صنعت سینما برای ادامه راه خود نیاز دارد تا تغییراتی را تجربه کند. این تغییرات به پیشرفت هنر هفتم کمک می‌کنند و یکی از راههای آن، توجه بیشتر به کارگردانان سیاه‌پوست است. وقتی فیلم‌های مدرن و بحث‌برانگیزی مانند Sorry to Bother You از بوتس رایلی یا Blindspotting را تماشا می‌کنیم، بیشتر به دستاوردهای ارزشمند کارگردان‌هایی مانند رایان کوگلر پی می‌بریم. با این حال به نظر می‌رسد این جریان به اندازه کافی رشد نکرده و در ازای هر کارگردانی مانند جردن پیل، حداقل ۱۰ کارگردان دیگر می‌شناسیم که دغدغه‌های بسیار متفاوتی با او دارند. اما سوال اساسی این است؛ هالیوود چگونه می‌تواند از کارگردان‌های سیاه‌پوست حمایت درستی داشته باشد؟
اسپایک لی به عنوان یک کارگردان سیاه پوست، یکی از معدود فیلم‌سازان جریان‌ساز سینمای هالیوود در چند دهه اخیر است که موفق شده عناوین قابل توجهی را درباره زندگی سیاه‌پوستان کارگردانی کند. او کارگردانی را در سال ۱۹۸۵ و با فیلم She’s Gotta Have It که تنها با ۱۷۵هزار دلار ساخته شد، آغاز کرد. جدیدترین ساخته او یعنی فیلم Da 5 Bloods که نگاه ویژه او به جنگ ویتنام را یدک می‌کشد، مدتی پیش منتشر شد و از همین حالا لقب یکی از بهترین فیلم‌های سال ۲۰۲۰ را از آن خود کرده است. اسپایک لی در گفتگویی که اخیرا انجام داده از راههای منطقی و تاثیرگذار هالیوود برای حمایت از کارگردان‌های سیاه‌پوست صحبت کرده پس با ویجیاتو همراه باشید.
پاسخی که شما به دنبال آن هستید، بسیار ساده است. ما به افراد رنگین پوستی نیاز داریم که نگاه درست و ارزشمندی به عنوان پرچمداران این حوزه داشته باشند. آن‌ها می‌توانند تفکر سالم و پاکی که به آن نیاز داریم را تزریق کنند. با این حال استودیوهای سینمایی زیادی حاضر به پذیرش آن‌چه باید ساخته شود نیستند چون افرادی که مدیریت آن‌ها را برعهده دارند در یک جایگاه نژادی مشخص ایستاده‌اند تا این دستور را صادر کنند که چه فیلم‌هایی ساخته شوند و چه فیلم‌هایی ساخته نشوند. من سال‌های سال است که به این سیاست اشاره می‌کنم و هنوز تغییری احساس نمی‌کنم.
این حرف‌های اسپایک لی در نگاه نخست متعصبانه به نظر می‌رسد اما او اشتباه نمی‌کند. باب چاپک، مدیرعامل دیزنی، یک سفیدپوست است. جیم گیانوپولس به عنوان یک تاجر آمریکایی-یونانی استودیوی پارامونت را اداره می‌کند و آن ماری سارنوف به عنوان مدیرعامل بخش سرگرمی‌های برادران وارنر هم اگرچه از باورهای سنتی فراتر رفته اما به عنوان یک زن، سیاه‌پوست نیست.
اسپایک لی باور دارد تغییرات در بالاترین سطح استودیوهای شناخته‌شده هالیوود نه تنها به تغییر سیاست‌های آن استودیو منجر می‌شود بلکه این فرصت را به کارگردانان سیاه‌پوست می‌دهد تا آن‌چه واقعا نیاز دارند را خلق کنند. بنابراین به فیلم‌های سینمایی کمک می‌کند تا کم‌تر از قبل تحت تاثیر تبلیغاتی قرار بگیرند که شاید فراتر از سطح و اندازه آن‌ها باشد:
اگر این اتفاق رخ دهد، می‌توانید همان تغییراتی که در آکادمی علوم و هنر تصاویر متحرک تماشا کردیم را دوباره تجربه کنیم. وقتی این آکادمی اعضای رای‌دهنده را تغییر داد به وضوح توانستیم تاثیر آن روی نامزدها و برندگان جوایز آکادمی را بررسی کنیم. با این حال اگر این تغییرات رخ نمی‌داد، هرگز نمی‌توانستیم منتظر دگرگونی‌ها باشیم چون غیرممکن بود که شرایط دچار این حجم از تغییرات شود.
او با اشاره به موفقیت فیلم Parasite به کارگردانی بونگ جون هو، فیلم Roma به کارگردانی آلفونسو کوارون، فیلم Get Out به کارگردانی جردن پیل و فیلم Blackkklansman که خودش کارگردانی آن را برعهده داشت به موفقیت فیلم‌های اقلیت‌های نژادی در مراسم آکادمی اسکار اشاره کرد. این فیلم‌ها در شرایطی در فصل جوایز موفق بودند که پیش از تغییرات در آکادمی، منتقدان سیاست‌های اسکار آن را «اسکار بیش از حد سفید» می‌خواندند.
با این حال اسپایک لی باور ندارد که موفقیت فیلم Green Book و حتی فیلم Black Panther هم کمکی به این جریان کرده باشد. او اتفاقی که در سال ۱۹۸۹ رخ داد را یادآور می‌شود:
بیا به سال ۱۹۸۹ برگردیم و کار درست را انجام دهیم! [با اشاره به نام فیلم Do the Right Thing می‌خندد] واقعا فیلم Driving Miss Daisy برنده شد؟
در آن سال اسپایک لی با فیلمی که نام و آوازه او را جهانی کرد پا به مراسم اسکار گذاشت اما در نهایت جایزه بهترین فیلم‌نامه را به هنرنمایی مشترک مورگان فریمن و جسیکا تندی واگذار کرد. اسپایک لی باور دارد که آن جایزه با توجه به شرایط آن دوران اعطا شده و تا امروز هم توانسته آن چه سال‌ها پیش رخ داده را هضم کند.
با این حال بسیاری از کارگردان‌های سیاه‌پوست حاضر هستند با فیلمی مانند Driving Miss Daisy رقابت کنند به جای آن که برای همیشه نادیده گرفته شوند. اعتراضاتی که اخیرا در ایالات متحده آمریکا آغاز شده و به سایر کشورهای جهان هم راه پیدا کرده حالا فرصت خوبی برای بازبینی دقیق سیاست‌های هالیوود است. سیاست‌هایی که نه برای ایجاد تبعیض‌های جدید بلکه برای عدالت به کار گرفته شوند.
بیشتر بخوانید:
خود اسپایک لی یکی از اوور ریتد های هالیووده و داره نون نژادشو میخوره..
متاسفانه شایسته سالاری داره جای خودشو به رنگ و نژاد میده و هممون شاهدیم که ده پونزده ساله که کیفیت هالیوود و مراسم اسکار بشدت افت کرده بخاطر همین کارها و بعضا فیلم هایی اسکار گرفتن که اگه رنگ و نژاد رو ازشون بگیری دیگه هیچی برای گفتن ندارن