزیکی یک پیشرفت بزرگ نسبت به دو نسخه خودش حساب می‌شود؛ مخصوصا نسخه دومی که تقریبا هیچ تفاوتی بین خودروها قائل نبود و رانندگی با یک کلاسیک امریکایی تقریبا هیچ تفاوت فیزیکی‌ای با یک سوپرکار مدرن نداشت. یوبیسافت در نسخه سوم The Crew تمام سعی خودش را کرده تا تمامی خودروها علاوه بر صدا و ظاهر، حس رانندگی مختص خود را داشته باشند و تا حد امکان بتوان شخصیت آن‌ها را از پشت کیبرد یا کنترلر لمس کرد. هرچند که برخلاف خودروها، طراحی شخصیت‌های بازی به مراتب حتی از فورتزا هورایزن نیز مرده‌تر و بی‌ روح‌تر است.

اما اشتباه نکنید؛ تمامی نقاط موجود در فیزیک موتورفست مثبت نیست و این موضوع را همانطور که گفتم در مسابقات بیشتر درک می‌کنید؛ جایی که کاملا در نقطه مقابل هورایزن، کوبیدن و ساییده شدن خودروها به یکدیگر هیچ تاثیری بر ماشین‌ها ندارد و این مساله حتی در چپ کردن‌های غیر واقعی بازی کمی بیشتر در ذوق شما می‌زند. گرچه با گزینه Rewind که همیشه در خدمت شماست می‌توانید تا ابد خطاهایتان را بپوشانید.

از جذابیت‌های فیزیکی و گرافیکی بازی که بگذریم، می‌رسیم به بخش مهمی به نام گاراژ. راستش را بخواهید موتورفست به هیچ وجه حتی نزدیک مشکلی به نام کمبود ماشین نمی‌شود؛ در واقع حتی تعداد ماشین‌ها شاید بیش از حد نیاز نیز باشد، فرض کنید تنها حدود ۱۵ میتسوبیشی در بازی وجود دارد که بسیاری از آن‌ها تنها از نظر ظاهری متفاوت هستند و برچسب قیمتی عجیبی به دلیل نسخه مخصوص بودن دارند. اما جدا از این شکایات و تعداد زیاد خودروها، بخش کاستومایز ظاهری بازی کاملا راضی کننده واقع می‌شود. در واقع اگر بخواهم ساده بگویم، بخش شخصی‌سازی ظاهری ماشین درست به اندازه یک بازی باکیفیت موبایلی خوب است و دقیقا در نقطه‌ای قرار دارد که باید باشد؛ نه آنقدر پیچیده که شما را کلافه کند و نه مثل فورتزا هورایزن که در اکثر موارد به یک اسپویلر محدود شود. شما در هر خودرو با رنج کاملا راضی‌کننده‌ای از قطعات تزئینی طرف هستید؛ از رینگ و کیت بدنه و نئون‌های فانتزی بگیرید تا انتخاب ترکیب رنگ و حتی جنس تودوزی ماشین دلبندتان!

وجود هواپیماها و قایق‌ها نیز از نسخه قبلی مثل یک امضا به نسخه سوم آمده و با وجود اینکه هر دو کلاس باهم در یک پلی‌لیست جای گرفته‌اند و خیلی نقش مهمی در بازی ندارند اما سرگرم کننده واقع می‌شوند و در نوع خود همچنان هیجان‌انگیز هستند. علاوه بر تمام این‌ها، مراحل خط اصلی بازی تا حد زیادی مرتب طراحی شده و با وجود اینکه دست بازی در انتخاب ترتیب جلو رفتن پلی‌لیست‌ها دارید، هیچوقت هیچ چیز پیچیده پیش نمی‌رود و بازی روال خود را طی می‌کند. گرچه از زیبایی مپ بازی که به لطف تکنولوژی‌های نسل نهم کاملا زنده نمایش داده می‌شود و درجا از بالاسر شما به دوربین مپ سوییچ می‌کند نمی‌توان گذشت.

در بین پلی لیست‌ها هم علاوه بر آن‌هایی که نام بردم، چند آیتم هیجان انگیز از رسانه و فرهنگ خودرویی در جهان مثل Donut Media، Supercar Blondie، Liberty Walk و چند مورد دیگر به چشم می‌خورند که حتی بعضی از آن‌ها در هورایزن نیز حاضر بودند. این بدان معنی است که موتورفست نیامده تا مدت کوتاهی مهمان گیمرها باشد بلکه دورخیزی بلند کرده است که تا وقتی جانی در بدن دارن گیمرهای خودرویی را نزد خود نگه دارد و با محتوای جدید اجازه نفس کشیدن به آن‌ها ندهد. گرچه که شاید در نهایت تماما آنلاین بودن بازی و نیاز تمام وقت به اینترنت آن کمی اذیت کننده باشد زیرا به محض اختلال در اینترنت شما کاملا از بازی به بیرون پرتاب می‌شوید و مجبورید از اول وارد شوید. این موضوع وقتی به چشم می‌آید که بازی روی کنسول‌های پلی‌استیشن و ایکس باکس فیلتر است و کمی وصل شدن به آن چالش‌برانگیز است.

خلاصه بگم که…

The Crew Motorfest شاید همان عنوانی نباشد که تغییر زیادی ایجاد می‌کند و با یک انقلاب در سبک خود تمام نگاه‌ها را به سمت خود برمی‌گرداند، اما یک الهام بسیار باکیفیت از یک الگوی خوب است که گاها از نسخه اصلی نیز بهتر ظاهر می‌شود.

می‌خرمش…

سبک ریسینگ از آن دسته ژانرهایی است که هرکسی به صورت تفریحی نیز ممکن است به سراغ آن برود. پس چه چیزی بهتر از یک بازی جدید و باکیفیت که برای ساعت‌ها تجربه رانندگی لذت‌بخشی را برای شما فراهم می‌کند؟ مخصوصا اگر به هر دلیلی مثل پلتفرم، قابلیت دسترسی به سری فورتزا هورایزن را ندارید.

نمی‌خرمش…

اگر به هر دلیلی ماشین بازی و پا گذاشتن به دنیای خودروها تفریح شما نیست، پس به طبع نه تنها موتورفست با تمام زیبایی‌اش، بلکه حتی عناوین بهتر از آن هم بازی‌های مناسبی برای شما نیستند.